Χαρακίρι
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Με την ονομασία Χαρακίρι, ή Σεπούκου, ονομάζεται ο ιαπωνικός τελετουργικός σφαγιαστικός τρόπος αυτοκτονίας, ο οποίος καθιερώθηκε από τους Σαμουράι ως μοναδική επιτρεπτή διέξοδο σε περίπτωση ήττας ή ατίμωσής τους.
Συγκεκριμένα, ο όρος Χαρακίρι αναφέρεται σε αυτήν κάθε αυτήν την πράξη του ευατού ξεκοιλιάσματος, ενώ ο όρος Σεπούκου στο σύνολο του τελετουργικού, το οποίο συχνά περιλαμβάνει και τον λυτρωτικό αποκεφαλισμό του αυτόχειρα από κάποιον συμπολεμιστή.
Παρά την προέλευσή του από την εποχή των Σαμουράι και τον κώδικα τιμής τους, η επιτέλεσή του συνεχίστηκε από ορισμένους Ιάπωνες ακόμα και κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα (ειδικά από αξιωματικούς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), προς αποκατάσταση της τιμής των ίδιων ή της οικογενείας τους.
Η πρακτική του Σεπούκου εφαρμοζόταν οικειοθελώς από τους Σαμουράι, τόσο στον πόλεμο, προτιμώντας έναν ένδοξο θάνατο έναντι της ατιμωτικής περίπτωσης του να παραδοθούν ή αιχμαλωτιστούν από εχθρούς (και πιθανόν να βασανιστούν), όσο και εν καιρώ ειρήνης, ως μια μορφή θανατικής ποινής για όσους είχαν διαπράξει σοβαρά αδικήματα ή θεωρούσαν ότι είχαν ατιμώθει.
Η πράξη του αυτοτραυματισμού (Χαρακίρι), το οποίο εκτελούνταν ενώπιον κοινού, συνίσταται στη βύθιση μιας κοντής λεπίδας, παραδοσιακά ενός μαχαιριού tantō στην κοιλιά και στο τράβηγμα της λεπίδας από αριστερά προς τα δεξιά, ώστε να την ανοίξει σε φέτες. Εάν η τομή γινόταν αρκετά βαθιά, μπορούσε να πλήξει την κοιλιακή αορτή, προκαλώντας έτσι γρήγορο θάνατο λόγω απώλειας αίματος.
Κατά το τελετουργικό αυτό ο προς αυτοκτονία στρέφεται προς τον Ήλιο και γονατίζοντας σύρει το ξίφος του, το οποίο και στη συνέχεια καρφώνει στη κοιλιακή του χώρα. Ο αυτόχειρας Σαμουράι συνήθως αποκεφαλίζεται από ένα φιλικό πολεμιστή τη στιγμή του πόνου. Ο τρόπος αυτός φέρεται να αποτελεί κωδικοποιημένη ηθική συμπεριφορά από το λεγόμενο «μπουσίντο», το οποίο αποτελεί τον ηθικό κώδικα των Σαμουράι και γενικότερα της υψηλής ελίτ της ιαπωνικής κοινωνίας (μπούσι, δηλαδή αριστοκράτες-πολεμιστές)[1], από τον 13ο ως τον 19ο αιώνα.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Cosmo.gr». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2008.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τόμος 53ος, σελ. 115
|