Σύσκεψη της Καισαριανής
Η σύσκεψη στην Καισαριανή ήταν η πρώτη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε από Έλληνες πατριώτες στην Αθήνα στις 15 Μαΐου του 1941, δυο μόλις εβδομάδες μετά την κατάληψή της από τα γερμανο-ιταλικά στρατεύματα κατοχής, με σκοπό την εκτίμηση της νέας κατάστασης που είχε δημιουργηθεί και τη διερεύνηση της πιθανότητας να αναπτυχθεί κάποιας μορφής αντίσταση. Τη σύσκεψη συγκάλεσε ο γεωπόνος Αθανάσιος Κλάρας[1] που πριν μερικές ημέρες είχε επιστρέψει στην πρωτεύουσα από το αλβανικό μέτωπο μετά τη συνθηκολόγηση του ελληνικού στρατού. Σαν τόπος ορίσθηκε ένα δασύλλιο που υπήρχε μεταξύ των συνοικιών Ζωγράφου-Καισαριανής (περιοχή «Κουπόνια»)[2] και στη συνάντηση παρέστησαν περίπου 20 άτομα.
Ο Κλάρας, ο οποίος ήταν ενεργό μέλος του ΚΚΕ από την προπολεμική εποχή, προσπάθησε με την ομιλία του να τονώσει το φρόνημα των παρισταμένων σχετικά με τη δυνατότητα ενός ένοπλου αγώνα κατά των κατακτητών. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ανθρώπων που τον άκουσαν, χρησιμοποίησε τις φράσεις «Ο πόλεμος συνεχίζεται… ναι, συνεχίζεται… θέλω να πω, πως πρέπει να συνεχισθεί… με το όπλο στο χέρι». Πίστευε ότι υπήρχε βάσιμη προοπτική για τη συγκρότηση ανταρτικών σωμάτων, τα οποία θα εξοπλίζονταν είτε με τα καριοφίλια των προγόνων αγωνιστών του 1821, αρχικά, αλλά και με τη διαρπαγή όπλων από τα εχθρικά στρατεύματα, ενώ πολλά όπλα θα προσφέρονταν από τους μαχητές του ελληνοϊταλικού πολέμου που επέστρεφαν πεζή στις γενέτειρές τους, καθώς δεν είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι, κατόπιν εντολής του ίδιου του Χίτλερ. Επίσης, είχε την πεποίθηση ότι, σύντομα, πολλά από τα έγκλειστα στις φυλακές στελέχη του ΚΚΕ θα έβρισκαν τρόπο να αποδράσουν, ώστε να ενισχύσουν τα αντιστασιακά τμήματα. Το όραμα αυτό του Βελουχιώτη αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αφού τότε ακόμη ίσχυε το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης και η επίσημη στάση του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος, παρά τις δυο επιστολές του Νίκου Ζαχαριάδη που είχαν προηγηθεί, δεν ήταν προσανατολισμένη στην ένοπλη αντίσταση.
Στη συνάντηση της Καισαριανής πήραν μέρος, εκτός του Αθανάσιου Κλάρα, ο αδελφός του, δικηγόρος Χαράλαμπος Κλάρας, οι (επίσης δικηγόροι) Παντελής Σαμαράς, Αθανάσιος Λαζανάς και Χριστόφορος Σικιώτης, οι αδελφοί Εμμανουήλ (+ Κρύα Βρύση Καστοριάς, 24 Απριλίου 1945) και Στέφανος Τσάφος, Ιγνάτιος και Δημήτριος Δρακούλης, ο Γιάννης Χατζηπαναγιώτης (μετέπειτα «Καπετάν-Θωμάς του Ε.Λ.Α.Σ.), ο χημικός μηχανικός Ιωάννης Ζήσιμος, ο ιατρός Ιωάννης Ευθυμίου, ο ζωγράφος Δημήτριος Μεγαλίδης (που αργότερα εξέδωσε το «Λεύκωμα του Αγώνα» με προσωπογραφίες των μελών της Εθνικής Αντίστασης), οι Νίκος Θεοδωρίδης, Παναγιώτης Μαύρος, Αθανάσιος Παπαδόπουλος και μια γυναίκα, η Μάρω Μάστρακα.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Γιάννης Χατζηπαναγιώτου, «Η Πολιτική Διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη», εκδόσεις «Δωρικός» (1975), σελ. 29-31, 75 & 83.