Σχινόλακκα Μεσσηνίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 36°57′44.32″N 21°43′38.24″E / 36.9623111°N 21.7272889°E / 36.9623111; 21.7272889

Σχινόλακκα
Σχινόλακκα is located in Greece
Σχινόλακκα
Σχινόλακκα
Διοίκηση
ΧώραΕλλάδα
ΠεριφέρειαΠελοποννήσου
Περιφερειακή ΕνότηταΜεσσηνίας
ΔήμοςΠύλου - Νέστορος
Δημοτική ΕνότηταΠύλου
Γεωγραφία και Στατιστική
Γεωγραφικό διαμέρισμαΠελοπόννησος
ΝομόςΜεσσηνίας
Υψόμετρο148 μέτρα
Πληθυσμός47 (2011)
Πληροφορίες
Ταχ. κώδικας240 01
Τηλ. κωδικός2723

Η Σχινόλακκα[1] είναι οικισμός κοντά στην Πύλο και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Πύλου - Νέστορος, του Νομού Μεσσηνίας.

Τοποθεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σχινόλακκα βρίσκεται περίπου 11,5 χιλιόμετρα προς τα βορεοανατολικά της Πύλου και περίπου 17 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από την Χώρα. Έχει υψόμετρο 148[2] μέτρα και απέχει 4 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Κόλπου της Πύλου. Κοντά στη Σχινόλακκα, προς τα βορειοανατολικά της βρίσκεται η Κουκκουνάρα σε απόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων, προς τα νοτιοανατολικά της η Στενωσιά σε απόσταση περίπου 3,5 χιλιομέτρων και προς τα νοτιοδυτικά της η Γιάλοβα σε απόσταση 4 περίπου χιλιομέτρων αντίστοιχα.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το χωριό έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας, της Μεθώνης και της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας. Η περιοχή του οικισμού, κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου. Το χωριό αναφέρεται σε διάφορες βιβλιογραφικές πηγές ως Σκινόλακκα (με 2 κ) ή Σκινόλακα (με 1 κ) ή Σχοινόλακα ή Σχοινόλακκα ή Σχινόλακα ή Σχοινόλακκος ή Σχινόλακκα.

15/16 Μαρτίου 1825: Μάχη της Σχινόλακκας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 15/16 Μαρτίου του 1825, στην τοποθεσία του χωριού, πραγματοποιήθηκε μάχη μεταξύ των αιγυπτιακών στρατευμάτων του Ιμπραήμ πασά και των ανδρών του Μακεδόνα οπλαρχηγού Αναστάσιου Καρατάσου ή Γερο-Καρατάσου (1764 - 1830), ο οποίος μετά την καταστροφή της Νάουσας (1822), κατέβηκε στη νότια Ελλάδα και συμμετείχε ενεργά στην Επανάσταση. Στο σώμα του συμμετείχαν επίσης αγωνιστές όπως ο Βλαχομιχάλης (ή Γερο-Βλάχος) (1778-1845) και ο Αγγελής Γάτσος (1771-1839). Οι αγωνιστές αυτοί έτρεψαν τα εχθρικά στρατεύματα σε φυγή. Οι Οθωμανοί εγκατέλειψαν στο πεδίο της μάχης μεγάλο αριθμό νεκρών και λογχοφόρων όπλων.[3][4][5]

Διοικητική ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σκινόλακκα προσαρτήθηκε αρχικά στον παλαιό Δήμο Κορυφασίου το 1835,[6][7][8] με έδρα την Ίκλενα (σήμερα η Ίκλαινα). Μόλις 5 χρόνια αργότερα, το 1840,[9] ο οικισμός αποσπάται από τον Δήμο Κορυφασίου, ο οποίος καταργήθηκε τότε και προσαρτάται στον παλαιό Δήμο Πύλου,[10] ή Δήμο Πυλίων, όπως αναφερόταν τότε, όπου και παρέμεινε ως το 1912 που ο δήμος καταργήθηκε. Το χωριό αναφέρεται, το 1853, επίσης σαν Σκινόλακα στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή, ως χωριό του Δήμου Πύλου της Επαρχίας Πυλίας με πληθυσμό 72 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[11] Έδρα του Δήμου Πύλου τότε, βάση της ίδιας πηγής, ήταν η κωμόπολη της Πύλου, (Νεόκαστρον) και Καλύβια. Το χωριό από το 1879 ως το 1889 αναφερόταν επίσημα ως Σχοινόλακα και από το 1889 ως το 1907 ως Σχοινόλακκα. Από το 1907 ως το 1912 αναφερόταν ως Σχινόλακκα. Το 1912 η Σχινόλακκα προσαρτάται αρχικά στην Κοινότητα Κουκκουνάρας,[12][13] με έδρα την Κουκκουνάρα. Στην Κοινότητα Κουκκουνάρας προσαρτάται επίσης και ο οικισμός του Λέζαγα (σήμερα η Στενωσιά). Μετά από 7 χρόνια, το 1919,[14] η Σχινόλακκα αποσπάται από την Κοινότητα Κουκκουνάρας και προσαρτάται στην Κοινότητα Πύλου.[15] Το χωριό από το 1920 ως το 1940 αναφερόταν ως Σχοινόλακκος, ενώ από το 1940 ως σήμερα αναφέρεται και πάλι ως Σχινόλακκα. Το χωριό παρέμεινε ως οικισμός της Κοινότητας Πύλου, από το 1919 ως το 1946,[16] που η κοινότητα αυτή αναγνωρίζεται ως ο Δήμος Πύλου (1946-2010) και ακολούθως, μετά το 1997, όταν τότε στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», η Σχινόλακκα συνέχισε να είναι ενταγμένη στον κατηργημένο Δήμο Πύλου,[10][17] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» η Σχινόλακκα ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Πύλου - Νέστορος.[18][19] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Κορώνης, Μεθώνης, Παπαφλέσσα, Πύλου, Νέστορος και Χιλιοχωρίων. Η Σχινόλακκα σήμερα είναι οικισμός της Δημοτικής Κοινότητας της Πύλου του Δήμου Πύλου-Νέστορος,[1] με έδρα την Πύλο. Στη δημοτική κοινότητα αυτήν υπάγονται επίσης η Γιάλοβα, το Ελαιόφυτον, το Παλαιόνερον και η νησίδα Σφακτηρία.

Κάτοικοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο οικισμός, με βάση την απογραφή του 2011, έχει 47 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι απασχολούνται κυρίως σε διάφορες αγροτικές εργασίες.

Εξέλιξη Πληθυσμού της Σχινόλακκας Μεσσηνίας
Απογραφή Πληθυσμός Διάγραμμα εξέλιξης Πληθυσμού
1844 71[20]
1851 72[11]
1879 68[21]
1889 70[22]
1896 114[23]
1907 85[24]
1920 114[25]
1928 150[26]
1940 163[27]
1951 150[28]
1961 143[29]
1971 108[30]
1981 77[31]
1991 70[32]
2001 46[33]
2011 47[34]

Κτίρια-αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

O Καταρράκτης Καλαμάρης, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή ανάμεσα στη Σχινόλακκα και τη Γιάλοβα.

Εκτός από τα παραδοσιακά σπίτια και τη θέα τους προς τον κόλπο της Πύλου, ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της περιοχής του χωριού θεωρείται και ο Καταρράκτης Καλαμάρης.[35][36]

Καταρράκτης Καλαμάρης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολύ κοντά στη Σχοινόλακκα βρίσκεται επίσης ο Καταρράκτης Καλαμάρης, με τρεχούμενα νερά και μικρές λίμνες, δίπλα σε ένα όμορφο τοπίο με άγρια βλάστηση.[37]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Δημοτική Ενότητα Πύλου Αρχειοθετήθηκε 2017-11-23 στο Wayback Machine., από την ιστοσελίδα: www.pylos-nestor.gr του Δήμου Πύλου - Νέστορος.
  2. Σχινόλακκα, από την ιστοσελίδα: buk.gr
  3. Νίκος Τόμπρος, «Η Μεσσηνία σε επαναστατική τροχιά (1766-1828)», (σελ. 439-479), από το συλλογικό έργο «Μεσσηνία: Συμβολές στην ιστορία και τον πολιτισμό της», έκδοση: Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Εισηγητές: Αιμιλία Μπάνου, Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος, Ελένη Ζυμή, Andrew Farrington, Δημήτριος Κ. Πανομήτρος, Μαρία Ξανθοπούλου, Ιωάννης Κακούρος, Γιώργος Στείρης, Νικόλαος Δ. Κοντογιάννης, Φωτεινή Β. Πέρρα, Νίκος Φ. Τόμπρος, Θανάσης Χρήστου, Ιωάννης Πλεμμένος, Αριστείδης Ν. Δουλαβέρας, Μαρία Βελιώτη - Γεωργοπούλου, Ιωάννα Κ. Σπηλιοπούλου, επιμέλεια: Α. Ν. Δουλαβέρας, Ι. Κ. Σπηλιοπούλου, Γεωργία Ξανθάκη - Καραμάνου, εκδόσεις "Παπαζήση", Αθήνα 2012, ISBN 978-960-02-2668-3, Ενότητα: Ο Ιμπραήμ (1825-1828), σελ. 462-463.
  4. Σπυρίδων Τρικούπης, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως Αρχειοθετήθηκε 2018-03-16 στο Wayback Machine.» / Σπυρίδωνος Τρικούπη (4 τόμοι), 2α επιθεωρηθείσα και διορθωθείσα έκδοσις, Εκ της εν τη Αυλή του Ερυθρού Λέοντος Τυπογραφίας Ταϋλόρου και Φραγκίσκου, Εν Λονδίνω αωξ'-αωξβ' (1860-1862), τόμος Γ’, κεφ.ΝΓ, σελ.191.
  5. Νικόλαος Κ. Κασομούλης, «Ενθυμήματα στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων 1821-1833: προτάσσεται ιστορία του Αρματωλισμού» / Νικολάου Κ. Κασομούλη, εισαγωγή και σημειώσεις υπό Γιάννη Βλαχογιάννη, 3 Τόμοι, σειρά: Αρχεία της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας Δ', Χορηγία Παγκείου Επιτροπής, Αθήναι 1939-1942 και επίσης: Νικόλαος Κασομούλης, Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων (1821-1833) - Τόμος Β΄, επανέκδοση, εκδόσεις "Pelekanos Books", Αθήνα 2015, ISBN 9604007556, ISBN 9789604007554, σελ. 40- 41.
  6. 21-04-1835.
  7. Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Σχινόλακκα (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
  8. Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Δ. Κορυφασίου (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
  9. ΦΕΚ 22Α - 18/12/1840.
  10. 10,0 10,1 Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Δ. Πύλου (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
  11. 11,0 11,1 Ιακώβου Ρ. Ραγκαβή, Τα Ελληνικά, Εν Αθήναις, 1853, τόμος δεύτερος, σελ. 574.
  12. ΦΕΚ 262Α - 31/08/1912.
  13. Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών Κ. Κουκκουνάρας (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
  14. ΦΕΚ 195Α - 04/09/1919.
  15. Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών Κ. Πύλου (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
  16. ΦΕΚ 290Α - 26/09/1946.
  17. ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997.
  18. ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010.
  19. Διοικητικές μεταβολές οικισμών > Δ. Πύλου-Νέστορος (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
  20. Σταματάκης, Ι. Δ., "Πίναξ χωρογραφικός της Ελλάδος, Περιέχων τα Ονόματα, τας Αποστάσεις και τον Πληθυσμόν των Δήμων, Πόλεων Κωμοπόλεων και Χωρίων. / Ερανισθείς εκ διαφόρων επισήμων εγγράφων της Β. Κυβερνήσεως, και εκδοθείς υπό Ι. Δ. Σταματάκη". Εκ του Τυπογραφείου Γ. Βλασσαρίδου. Εν Αθήναις 1846, σελ. 45.
  21. Υπουργείο Εσωτερικών, "Στατιστική της Ελλάδος - Πληθυσμός 1879, εκ του Τυπογραφείου Σ. Κ. Βλαστού, Εν Αθήναις 1881. Επίσης: "Στατιστική της Ελλάδος - Πληθυσμός 1879", σελ. 120.
  22. Υπουργείο Εσωτερικών, Τμήμα Δημόσιας Οικονομίας και Στατιστικής, "Στατιστική της Ελλάδος - Πληθυσμός - Απογραφή της 15-16 Απριλίου 1889", Μέρος Δεύτερον - Πίνακες Α', εκ του Εθνικού Τυπογραφείου και Λιθογραφείου, Εν Αθήναις 1890, σελ. 86.
  23. Υπουργείο Εσωτερικών, Τμήμα Δημόσιας Οικονομίας και Στατιστικής, "Στατιστικά Αποτελέσματα της Απογραφής του Πληθυσμού, κατά την 5-6 Οκτωβρίου 1896", Μέρος Δεύτερον - Πίνακες - Α' Πληθυσμός κατά Νομούς, Επαρχίας, Δήμους, εκ του Εθνικού Τυπογραφείου και Λιθογραφείου, Εν Αθήναις 1897, σελ. 103.
  24. Υπουργείο των Εσωτερικών, Υπηρεσία Απογραφής, Στατιστικά Αποτελέσματα της Γενικής Απογραφής του Πληθυσμού, κατά την 27 Οκτωβρίου 1907", Επιμέλεια: Γεωργίου Χωματιανού, τόμος δεύτερος, εκ του Τυπογραφείου Μιχαήλ Νικολαΐδου, Εν Αθήναις 1909, σελ. 393.
  25. Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, Διεύθυνσις Στατιστικής, "Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 19 Δεκεμβρίου 1920", εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1921. Επίσης: "Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 19 Δεκεμβρίου 1920", σελ. 237.
  26. Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928". (Πραγματικός πληθυσμός κυρωθείς δια του από 23 Νοεμβρίου 1928 διατάγματος), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1935. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928", σελ. 276.
  27. Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας, Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 16 Οκτωβρίου 1940". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας, πόλεις και χωρία), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1950. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 16 Οκτωβρίου 1940", σελ. 304.
  28. Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας, πόλεις και χωρία), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1955. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951 Αρχειοθετήθηκε 2013-05-14 στο Wayback Machine.", σελ. 147.
  29. Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας και οικισμούς. Κυρωθείς δια της υπ' αριθ. 46929/6877/1961 κοινής αποφάσεως των Υπουργών Συντονισμού και Εσωτερικών), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1962. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961", σελ. 142.
  30. Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 14ης Μαρτίου 1971". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους , κοινότητας και οικισμούς. Κυρωθείς δια της υπ' αριθ, 3893/Ε637/1972 κοινής αποφάσεως των Υπουργών Βοηθού Πρωθυπουργού και Εσωτερικών), Αθήναι 1972. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 14ης Μαρτίου 1971", σελ. 138.
  31. Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 5 Απριλίου 1981". (Κυρώθηκε με την 7908/Δ'554/12-4-1982 κοινή απόφαση των Υπουργών Συντονισμού και Εσωτερικών), Αθήναι 1982. Επίσης: "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 5 Απριλίου 1981", σελ. 148.
  32. Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991". (Κυρώθηκε με την 24197/Γ' 3812/24-11-1993 κοινή απόφαση των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Εσωτερικών), Αθήνα 1994. Επίσης: "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991", σελ. 181.
  33. Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001". (Κυρώθηκε με την 6821/Γ5-908/4-6-2002 κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών και Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης), Αθήνα 2003. Επίσης: "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001", σελ. 185.
  34. "Απογραφή Πληθυσμού - Κατοικιών 2011. Μόνιμος Πληθυσμός", Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ).
  35. "Messinia: Olive Culture in the land of Messinia" - "Μεσσηνία. Ο Πολιτισμός της Ελιάς στη Μεσσηνιακή Γη", Biotourism Guide - Βιοτουριστικός Οδηγός, από την ιστοσελίδα: biopolitics.gr, Biotourism – Olive Culture in the land of Messinia, έκδοση: "Biopolitics International Organisation" - "Διεθνής Οργάνωση Βιοπολιτικής", Αθήνα 2015, ISBN 978-960-7508-55-3, σελ. 271.
  36. Νίκος Γ. Μαστροπαύλος, "Μεσσηνία: Η ήρεμη πολυτέλεια της παράδοσης, 14/04/2013, από την ηλεκτρονική έκδοση: www.tovima.gr της εφημερίδας Το Βήμα.
  37. «Καταρράκτης Καλαμάρης». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2017. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]