Σπύρος Καλοδίκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σπύρος Καλοδίκης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Σπύρος Καλοδίκης (Ελληνικά)
Γέννηση1900
Παξός
Θάνατος1947
Λάρισα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυνδικαλιστής
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΚομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

Ο Σπύρος Καλοδίκης (1900-1947) ήταν Έλληνας κομμουνιστής, λιμενεργάτης και ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ. Δολοφονήθηκε το 1947 στη Λάρισα από παρακρατικούς.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νεανικά χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σπύρος Καλοδίκης γεννήθηκε στους Παξούς το 1900 και ήταν το έκτο από τα εννιά παιδιά του Παπα-Νίκου Καλοδίκη. Σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα όπου δούλεψε ως λιμενεργάτης και ήρθε σε επαφή με την κομμουνιστική ιδεολογία την οποία ασπάστηκε και έγινε μέλος του ΚΚΕ. Στη συνέχεια μετέβη στην Αθήνα όπου εντάχθηκε Κομμουνιστική Οργάνωση Αθήνας (ΚΟΑ) ως μέλος της Επιτροπής Πόλης.[1]

Διώξεις από τη Δικτατορία Μεταξά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας συνελήφθη στις 16 Απριλίου 1938 και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία. Το 1939 μεταφέρθηκε σαν φυματικός στο σανατόριο Πέτρας Ολύμπου, κι από εκεί στον Αϊ-Στράτη. Τον Ιούλιο του 1940 δραπέτευσε από τον Αϊ-Στράτη και ήρθε στην Αθήνα.[2]

Την περίοδο εκείνη υπήρχαν δύο καθοδηγήσεις του ΚΚΕ: η λεγόμενη Παλιά Κεντρική Επιτροπή υπό τους Πλουμπίδη-Κτιστάκη-Παπαγιάννη και η ελεγχόμενη από την Ασφάλεια Προσωρινή Διοίκηση που αντάλλασσαν συνεχώς κατηγορίες μεταξύ τους για «χαφιεδισμό». Ο Καλοδίκης εντάχθηκε αρχικά στην ΠΚΕ, αλλά με σύσταση της Ακροναυπλίας αποχώρησε και προσέγγισε την ΠΔ.[3] Δεν προσχώρησε όμως στην ΠΔ και κατόπιν νεώτερης εντολής που έλαβε από την Ακροναυπλία (η οποία είχε αντιληφθεί το ρόλο της ΠΔ) κατήγγειλε τον ρόλο της και προσπάθησε να ανασυγκροτήσει την ΚΟΑ, ανεξάρτητα από τις δύο καθοδηγήσεις.[4][5] Ο Καλοδίκης κατόρθωσε να οργανώσει μερικά ασύνδετα μέλη του ΚΚΕ στην Ανεξάρτητη Κομμουνιστική Οργάνωση Αθήνας (ΑΚΟΑ).[6]

Στα τέλη καλοκαιριού του 1941 προσχώρησε μαζί με την ΑΚΟΑ στο ανασυγκροτημένο κόμμα υπό την καθοδήγηση της Νέας Κεντρικής Επιτροπής που συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 1941 από στελέχη του ΚΚΕ που απέδρασαν από τους τόπους κράτησής τους.[7]

Κατοχή-Αντίσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Κατοχή που ακολούθησε έγινε οργανωτικός γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ Αθήνας και τον Δεκέμβρη του 1942 εκλέχτηκε από τη Β' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.[8]

Όλη την περίοδο της Κατοχής δούλεψε στην Αθήνα για την ενίσχυση του αντιστασιακού κινήματος και ήταν από τους οργανωτές σε όλες τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τα συλλαλητήρια που έγιναν στην Κατοχή. Στα Δεκεμβριανά έλαβε μέρος και ήταν ο πολιτικός υπεύθυνος της επιχείρησης για την τοποθέτηση των εκρηκτικών στα θεμέλια του ξενοδοχείου "Μεγάλη Βρετανία". Επίσης ήταν αυτός που ματαίωσε την πυροδότηση των εκρηκτικών, κατόπιν εντολής του ΠΓ του ΚΚΕ, γιατί στο ξενοδοχείο είχε εγκατασταθεί ο βρεττανός πρωθυπουργός Τσώρτσιλ.[εκκρεμεί παραπομπή]

Μετά τη Βάρκιζα και η δολοφονία του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Οκτώβριος 1945) και προς τα τέλη του 1945 στάλθηκε στη Θεσσαλία σαν μέλος του Γραφείου Περιοχής, γραμματέας του Βόλου και έπειτα της Λάρισας. Στις 24 του Νοεμβρίου του 1947 τον πυροβόλησαν και τον τραυμάτισαν βαριά σε δρόμο της Λάρισας παρακρατικοί.[9] Πέθανε την επόμενη μέρα στο νοσοκομείο της Λάρισας που είχε μεταφερθεί.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Φαράκος (2004), σελ. 423
  2. Γκριτζώνας (1985), σελ. 177
  3. Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 112
  4. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ. 345
  5. Φαράκος (2004), σελ. 423
  6. Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 226
  7. Χατζής (1996), σελ. 179
  8. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ. 409
  9. Γκριτζώνας (1985), σελ. 177

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Σωτήρης Γκουντουβάς, "Το ΚΚΕ κατά την περίοδο 1939-41. Η Παλιά Κεντρική Επιτροπή και η Προσωρινή Διοίκηση" Διπλωματική Εργασία, Πάντειο, Αθήνα 2019.
  2. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012.
  3. Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015.
  4. Κώστας Γκριτζώνας "Κόκκινοι δραπέτες 1920-1944", Εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1985.
  5. Γρηγόρης Φαράκος "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004.
  6. Θανάσης Χατζής, "Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε", εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα 1996.