Σέσωστρις Α΄
| Σέσωστρις Α' | |
|---|---|
 Μπούστο του Σέσωστρι Α', Νέο Μουσείο, Βερολίνο | |
Φαραώ της Αιγύπτου | |
| Περίοδος | 1971 – 1926 π.Χ. |
| Προκάτοχος | Αμενεμχέτ Α' |
| Διάδοχος | Αμενεμχέτ Β' |
| Θάνατος | 1926 π.Χ. |
| Τόπος ταφής | Πυραμίδα στο Λιστ |
| Σύζυγος | Neferu III |
| Επίγονοι | Αμενεμχέτ Β', Amenemhat-ankh, Itakayt, Sebat, Neferusobek, Neferuptah, Megatiti |
| Οίκος | 12η Δυναστεία |
| Πατέρας | Αμενεμχέτ Α' |
| Μητέρα | Neferitatenen[1] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Σενουσρέτ Α΄, ή όπως είναι γνωστός με το εξελληνισμένο όνομα που έχει επικρατήσει, Σέσωστρις Α΄, ήταν ο δεύτερος Φαραώ της 12ης Δυναστείας της αρχαίας Αιγύπτου. Βασίλεψε από το 1971 π.Χ. έως το 1926 π.Χ., και ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς Φαραώ αυτής της δυναστείας. Ήταν ο γιος του Αμενεμχέτ Α΄ και της γυναίκας του Nefertitanen. Η γυναίκα και αδελφή του ήταν η Neferu, η οποία ήταν και η μητέρα του διαδόχου του Αμενεμχέτ Γ΄. Ο Σέσωστρις Α΄ επίσης ήταν γνωστός με το όνομα του θρόνου του, Kheperkare, που σημαίνει «το Κα (Ψυχή) του Ρα γεννήθηκε»[2].
Συνέχισε την επιθετική επεκτατική πολιτική του πατέρα του εναντίον της Νουβίας στέλνοντας δύο εκστρατείες κατά το 10ο και 18ο έτος της βασιλείας του, και εδραιώνοντας τα επίσημα νότια σύνορα της Αιγύπτου στον Δεύτερο Καταρράκτη, όπου τοποθέτησε φρουρά και μια στήλη για τη νίκη του[3]. Οργάνωσε επίσης εκστρατεία σε μια όαση της Δυτικής Ερήμου στην έρημο της Λιβύης. Ο Σέσωστρις Α΄ εγκαθίδρυσε διπλωματικές σχέσεις με κάποιες πόλεις στη Συρία και τη Χαναάν. Επίσης προσπάθησε να κάνει την πολιτική δομή της χώρας πιο συγκεντρωτική με το να υποστηρίζει τους νομάρχες που ήταν πιστοί σ’ αυτόν. Η πυραμίδα του κατασκευάστηκε στο Λιστ. Για τον Σέσωστρι Α΄ γίνεται λόγος στην Ιστορία του Σινουχέ, όπου αναφέρεται ότι γύρισε εσπευσμένα στο βασιλικό παλάτι στη Μέμφιδα ενώ ήταν σε εκστρατεία, όταν έμαθε τα νέα της δολοφονίας του πατέρα του Αμενεμχέτ Α΄.
Πρόγραμμα ανοικοδόμησης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σέσωστρις Α΄ έστειλε αρκετές αποστολές για εξόρυξη πέτρας στο Σινά και στο Ουάντι Χαμαμάτ και έχτισε πάρα πολλά ιερά και ναούς ανά την Αίγυπτο και τη Νουβία κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης βασιλείας του. Ξαναέκτισε το ναό του Ρα-Ατούμ στην Ηλιούπολη, η οποία ήταν το κέντρο λατρείας το Θεού-Ήλιου. Για το 30ο έτος της βασιλείας του (Heb Sed), ανήγειρε δύο οβελίσκους από κόκκινο γρανίτη. Ένας από αυτούς υπάρχει ακόμα, και είναι ο αρχαιότερος οβελίσκος που στέκεται στη θέση του στην Αίγυπτο. Σήμερα βρίσκεται στην περιοχή Al-Masalla (οβελίσκος στα αραβικά), της περιφέρειας Al-Matariyyah κοντά στην περιφέρεια Ain Shams (Ηλιούπολις). Έχει 20,42 μέτρα ύψος και ζυγίζει 120 τόνους.
Ο Σέσωστρις έχτισε μια σειρά από μεγάλους ναούς, που περιλαμβάνουν το ναό του Μιν στην Κοπτό, το ναό της Satet στην Ελεφαντίνη, το ναό στο Armant και το ναό στο Τοντ όπου σώζεται μια μεγάλη επιγραφή του βασιλιά[4].
-
Ο οβελίσκος της Ηλιούπολης -
Άγαλμα του Σέσωστρι Α' ως Όσιρι -
Πέτρα με τη βασιλική δέλτο του Σέσωστρι Α΄ -
Ο «Λευκός Ναΐσκος» στο Καρνακ
Ένα ιερό (γνωστό ως Λευκός Ναΐσκος) με περίτεχνα ανάγλυφά του, έχτισε ο Σέσωστρις στο Καρνάκ για το ιωβηλαίο των 30 χρόνων βασιλείας του. Ο ναΐσκος ανακατασκευάστηκε το 1926 από τον Henri Chevrier, ο οποίος ανέσυρε από την περιοχή σχεδόν όλους τους λίθους με τους οποίους είχε χτιστεί. Τέλος, ο Σέσωστρις, μεταξύ άλλων μεγάλων έργων, ανασκεύασε τον ναό του Khenti-Amentiu Osiris στην Άβυδο.
Η βασιλική αυλή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάποια από τα πρόσωπα κλειδιά της αυλής του Σέσωστρι Α΄ είναι γνωστά. Ο βεζίρης (τσάτι) στην αρχή της βασιλείας του ήταν ο Intefiqer, ο οποίος είναι γνωστός από τις πολλές επιγραφές στον τάφο του που βρίσκεται δίπλα στην πυραμίδα του Σέσωστρι. Φαίνεται ότι κατείχε πολλά χρόνια το αξίωμα του βεζίρη, και κατόπιν τον διαδέχτηκε ο Σενουσρέτ (βεζίρης). Δύο θησαυροφύλακες είναι γνωστοί από την περίοδό του: ο Σομπεκχοτέπ (κατά το 22ο έτος της βασιλείας του) και ο Μεντουχοτέπ. Ο τελευταίος είχε έναν τεράστιο τάφο δίπλα στην πυραμίδα του Σέσωστρι και μάλλον ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας του ναού του Άμωνα στο Καρνάκ. Μαρτυρούνται επίσης και αρκετοί αρχιθαλαμηπόλοι. Ο Χορ είναι γνωστός από πολλές στήλες και από μια επιγραφή στο Wadi el-Hudi, όπου απ’ ό, τι φαίνεται ήταν επικεφαλής μια αποστολής για συλλογή αμέθυστου. Μια από αυτές της στήλες αναγράφει το ένατο έτος βασιλείας του βασιλιά. Κάποιος Nakhr ακολούθησε, περίπου το 12ο έτος της βασιλείας, και είχε τάφο στο Λιστ. Κάποιος Antef, γιος μιας γυναίκας με το όνομα Zatamun επίσης είναι γνωστός από αρκετές στήλες, η μία αναφέρει το 24ο και μιαν άλλη το 25ο έτος της βασιλείας. Τέλος, ένας άλλος Antef, γιος μιας γυναίκας με το όνομα Zatuser, ο οποίος επίσης ήταν κατά πάσα πιθανότητα αρχιθαλαποπόλος κατά τη βασιλεία το Σέσωστρι[5].
Διαδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σέσωστρις είχε στεφθεί συμβασιλέας του πατέρα του Αμενεμχέτ Α΄ κατά το 20ο έτος της βασιλείας του τελευταίου[6]. Προς το τέλος της ζωής του, διόρισε το γιο του Αμενεμχέτ Β' ως συμβασιλέα του. Η στήλη του Wepwawetō αναφέρει το 44ο έτος του Σέσωστρι και το 2ο έτος του Αμενεμχέτ, οπότε πρέπει να τον διόρισε κάποια στιγμή κατά το 43ο έτος της βασιλείας του[7]. Ο Σέσωστρις πιστεύεται ότι πέθανε κατά το 46ο έτος της βασιλείας του, καθώς ο Κανόνας του Τορίνο του αναλογεί 45 χρόνια βασιλείας[8]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ W. Grajetzki, The Middle Kingdom of Ancient Egypt: History, Archaeology and Society, Duckworth, London 2006 ISBN 0-7156-3435-6, p.36
- ↑ Peter Clayton, Chronicle of the Pharaohs, Thames & Hudson Ltd, (1994), p.78
- ↑ Senusret I
- ↑ Grajetzki, The Middle Kingdom of Ancient Egypt: History, p. 38-41
- ↑ W. Grajetzki: Court officials of the Middle Kingdom, London 2009, ISBN 978-0-7156-3745-9, p. 172
- ↑ Murnane, William J. Ancient Egyptian Coregencies, Studies in Ancient Oriental Civilization. No. 40. p.2. The Oriental Institute of the University of Chicago, 1977.
- ↑ Murnane, William J. Ancient Egyptian Coregencies, Studies in Ancient Oriental Civilization. No. 40. p.5. The Oriental Institute of the University of Chicago, 1977.
- ↑ Murnane, William J. Ancient Egyptian Coregencies, Studies in Ancient Oriental Civilization. No. 40. p.6. The Oriental Institute of the University of Chicago, 1977.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|