Παρθένιος Πολάκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Παρθένιος Πολάκης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση29  Μαρτίου 1890
Πάτρα
Θάνατος23  Μαρτίου 1965
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιδάσκων πανεπιστημίου
ιερέας
ιστορικός

Ο Παρθένιος (κατά κόσμον Σταμάτιος) Πολάκης ήταν κληρικός και καθηγητής πανεπιστημίου.

Το ξεκίνημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 29 Μαρτίου 1890. Σπούδασε στην Ιερατική Σχολή της Άρτας την περίοδο 1907-1909 και στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή από την οποία αποφοίτησε το 1914. Κατόπιν φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου πήρε πτυχίο το 1918. Την ίδια χρονιά έγινε διδάκτορας της Θεολογίας. Η διδακτορική του διατριβή είχε τίτλο «Οι επί Μάρκου Αυρηλίου και Κομμόδου μαρτυρήσαντες Χριστιανοί». Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος του ανέθεσε τη διεύθυνση του περιοδικού «Εκκλησιασικός Κήρυξ» και του μηνιαίου θεολογικού περιοδικού «Καινή Διδαχή» (1918-1920).
Στο διάστημα 1917-1920 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, στον Πειραιά. Το διάστημα 1921-1922 εργάστηκε ως καθηγητής στο Γυμνάσιο της Κέας.
Στις 31 Αυγούστου 1923 τοποθετήθηκε ιεροκήρυκας στη Μητρόπολη της Κέρκυρας. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε τη διεύθυνση της νεοσύστατης εκείνη τη χρονιά (1924) πεντατάξιας Ιερατικής Σχολής της Κέρκυρας. Ήταν επίσης προϊστάμενος του μητροπολιτικού ναού, γενικός αρχιερατικός επίτροπος, διεύθυνε το περιοδικό «Άγιος Σπυρίδων» και δίδασκε στο Αρσάκειο Διδασκαλείο Θηλέων.

Στο Παρίσι σε σκοτεινούς καιρούς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1931 τοποθετήθηκε προϊστάμενος του ναού του Αγίου Στεφάνου στο Παρίσι. Για 19 χρόνια ήταν ο ποιμένας της ελληνικής παροικίας στο Παρίσι, μέσα και στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Κατά την παραμονή του στη γαλλική πρωτεύουσα φοίτησε στη Σορβόνη.

Πανεπιστημιακός δάσκαλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1950 η Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τον εξέλεξε καθηγητή στην έκτακτη έδρα της Ιστορίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, και κατόπιν, το 1952, στην τακτική έδρα της Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας.
Σοβαρά προβλήματα υγείας τον υποχρέωσαν να εγκαταλείψει τις δραστηριότητές του το 1957. Το 1961 έγινε ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Πέθανε στην Αθήνα στις 23 Μαρτίου 1965.

Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Επίσκοποι της Αποστολικής Εκκλησίας της Κορίνθου (1916)
  • Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή εν τη αρχαία Εκκλησία και ταις βυζαντιναίς μοναίς (1916)
  • Οι επί Μάρκου Αυρηλίου και Κομμόδου μαρτυρήσαντες Χριστιανοί
  • Η Αγία Τράπεζα ιστορικώς, αρχαιολογικώς (1919)
  • Ο άμβων, ιστορική, αρχαιολογική και λειτουργική μελέτη (1918)
  • Η περί αθανασίας της ψυχής διδασκαλία του Θεοφίλου Καΐρη
  • Κριτική της σχέσεως Εκκλησίας και Πολιτείας εν Ελλάδι (1920)
  • Ιωάννης Απόκαυκος μητροπολίτης Ναυπάκτου. Σελίδες εκ της ιστορίας του βυζαντινού κράτους κατά τον ΙΓ΄ αιώνα (1923)
  • Η Εκκλησία και ο σύγχρονος άνθρωπος (1948)
  • Η Ελληνική Εκκλησία και ο κόσμος των βαρβάρων
  • Πρώται απόπειραι προς ανόρθωσιν του εφημεριακού κλήρου (1923)
  • Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας και η ενότης της Εκκλησίας. Απάντησις εις την εγκύκλιον Orientalis Ecclesiae (1948)
  • Αλέξανδρος Λυκούργος, αρχιεπίσκοπος Σύρου και Τήνου (1927)
  • Ιστορικαί προϋποθέσεις του πρωτείου του επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (1954)
  • Η ανθρωπίνη αξιοπρέπεια κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας (1955)
  • Η μωρία του κηρύγματος (1956)
  • Πλήθος άρθρων σε ελληνικά και ξένα θεολογικά έντυπα.


Πηγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία Μαρτίνου, τόμος 10ος, σελ. 489