Δαμιέτη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Νταμιέτα)
Δαμιέτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Δαμιέτη
31°25′0″N 31°49′17″E
ΧώραΑίγυπτος
Διοικητική υπαγωγήΚυβερνείο Δαμιέτης
Υψόμετρο16 μέτρα[1] και 16 μέτρα
Πληθυσμός206.664 (11  Νοεμβρίου 2006)[2]
Ζώνη ώραςUTC+02:00
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Η Δαμιέτη
Η κατάληψη της Δαμιέτης από τους Σταυροφόρους
Η Δαμιέτη το 1911

Η Δαμιέτη ή Νταμιέτα (αραβικά : دمياط, Νταμιάτ) είναι πόλη και λιμένας της Αιγύπτου, πρωτεύουσα του κυβερνείου Δαμιέτης. Βρίσκεται στο παρακλάδι Δαμιέτη του Νείλου, 15 χλμ από τη Μεσόγειο Θάλασσα, περίπου 200 χιλιόμετρα βόρεια του Καΐρου. Έχει 337.303 κατοίκους.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Αρχαία Αίγυπτο η πόλη ήταν γνωστή ως "Ταμιάτ", και στην Ελληνιστική περίοδο ονομαζόταν "Ταμίαθις"[3]. Αναφέρεται από τον γεωγράφο του 6ου αιώνα Στέφανο Βυζάντιο[4], η πόλη έγινε αργότερα γνωστή ως "Νταμιάτα" και ως "Δαμιέτη".

Η Ταμίαθις έγινε Χριστιανική επισκοπή, βοηθός επίσκοπος της μητρόπολης του Πηλούσιου, την πρωτεύουσα της ρωμαϊκής επαρχίας της Αυγουσταμνίκα Πρίμα στην οποία ανήκε. Ο επίσκοπος της Ηράκλειος πήρε μέρος στη Σύνοδο της Εφέσου το 431. Ο επίσκοπος Ελπίδιος υπέγραψε το διάταγμα του πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Γεννάδιου κατά της σιμωνίας το 459. Ο επίσκοπος Βάσσος συμμετείχε στο δεύτερη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553. Μια επιστολή από τον πατριάρχη Μιχαήλ Α΄ Αλεξανδρείας που αναγνώστηκε από τον το Φωτίο στη Δ΄ σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 879, γίνεται μνεία τον επίσκοπο Ταμίαθις Ζαχαρία που είχε συμμετάσχει στη σύνοδο. Άλλοι επίσκοποι αναφέρονται σε άλλα έγγραφα[5][6]. Το 1249 όταν ο Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας κατέλαβε την πόλη κι έγινε για σύντομο χρονικό διάστημα λατινική επισκοπή. Σήμερα ο τίτλος του επίσκοπου δίνετε τιμητικά από την Καθολική Εκκλησία[7][4].

Σύμφωνα με τον χαλίφη Ομάρ (579-644) οι Άραβες κατέλαβαν την πόλη με προδοσία και αντιστάθηκαν έπειτα με επιτυχία στις προσπάθειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας να την ανακαταλάβει ειδικά το 739, 821, 921 και το 968[4]. Οι Αββασίδες χρησιμοποιείσαν την Αλεξάνδρεια, Δαμιέτη, Άντεν και τη Σιράφ ως λιμένες εισόδου στην Ινδία και την αυτοκρατορία των Τανγκ της Κίνας[8]. Η Δαμιέτη υπήρξε σημαντική ναυτική βάση κατά τη διάρκεια των Αββασιδών και Φατιμίδων. Αυτό οδήγησε σε πολλές επιθέσεις από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, κυρίως τη λεηλασία και την καταστροφή της πόλης τον Μάιο του 853.

Η Δαμιέτη ήταν και πάλι σημαντική τον 12ο και 13ο αιώνα κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών . Στο 1169, ένας στόλος από το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, με την υποστήριξη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, επιτέθηκε στο λιμάνι, αλλά νικήθηκε από τον Σαλαντίν[9][10].

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για την Ε΄ Σταυροφορία το 1217, αποφασίστηκε ότι η Δαμιέτη θα πρέπει να είναι το επίκεντρο της επίθεσης. Ο έλεγχος της πόλης σήμαινε τον έλεγχο του Νείλου, και από εκεί οι σταυροφόροι πίστευαν ότι θα είναι σε θέση να κατακτήσουν την Αίγυπτο. Από την Αίγυπτο θα μπορούσαν στη συνέχεια να επιτεθούν στην Παλαιστίνη και να ανακαταλάβουν την Ιερουσαλήμ. Όταν η πόλη πολιορκήθηκε και καταλήφθηκε από σταυροφόρους το 1219 ο Φραγκίσκος της Ασίζης έφτασε να διαπραγματευτεί ειρηνικά με τον μουσουλμάνο διοικητή της[11][12]. Τον Οκτώβριο του 1218 έφτασαν ενισχύσεις για τους σταυροφόρους[13]. Στο 1221 οι Σταυροφόροι προσπάθησαν να κάνουν εκστρατεία στο Κάιρο, αλλά καταστράφηκαν από τις μουσουλμανικές άμυνες[14].

Η Δαμιέτη ήταν επίσης το επίκεντρο της έβδομης Σταυροφορίας, με επικεφαλής τον Λουδοβίκο Θ΄ της Γαλλίας. Ο στόλος του έφθασε εκεί το 1249 και γρήγορα κατέλαβε το φρούριο, αλλά ο Λουδοβίκος αρνήθηκε να το παραδώσει στον βασιλιά της Ιερουσαλήμ όπως είχε υποσχεθεί κατά την πέμπτη Σταυροφορία[15]. Ωστόσο ως αιχμάλωτος με το στρατό του τον Απρίλιο 1250 παρέδωσε τη Δαμιέτη ως λύτρα[4].

Ακούγοντας ότι ο Ε΄ Σταυροφορία ετοίμαζε νέα σταυροφορία ο Μαμελούκος Σουλτάνος ενόψει της σημασίας της πόλης από τους Σταυροφόρους ξανάχτισε τα τείχη της με ισχυρότερες οχυρώσεις λίγα χιλιόμετρα από τον ποταμό στις αρχές της δεκαετίας 1260, καθιστώντας το στόμα του Νείλου στη Δαμιέτη αδιάβατο για τα πλοία[4][16].

Κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το σύστημα ταξινόμησης κλίματος Κέππεν-Γκάιγκερ χαρακτηρίζει το κλίμα της ως καυτή έρημο (BWH), αλλά οι άνεμοι που φυσούν από τη Μεσόγειο Θάλασσα καθιστούν ζεστά καλοκαίρια με υγρασία, ενώ ήπιους χειμώνες και μέτρια υγρασία, χιονόνερο και χαλάζι είναι επίσης κοινά.

Κλιματικά δεδομένα για τη Δαμιέτη
Μήνας Ιαν Φεβ Μάρ Απρ Μάι Ιούν Ιούλ Αύγ Σεπ Οκτ Νοε Δεκ Έτος
Μέση Μέγιστη °C (°F) 17.2 18.1 19.9 23.2 27.3 28.8 29.9 30.3 28.9 27.3 23.8 19.2 24,49
Μέση Μηνιαία °C (°F) 13.2 13.8 15.4 18.4 22.2 24.2 25.9 26.3 24.8 23.3 19.8 15.2 20,21
Μέση Ελάχιστη °C (°F) 9.2 9.6 11
(52) 		13.6 17.1 19.7 22
(72) 		22.3 20.7 19.3 15.8 11.3 15,97
Υετός mm (ίντσες) 26 18 13 5 2 0
(0) 		0
(0) 		0
(0) 		0
(0) 		7 15 25 111
Πηγή: climate-data.org[17]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 www.geonames.org/358048.
  2. ↑ www.citypopulation.de/Egypt-Cities.html.
  3. ↑ Smith, Sir William (1857). Dictionary of Greek and Roman geography. Little, Brown and Co. σελ. 1086. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2012. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Siméon Vailhé, "Damietta" in The Catholic Encyclopedia (New York 1908)
  5. ↑ Michel Lequien, Oriens christianus in quatuor Patriarchatus digestus, Paris 1740, Vol. II, coll. 589-592
  6. ↑ Gaetano Moroni, Dizionario di erudizione storico ecclesiastica, Vol. 72 (Venice 1855), p. 236
  7. ↑ Annuario Pontificio 2013 (Libreria Editrice Vaticana 2013 ISBN 978-88-209-9070-1), p. 879
  8. ↑ Donkin, Robin A (2003). Between East and West: The Moluccas and the Traffic in Spices Up to the Arrival of Europeans. Diane Publishing Company. ISBN 0-87169-248-1. 
  9. ↑ Dillon, Charles Raymond (30 Απριλίου 2005). Templar Knights And the Crusades. iUniverse. σελ. 39. ISBN 978-0-595-34946-3. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2012. 
  10. ↑ Claster, Jill N. (1 Οκτωβρίου 2009). Sacred Violence: The European Crusades to the Middle East, 1095-1396. University of Toronto Press. σελ. 181. ISBN 978-1-4426-0060-7. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2012. 
  11. ↑ Bradbury, Jim (1992). The Medieval Siege. Boydell Press. σελ. 197. ISBN 978-0-85115-357-5. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2012. 
  12. ↑ Armstrong, Regis J.· Hellmann, J. A. Wayne· Short, William J. (1 Απριλίου 2000). Francis of Assisi: Early Documents. New City Press. σελ. 265. ISBN 978-1-56548-112-1. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2012. 
  13. ↑ Remfry, P.M., (1997). Buckenham Castles, 'The Aubignys and the Fifth Crusade, 1218 to 1221'. ISBN 1-899376-05-4
  14. ↑ Vauchez, André· Dobson, Richard Barrie· Lapidge, Michael (2000). Encyclopedia of the Middle Ages. Editions du Cerf. σελ. 392. ISBN 978-1-57958-282-1. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2012. 
  15. ↑ Russell, William (1837). The History of Modern Europe: with an Account of the Decline and Fall of the Roman Empire: And a View of the Progress of Society from the Rise of the Modern Kingdoms to the Peace of Paris, in 1763; in a Series of Letters from a Nobleman to His Son. Longman, Rees, & Company. σελ. 280. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2012. 
  16. ↑ Houtsma, M. Th (31 Δεκεμβρίου 1987). E.J. Brill's First Encyclopaedia of Islam, 1913-1936. BRILL. σελ. 911. ISBN 978-90-04-08265-6. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2012. 
  17. ↑ «Climate: Dumiat - Climate graph, Temperature graph, Climate table». climate-data.org. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2013. 


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δαμιέτη&oldid=10409763"