Νικόλαος Κουνελάκης
| Νικόλαος Κουνελάκης | |
|---|---|
 Αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Νικόλαος Κουνελάκης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1829[1][2] Κρήτη |
| Θάνατος | 1869[1][2] Κάιρο |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Σπουδές | Αυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών |
| Ιδιότητα | ζωγράφος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Νικόλαος Κουνελάκης (Χανιά, 1829 - Κάιρο, 1869) ήταν Έλληνας ζωγράφος.
Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1829 στην Κρήτη από όπου έφυγε σε μικρή ηλικία μαζί με την οικογένειά του λόγω των τουρκικών διώξεων. Εγκαταστάθηκε αρχικά στην Οδησσό και στη συνέχεια στην Αγία Πετρούπολη όπου αργότερα σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης.
Το 1857 ταξίδεψε στη Ρώμη και τη Βενετία για να εξετάσει από κοντά τα έργα των μεγάλων ζωγράφων της Αναγέννησης και εγκαταστάθηκε τελικά στη Φλωρεντία, όπου έμεινε και εργάστηκε έως το 1867. Κατά την παραμονή του στη Φλωρεντία γνώρισε τη Ζωή Καμπάνη την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Ένα χρόνο μετά το γάμο του ζευγαριού, η σύζυγος του Κουνελάκη πέθανε από φυματίωση ενώ και ο ίδιος προσβλήθηκε από την ίδια ασθένεια. Λόγω της φυματίωσης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ιταλία και να εγκατασταθεί στην Αίγυπτο, όπου και τον βρήκε ο θάνατος το 1869 στο Κάιρο.[3]
Μεταθανάτια αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομα του Κουνελάκη αναφέρεται για πρώτη φορά το 1878 στο περιοδικό "Εστία", όπου γνωστοποιείται η παραχώρηση επτά έργων του καλλιτέχνη στην Πινακοθήκη του Σχολείου των Τεχνών από την πεθερά του, Ευφημία Καμπάνη.[3]
Αν και φαίνεται πως απολάμβανε μιας αναγνώρισης στην Ιταλία όπου δημιουργίες του εκτίθενται στην πινακοθήκη UFfizi της Φλωρεντίας και στο μουσείο Civico της Πάδοβας, τα έργα του Κουνελάκη παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό το 1895 σε έκθεση της Εταιρείας Φιλομούσων.[3] Έργα του παρουσιάστηκαν επίσης στην έκθεση της Εταιρείας Φιλοτέχνων το 1900, στην έκθεση του Πανιωνίου στη Σμύρνη το 1902[4], στις εκθέσεις της Εθνικής Πινακοθήκης στο Ζάππειο από το 1915 και μετά, στην έκθεση του Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών το 1917[5] κλπ. Ιδιαίτερη μνεία έγινε το 1908 στον καλλιτέχνη από τον Κίμωνα Μιχαηλίδη σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Παναθήναια".[3]
Τεχνοτροπία & έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Κουνελάκης ασχολήθηκε με προσωπογραφίες και σκηνές εμπνευσμένες από τη θρησκεία και τη μυθολογία. Θεωρείται ως έξοχος προσωπογράφος και ένας από τους κύριους εκπροσώπους κατά τα πρώιμα στάδια του είδους στην ελληνική ζωγραφική.[6] Κύρια γνωρίσματα της ζωγραφικής του είναι ο συγκερασμός της κλασικής αναγεννησιακής δομής, του μέτρου και της αρμονίας με το προσεγμένο σχέδιο και τη μελαγχολική απόδοση των μορφών της γαλλικής σχολής. Στα μυθολογικού περιεχόμενου έργα του είναι φανερή η επίδραση από τον Γάλλο ζωγράφο Ντομινίκ Ενγκρ.[3]
Γκαλερί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
-
Η οικογένεια του καλλιτέχνη - Αλληγορία των Καλών και των Ελευθέρων Τεχνών, 1864-1865, Λάδι σε μουσαμά , 94 x 73 εκ. -
Η Ανάληψη, Παστέλ σε χαρτί, 27 x 37 εκ. -
Προσωπογραφία Ζωής Καμπάνη, π. 1862, Λάδι σε μουσαμά ,78 x 62 εκ. -
Γυναίκα που γδύνεται, πριν το 1858, Λάδι σε μουσαμά , 63 x 52 εκ.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 500059834. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 «Kounelakis [Cunelachi], Nikolaos» 12 Ιανουαρίου 2018.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Κουνελάκης Νικόλαος (1829 Χανιά - 1869 Κάιρο)». Εθνική Πινακοθήκη. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ «Καλλιτεχνική κίνησις». Πινακοθήκη (15): 70. Απρίλιος–Μάιος 1902. http://pleias.lis.upatras.gr/index.php/pinakothiki/article/view/30472/30454. Ανακτήθηκε στις 2015-10-02.
- ↑ «Η καλλιτεχνική έκθεσις του Συνδέσμου των Ελλήνων καλλιτεχνών». Πινακοθήκη (194-195): 28. Απρίλιος–Μάιος 1917. http://pleias.lis.upatras.gr/index.php/pinakothiki/article/view/34237/34218. Ανακτήθηκε στις 2015-10-02.
- ↑ Εθνική Πινακοθήκη /100 χρόνια, Τέσσερις αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής, Από τις Συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης και του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη. Αθήνα: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου. 1999. σελ. 228.
|