Ναπολέων Β΄

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ναπολέων Β΄ της Γαλλίας)
Ναπολέων Β΄
Ο Ναπολέων Β΄
Περίοδος22 Ιουνίου 18157 Ιουλίου 1815
ΠροκάτοχοςΝαπολέων Α΄
ΔιάδοχοςΛουδοβίκος ΙΗ΄
Βασιλιάς της Ρώμης
ως Ναπολέων Α΄
Περίοδος20 Μαρτίου 181111 Απριλίου 1814
ΠροκάτοχοςΙωσήφ Α΄
Διάδοχοςο τίτλος καταργήθηκε
Γέννηση20 Μαρτίου 1811
Παρίσι, Γαλλία
Θάνατος22 Ιουλίου 1832
Βιέννη, Αυστρία
ΟίκοςΟικογένεια Βοναπάρτη
ΠατέραςΝαπολέων Α΄
ΜητέραΜαρία Λουίζα της Αυστρίας
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )
Μοναρχικές προσφωνήσεις του
Ναπολέοντα Β΄ της Γαλλίας
Προσφώνηση αναφοράςΜεγαλειότατος
Προφορική προσφώνησηΜεγαλειότατε
Εναλλακτική προσφώνησηΔ/Δ

Ο Ναπολέων Β΄ (γαλλ. Napoléon II, Παρίσι, 20 Μαρτίου 1811Βιέννη, 22 Ιουλίου 1832) ήταν Αυτοκράτορας των Γάλλων από τις 22 Ιούνιου έως τις 7 Ιουλίου 1815, Βασιλιάς της Ρώμης (με την γέννηση του), Δούκας του Ράιχστατ και Δούκας της Πάρμα, Πλακεντίας & Γκουαστάλλα.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ναπολέων Φραγκίσκος Ιωσήφ Κάρολος ήταν γιος του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, Αυτοκράτορα της Α΄ Γαλλικής Αυτοκρατορίας, και της δεύτερης συζύγου του, Μαρίας Λουίζας των Αψβούργων-Λωρραίνης, κόρης του Φραγκίσκου Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Θείοι του, από την μεριά του πατέρα του, ήταν ο Ιωσήφ, Βασιλιάς της Ισπανίας, ο Λουδοβίκος, Βασιλιάς της Ολλανδίας, και ο Ιερώνυμος, Βασιλιάς της Βεστφαλίας. Βαπτίστηκε στις 9 Ιουνίου 1811 στην Παναγία των Παρισίων.

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λίγο μετά την γέννησή του, το 1811, ο πατέρας του τον έκανε βασιλιά της Ρώμης. Τρία χρόνια αργότερα, μετά την Εξαήμερη Εκστρατεία και την πολιορκία του Παρισιού, ο Ναπολέων παραιτήθηκε υπέρ τού γιου του. Ο Ναπολέων Β΄ ήταν τότε τεσσάρων ετών μόνο και κράτησε τιμητικά τον τίτλο για ελάχιστες μέρες. Σύμφωνα με τη συνθήκη του Φονταινεμπλώ (1814) η μητέρα του έλαβε τον τίτλο της δούκισσας της Πάρμα, Πλακεντίας & Γκουαστάλλα.

Φυγή από τη Γαλλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 29 Μαρτίου 1814 η Μαρία Λουίζα έφυγε με τον μικρό Ναπολέοντα από το Παλάτι του Κεραμεικού και πήγε στο Κάστρο του Ραμπουγιέ και μετά στο Κάστρο του Μπλουά. Καθώς η συνοδεία της είχε ελαττωθεί σημαντικά, επέστρεψε στο Ραμπουγιέ, όπου συνάντησε τον πατέρα της και τον Αλέξανδρο Α΄ της Ρωσίας. Στη συνέχεια έφυγαν για την Αυστρία υπό την προστασία ρωσικής φρουράς.

Το 1815, μετά από την επάνοδο και τελική ήττα στο Βατερλώ, ο Ναπολέων παραιτήθηκε υπέρ του γιου του για δεύτερη φορά. Την επόμενη ημέρα της παραίτησης, μια πενταμελής κυβερνητική επιτροπή συντάχθηκε εν αναμονή της επιστροφής του εξόριστου Λουδοβίκου ΙΗ΄.

Ζωή στην Αυστρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ναπολέων Β΄ δεν έγινε πότε κανονικός βασιλιάς, αλλά κράτησε τον τίτλο του πρίγκηπα της Πάρμα, Πλακεντίας & Γκουαστάλλα που απέκτησε από την μητέρα του, καθώς και άλλους τίτλους που του χάρισε ο πάππος του στην Αυστρία, όπως δούκας του Ράιχστατ. Ζούσε στην αυστριακή Αυλή όπου ήταν γνωστός ως Φραντς. Έλαβε από μικρή ηλικία εκπαίδευση από στρατιωτικούς και ήδη από τα οκτώ του χρόνια ήταν φανερό ότι θα ακολουθούσε στρατιωτική σταδιοδρομία. Είχε γνώση γερμανικών, ιταλικών και μαθηματικών, ενώ περιγράφηκε ως ψηλός, έξυπνος, σοβαρός και συγκεντρωμένος.

Κατατάχθηκε στον στρατό και άρχισε την εκπαίδευσή του, περίπου το 1823. Οι καλές του επιδόσεις θορύβησαν τις ευρωπαϊκές Αυλές για το ενδεχόμενο επιστροφής στη Γαλλία. Παρ' όλα αυτά, δεν είχε πολιτικό ρόλο και ο πρίγκηπας Μέττερνιχ τον αξιοποίησε για διπλωματικές ενέργειες με στόχο τα αυστριακά συμφέροντα. Το 1831 έλαβε την ηγεσία μια αυστριακής μεραρχίας αλλά δεν πρόλαβε να κάνει σημαντικό έργο.

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1832 αρρώστησε με πνευμονία και έμεινε κλινήρης για πολλούς μήνες. Σταδιακά η υγεία του χειροτέρευσε. Απεβίωσε από φυματίωση στις 22 Ιουλίου 1832 σε ηλικία 21 ετών στα Ανάκτορα Σενμπρούν.[1] Ενταφιάστηκε στην Αυτοκρατορική Κρύπτη στη Βιέννη.

Με τον θάνατό του δεν υπήρξε άλλος απευθείας νόμιμος απόγονος του Μεγάλου Ναπολέοντα. Η οικογένεια Βοναπάρτη ήλπιζε ότι κάποια στιγμή ο Ναπολέων θα κατάφερνε να πάρει τον θρόνο της Γαλλίας, αλλά αυτό που δεν πρόλαβε να κάνει αυτός, το πραγματοποίησε ο εξάδελφός του Ναπολέων το 1852, που, για λόγους σεβασμού προς τον εξάδελφό του, ονόμασε τον εαυτό του «Ναπολέων Γ΄».

Λόγω της στενής σχέσης του με τη Σοφία της Βαυαρίας, σύζυγο του αρχιδούκα Φραγκίσκου Καρόλου, κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο δεύτερος γιος της, Μαξιμιλιανός, ήταν βιολογικό παιδί του, καθώς είχε γεννηθεί λίγες εβδομάδες πριν το θάνατο του Ναπολέοντα.

Το 1940 ο Αδόλφος Χίτλερ διέταξε τη μεταφορά των οστών του Ναπολέοντα στο ναό του Μεγάρου των Απομάχων στο Παρίσι. Από το 1969 βρίσκονται στο σύμπλεγμα του τάφου του Ναπολέοντα. Η καρδιά και τα εντόσθιά του παρέμειναν στη Βιέννη, στο Ναό των Αυγουστίνων και στον Καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου αντίστοιχα, σύμφωνα με την παράδοση των Αψβούργων.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Altman, Gail S. Fatal Links: The Curious Deaths of Beethoven and the Two Napoleons (Paperback). Anubian Press (September 1999). ISBN 1-888071-02-8