Νέα Εστία
 | |
| Εκδότης | Βιβλιοπωλείον της Εστίας |
|---|---|
| Ίδρυση | 1927 |
| Έδρα | Ελλάδα |
| Γλώσσα | Ελληνικά |
 Πολυμέσα σχετικά με το περιοδικό | |
| wikidata () | |
Η Νέα Εστία είναι ελληνικό λογοτεχνικό περιοδικό που κυκλοφορεί από το 1927. Ιδρύθηκε από τον Kωνσταντίνο Σαραντόπουλο με διευθυντή τον λογοτέχνη και δημοσιογράφο Γρηγόριο Ξενόπουλο και είναι το μακροβιότερο λογοτεχνικό περιοδικό της Ελλάδας. Διευθυντής του από το 2012 είναι ο συγγραφέας και καθηγητής πανεπιστημίου Νίκος Ε. Καραπιδάκης και εκδότης η εταιρεία Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Ι. Δ. Κολλάρου & Σία, την οποία διοικεί η ιδιοκτήτριά της, συγγραφέας Εύα Καραϊτίδη από το 1998.
Πριν τη Νέα Εστία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον 19ο αιώνα, μεταξύ 1876 και 1895 εκδιδόταν το περιοδικό Εστία, ένα οικογενειακό αρχικά έντυπο, το οποίο έγινε στη συνέχεια καλλιτεχνικό. Τη διεύθυνσή του είχε αρχικά ο εκδότης Παύλος Διομήδης, μετά το 1889 από κοινού ο Νικόλαος Πολίτης, λαογράφος και καθηγητής Πανεπιστημίου και ο Γεώργιος Δροσίνης, ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Το 1894 μέχρι το 1895, οπότε έκλεισε, ανέλαβε ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος Γρηγόριος Ξενόπουλος (ως Εικονογραφημένη Εστία), ενώ ταυτόχρονα ο Γεώργιος Δροσίνης άρχισε την έκδοση της εφημερίδας Εστία. Τριάντα χρόνια αργότερα, ο Ξενόπουλος θέλησε να αναβιώσει το περιοδικό, αλλά η εφημερίδα Εστία είχε περιέλθει στον Άδωνι Κύρου, που τον εμπόδισε δικαστικά να χρησιμοποιήσει το ίδιο όνομα. Έτσι λοιπόν, το περιοδικό έλαβε το όνομα «Νέα Εστία» και κυκλοφόρησε στις 15 Απριλίου 1927.[1]
Συντελεστές του περιοδικού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διευθυντές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώτος διευθυντής του ήταν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, μυθιστοριογράφος και δημοσιογράφος, από το 1927 μέχρι το 1932. Για δυο χρόνια ο Γρηγόριος Ξενόπουλος είχε τη διεύθυνση μαζί με τον Πέτρο Χάρη, πεζογράφο, δοκιμιογράφο και ακαδημαϊκό (1933–1934), ο οποίος συνέχισε μόνος από το 1934 μέχρι το 1987 (μια μακροβιέστατη θητεία 54 ετών). Το 1987 ανέλαβε ο λογοτέχνης και κριτικός Ευάγγελος Ν. Μόσχος μέχρι το 1998, ο συγγραφέας Σταύρος Ζουμπουλάκης μέχρι το 2012 και από τότε ο ιστορικός Νίκος Ε. Καραπιδάκης.
Εκδότες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το περιοδικό της Νέας Εστίας ίδρυσε ο Kωνσταντίνος Σαραντόπουλος, ο οποίος από το 1925 είχε γίνει συνεταίρος του πεθερού του Iωάννη Δημητρίου Kολλάρου. Στο περιοδικό ως εκδότης το 1927 εμφανίστηκε ο Ιωάννης Δ. Κολλάρος και αργότερα το «Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Ι. Δ. Κολλάρου & Σία». Την έκδοση είχε ο Σαραντόπουλος μαζί με τον Ι.Δ. Κολλάρο μέχρι το 1956, οπότε πέθανε ο Κολλάρος και στη συνέχεια μόνος του μέχρι το 1972, οπότε πέθανε. Την εταιρεία ανέλαβε μετά το 1972 η κόρη του Μαρίνα (Μάνια) Καραϊτίδη και η οποία συνέχισε μέχρι το 1998. Από το 1998 την έκδοση του περιοδικού ανέλαβε η κόρη της Εύα Καραϊτίδη, συγγραφέας.
Τακτικοί συνεργάτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από την αρχή της έκδοσης του περιοδικού καί μέχρι το 1932, άτυπος αρχισυντάκτης της Νέας Εστίας ήταν ο κριτικός της λογοτεχνίας και ποιητής Τέλλος Άγρας. Τον διαδέχθηκε ο Νάσος Δετζώρτζης μέχρι το 1943.
Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι απόψεις για τη Νέα Εστία είναι ότι το περιοδικό, με την έκδοσή του έγινε «ένα από τα αξιολογότερα εκδοτικά εγχειρήματα της εποχής του Μεσοπολέμου», ένα έγκυρο περιοδικό για τον κόσμο των γραμμάτων[1] και ότι αποτέλεσε «πνευματικό φάρο» για πολλές δεκαετίες.[2] Δίνεται σημασία ότι δεν σταμάτησε να κυκλοφορεί κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (ένας «εκδοτικός άθλος»). Ένα χαρακτηριστικό της Νέας Εστίας είναι ότι κρατούσε ιδεολογικά ουδέτερη θέση, χωρίς σημαντικές αντιπαλότητες με άλλα περιοδικά, με ισορροπημένες επιλογές θεματολογίας, ύφους και συντακτών, ενώ δεν έπαιρνε σαφή ή μαχητική θέση σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα.[3]
Περιεχόμενο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι προθέσεις του διευθυντή του περιοδικού Γρ. Ξενόπουλου για το σκεπτικό και τους στόχους της Νέας Εστίας φαίνονται σε τετρασέλιδο φυλλάδιο που εξέδωσε τον Φεβρουάριο του 1927, δυο μήνες πριν την πρώτη έκδοση της Νέας Εστίας, σε έξι σημεία:
- δημοσίευση πρωτότυπης κυρίως ύλης
- προβολή νέων λογοτεχνών
- διεύρυνση ύλης
- περιορισμός των εικόνων
- αναδημοσίευση παλαιών κειμένων, και
- τα λογοτεχνήματα θα γράφονται στη δημοτική, ενώ για τις επιστημονικές εργασίες θα αποφασίζουν από μόνοι τους οι συγγραφείς ποια γλωσσική μορφή θα χρησιμοποιούν.
Το περιοδικό και το περιεχόμενό του αποτελείται είτε από λογοτεχνικά έργα ή μελέτες για τη λογοτεχνία στην Ελλάδα και τον κόσμο. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα έδινε αντιπροσωπευτικές τάσεις στην ελληνική λογοτεχνία και κριτική, αλλά και γενικότερα σε εικαστικά και καλλιτεχνικά θέματα, έχοντας ένα πολυδιάστατο χαρακτήρα, με κέντρο βάρους πάντα στη λογοτεχνία.[3]
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Παπακώστας, Γιάννης (11 Δεκεμβρίου 2001). «Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος και η "Νέα Εστία"». Η Καθημερινή (Αθήνα). http://www.kathimerini.gr/106885/article/politismos/arxeio-politismoy/o-grhgorios-3enopoylos-kai-h-nea-estia. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2021.
- ↑ Ανώνυμος (31 Μαρτίου 2013). «Έκλεισε το ιστορικό βιβλιοπωλείο της "Εστίας"». kefalonitikanea.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 Βαφειάδου-Πασχαλινού, Σοφία (2005). «Η Νέα Εστία του Γρ. Ξενόπουλου και τα Ιταλικά Γράμματα». Στο: Close, E.· Tsianikas, M.· Frazis, G. Greek Research in Australia: Proceedings of the Biennial International Conference of Greek Studies (PDF). Adelaide: Flinders University Department of Languages - Modern Greek. σελίδες 549–564. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2021.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Νέα Εστία[νεκρός σύνδεσμος], ψηφιοποιημένα τεύχη 1–1773, Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ).
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με τη λογοτεχνία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |
|