Σιν (μυθολογία)
| Σιν | |
|---|---|
 | |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Νινγκάλ |
| Τέκνα | Ούτου Ινάννα Nusku Ningublaga Numushda |
| Γονείς | Ενλίλ και Νινλίλ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Νάννα (ή Ναννάρ[1]) στη Μεσοποταμιακή μυθολογία είναι ο θεός της σελήνης[1][2], ο οποίος στα Ακκαδικά ονομαζόταν Σιν (Sin<Su-en).[1][3]
Αποκαλούσαν επίσης τον θεό αυτό ασιμ-μπαμπάρ (asimbabbar) που σημαίνει "αυτός που φωτίζει/ φωτεινός". Λεγόταν και θεός 30 (DINGIR 30), καθώς το 30 είναι ένας συμβολικός αριθμός για τον κύκλο του φεγγαριού.[1][4]
Ο Νάννα ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ενλίλ που απέκτησε με την Νινλίλ.[2] Σύζυγός του ήταν η Νινγκάλ.[2][3]
Σύμφωνα με την μεσοποταμιακή μυθολογία ο θεός των ανέμων και των καταιγίδων, Ενλίλ, κατοικούσε στο απόλυτο σκοτάδι, έχοντας τον ουρανό για οροφή και για τοίχους του σπιτιού του. Οι Σουμέριοι πίστευαν πως ο ουρανός ήταν φτιαγμένος από κατάμαυρο λάπις λάζουλι και ότι ο Ενλίλ δημιούργησε τον Νάννα για να τον φωτίζει. Από τον Νάννα γεννήθηκε ο ακόμη πιο φωτεινός Ούτου/ Σαμάς, ο θεός-ήλιος.[2] Μητέρα του Ούτου ήταν η Νινγκάλ.[4] Κόρη του Νάννα και της Νινγκάλ είναι επίσης η Ινάννα.[1]
Το σύμβολο του Νάννα είναι η ημισέληνος, σε πλάγια θέση.[1][3]
Το ζώο που τον συμβολίζει είναι ο ταύρος.[1] Οι Σουμέριοι είχαν συνδέσει τον Νάννα με την γονιμότητα των ζώων και ιδιαίτερα με τα βοοειδή, καθώς παρομοίαζαν το σχήμα των κεράτων των ζώων αυτών με το σχήμα της ημισελήνου.[4]
Σε διάφορους πολιτισμούς οι θεότητες της σελήνης γενικά σχετίζονται με την γονιμότητα, επειδή η νύχτα γεννά κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο, το ζωοδόχο φως της ημέρας, ενώ ο σεληνιακός κύκλος παρομοιάζεται με τον επίσης ζωοδόχο γυναικείο εμμηνορρροιακό κύκλο.[4] Παρουσιάζεται επίσης ο Νάννα και σε σύνδεση με μία βάρκα.[5]
Ο πιο σημαντικός χώρος λατρείας του Νάννα ήταν στην πόλη Ουρ στη νότια Μεσοποταμία[1][3] όπου λατρευόταν ήδη από τα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ. Στην Ουρ έχει βρεθεί το ζιγκουράτ του που έχτισε ο βασιλιάς Ουρ-Νάμμου.[6][4] Επίσης, ιδιαίτερα σημαντικό λατρευτικό κέντρο κατά τη Νεοβαβυλωνιακή περίοδο ήταν η πόλη Χαράν στην Άνω Μεσοποταμία.[3][1]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Black, Jeremy and Green, Anthony (1992). Gods, Demons and Symbols of Ancient Mesopotamia An Illustrated Dictionary, The British Museum Press. ISBN 0-7141-1705-6
- Crawford, Harriet (2015). Ur The City of the Moon God. Bloomsbury. ISBN 9781472522191
- Dalley, Stephanie (1989). Myths from Mesopotamia Creation, the Flood, Gilgamesh, and Others. Oxford University Press. ISBN 9780199538362
- Kramer, Samuel Noah (1944). Sumerian Mythology: A Study of Spiritual and Literary Achievement in the Third Millennium B.C. ISBN 9780812210477
- Leick, Gwendolyn (1991). A Dictionary of Ancient Near Eastern Mythology. Routledge. ISBN 9780415198110
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μουσείο του Λούβρου. Η στήλη τύπου "κουντουρού" του βασιλιά Μελισιπάκ Β'.
- Βρετανικό Μουσείο. Το ζιγκουράτ της Ουρ.
- Βρετανικό Μουσείο. Σφραγιδοκύλινδρος με τον βασιλιά Ουρ-Νάμμου και την ημισέληνο του Νάμμα/Σιν.
| |||||||||||
|