Μπουζάου

Μπουζάου
	χάρτης
Χώρα	Ρουμανία
Περιφέρεια	Νοτιοανατολική
Επαρχία	Μπουζάου
Δήμαρχος	Constantin Toma
Πληθυσμός	108.384
Έκταση ( km²)	81,3
	Επίσημος ιστότοπος
	Πολυμέσα σχετικά με την πόλη
	δεδομένα (π • σ • ε )

Συντεταγμένες: 45°09′N 26°49′E / 45.150°N 26.817°E / 45.150; 26.817

Το Μπουζάου (ρουμ. Buzău, γερμανικά Busäu, ουγγρικά Bodzavásár, τουρκικά Boze) είναι πόλη της νοτιοανατολικής Ρουμανία,109 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Βουκουρεστίου. Ανήκει στην ιστορική γεωγραφική περιοχή της Μουντενίας, στο ανατολικό άκρο της. Είναι πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας, χτισμένη στη δεξιά όχθη του ομώνυμου ποταμού, ανάμεσα στη νοτιοανατολική κύρτωση των Καρπαθίων και την Πεδιάδα Μπίριγκαν.

Το Μεσαίωνα το Μπουζάου ήταν μια σημαντική πόλη-αγορά της Βλαχίας και έδρα επισκοπής της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αντιμετώπισε μια περίοδο αλλεπάλληλων καταστροφών κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα, που στις μέρες μας συμβολίζεται στη σφραγίδα της πόλης από το Φοίνικα (πτηνό). Αυτές οι καταστροφές είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει στην πόλη κτίριο προγενέστερο του 18ου αιώνα . Μετά από αυτό το Μπουζάου ανέκαμψε σιγά-σιγά για να γίνει σήμερα μια σημαντική σύγχρονη πόλη στο νότιο-ανατολική Ρουμανία.

Το κτίριο-ορόσημο της πόλης είναι το Κοινοτικό Μέγαρο, που βρίσκεται στην κεντρική Πλατεία Δακίας. Η Λεωφόρος Νικολάε Μπαλτσέσκου τη συνδέει με το πάρκο Κριγκ, κύρια περιοχή αναψυχής του Μπουζάου.

Το Μπουζάου είναι σιδηροδρομικός κόμβος της νοτιο-ανατολικής Ρουμανίας, όπου συναντώνται σιδηροδρομικές γραμμές που συνδέουν το Βουκουρέστι με τη Μολδαβία και την Τρανσυλβανία με τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Ο DN2, τμήμα της Ευρωπαϊκής Οδού 85 διασχίζει την πόλη. Η γειτνίαση του Μπουζάου με τους εμπορικούς δρόμους το βοήθησε να αναπτύξει το ρόλο του ως εμπορικού κόμβου σε παλαιότερες εποχές και ως βιομηχανικού κέντρου τον 20ό αιώνα. Το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας της πόλης αναπτύχθηκε κατά την κομμουνιστική περίοδο της Ρουμανίας και προσανατολίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στο καπιταλιστικό οικονομικό πλαίσιο. Ο πληθυσμός της πόλης σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 115.494.

Δημογραφικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πληθυσμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1832: 2567
1864: 9027
1892: 17.300
1900: 21.000
1941: 44.511
1968: 66.433
1977: 101.149
1992: 148.087
2002: 134.227
2011: 115.494

Κατά την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός του Μπουζάου είχε την ακόλουθη εθνοτική σύνθεση:

Ρουμάνοι: 102.739 - 94,79%
Ρομά: 5,320 - 4,91%

Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πιο σημαντικό αξιοθέατο της πόλης είναι το Κοινοτικό Μέγαρο, που χτίστηκε μεταξύ 1899 και 1903, και σήμερα λειτουργεί ως Δημαρχείο. Μαζί με τα Δικαστήρια το Κοινοτικό Μέγαρο σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες με ανάθεση από το δήμαρχο Νίκου Κονσταντινέσκου στα τέλη του 19ου αιώνα.

Από το Κοινοτικό Μέγαρο η Οδός Κούζα Βοντά, που διαθέτει κτίρια του τέλους του 19ου αιώνα, οδηγεί στο παζάρι.

Το παλαιότερο κτίριο στο Μπουζάου είναι η οικία Vergu-Mănăilă, που χτίστηκε το 17ο ή 18ο αιώνα ως αρχοντικό βογιάρων. Ανακαινισμένο μεταξύ 1971-1974, σήμερα φιλοξενεί το τοπικό Μουσείο Εθνογραφίας και λαϊκής τέχνης.

Η εκκλησία του Μπανουλούι, που χτίστηκε το 16ο αιώνα ως μοναστήρι, υπέστη ανακαίνιση αρκετές φορές. Το 1884 ξαναζωγραφίσθηκε από ομάδα ζωγράφων, περιλαμβανομένου του Γκεόργκε Ταταρέσκου και του θείου του Nικολάε Τεοντορέσκου.

Μια παλιά παράδοση της πόλης είναι η εμποροπανήγυρη Drăgaica, του Αγίου Ιωάννη (24 Ιουνίου), που ανάγεται σε παραδοσιακές ζωοπανηγύρεις βοσκών στα βουνά του Μπουζάου, που μεταφέρθηκε στο Μπουζάου λίγο πριν το 18ο αιώνα.

Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μπουζάου βρίσκεται ανάμεσα στην κοιλάδα του ομώνυμου ποταμού, που αποτελεί το βόρειο όριό του, στους πρόποδες της κύρτωσης των Καρπαθίων και της Πεδιάδας του Δούναβη. Έχει σχήμα στενόμακρο, καθώς είναι μεγαλύτερη κατά μήκος του ποταμού και μικρότερη απέναντι. Το υψόμετρο του Μπουζάου κυμαίνεται από 101 μέτρα στα βορειοδυτικά, κοντά στους λόφους, έως 88 μέτρα κοντά στον ποταμό, με ένα μέσο όρο 95 μέτρων (όπως είναι και το υψόμετρο στην πλατεία Δακίας, στο κέντρο). Ετσι το Μπουζάου βρίσκεται επίπεδο ανάγλυφο, με 10 μέτρα υψομετρική διαφορά κατά μήκος μίας γραμμής 4 km.

Kλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ετήσια βροχόπτωση ανέρχεται σε 500 χιλιοστά και το χειμώνα το χιόνι μπορεί να φτάσει και τα 30 cm. Το ποτάμι Μπουζάου έχει συχνές διακυμάνσεις της ροής, ειδικά την άνοιξη, όταν το λιώσιμο του χιονιού στα βουνά αυξάνει τη ροή του νερού. Για το λόγο αυτό η πόλη χτίστηκε μακριά από τη βαθιά κοίτη και το ποτάμι δεν κατακλύζει την πόλη. Στις μεγάλες πλημμύρες του 2005 στη Ρουμανία, τα νερά κατέστρεψαν τη γέφυρα στον ποταμό βόρεια της πόλης, αλλά δεν έκανε καμία απολύτως ζημιά στην πόλη.

Το κλίμα είναι κυρίως ηπειρωτικό, με μέσο όρο 92 ημερών παγετού το χρόνο (16 ημέρες με θερμοκρασίες κάτω των -10 βαθμών Κελσίου), αλλά και με 92 ημέρες του καλοκαιριού, επιρρεπείς σε υπερβολική ζέστη και ξηρασία.

Χλωρίδα και πανίδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η χλωρίδα εκπροσωπείται στο Μπουζάου από το υπόλοιπο του Codrii Vlăsiei (παλιού δάσους) στα δυτικά, ένα δάσος [[βελανιδιά]ς 1890 στρεμμάτων. Το Πάρκο καταλαμβάνει 10 στρέμματα του δάσους. Οι περισσότεροι δρόμοι στο Μπουζάου έχουν δέντρα φυτεμένα κατά μήκος τους, όπως οι καστανιές στη Λεωφόρο Nικολάε Μπαλτσέσκου και φιλύρες στη Λεωφόρο Ουνιρίι. Μεταξύ άλλων καλλιεργούνται από τους ντόπιους στις αυλές συνήθως διάφορα είδη τριανταφυλλιάς, υάκινθοι, τουλίπες, παιώνιες, γεράνια και πετούνιες, καθώς και κληματαριές και κισσοί για σκιά.

Η άγρια πανίδα στο Μπουζάου αντιπροσωπεύεται από είδη της πόλης χαρακτηριστικά του εύκρατου κλίματος. Τα πιο κοινά πουλιά είναι ο σπιτοσπουργίτης, η δεκαοχτούρα και η καρδερίνα, ενώ τα τρωκτικά αντιπροσωπεύονται από το κουνάβι και τον καφέ αρουραίο. Στις λίμνες ζουν μικρά ψάρια και χέλια, καθώς και πράσινες σαύρες και σαλιγκάρια.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτες καταγραμμένες ιστορικές μαρτυρίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με το Ρουμάνο αρχαιολόγο Βασίλε Παρβάν ο ποταμός Μουσαίος που αναφέρεται σε μια επιστολή από τον Ιωάννη Σωρανός, διοικητής της Μικράς Σκυθίας, στον αρχιεπίσκοπο της Καισαρείας (περίπου 400 μ.Χ.) θα πρέπει να ταυτίζεται με το σύγχρονο Μπουζάου. Το έγγραφο, που φυλάσσεται σε αντίγραφα στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού και στη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη της Βενετίας , λέει για το μαρτύριο ενός χριστιανού ιεραπόστολου με το όνομα Σάββας, που πνίγηκε από τους Γότθους στον ποταμό Μουσαίο. Από τον 20ο αιώνα, ο Σάββας θεωρείται πνευματικός προστάτης της πόλης του Μπουζάου καθώς και αρκετών τοπικών χωριών.

Αρκετοί τάφοι (3ου έως 5ου αιώνα) βρέθηκαν στο Μπουζάου καθώς και νομίσματα που αποδεικνύουν την παρουσία ενός οικισμού στη θέση της σύγχρονης πόλης.

Πόλη-αγορά και επισκοπή το Μεσαίωνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παλαιότερη αναφορά του Μπουζάου ως πόλης-αγοράς (Targ) και τελωνειακού σταθμού βρίσκεται σε ένα έγγραφο, με ημερομηνία 31 Ιανουαρίου 1431, που εκδόθηκε από το Νταν Β΄, βοεβόδα της Βλαχίας. Το έγγραφο ανέφερε ότι οι πωλητές από το Μπρασόβ ήταν ελεύθεροι να εμπορεύονται σε διάφορες πόλεις της Βλαχίας (μεταξύ αυτών το Μπουζάου) ακριβώς όπως ήταν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μίρτσεα Α΄ (1386–1395). Αυτά τα προνόμια αργότερα ενισχύθηκαν από το Βλαντ Γ΄ τον Ανασκολοπιστή, που δήλωσε ότι οι δρόμοι που πρέπει να ακολουθούν πωλητές έπρεπε να είναι: μέσω του Ρούτσαρ, του Πράχοβα, του Τελεαζέν ή του Μπουζάου. Ο Γκούσταβ Τράιμπερ στο έργο του Siebenburgische Viertel Jahresschrit αναφέρει ότι πριν από το 12ο αιώνα, η πόλη περιβαλλόταν από τείχος με τέσσερις πύλες προς τις τέσσερις κύριες κατευθύνσεις.

Το 1500, ο Ράντου ο Μέγας (βοεβόδας της Βλαχίας) δημιούργησε την επισκοπή του Μπουζάου, κάνοντας την πόλη πνευματικό κέντρο της Ανατολικής Βλαχίας. Το 1507 το Μπουζάου εμφανίζεται (με το όνομα Μπόζα) για πρώτη φορά σε ένα χάρτη, από το Νικόλαο Γερμανό (Γερμανό χαρτογράφο). Εκείνη την εποχή η πόλη ήταν η 4η μεγαλύτερη πόλη της Βλαχίας και σημαντικός εμπορικός εταίρος τoυ Μπρασόβ. Μεταξύ 1503 και 1515, οι πωλητές από το Μπουζάου διαπραγματεύονται εμπορεύματα αξίας 2.245.835 άσπρων (οθωμανικό νόμισμα). Εγγραφο του 1536 δείχνει ότι η πόλη διοικείτο από ένα Judet (δήμαρχο) και 12 εκλεγμένους pârgari (δημοτικούς σύμβουλους). Υπόγειες σήραγγες που χρονολογούνται από τον16ο αιώνα, συνέδεαν το συγκρότημα της επισκοπής, το κέντρο της πόλης και το Πάρκο Κριγκ (εκείνη την εποχή, απλώς ένα μεγάλο δάσος στα περίχωρα της πόλης). Ο ρόλος τους ήταν να αποθηκεύουν εφόδια και να φυγαδεύουν τους κατοίκους σε περίπτωση κινδύνου.

Το 1571, ανεγέρθηκε η μονή Μπάνου. Το όνομα του μοναστηριού, "Μπάνου", δηλώνει τον τίτλο ευγενείας του κατασκευαστή του, μπαν Ανδρόνικου Καντακουζηνού. Η εκκλησία του μοναστηριού ξαναχτίστηκε από την Αντριάνα, σύζυγο του Σερμπάν Καντακουζηνού, το 1722. Μετά το νόμο εκκοσμίκευσης των μοναστικών περιουσιακών στοιχείων του 1863, η μονή διαλύθηκε, η εκκλησία όμως διατηρήθηκε.

Εγγραφο του 1575 αναφέρει το παζάρι (μόνιμη αγορά με καταστήματα, αποθήκες, κελάρια και αποθηκευτικούς χώρους). Το παζάρι του Μπουζάου ήταν το δεύτερο παλαιότερο στη Βλαχία. Στο τέλος του 16ου αιώνα το Μπουζάου χωρίστηκε σε τέσσερα τμήματα: την επισκοπή με τους υπαλλήλους της, το μοναστήρι Μπάνου και τους υπαλλήλους του, την παλιά αγορά και την κυρίως πόλη (που βρίσκεται μεταξύ της επισκοπής και του μοναστηριού).

Κατά την τελευταία δεκαετία του 16ου αιώνα περίπου 18.000 Σέρβοι εγκαταστάθηκαν στη Βλαχία. Αρκετές οικογένειες κατοίκησαν το Μπουζάου, ιδρύοντας μια γειτονιά γνωστή μέχρι σήμερα με το όνομα Σέρβοι που βρίσκεται στην όχθη του Ποταμού Μπουζάου. Αργότερα, το 1792-1838, πολλοί Βούλγαροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην ίδια γειτονιά. Λόγω ομοιοτήτων των μητρικών γλωσσών των δύο αυτών εθνοτικών ομάδων, οι ντόπιοι ονόμασαν και τους νέους πρόσφυγες Σέρβους. Στους Βούλγαρους παραχωρήθηκε γη στις όχθες του ποταμού, όπου δημιούργησαν λαχανόκηπους.

Διαδοχικές καταστροφές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα τέλη του Μεσαίωνα έφεραν στην πόλη ένα κύμα καταστροφών, καθώς το Μπουζάου πλήρως ή εν μέρει καταστράφηκε από πολλούς πολέμους και ξένες στρατιωτικές εισβολές, καθώς και φυσικές καταστροφές.

Στο Μπουζάου το 1596 ήταν εγκατεστημένος ο στρατός του Μιχαήλ Βιτεάζουλ. Οταν ο στρατός έφυγε, η πόλη καταστράφηκε το 1597 από επιδρομές Οθωμανών και Τατάρων . Το επόμενο έτος ο Μιχαήλ Βιτεάζουλ έφερε δώρα στους κατοίκους της πόλης να αντισταθμίσει τις ζημίες. Ο χρονικογράφος Βαλτάσαρ Βάλτερ περιέγραψε την εισβολή των Τατάρων του 1597:

«

Λεηλάτησαν τις πεδιάδες γύρω από το Μπουζάου, τη Βραΐλα, το Βουκουρέστι και άλλες πόλεις που οι Τούρκοι είτε είχαν αφήσει ανέγγιχτές ή δεν είχαν καταστρέψει ολοσχερώς, συνέλαβαν τους ντόπιους αιχμάλωτους και έκλεψε όλη τη σοδειά της χρονιάς, καίγοντας τα περισσότερα μέρη.^[1]

»

Τον Απρίλιο του 1616, πολλά σπίτια στο Μπουζάου κάηκαν σε μιας Πολωνική εισβολή, κατά τη διάρκεια ενός από τους Μολδαβικούς Πολέμους. Οι κάτοικοι κατέφυγαν στα κοντινά βουνά και τα δάση. Όλες οι υπάρχοντες τίτλοι γης χάθηκαν τότε. Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του 1617, η πόλη καταλήφθηκε και πάλι από τον Οθωμανικό στρατό.

Το Μπουζάου λεηλατήθηκε από τους Τατάρους και πάλι το 1623, όπως επισημαίνεται από τον Mατέι Μπασάραμπ σε επιστολή του 1633:

«

[Η Επισκοπή του Μπουζάου] είναι εντελώς έρημη, υποδουλωμένη και καμένη από τους ειδωλολάτρες Τατάρους όλα αυτά τα χρόνια.^[2]

»

Μια τουρκική εισβολή του 1659 είχε πάλι ως αποτέλεσμα η πόλη να καεί και να καταστραφεί και οι ντόπιοι να οδηγηθούν στην αιχμαλωσία. Το 1679 το Μπουζάου λεηλατήθηκε ξανά από τους Οθωμανούς. Η πόλη ξαναχτιζόταν κάθε φορά, έτσι εμφανίζεται σε χάρτη της Βλαχίας του 1700, τυπωμένο στην Πάντοβα από το στόλνικο Κωνσταντίνο Καντακουζηνό. Ο χάρτης δείχνει 22 άλλες πόλεις και πόλεις-αγορές της χώρας.

Μετά από μια περίοδο σχετικής ειρήνης, κατά την οποία η επισκοπή επιδοτήθηκε από τον ηγεμόνα για να ανοίξει ένα σχολείο στα ελληνικά και ένα άλλο στα σλαβονικά το 1739, κατά τη διάρκεια ενός Ρωσοτουρκικού Πολέμου Ρωσικά στρατεύματα καθώς και Κοζάκοι λεηλάτησαν το Μπουζάου, παίρνοντας μαζί τους τον επίσκοπο καθώς έφευγαν.

Σε ένα άλλο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο, Οθωμανοί στρατιώτες έκαψαν όλα τα καταστήματα και τα σπίτια, ισοπεδώνοντας την πόλη. Ο επισκοπικός ναός καταστράφηκε και ο επίσκοπος μετακινήθηκε προσωρινά στο Βουκουρέστι. Η εκκλησία του μοναστηριού Μπάνου γλύτωσε την καταστροφή, αλλά όχι το 1774 από σεισμό. Επίσης η πόλη πάλι καταστράφηκε για μια ακόμη φορά κατά το Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1787 - 1792. Η μακρά σειρά πολεμικών ζημιών συνεχίστηκε το 1806 και το 1807, όταν ο οθωμανικός στρατός έκαψαν την πόλη ολοσχερώς, αφήνοντας 230 νεκρούς. Οι ντόπιοι κατέφυγαν στην κοιλάδα του ποταμού Nίσκοβ, απ 'όπου επέστρεψαν μόνο το 1812.

Οι επιδημίες χολέρας και βουβωνικής πανώλης στις αρχές του 19ου αιώνα αποδεκάτισαν επίσης τον πληθυσμό της πόλης.

Η τελευταία φορά που η πόλη καταστράφηκε από πόλεμο ήταν το 1821 στην Ελληνική Επανάσταση. Μετά από αυτό, υπό το φως της δημιουργίας του Οργανικού Κανονισμού, ξεκίνησε μια περίοδος ανασυγκρότησης και εκσυγχρονισμού. Επίσης η Βλαχία έπαψε να είναι θέατρο επιχειρήσεων των πολέμων μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ρωσίας, καθώς οι συγκρούσεις μεταφέρθηκαν μακρύτερα, στην Κριμαία, τα Νότια και Δυτικά Βαλκάνια και τον Καύκασο.

Έτσι, αν και το όνομα Μπουζάου μαρτυρείται από έγγραφα ως ένα ποτάμι με μια πόλη στις όχθες του από τον 4ο αιώνα και ως πόλη-αγορά από το 1431, το παλαιότερο κτίριο στην πόλη είναι το σπίτι Vergu-Mănăilă, που ανεγέρθηκε μόλις το 18ο αιώνα, περίπου το 1780. Το σπίτι αυτό ανήκε τότε σε υψηλόβαθμο βογιάρο ονόματι Βέργκου, στον οποίο ανήκαν ένα καπηλειό και ένα αρτοποιείο κοντά στο σπίτι.

Ανάπτυξη του 19ου αιώνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, η πόλη ξεπέρασε τις δυσκολίες των επανειλημμένων ανοικοδομήσεων και άρχισε να αναπτύσσεται ως μια σύγχρονη πόλη με υγιείς επιχειρήσεις και πολιτιστική ζωή. Το δάσος Κριγκ έγινε τόπος αναψυχής για τους ντόπιους γύρω στα 1829 και τελικά οργανώθηκε ως δημόσιος κήπος το 1850.

Αρχισαν να ιδρύονται σχολεία, όπως η σχολή τοιχογραφίας και αγιογραφίας, που άνοιξε η επισκοπή , με επικεφαλής το Nικολάε Tεοντορέσκου και όπου μαθήτευσε ο Γκεόργκε Tαταρέσκου. Ένα χρόνο αργότερα άνοιξε η Εθνική Σχολή (το πρώτο σχολείο στο Μπουζάου, στη ρουμανική γλώσσα) και το 1838 εγκαινιάστηκε η Școala Normală (σχολή για εκπαιδευτικούς) από τον επίσκοπο Διονύσιο Ρωμανό. Η Școala Normală εκπαίδευσε δασκάλους για τα σχολεία της πόλης και 115 χωριά. Η θεολογική σχολή του Μπουζάου άνοιξε το 1836. Ήταν το πρώτο σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Μπουζάου και η δεύτερη θεολογική σχολή στη Βλαχία, μετά από εκείνη στο Βουκουρέστι.

Η παλαιότερη γνωστη απογραφή στο Μπουζάου κατέγραψε το 1832 συνολικό πληθυσμό 2.567, από τους οποίους ένας ήταν Αυστριακός, ένας Αγγλος, 18 ήταν Εβραίοι και οι υπόλοιποι Ρουμάνοι.

Γύρω στα 1837-1840 στον κεντρικό δρόμο τοποθετήθηκε δημόσιος φωτισμός . Οι λάμπες του δρόμου χρησιμοποιούσαν κεριά από ζωικό λίπος. Από το 1861 ο αριθμός των λαμπτήρων αυξήθηκε από 38 σε 50. Το 1841 οι δρόμοι επανευθυγραμμίστηκαν "με αστικούς κανόνες".

Από το 1842 η πόλη είχε μόνιμο γιατρό, φαρμακείο, πυροσβέστες και επίσημα εξουσιοδοτημένη μαία.

Κατά τη διάρκεια της Βλαχικής Επανάστασης του 1848, αμέσως μετά τη σύσταση της κυβέρνησης στο Βουκουρέστι τον Ιούνιο, ιδρύθηκε μια "Εθνική Φρουρά" υπό τους Μπάρμπου και Νικολάε Μπαλτσέσκου. Ωστόσο η επανάσταση καταπνίγηκε από τις ρωσικές και οθωμανικές δυνάμεις, και το Μπουζάου καταλήφθηκε από το ρωσικό στρατό για τρία χρόνια. Ο ρωσικός στρατός σύντομα κατέλαβε και πάλι το 1853 το Μπουζάου, κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου. Μετά τη λήξη της κατοχής η ανάπτυξη της πόλης συνεχίστηκε.

Στα ειδικά διβάνια (συνελεύσεις), που οργανώθηκαν μετά το Συνέδριο των Παρισίων το 1856 , η μεγάλη πλειοψηφία των εκπροσώπων του Μπουζάου ψήφισε υπέρ της ένωσης της Βλαχίας με τη Μολδαβία. Αργότερα, μετά την ολοκλήρωση της προσωπικής ένωσης στις 5 Φεβρουαρίου 1859, ο Πρίγκιπας Αλέξανδρος Ιωάννης Κούζας έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους κατοίκους του Μπουζάου και πείστηκε να περάσει τη νύχτα στην πόλη στο δρόμο του από το Ιάσιο προς το Βουκουρέστι. Ο νεοεκλεγείς πρίγκιπας της Βλαχίας και της Μολδαβίας έφυγε από την πόλη την επόμενη μέρα μέσω της Strada Mare, δρόμο γνωστό σήμερα με το όνομα Bulevardul Unirii (Λεωφόρος Ένωσης).

Τα κτίρια στην Οδό Κούζα Βοντά (εκείνη την εποχή γνωστή ως Strada Târgului - Oδός Αγοράς) ανεγέρθηκαν μεταξύ 1850 και 1880 στο στυλ των διώροφων κτιρίων της Νοτιο-Ανατολικής Ευρώπης του 19ου αιώνα, με καταστήματα στο ισόγειο και κατοικίες στον επάνω όροφο.

Η πολιτιστική ζωή άνθισε και το 1852, πραγματοποιήθηκε στο Μπουζάου η πρώτη θεατρική παράσταση. Το 1854 ένα τυπογραφείο εισήχθη από την επισκοπή από τη Βιέννη και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για την εκτύπωση της Αγίας Γραφής του Μπουζάου, της τέταρτης στη Ρουμανία (οι τρεις πρώτες ήταν η Βίβλος του Βουκουρεστίου το 1688, μια που τυπώθηκε στο Μπλαζ το 1792 και μια τυπωμένη στην Αγία Πετρούπολη το 1819).

Ο δημόσιος φωτισμός βελτιώθηκε το 1860 με την εισαγωγή λαμπτήρων πετρελαίου. Την ίδια χρόνια δόθηκαν αριθμοί στα σπίτια και οι δρόμοι στρώθηκαν με πέτρες. Το 1865 άνοιξε το Νοσοκομείο Γκαρλάσι (σήμερα, Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων), όντας το πρώτο νοσοκομείο της πόλης.

Το θέατρο Μολδαβία άνοιξε το 1898 σε ένα κτίριο στο κέντρο του Μπουζάου. Στην 400 θέσεων αίθουσά του έδωσαν παραστάσεις σημαντικοί Ρουμάνοι καλλιτέχνες που ήρθαν στο Μπουζάου, όπως οι Νικολάε Λέοναρντ, Κονσταντίν Νοταρά και Γκεόργκε Ενέσκου.

Το 1899, ο δήμαρχος Nίκου Κονσταντινέσκου ξεκίνησε την κατασκευή του Κοινοτικού Μεγάρου, έργου που ολοκληρώθηκε το 1903 και είναι σήμερα πιο σημαντικό αξιοθέατο της πόλης. Ο Κονσταντινέσκου αποφάσισε επίσης να επανασχεδιάσει τους κεντρικούς δρόμους της πόλης, που ήταν στενοί και με στροφές, μια κληρονομιά της ιστορίας της πόλης-αγοράς και των επανειλημμένων καταστροφών που τις ακολουθούσε η ανοργάνωτη ανοικοδόμηση της πόλης. Έτσι κατασκευάσθηκαν η φαρδειά και ευθεία Λεωφόρος του Πάρκου (που συνδέει το κέντρο της πόλης με το Πάρκο Κριγκ) και η Λεωφόρος του σιδηροδρομικού Σταθμού (που συνδέει το κέντρο με το σιδηροδρομικό σταθμό).

Την περίοδο αυτή ο Κονσταντίν Μπρανκούζι και ο Ίων Λούκα Καρατζιάλε υπήρξαν για λίγο κάτοικοι του Μπουζάου. Ο Καρατζιάλε είχε μισθώσει ένα εστιατόριο κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό το 1894 και έζησε εκεί για ένα χρόνο. Την περίοδο αυτή οργάνωσε μια δημόσια συζήτηση, της οποίας το αρχικό θέμα Τεχνικές πεζογραφίας άλλαξε την τελευταία στιγμή σε Αιτίες της ανθρώπινης βλακείας. Ο Μπρανκούζι έζησε στην πόλη το καλοκαίρι του 1914, όταν η Ελίζα Σετσελεάνου, χήρα ενός νεαρού τοπικού γαιοκτήμονα, του είχε αναθέσει να δημιουργήσει δύο γλυπτά: την Προσευχή και την προτομή του Πέτρε Στινέσκου, τελευταίου συζύγου της. Μετά την κατασκευή των δύο γλυπτά στο Παρίσι, ο Μπρανκούζι τα έφερε στο Μπουζάου και έζησε εκεί για λίγους μήνες, ενώ εργαζόταν για την κατασκευή των βάθρων των γλυπτών. Και τα δύο γλυπτά διακόσμησαν τον τάφο του Στινέσκου στο τοπικό νεκροταφείο Ντούμπραβα για λίγο, αλλά στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Ρουμανίας στο Βουκουρέστι και αντικαταστάθηκαν από δύο αντίγραφα. Τα αντίγραφα εκλάπησαν το 1999 και δεν έχουν αντικατασταθεί από τότε.

Ο πρώτος ηλεκτρικός λαμπτήρας στην πόλη εγκαταστάθηκε το 1899, μπροστά από το δημόσιο κήπο στο κέντρο του Μπουζάου. Η πρώτη κινηματογραφική παράσταση στο Μπουζάου έλαβε χώρα το 1904, σε μια μπιραρία στη Λεωφόρο του Πάρκου, από ένα ντόπιο ονόματι Nικολάε Mιχαηλέσκου.

Παγκόσμιοι πόλεμοι και μεσοπόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια του [Α΄ Παγκόσμιος Πολεμος|Α' Παγκοσμίου Πολέμου]] η πόλη καταλήφθηκε, από τις 14 Δεκεμβρίου 1916 ως τις 14 Νοεμβρίου του 1918, από τις Γερμανικές δυνάμεις, και πολλοί από τους κατοίκους κατέφυγαν στη Μολδαβία ή στην εξοχή. Το Μπουζάου επεστράφη στη ρουμανική διοίκηση στο τέλος του πολέμου.

Μετά το 1918, το Μπουζάου συνέχισε να αναπτύσσεται σιγά-σιγά, μετατρεπόμενο σε βιομηχανικό κέντρο. Επίσης, μια ποδοσφαιρική ομάδα, ονόματι Βιρτεζούλ δημιουργήθηκε το 1921, και ο πρώτος αγώνας πυγμαχίας στο Μπουζάου έλαβε χώρα το 1931, όταν τυπώθηκε για πρώτη φορά και μια αθλητική εφημερίδα.

Ο πιο σημαντικός δήμαρχος του Μπουζάου μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων ήταν ο Σταν Σιράρου, που ανήγειρε το 1935 μια σύγχρονη αγορά τροφίμων, που σήμερα είναι η πιο σημαντική αγορά στην πόλη και ονομάζεται Αγορά Σταν Σιράρου. Ξεκίνησε επίσης την κατασκευή του Στάδιου Κριγκ και δημόσιων λουτρων και έστρωσε τους κεντρικούς δρόμους με λιθόστρωτο.

Ένας αετός πήρε το παρατσούκλι Ilie από τους ντόπιους και εκτράφηκε από έναν πωλητή που ζούσε κοντά ήταν μασκότ του σιδηροδρομικού σταθμού μεταξύ 1930 και 1943. Ο Ilie ερχόταν συχνά στο σταθμό του τρένου συχνά και έτρωγε από τα χέρια των ανθρώπων. Ο αετός πέθανε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πυροβοληθείς από Γερμανούς. Μια μπύρα που παράγεται στο Μπουζάου ονομάστηκε Vulturul (Ο αετός) και ένας δρόμος της πόλης ονομάστηκε Strada Vulturului (Οδός του Αετού) στη μνήμη του.

Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πολεμο Σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν το Μπουζάου τον Αύγουστο του 1944, και, καθώς οι Γερμανοί στρατιώτες είχαν κλειστεί μέσα στο Κοινοτικό Μέγαρο, ο πύργος του γκρεμίστηκε από τα κανόνια, αλλά ξαναχτίστηκε μετά τον πόλεμο. Σφοδρές μάχες έλαβαν χώρα στην περιοχή μετά τις 23 Αυγούστου 1944, όταν ο στρατάρχης Ίον Αντονέσκου συνελήφθη στο Βουκουρέστι και η φιλοναζιστική του κυβέρνηση ανετράπη. Το Κοιμητήριο των Ηρώων, που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της πόλης, είναι το νεκροταφείο των Σοβιετικών, Γερμανών και Ρουμάνων στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους εκείνη την εποχή.

Κομμουνιστική περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον πόλεμο, όταν τη ρουμανική κυβέρνηση ανέλαβε ένα κομμουνιστικό καθεστώς, το Μπουζάου έπαψε να είναι πρωτεύουσα επαρχίας, εντασσόμενο στην Περιφέρεια του Πλοέστι. Στη συνέχεια Buzău νομών αργότερα αποκαταστάθηκε το 1968. Στη συνέχεια η Επαρχία του Μπουζάου επανασυστάθηκε το 1968.

Όλα τα εργοστάσια στο Μπουζάου εθνικοποιήθηκαν και η κεντρική κυβέρνηση στο Βουκουρέστι υλοποίησε μια πολιτική οικοδόμησης μονότονων και πληκτικών πολυκατοικιών. Ετσι μερικές παλιές στο Μπουζάου κατεδαφίστηκαν για να γίνει χώρος για τα νέα κτίρια. Πριν από το 1953 οι περιοχές κατοικίας αποτελούντο αποκλειστικά από μονοκατοικίες, αλλά πολλές από αυτές κστεδαφίστηκαν για να χτιστούν πολυκατοικίες. Την περίοδο αυτή καταστράφηκαν πολλά ιστορικά κτίρια, όπως το θέατρο Μολδαβία. Από το ιστορικό κέντρο της πόλης την κατεδάφιση γλύτωσαν μόνο τα κτίρια της οδού Κούζα Βοντά. επίσης, το 1969, στο Πάρκο Κριγκ δημιουργήθηκε μια περιοχή κατοικίας, μειώνοντας το μέγεθός του. Η ανάπτυξη αυτή ήταν μερικές φορές χαοτική, όπως συνέβη το 1985, όταν η νέα Λεωφόρος Unirii άλλαξε θέση από το δήμαρχο Ντότσια που έδωσε εντολή μέσα σε μια νύχτα να καλυφθούν τα θεμέλια κάποιων πολυκατοικιών που χτίζονταν ο δρόμος για να περάσει πάνω από τα καλυμμένα θεμέλια.

Αναγκαστική εκβιομηχάνιση έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος, έτσι η βιομηχανική πλατφόρμα Νότιου Μπουζάου εγκαινιάστηκε το 1963. Η τοποθεσία επιλέχθηκε για να χρησιμοποιηθεί κάποια άγονη γη και να μεταφέρουν οι τοπικοί άνεμοι τη ρύπανση μακριά από την πόλη.

Ωστόσο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγιναν επίσης στην πόλη ορισμένα θετικά. Κατασκευάσθηκε στην ανατολική πλευρά της πόλης το Πάρκο Τινερετουλούι, με μια αθλητική αίθουσα και μια πισίνα. Το 1981 άνοιξε ένας κινηματογράφος με 650 καθίσματα και χτίστηκε ένα μεγάλο νοσοκομείο το 1971-1973.

Το 1976 η πόλη γιόρτασε 1600 χρόνια από την παλαιότερη ιστορική αναφορά της. Για να εορτασθεί το γεγονός στήθηκε ένας οβελίσκος στο Πάρκο Κριγκ. Την ίδια χρονιά, η πλατεία Δακίας, η κεντρική πλατεία της πόλης, που βρίσκεται μπροστά από την Κοινοτικό Μέγαρο, ξαναεπιστρώθηκε με λευκό, κόκκινο και γκρίζο μάρμαρο Mιγκούρα, με χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα των παραδοσιακών φορεσιών της περιοχής Μπίσοκα.

Μετά τον Κομμουνισμό (1990 - σήμερα)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η διαδικασία της κατεδάφισης των κατοικιών σταμάτησε μετά την πτώση του κομμουνισμού στη Ρουμανία, στα τέλη Δεκεμβρίου του 1989. Η οικονομία της πόλης παραμένει στάσιμη εδώ και μερικά χρόνια, αλλά το Μπουζάου άρχισε σιγά-σιγά να αναπτύσσεται, καθώς κρατικά εργοστάσια ιδιωτικοποιήθηκαν και κάποιες νέες βιομηχανίες εμφανίστηκαν.

Το 1991 ξεκίνησαν οι εργασίες κατασκευής ενός ορθόδοξου ναού, του Καθεδρικού του Αγίου Σάββα. Το 1995 άνοιξε στο Μπουζάου άλλο ένα θέατρο, το Θέατρο Γκεόργκε Τσιπριάν.

Oικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά το Μεσαίωνα, η οικονομία του Μπουζάου ήταν επικεντρωμένη στο εμπόριο, καθώς αυτή η πόλη-αγορά ήταν τελωνειακή σημείο, εκμεταλλευόμενο τη θέση του στην κύρτωση των Καρπαθίων, σε σημείο όπου συναντιόντουσαν οι δρόμοι που συνέδεαν τη Βλαχία, τη Μολδαβία και την Τρανσυλβανία.

Συνέπεια της αγροτικής μεταρρύθμισης, που έγινε κατά τη βασιλεία του Αλεξάνδρου Ιωάννη Κούζα το 1897 και 1898, ήταν οι Βούλγαροι κηπουροί να νοικιάσουν κομμάτια γης, που το κράτος είχε αφαιρέσει από την επισκοπή. Αυτοί ανέπτυξαν ένα δίκτυο διανομής για τα προϊόντα τους στο Μπουζάου, καθώς και στις γειτονικές πόλεις Μπρασόβ, Πλοέστι και Ρίμνικου Σαράτ. Η δραστηριότητά τους αυτή έγινε επικερδέστερη αφότου μερικοί από αυτούς απέκτησαν την ιδιοκτησία της γης που καλλιεργούσαν, μετά από μια δεύτερη αγροτική μεταρρύθμιση το 1921.

Από τότε που τελείωσε η περίοδος των καταστροφών, η οικονομική ανάπτυξη απέκτησε βιομηχανικό χαρακτήρα. Προς το τέλος του 19ου αιώνα, η ανάπτυξη του ρουμανικού σιδηροδρομικού δικτύου, του οποίου το Μπουζάου ήταν σημαντικός κόμβος, έδωσε μια ισχυρή ώθηση στη μετεξέλιξη μικρών εργαστηρίων σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας. Η πρώτη βιομηχανική εγκατάσταση ήταν ο μύλος Garoflid, που άνοιξε το 1883 και λειτούργησε επίσης ως εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας. Το 1894 η εταιρεία Saturn άνοιξε ένα διυλιστήριο πετρελαίου, που λειτούργησε για πενήντα χρόνια.

Μετά από μια σοβαρή, σε εθνική κλίμακα, πτώση της βιομηχανικής παραγωγής, που προκλήθηκε από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (το 1919 η συνολική παραγωγή ήταν μόνο το ένα τέταρτο εκείνης του 1913), [25] η βιομηχανική ανάπτυξη επιταχύνθηκε εκ νέου κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Η βιομηχανία αρτοποιίας ήταν σημαντικό κομμάτι της τοπικής οικονομίας. Ο πρώτος βιομηχανικός μύλος της πόλης, Garoflid, που μετονομάστηκε Zangopol από το όνομα των νέων ιδιοκτητών του, κατάφερε να έχει ένα κεφάλαιο ύψους 5 εκατομμυρίων λέι το 1928, και 30 εκατομμύρια λέι το 1938, και η εταιρεία που διαχειριζόταν το εργοστάσιο είχε περίπου 100 υπαλλήλους. Μια άλλη σημαντική επιχείρηση που ξεκίνησε τότε ήταν το εργοστάσιο Metalurgica şi Turnătorie - S.A. (Μεταλλουργική και Χυτήριο) , που ιδρύθηκε το 1928 με κεφάλαιο άνω των 9.000.000 λέι. Παρά το γεγονός ότι έπρεπε να υπερνικήσει αρκετές δυσκολίες στην αρχή, κλείνοντας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Κρίσης, ξανάνοιξε το 1933.

Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την εγκαθίδρυση της Κομμουνιστικής κυβέρνησης και την απόφαση εθνικοποίησης της 11 Ιουνίου 1948, όλες οι εταιρείες του Μπουζάου έγιναν κρατική ιδιοκτησία. Επίσης η κομμουνιστική κυβέρνηση άρχισε να εφαρμόζει αναγκαστική εκβιομηχάνιση και μερικές από τις βιομηχανίες που αναπτύχθηκαν στο Μπουζάου κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος ήταν ακατάλληλες για τη θέση. Το 1965 εγκαινιάστηκε η βιομηχανική πλατφόρμα Νότιου Μπουζάου, σε 3180 στρέμματα γης, στην περιοχή όπου στο παρελθόν υπήρχε το διυλιστήριο Saturn, πριν ανατιναχτεί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα σημαντικότερα εργοστάσια στο Μπουζάου, που δημιουργήθηκαν ή ενισχύθηκαν εκείνη την περίοδο, βρίσκονται στη βιομηχανική ζώνη του Νότιου Μπουζάου: Το Χαλύβδινα Σύρματα και Υποπροϊόντα(μετονομάστηκε Ductil το 1990), το Εργοστάσιο Σιδηροδρομικού Εξοπλισμού (μετά το 1990 Apcarom), το Metalurgica (ιδρύθηκε το 1928), το Εργοστάσιο Γυαλιού (μετά το 1991 Gerom Α.Ε.).

Άλλες βιομηχανικές κρατικές επιχειρήσεις άνοιξαν στο Μπουζάου σε άλλα μέρη της πόλης. Έτσι, το Εργοστάσιο Διακοπτών βρίσκεται στο βόρειοδυτικό τμήμα της πόλης και το εργοστάσιο πλαστικών (μετά το 1990 Romcarbon S.A.) βρίσκεται στη βόρεια πλευρά.

Παρά την αναγκαστική διαδικασία εκβιομηχάνισης, το Μπουζάου δεν βασίστηκε σε αποκλειστικά μία ηγετική βιομηχανία, όπως συνέβη σε άλλες πόλεις της Ρουμανίας, και δεν υπήρχε ένα μοναδικό εργοστάσιο από το οποίο να εξαρτάται το σύνολο της οικονομίας της πόλης. Σύμφωνα με ένα νέο νόμο εμπορικών εταιρειών, που εγκρίθηκε το 1990, μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, τα εργοστάσια στην πόλη αναδιοργανώθηκαν ως ανώνυμες εταιρείες. Μόνο μερικές από τις εταιρείες δεν κατάφεραν να γίνουν ανταγωνιστικές στην οικονομία της αγοράς και έκλεισαν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μετάβασης, ενώ πολλές άλλες, μετά την αναδιοργάνωση, έγιναν λειτουργικές επιχειρήσεις.

Η μεγαλύτερη εταιρεία με έδρα το Μπουζάου είναι η εταιρεία συμμετοχών Romet, με ρουμανικά κεφάλαια , που αποτελείται από πολλές εταιρείες που παράγουν μονωτικό υλικό για σωλήνες νερού και φυσικού αερίου, φίλτρα νερού, πυροσβεστήρες και άλλα τέτοια προϊόντα. Η εταιρεία κέρδισε τη δεκαετία του 1990, με την πώληση της Aquator, φίλτρων νερού και το 1999 απέκτησε την Aromet Α.Ε., εταιρεία που διαχειρίζεται το εργοστάσιο Metalurgica, που ιδρύθηκε το 1928.

Άλλες εταιρείες στο Μπουζάου ιδιωτικοποιήθηκαν από προγράμματα εποπτευόμενα από την Παγκόσμια Τράπεζα. Η Apcarom S.A., η μόνη ρουμανική παραγωγός σιδηροδρομικού εξοπλισμού, εξαγοράστηκε από την αυστριακή εταιρεία VAE, και είχε, το 2008, κοινωνικό κεφάλαιο 7.380.000 λέι. Η Ductil S.A., μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στο Μπουζάου, ιδιωτικοποιήθηκε το 1999 και στη συνέχεια διασπάστηκε από το νέο μέτοχο πλειοψηφίας, FRO Spa, που διατήρησε μόνο το τμήμα ηλεκτροδίων και εξοπλισμού συγκόλλησης και πούλησε τα άλλα τμήματα. Το τμήμα που παράγει χαλύβδινα σύρματα και υποπροϊόντα τους, χαλύβδινα δίκτυα και σκυρόδεμα έγινε Ductil Χάλυβα Α.Ε. και ανήκει τώρα στο χαρτοφυλάκιο της ιταλικής εταιρείας Sidersipe. Το τμήμα σιδηρόσκονης μετονομάστηκε Ductil Iron Powder. Το 2007 η FRO Spa πούλησε το πλειοψηφικό της πακέτο της Ductil Α.Ε. στη ρωσική εταιρεία Mechel αντί 90 εκατομ. ευρώ. Η Zahărul S.A., ο τοπικός παραγωγός ζάχαρης, εξαγοράστηκε από τον αυστριακών κεφαλαίων όμιλο Agrana România , που κατέχει άλλα εργοστάσια ζάχαρης στο Ρόμαν και στο Τσανταρέι.

Η βιομηχανία αρτοποιίας εξακολουθεί να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην τοπική οικονομία. Ο μεγαλύτερος παραγωγός στην αγορά αυτή στο Μπουζάου είναι η Boromir Prod, της οποίας βασικός μέτοχος είναι ο όμιλος Boromir Ind του Ρίμνικου Βίλτσεα.

Μεταφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σιδηρόδρομος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μπουζάου αποτελεί σημαντικό περιφερειακό σιδηροδρομικό κόμβο, καθώς στην πόλη συναντώνται οι γραμμές που συνδέουν το Βουκουρέστι και το Πλοέστι με τη Φωξάνη, το Γκαλάτσι και την Κωνστάντζα. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός εγκαινιάστηκε το 1872, μαζί με τη σιδηροδρομική γραμμή Βουκουρέστι-Γκαλάτσι.

Ένας κλάδος της γραμμής αυτής, από το Μπουζάου στο Μαρασέστι άνοιξε λίγα χρόνια αργότερα, στις 13 Ιουνίου 1881, και ήταν η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή που σχεδιάστηκε από Ρουμάνους μηχανικούς.

Η σιδηροδρομική προαστιακηη γραμμή Buzău-Nehoiaşu, που άνοιξε το 1908, συνδέει το Μπουζάου με τις περισσότερες κοινότητες στην κοιλάδα του ομώνυμου ποταμού , συμπεριλαμβανομένων των πόλεων Νεχόιου και Πατιρλάτζελε.

Οδικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μπουζάου είναι προσβάσιμο οδικώς μέσω του DN2 (Ε85) από το Βουκουρέστι και τις κύριες πόλεις της Μολδαβίας. ο DN1B συνδέει το Μπουζάου με το Πλοέστι και ο DN10 διασχίζει τα Καρπάθια Όρη στην κύρτωσή τους τους μέσω του Περάσματος του Μπουζάου προς το Μπρασόβ. Το Γκαλάτσι και η Βραΐλα είναι προσβάσιμα μέσω του DN2B.

Εκπαίδευση και πολιτισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη σχολή στο Μπουζάου ήταν εκκλησιαστική αγιογραφίας, που την άνοιξε ο Καισάριος, επίσκοπος της πόλης. Λειτούργησε στην επισκοπή και τη διηύθηνε ο Nικολάε Tεοντορέσκου, ενώ εδώ ξεκίνησε να μαθαίνει ζωγραφική ο Τζεόρτζε Ταταρέσκου.

Το πιο σημαντικό εκπαιδευτικό τοπόσημο της πόλης είναι η Εθνική Σχολή Bogdan Petriceicu Hasdeu, στην οποία μαθήτευσε στη νεότητά του ο Νομπελίστας Τζεόρτζε Εμίλ Παλάντε . Το λύκειο Hasdeu εγκαινιάστηκε το 1867.

Η δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης άνοιξε το 1893, με όνομα του Δημόσια Βιβλιοθήκη Κάρολου Α΄. Αργότερα πήρε το όνομα του Βασίλε Βοϊτσουλέσκου, του επιφανέστερου και ποιητή του Μπουζάου.

Η θεατρική σκηνή Τζεόρτζε Τσιπριάν ιδρύθηκε το 1996. Δεν έχει δικό της θεατρικό θίασο αλλά βασίζεται σε προσωρινά συμβόλαια. Πρωτος της διευθυντής ήταν ο θεατρικός συγγραφέας Πάουλ Ιωακείμ.

Το πρώτο πανεπιστήμιο στην πόλη ήταν το Πανεπιστημιακό Οικονομικό Κολλέγιο, που εγκαινιάστηκε το 1992, παράρτημα της Ακαδημίας Οικονομικών Σπουδών του Βουκουρεστίου.

Το κυριότερο μουσείο στο Μπουζάου είναι το Επαρχιακό Μουσείο, που εκθέτει αντικείμενα σχετικά με την ιστορία της περιοχής. Το μουσείο αυτό εποπτεύει την έκθεση εθνογραφίας στην Οικία Vergu-Mănăilă, καθώς και το Μουσείο Κεχριμπαριού στο Κόλτσι και το Μνημείο-Οικία Βασίλε Βοϊκουλέσκου στο Πίρσοβ.