Μάχη του Έβρου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μάχη του Έβρου
Οθωμανικοί πόλεμοι στην Ευρώπη
Σερβοτουρκικοί πόλεμοι
Η προέλαση των Οθωμανών μετά την μάχη του Τζερμιάνου (Ορμενίου).
Χρονολογία26 Σεπτεμβρίου 1371
ΤόποςΠοταμός Έβρος (κοντά στο Τσερνομιάνο (σημερινό Ορμένιο) στην Ελλάδα)
ΈκβασηΑποφασιστική νίκη των Οθωμανών[1]
Αντιμαχόμενοι
Οθωμανική Αυτοκρατορία
Ηγετικά πρόσωπα
Δυνάμεις
20.000[2]-70.000 άνδρες[2][3][4][5][6]
800 άνδρες[2][7]
Απώλειες
σημαντικές απώλειες[8]
εκατοντάδες πνιγμένοι[9]
μικρές απώλειες

Η Μάχη του Έβρου (Μαρίτσα) ποταμού ή Μάχη του Ορμενίου (σερβικά: Маричка битка, бој код Черномена‎‎, βουλγαρικά: Битката при Марица, битката при Черномен‎‎, σερβικά: İkinci Meriç Muharebesi στα τούρκικα Δεύτερη Μάχη του Έβρου, Çirmen Muharebesi στα τούρκικα Μάχη του Τσιρμέν‎‎) έλαβε χώρα στον Ποταμό Έβρο, κοντά στο χωριό του Τσερνομιάνο ή Τζερμιάνο (σημερινό Ορμένιο της Ελλάδας) στις 26 Σεπτεμβρίου του 1371, μεταξύ των δυνάμεων των Οθωμανών διοικητών Λαλά Σαχίν Πασά και Γαζή Αχμέτ Εβρενός και των Σέρβων διοικητών, Βασιλέα Βουκάσιν Μρνιάβτσεβιτς και του αδελφού του, Δεσπότη Γιόβαν Ούγκλιεσα Μρνιάβτσεβιτς [10][11][12][13], οι οποίοι επιθυμούσαν να πάρουν εκδίκηση για την ήττα στην Πρώτη Μάχη του Έβρου (1364).

Πλαίσιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πριν τη Μάχη του Έβρου, ο Βουκάσιν είχε την πρόθεση της ανακατάληψης της Σκόδρας για λογαριασμό της Σερβικής Αυτοκρατορίας. Ο σερβικός στρατός, υπό την ηγεσία του Βασιλέα Βουκάσιν και του γιου του, πρίγκιπα Μάρκο Μρνιάβτσεβιτς, κατέφθασε στη Σκόδρα τον Ιούνιο του 1371, ωστόσο όταν πληροφορήθηκαν την συγκέντρωση πολυάριθμου οθωμανικού στρατού, ο οποίος ερχόταν από τα ανατολικά, αποφάσισαν να κατευθυνθούν προς το μέρος του ώστε να προετοιμαστούν για τη Μάχη του Έβρου.[14]

Μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο στρατός των Σέρβων αριθμούσε συνολικά 20.000[2]–70.000[2][3][4][5][6] άνδρες. Αρκετές είναι οι πηγές που φαίνεται να συμφωνούν σε αυτόν τον υψηλό αριθμό. Ο Δεσπότης Ούγκλιεσα επιθυμούσε να πραγματοποιήσει αιφνιδιαστική επίθεση στους Οθωμανούς στην τότε πρωτεύουσά τους, Αδριανούπολη, ενώ ο Μουράτ Α΄ βρισκόταν στη Μικρά Ασία. Ο στρατός των Οθωμανών ήταν κατά πολύ υποδεέστερος αριθμητικά .[15] Ο Βυζαντινός λόγιος Λαόνικος Χαλκοκονδύλης[2], καθώς και άλλες πηγές[7], αναφέρουν αριθμό 800 ανδρών, ωστόσο λόγω καλύτερης τακτικής, μέσω νυχτερινής αιφνιδιαστικής επίθεσης στο στρατόπεδό τους, ο Σαχίν Πασά νίκησε τον στρατό των Σέρβων πιάνοντάς τον κοιμώμενο, σκοτώνοντας τον Βασιλέα Βουκάσιν και τον Δεσπότη Ούγκλιεσα. Εκατοντάδες ήταν οι Σέρβοι που σκοτώθηκαν, ενώ εκατοντάδες ήταν αυτοί που πνίγηκαν στον ποταμό Έβρο κατά τη διάρκεια της φυγής τους.[9][16] Μετά τη μάχη, αναφέρεται ότι ο ποταμός Έβρος έρεε κόκκινος από το αίμα των νεκρών.[16]

Συνέπειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η μάχη του Έβρου ήταν μία από τις πολλές στην ιστορία των σερβοτουρκικών πολέμων με το πέρας της οποίας η Μακεδονία, καθώς και άλλα τμήματα του ελλαδικού χώρου περιήλθαν υπό τον έλεγχο των Οθωμανών. Ήταν μέρος της εκστρατείας των Οθωμανών για την κατάληψη των Βαλκανίων, ενώ είχε προηγηθεί η κατάληψη της Σωζόπολης από τους ίδιους. Μετά τη μάχη έλαβε χώρα η κατάληψη της Δράμας, της Καβάλας και των Σερρών της σημερινής Ελλάδας. Ακολούθησε η μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Sedlar, Jean W., East Central Europe in the Middle Ages, 1000-1500, (University of Washington Press, 1994), 385.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Boskovic, Vladislav (2009). King Vukasin and the disastrous Battle of Marica. GRIN Verlag. σελ. 11. ISBN 978-3-640-49264-0. 
  3. 3,0 3,1 The New Encyclopaedia Britannica: Micropaedia. Encyclopaedia Britannica. 1993. σελ. 855. ISBN 978-0-85229-571-7. 
  4. 4,0 4,1 Grumeza, Ion (2010). The Roots of Balkanization: Eastern Europe C.E. 500-1500. University Press of America. σελ. 93. ISBN 978-0-7618-5134-9. 
  5. 5,0 5,1 Julius Emil DeVos: Fifteen hundred years of Europe, O'Donnell Press, 1924, σελ. 110.
  6. 6,0 6,1 Otto Kaemmel: Spamer's Illustrierte Weltgeschichte: mit besonderer Berücksichtigung der Kulturgeschichte, O. Spamer, 1902, σελ. 740 (Γερμανικά)
  7. 7,0 7,1 Veiter, Theodor (1971). Volkstum zwischen Moldau, Etsch und Donau: Festschrift für Franz Hieronymus Riedl : Dargeboten zum 65. Lebensjahr. W. Braumüller. σελ. 294. ISBN 978-3-7003-0007-6. 
  8. Rossos, Andrew, Macedonia and the Macedonians, (Hoover Institution Press Publications, 2008), 40.
  9. 9,0 9,1 Gustav Friedrich Hertzberg: Geschichte Griechenlands: Th. Vom lateinischen Kreuzzuge bis zur Vollendung der osmanischen Eroberung (1204-1740), F.A. Perthes, 1877, σελ. 323 (Γερμανικά)
  10. K.Jirecek,History of the Bulgarians,p.382
  11. J.V.A Fine, The Late Mediaeval Balkans, p. 379
  12. L.S Stavrianos, The Balkan since 1453, p.44
  13. Jirecek, Konstantin, Geschichte der Serben, pp. 437-438
  14. Andrija Veselinović· Radoš Ljušić (2008). Srpske dinastije. Službene glasink. σελ. 67. ISBN 978-86-7549-921-3. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2013. У јуну 1371. војска коју су предво- дили краљ Вукашин и његов син Марко дошла је под Скадар, али је поход нагло прекинут 
  15. The New Encyclopaedia Britannica: Micropaedia. Encyclopaedia Britannica. 1993. σελ. 855. ISBN 978-0-85229-571-7. 
  16. 16,0 16,1 Harold William Vazeille Temperley: History of Serbia, H. Fertig, 1917, page 97.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Rossos, Andrew, Macedonia and the Macedonians, Hoover Institution Press Publications, 2008.
  • Sedlar, Jean W., East Central Europe in the Middle Ages, 1000-1500, University of Washington Press, 1994.
  • Stavrianos, L. S. The Balkans Since 1453, C. Hurst & Co. Publishers, 2000.
  • Turnbull, Stephen R. The Ottoman Empire 1326-1699, Osprey Publishing, 2003.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συντεταγμένες: 41°43′N 26°13′E / 41.717°N 26.217°E / 41.717; 26.217