Λουίς Φερναντές

Λουίς Φερναντές
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομα	Λουίς Μιγκέλ Φερνάντες Τολέδο
Ημερ. γέννησης	2 Οκτωβρίου 1959 (64 ετών)
Τόπος γέννησης	Ταρίφα, Ισπανία
Ύψος	1,78 μ.
Θέση	Μέσος
Ομάδες νέων
1969–1970	ΑΣ Μανγκέτ Βενισιέ
1970–1978	ΑΣ Σαιν-Πριέστ
Επαγγελματική καριέρα*
Εθνική ομάδα
Προπονητική καριέρα
1992–1994	ΑΣ Κάννες
1994–1996	Παρί Σεν Ζερμέν
1996–2000	Αθλέτικ Μπιλμπάο
2000–2003	Παρί Σεν Ζερμέν
2003–2004	ΡΚΝ Εσπανιόλ
2005	Αλ Ραγιάν ΣΚ
2005–2006	Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ
2006–2007	Ρεάλ Μπέτις
2008–2009	Σταντ ντε Ρενς
2010–2011	Ισραήλ
2015-2016	Γουινέα
	* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.; † Συμμετοχές (Γκολ).;

Ο Λουίς Φερναντές (Luis Fernandez, γεννήθηκε 2 Οκτωβρίου 1959), είναι πρώην διεθνής Γάλλος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν στη θέση του μέσου, ενώ στη συνέχεια εργάστηκε ως προπονητής, καθώς και ραδιοφωνικός σχολιαστής και παραγωγός.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νεανικά χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννημένος στην Ταρίφα (Ανδαλουσία), ο Λουίς Φερναντές εγκαταστάθηκε στη Γαλλία μαζί με τη μητέρα του και τα πέντε αδέρφια του το 1968, στο προάστια της Λυών και πιο συγκεκριμένα στο Βενισιέ και τη συνοικία των Μανγκέτ, μία περιοχή χαρακτηρισμένη ως Zone à Urbaniser en Priorité (ZUP), οι οποίες ZUP αποτελούσαν σύμβολο εκσυγχρονισμού, ενώ είχαν ως αποστολή την καταπολέμηση της κρίσης στέγασης που συνόδεψε το ιστορικό συμβάν των Τριάντα Ενδόξων.

Σε αυτό που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως έναν « πύργο της Βαβέλ » ο οποίος δεχόταν, πέραν των Ισπανών και των Πορτογάλων, το ολοένα και αυξανόμενο μεταναστευτικό ρεύμα από τη Βόρεια Αφρική, ο Λουίς Φερναντές έμαθε με ιδιαίτερη δυσκολία τη γαλλική γλώσσα. Υπό αυτές τις συνθήκες, ενώ βρισκόταν στο Γυμνάσιο, όπως μεγάλος αριθμός παιδιών μεταναστών, μπήκε σε μια, μεταβατικής μορφής, έκτη τάξη, προτού στραφεί σε σύντομο διάστημα προς την τεχνική κατεύθυνση. Τον ίδιο καιρό, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ΑΣ Μανγκέτ, αρχικά, και στη συνέχεια στην ΑΣ Σαιν-Πριέστ, όπου και υπέγραψε συμβόλαιο ως « ξένος ». Αυτή την αναφορά στη διαφορετικότητά του, ο νεαρός Λουίς την έζησε εντόνως στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, όπου αποκαλείτο συχνά « Ισπανγκουίνος », χαρακτηρισμό στο άκουσμα του οποίου αντιδρούσε βίαια, φτάνοντας, μάλιστα, στο σημείο σε μια περίπτωση να τιμωρηθεί με αγωνιστικό αποκλεισμό διάρκειας έξι μηνών.

Επίσης, στην πορεία, η ισπανική του εθνικότητα αποτέλεσε εμπόδιο στην προσπάθειά του να βρει μια θέση στο επαγγελματικό επίπεδο. Έτσι, ενώ ασκούσε το επάγγελμα του βοηθού ηλεκτρολόγου σε ένα εργοστάσιο παραγωγής μετάλλων, οι ποδοσφαιρικές του ικανότητες τον βοήθησαν να πραγματοποιήσει μια σειρά δοκιμαστικών στην ΑΣ Νανσί-Λωρραίνη. Παρά την καλή εντύπωση που άφησε στους διοικούντες τον σύλλογο της Λωρραίνης, ο πρόεδρος Κλοντ Κουνί του επισήμανε ότι του ήταν αδύνατο να τον εντάξει στην ομάδα, καθώς ήταν ξένος.

Πραγματοποίησε μια άλλη σειρά δοκιμαστικών, αυτή τη φορά στην Παρί Σεν Ζερμέν, την ομάδα της γαλλικής πρωτεύουσας. Αυτή τη φορά, η κατάληξη ήταν επιτυχής, με τους διοικούντες την Παρί να του προσφέρουν συμβόλαιο σταζιέρη το 1978 και όχι συμβόλαιο επαγγελματία, καθώς εκείνη την περίοδο, η ΠΣΖ είχε, μόλις, αποκτήσει δύο ξένους παίκτες: τον Πορτογάλο Ζοάο Άλβες και τον Βραζιλιάνο Αμπέλ Μπράγκα. Έτσι, ο Λουίς έπεσε θύμα του, τότε, ισχύοντος κανονισμού της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, ο οποίος επέτρεπε την παρουσία μόλις δύο ξένων παικτών ανά ρόστερ ομάδας.

Καριέρα ως ποδοσφαιριστής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αγαπημένος του Παρκ ντε Πρενς (1978-1986)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά το ερασιτεχνικό συμβόλαιο που είχε, πραγματοποίησε, πάραυτα, το επαγγελματικό του ντεμπούτο το 1978, στη διάρκεια μιας αναμέτρησης της ομάδας του απέναντι στη Νανσί, αναμέτρηση την οποία η ΠΣΖ κέρδισε με σκορ 2-1 χάρη σε ένα πέναλτι που κατάφερε να κερδίσει ο Φερναντές, έπειτα από φάουλ του Ζαν-Μισέλ Μουτιέ. Ο προπονητής του, έχοντας πειστεί από τις εμφανίσεις του, αποφάσισε να του μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια. Πράγματι, ο τραυματισμός εντός εκ των δύο ξένων παικτών του συλλόγου τον βοήθησε να βρει θέση στην ομάδα, ωστόσο αποφάσισε, προκειμένου να θέσει οριστικό τέλος στα όποια προβλήματα μπορούσε να του δημιουργήσει η ισπανική του εθνικότητα για την ομαλή συνέχιση της καριέρας του, να αιτηθεί την απόκτηση της γαλλικής υπηκοότητας, κάτι που και πέτυχε να κάνει τον Ιανουάριο του 1981.

Σε σύντομο διάστημα, κατάφερε να καθιερωθεί ως ένα σταθερός σε απόδοση αμυντικός μέσος, με την πολύ καλή του φυσική κατάσταση να τον καθιστά επικίνδυνο στις διεκδικήσεις της μπάλας, αλλά και κατά τη διάρκεια των επιθετικών προσπαθειών της ομάδας του. Υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 1980, ενώ στη συνέχεια γνώρισε τις πρώτες του επιτυχίες το 1982 και το 1983 με την κατάκτηση δύο συνεχόμενων Κυπέλλων Γαλλίας.

Η ομάδα της γαλλικής πρωτεύουσας γνώρισε τις πρώτες της μεγάλες ευρωπαϊκές στιγμές τη σεζόν 1982-1983, η οποία έλαβε τέλος στα προημιτελικά της διοργάνωσης, απέναντι στη βελγική Βάτερσχεϊ. Η αναμέτρηση αυτή μεταξύ ΠΣΖ και Βάτερσχεϊ για το Κύπελλο Κυπελλούχων θεωρείται ως η σημαντική μεγάλη ευρωπαϊκή αναμέτρηση της ιστορίας της ΠΣΖ. Η ΠΣΖ, έχοντας νικήσει με σκορ 2-0 στον πρώτο αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων, ο οποίος διεξήχθη στην έδρα της, αναχώρησε ως φαβορί για την πρόκριση για το Βέλγιο. Παράλληλα, ήταν στη διάρκεια της πρώτης αυτής αναμέτρησης με την κάτοχο του Κυπέλλου Βελγίου που σημειώθηκε το ρεκόρ προσέλευσης στο Παρκ ντε Πρενς, με συνολικά περίπου 49.575 θεατές να δίνουν το παρόν. Ωστόσο, στον επαναληπτικό αγώνα, ήταν οι Βέλγοι αυτοί που νίκησαν με σκορ 3-0 έπειτα από παράσταση, με αποτέλεσμα να πάρουν την πρόκριση για την επόμενη φάση της διοργάνωσης.

Την επόμενη σεζόν, η ΠΣΖ προκρίθηκε εκ νέου για το Κύπελλο Κυπελλούχων, όπου και αποκλείστηκε εκ νέου, αυτή τη φορά στη Φάση των 16 από τη Γιουβέντους του Μισέλ Πλατινί (2-2 εντός και 0-0 εκτός έδρας).

Στη διάρκεια της σεζόν 1984-1985, η ΠΣΖ είχε μια ιδιαιτέρως αποτυχημένη πορεία, καταλαμβάνοντας την 13η θέση στο πρωτάθλημα, συμμετέχοντας στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας, όπου και ηττήθηκε απέναντι στη Μονακό, ενώ αποκλείστηκε στον δεύτερο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ από την ουγγρική Βιντεότον. Ο Ζεράρ Ουγιέ ανέλαβε, τότε, να αντικαταστήσει τον Ζορζ Πεϊρός, από την επόμενη κιόλας σεζόν, με την αλλαγή αυτή στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου, να έχει τελικώς θετικό αποτέλεσμα, καθώς η ΠΣΖ κατέκτησε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Γαλλίας στη διάρκεια της σεζόν 1985-1986 για πρώτη φορά στην ιστορία της. Το σύνολο της ομάδας γαλλικής πρωτεύουσας είχε ηγέτη εκείνη τη σεζόν τον αρχηγό της και είδωλο, πλέον, του Παρκ ντε Πρενς, Λουίς Φερναντές. Η ΠΣΖ κατάφερε να διατηρήσει αήττητο σερί διάρκειας 26 αγώνων εκείνη τη σεζόν. Ο Σαφέτ Σούσιτς ήταν αυτός που κατάφερε να αναδειχτεί απ'όλη την ομάδα εκείνη τη σεζόν, ξεδιπλώνοντας το ποδοσφαιρικό του ταλέντο στα γαλλικά γήπεδα.

Δυσκολίες στη Ρασίνγκ (1986-1989)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φερναντές επέλεξε το καλοκαίρι του 1986 να υπογράψει στη Ρασίνγκ Κλαμπ Παρί (η οποία μετονομάστηκε σε Ματρά Ρασίνγκ το 1987), ομάδα η οποία έδρευε στην Κολόμπ (92) στο μυθικό Σταντ Υβ-ντυ-Μανουάρ, η οποία είχε μόλις προβιβαστεί στην πρώτη κατηγορία. Εκείνη την εποχή είχε ένα από τα υψηλότερα σε μισθό συμβόλαια του γαλλικού Ποδοσφαίρου. Η ομάδα είχε ιδιαίτερες φιλοδοξίες και ξόδεψε μεγάλα χρηματικά ποσά για τη μεταγραφική του ενίσχυση: πέραν του Φερναντές και του Μαξίμ Μποσίς οι οποίοι είχαν έρθει στην ομάδα έναν χρόνο νωρίτερα, ο Λαγκαρντέρ έκανε κάτοικους Παρισιού, εκείνο το καλοκαίρι, τους Πιέρ Λιτμπάρσκι και Τιερί Τυσώ, καθώς και τον Ουρουγουανό αστέρα Έντζο Φραντσεσκόλι, στους οποίους ήρθαν να προστεθούν την αμέσως επόμενη σεζόν και οι Πασκάλ Ολμετά, Σόνι Σίλοϊ και ο προπονητής Αρτούρ Ζόρζε, ο οποίος είχε μόλις κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών με την ΦΚ Πόρτο και στη συνέχεια οι Νταβίντ Ζινολά και Μπερνάρ Κασονί, κατά την τρίτη σεζόν παρουσίας της ομάδας στην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου. Όπως συνέβαινε και με τη γενικότερη εικόνα του συλλόγου (13ος τη σεζόν 1986-87, 7ος τη σεζόν 1987-88 και 17ος τη σεζόν 1988-1989), οι εμφανίσεις του Λουίς ήταν σχετικά απογοητευτικές στη διάρκεια της παρουσίας του στη Ρασίνγκ.

Σε ατομικό επίπεδο, μάλιστα, γνώρισε έναν σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, ο οποίος τον άφησε εκτός αγωνιστικών χώρων για διάστημα αρκετών μηνών, με αποτέλεσμα ο ίδιος να έχει φόβους ότι θα χρειαζόταν να βάλει ένα πρόωρο τέλος στην αγωνιστική του καριέρα.

Τέλος καριέρας στις Κάννες (1989-1993)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φερναντές μεταγράφηκε στην ΑΣ Κάννες το 1989, ενώ ενδιαφέρον για την απόκτησή του είχε εκδηλώσει και η ΣΚ Τουλόν. Οι Κάννες ήταν μια μικρομεσαία ομάδα και χωρίς ιδιαίτερες οικονομικές δυνατότητες, η οποία βασιζόταν σχεδόν αποκλειστικά στα πολύ καλά τμήματα υποδομής της για τη στελέχωση της πρώτης της ομάδας.

Στη διάρκεια της πρώτης του σεζόν στις Κάννες, ο ομάδα τερμάτισε στη μέση της βαθμολογικής κατάταξης. Την επόμενη σεζόν, ο Μπόρο Πρίμορατς αντικατέστησε τον Ζανό Φερναντές στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου, με τους Cannois να προκαλούν αίσθηση τερματίζοντας στην 4η θέση για τη σεζόν 1990-1991, με ορισμένους εκ των, τότε, συμπαικτών του Λουίς Φερναντές να αποτελούν και αποκαλύψεις του πρωταθλήματος εκείνης της σεζόν, με σημαντικότερους τον επιθετικό Αμαρά Σιμπά και τον νεαρό άκρως ταλαντούχο μέσο Ζινεντίν Ζιντάν, οι οποίοι βοήθησαν την ομάδα να προκριθεί για πρώτη φορά στην ιστορία της σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ωστόσο, η πρώτη της αυτή συμμετοχή στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ βρήκε την ΑΣ Κάννες να γνωρίζει τον αποκλεισμό στη Φάση των 32 από την Ντιναμό Μόσχας, ενώ, ταυτόχρονα, στο πρωτάθλημα η πορεία της ομάδας ήταν καταστροφική, καταλαμβάνοντας τελικά την 19η θέση, συνώνυμη του υποβιβασμού στην Ντιβιζιόν 2.

Η απόσυρσή του από την ενεργό δράση έλαβε χώρα λίγους μήνες αργότερα, αφότου αποφάσισε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας των Καννών, έπειτα από τις πρώτες αγωνιστικές της νέας σεζόν.

Εθνική Γαλλίας (1982-1992)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παράλληλα με την πρόοδό του εντός των τάξεων της ΠΣΖ, γνώρισε μια πρόοδο και σε εθνικό επίπεδο, καθώς οι εμφανίσεις του δεν πέρασαν απαρατήρητες από τον Μισέλ Χινταλγκό, ο οποίος και πήρε την απόφαση να τον καλέσει για πρώτη φορά στην Εθνική Γαλλίας στα τέλη του 1982. Σε ηλικία μόλις 23 ετών, ο Λουίς Φερναντές κατάφερε σε σύντομο διάστημα να βρει θέση βασικού εντός της ομάδας, η οποία, πάραυτα, είχε φτάσει ως τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982, το οποίο είχε λάβει χώρα μερικούς μήνες νωρίτερα. Αγωνιζόμενος στη μεσαία γραμμή της ομάδας, πήρε τη θέση του Μπερνάρ Ζενγκινί εντός της εξαιρετικής, τότε, μεσαίας γραμμής της Γαλλίας, η οποία αποτελείτο από τους Ζαν Τιγκανά, Αλαίν Ζιρές και Μισέλ Πλατινί. Με τους Bleus, ο Φερναντές κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984, το οποίο διεξήχθη στη Γαλλία.

Όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν 1985-1986 με την ΠΣΖ, ήταν μία από τις πλέον σίγουρες επιλογές για την αποστολή της Εθνικής Γαλλίας που θα λάμβανε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό. Στη διάρκεια αυτής της διοργάνωσης, ο Φερναντές διακρίθηκε, μεταξύ άλλων, για την ισοφάρισή του απέναντι στην ΕΣΣΔ για τον πρώτο γύρο, αλλά κυρίως για την επίτευξη στη Γουαδαλαχάρα του νικητήριου πέναλτι απέναντι στη Βραζιλία για τα προημιτελικά της διοργάνωσης, σε μία αναμέτρηση που έχει περάσει στην ιστορία του γαλλικού ποδοσφαίρου.

Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, οι Μαξίμ Μποσίς, Ζιρές και Ροσετώ αποσύρθηκαν από την εθνική ομάδα, ενώ ο Τιγκανά τους ακολούθησε το 1987 και ο Πλατινί έβαλε τέλος στην ποδοσφαιρική του καριέρα την ίδια χρονιά. Ο Λουίς, τότε, ήταν ένας από τους νέους ηγέτες των Bleus, λαμβάνοντας, μάλιστα, το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Στόχος του ήταν να βοηθήσει την ομαλή ένταξη στο σύνολο της νέας γενιάς παικτών που αποτελείτο από τους Ζαν-Πιέρ Παπέν, Ζαν-Μαρκ Φερερί και Φιλίπ Βερκρουίς. Ωστόσο, η Γαλλία απέτυχε να πάρει την πρόκριση για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988 που διεξήχθη στη Γερμανία, με τον, τότε, ομοσπονδιακό τεχνικό Ανρί Μισέλ να αντικαθίσταται από τον Μισέλ Πλατινί, έπειτα από ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα απέναντι στην Κύπρο (1-1) στα πλαίσια των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990, το οποίο έθεσε σε κίνδυνο τις πιθανότητες πρόκρισης της Γαλλίας. Ωστόσο, η άφιξη του Πλατινί δεν άλλαξε κάτι το ιδιαίτερο, με αποτέλεσμα η Εθνική Γαλλίας να είναι απούσα από το Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο διεξήχθη στα γήπεδα της Ιταλίας.

Επόμενος, πλέον, στόχος ήταν τα προκριματικά του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992, το οποίο διοργάνωνε η Σουηδία. Αν και βρισκόταν στη δύση της καριέρας του και αγωνιζόμενος σε μικρομεσαία ομάδα, ο Φερναντές παρέμεινε στέλεχος της Εθνικής Γαλλίας, παρά το γεγονός ότι δεν αγωνιζόταν ως βασικός με τους Bleus, με τον, τότε, ομοσπονδιακό τεχνικό της Γαλλίας, Μισέλ Πλατινί, να προτιμά να τον χρησιμοποιεί ως αλλαγή και εμψυχωτή της ομάδας. Ο Φερναντές συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια πρόκρισης της Γαλλίας για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992 (8 νίκες σε 8 αναμετρήσεις), πετυχαίνοντας, μάλιστα, ένα πολύ όμορφο τέρμα με ανάποδο ψαλίδι απέναντι στην Ισπανία. Ωστόσο, η Γαλλία, παρά την άκρως πετυχημένη της πορεία στα προκριματικά και το γεγονός ότι τα προγνωστικά την έφερναν ως το φαβορί εκείνης της διοργάνωσης, αποκλείστηκε από τον πρώτο, κιόλας, γύρο της, χωρίς να σημειώσει την παραμικρή νίκη.

Τίτλοι ως παίκτης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρί ΣΖ
- Πρωταθλητής Γαλλίας : 1986
- Νικητής του Κυπέλλου Γαλλίας : 1982 και 1983
Εθνική Γαλλίας
- Νικητής του Euro 1984.
Εθνική Γαλλίας
- Νικητής του Τροπαίου Αρτέμιο Φράνκι το 1985.
- 3ος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986.
- Διεθνής με την Εθνική Γαλλίας (60 συμμετοχές, 6 τέρματα) μεταξύ 1982 και 1992.

Διακρίσεις ως παίκτης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γάλλο ποδοσφαιριστής της χρονιάς France Football: 1985.
Χρυσό αστέρι France Football : 1986.

Στατιστικά ως παίκτης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σεζόν	Ομάδα	Κατηγορία	Πρωτάθλημα	Ευρωπαϊκές Διοργανώσεις	Εθνική Γαλλίας
1978 - 1979	Παρί ΣΖ	1	7 συμμετοχές	-	-
1979 - 1980	Παρί ΣΖ	1	17 συμμετοχές / 2 τέρματα	-	-
1980 - 1981	Παρί ΣΖ	1	32 συμμετοχές / 3 τέρματα	-	-
1981 - 1982	Παρί ΣΖ	1	35 συμμετοχές / 1 τέρμα	-	-
1982 - 1983	Παρί ΣΖ	1	32 συμμετοχές / 6 τέρματα	6 συμμετοχές / 2 τέρματα (C2)	5 συμμετοχές / 1 τέρμα
1983 - 1984	Παρί ΣΖ	1	35 συμμετοχές / 3 τέρματα	3 συμμετοχές (C2)	12 συμμετοχές / 1 τέρμα
1984 - 1985	Παρί ΣΖ	1	30 συμμετοχές / 6 τέρματα	3 συμμετοχές (C3)	5 τέρματα
1985 - 1986	Παρί ΣΖ	1	37 συμμετοχές / 9 τέρματα	-	12 συμμετοχές / 2 τέρματα
1986 - 1987	ΡΚ Παρί	1	26 συμμετοχές / 2 τέρματα	-	3 συμμετοχές
1987 - 1988	ΡΚ Παρί	1	29 συμμετοχές / 1 τέρμα	-	7 συμμετοχές / 1 τέρμα
1988 - 1989	ΡΚ Παρί	1	4 συμμετοχές	-	-
1989 - 1990	ΑΣ Κάννες	1	25 συμμετοχές / 2 τέρματα	-	1 συμμετοχή
1990 - 1991	ΑΣ Κάννες	1	36 συμμετοχές / 1 τέρμα	-	5 συμμετοχές
1991 - 1992	ΑΣ Κάννες	1	24 συμμετοχές	3 συμμετοχές (C3)	10 συμμετοχές / 1 τέρμα
1992 - 1993	ΑΣ Κάννες	2	8 συμμετοχές	-	-

Καριέρα ως προπονητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα βήματα στις Κάννες (1993-1994)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρωτάθλημα της σεζόν 1992-1993 της δεύτερης κατηγορίας δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, με την ομάδα να βρίσκεται σε σύντομο διάστημα αρκετά πίσω από τις επικεφαλής ομάδες του βαθμολογικού πίνακα. Ο Λουίς Φερναντές άφησε, τότε, τη θέση του στη μεσαία γραμμή του συλλόγου για να αναλάβει θέση στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου, αντικαθιστώντας τον Ερίκ Μομπαέρ. Το αναμενόμενο σοκ της αλλαγής προπονητή έπιασε τόπο, με την ΑΣ Κάννες να επιστρέφει τελικά στην ελίτ έπειτα από μια τελευταία νίκη σε αγώνα μπαράζ απέναντι στη Βαλανσιέν (2-0, 1-1).

Ο Λουίς Φερναντές συνέχισε να εργάζεται στον σύλλογο φτάνοντας την ομάδα από την Κυάνη Ακτή ως την πρόκρισή της για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Έχοντας εκλεγεί ως ο καλύτερος προπονητής της πρώτης κατηγορίας από τους συναδέλφους του έπειτα από τη σεζόν 1994, κατάφερε να πείσει για τις ικανότητές του κυρίως χάρη στο επιθετικό παιχνίδι που κατάφερε να εμπεδώσει στους παίχτες του (Πριού, Μαντάρ, Μικού...).

Ευρωπαϊκές επιτυχίες με την ΠΣΖ (1994-1996)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το προφίλ του Φερναντές προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την Παρί Σεν Ζερμέν, η οποία, τότε, ανήκε στο Canal+, όπου και ανέλαβε χρέη πρώτου προπονητή, παίρνοντας τη θέση του Πορτογάλου τεχνικού Αρτούρ Ζόρζε.

Ο Λουίς, ο οποίος αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, σύμβολο αυτού του συλλόγου και τον οποίον σκεφτόμουν από καιρό για την ανάληψη της θέσης αυτής, θα πρέπει να συνδυάσει την αγάπη του για τον σύλλογο με την αποτελεσματικότητα εντός γηπέδου.
— Μισέλ Ντενιζό

Με την άφιξή του, κιόλας, ο Λουίς δεν κινήθηκε μεταγραφικά για την απόκτηση κανενός ποδοσφαιριστή. Αφαίρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού από τον Πολ Λε Γκεν, δίνοντάς το στον Αλαίν Ρος, ενώ, ταυτόχρονα, μετατόπισε τον επιθετικό Ντανιέλ Μπραβό ως βασικό αμυντικό μέσο, με τον τελευταίο να βρίσκεται μόνιμα στον πάγκο των αναπληρωματικών επί των ημερών του προκατόχου του Λουίς. Η καλύτερη κίνηση του Λουίς ήταν να εμπιστευτεί τον Ράι, τον οποίον η διοίκηση της Παρί Σεν Ζερμέν ήθελε με κάθε τρόπο να διώξει από την ομάδα.

Είπα στον Ντανιέλ: “Έχω μια θέση ελεύθερη, μεταξύ της άμυνας και της μεσαίας γραμμής. Να κλέβεις τις μπάλες, να ξεκινάς τις επιθετικές προσπάθειες της ομάδας δίνοντας ταχύτητα, κάτι που χρειάζεται ιδιαίτερη τεχνική κατάρτιση για να γίνει σωστά, όμως δεν θα μπορείς πλέον να βάζεις γκολ.”
— Λουίς Φερναντές

Σε αυτή τη σεζόν, πολύ γρήγορα, ήταν η ΦΚ Ναντ αυτή που κυριάρχησε στο πρωτάθλημα. Στις 19 Αυγούστου 1994, η ΠΣΖ ηττήθηκε απέναντι στη Ναντ, με τον Πατρίς Λοκό να πετυχαίνει το μοναδικό τέρμα της αναμέτρησης, έπειτα από μια ταχύτατη επίθεση με βάση αυτοματισμό της ομάδας, ξεκάθαρο σημάδι της δουλειάς του συλλόγου πάνω στο ομαδικό παιχνίδι. Στον δεύτερο αγώνα μεταξύ των ομάδων, οι Nantais κέρδισαν εκ νέου τους Παριζιάνους στο Παρκ ντε Πρενς (3-0), κάτι που σήμαινε και τη λήξη του σχετικού σερί που διατηρούσε η ΠΣΖ, η οποία ήταν αήττητη εντός έδρας για το πρωτάθλημα για διάστημα δύο ετών και 29 αναμετρήσεων. Οι Canaris του Ζαν-Κλοντ Συοντό που αγωνίζονταν εφαρμόζοντας ένα jeu à la nantaise, πραγματοποίησαν ένα σερί 32 αγώνων χωρίς ήττα, είτις ένα νέο ρεκόρ, σπάζοντας το προηγούμενο που κατείχε η ΠΣΖ. Η Ολιμπίκ Λυών του Ζαν Τιγκανά, επίσης, τερμάτισε μπροστά από την ΠΣΖ.

Παρά την απογοητευτική αυτή κατάληξη στο πρωτάθλημα, η ΠΣΖ διακρίθηκε στα εθνικά κύπελλα, καθώς κατέκτησε την πρώτη έκδοση της Λιγκ Καπ απέναντι στην Μπαστιά (2-0). Δεκαπέντε ημέρες αργότερα, οι Παριζιάνοι κατέκτησαν και το Κύπελλο Γαλλίας, με αντίπαλο, αυτή τη φορά, την Στρασμπούρ (1-0), αποκλείοντας την Ολιμπίκ Μαρσέιγ στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Η Παρί ΣΖ πραγματοποίησε, επίσης, μια πολύ καλή πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ, κερδίζοντας και τις έξι αναμετρήσεις του προκριματικού της ομίλου απέναντι στις Μπάγερν Μονάχου (2-0, 1-0), Σπαρτάκ Μόσχας (2-1, 4-1) και ΦΚ Ντιναμό Κιέβου (2-1, 1-0). Για τα προημιτελικά της διοργάνωσης, απέκλεισε την, τότε, μεγάλη Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ παίρνοντας ισοπαλία (1-1) στο Καμπ Νου και νικώντας στο Παρκ ντε Πρενς (2-1), σε μία αναμέτρηση όπου ο Λουίς κατάφερε να επικρατήσει στη "μάχη των πάγκων" απέναντι τον Κρόιφ, παίρνοντας το ρίσκο να χρησιμοποιήσει μόλις τρεις αμυντικούς. Ωστόσο στα ημιτελικά, ο Λουίς Φερναντές δεν κατάφερε να βρει λύση απέναντι στην κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα της εποχής εκείνης: την ΑΚ Μίλαν.

Το καλοκαίρι του 1995 ήταν αυτό των μεγάλων αλλαγών στη διάρκεια της δεύτερής του σεζόν στην τεχνική ηγεσία των Παριζιάνων. Αρκετοί σημαντικοί παίκτες αποχώρησαν από τον σύλλογο (Γουέα, Ζινολά, Βάλντο, Ρικάρντο), ενώ άλλοι όπως οι Πατρίς Λοκό, Γιουρί Τζορκαέφ, Μπρουνό Ν'Γκοτί και Ντέλι Βαλντές αφήχθησαν.

Η Παρί ξεκίνησε τη νέα αυτή σεζόν κάπως διστακτικά, αποσπώντας ισοπαλία από την Μπαστιά και στη συνέχεια μια άλλη απέναντι στην Γκανγκάμπ. Ωστόσο, από τις 4 Αυγούστου, η ΠΣΖ κατάφερε να κάνει την έκπληξη επικρατώντας στην έδρα της Ναντ, τρέχουσας κατόχου του τίτλου, σε μια διαδικασία που έμοιαζε ως μορφής παράδοση της εξουσίας στο γαλλικό ποδόσφαιρο. Μετά από μια σειρά 6 συνεχόμενων νικών, η ΠΣΖ βρέθηκε επικεφαλής της βαθμολογικής κατάταξης του πρωταθλήματος, με την κύρια της αντίπαλο, τότε, να είναι η Μονακό. Οι αρχές του μήνα Οκτωβρίου αποδείχτηκαν, όπως το θέλει και η σχετική παράδοση, σχετικά μέτριες ως προς τα αποτελέσματα με μία ήττα και 2 ισοπαλίες απολογισμό, αν και αυτό δεν φάνηκε να επηρεάζει ιδιαίτερα το σύνολο της ομάδας της γαλλικής πρωτεύουσας. Πράγματι, οι Παριζιάνοι φρόντισαν να δώσουν απαντήσεις στις αρχές του μήνα Δεκεμβρίου, διαλύοντας τη Ναντ στο Πακ ντε Πρενς με το ευρύ 5-0, 2 μόλις εβδομάδες μετά την επικράτησή τους με σκορ 3-0 απέναντι στη Ζιροντέν Μπορντό. Η Παρί βρισκόταν με διαφορά στην κορυφή της βαθμολογικής κατάταξης του πρωταθλήματος, με διαφορά μεγαλύτερη των 10 βαθμών από τον δεύτερο στη βαθμολογία, κατά τη χειμερινή διακοπή του πρωταθλήματος.

Ωστόσο, το ξεκίνημα του έτους 1996 αποδείχτηκε δύσκολο, με τον όποιο ενθουσιασμό είχε απομείνει στην ομάδα να έχει εξανεμιστεί έως τον Φεβρουάριο. Η ήττα απέναντι στη Μονακό αποτέλεσε και την απαρχή ενός αρνητικού σερί τριών συνεχόμενων ηττών στο πρωτάθλημα. Ούσα αφοσιωμένη στην ευρωπαϊκή της πορεία καθώς και την αναμέτρηση απέναντι στη Μονακό, η ΠΣΖ δεν αντιλήφθηκε εγκαίρως τη μικρή, πλέον, βαθμολογική διαφορά που τη χώριζε από την Οσέρ. Η ανατροπή στην κορυφή της βαθμολογικής κατάταξης του πρωταθλήματος επήλθε στα τέλη Μαρτίου και πιο συγκεκριμένα στα πλαίσια της 32ης αγωνιστικής. Τη βραδιά εκείνη, ο Λουίς προχώρησε σε δοκιμή χρησιμοποιώντας τον Σεντρίκ Παρντεϊλάν ως αριστερό μπακ, ο οποίος όμως δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων απέναντι στον Μπερνάρ Ντιομέντ, με την Οσέρ να επικρατεί τελικά με σκορ 3-0. Η ομάδα βρισκόταν, τότε, εν μέσω κρίσης, όταν ο πρόεδρος Ντενιζό κάλεσε τον πρώην αθλητή του τένις, Γιαννίκ Νοά, για να τονώσει την ψυχολογία των παικτών του συλλόγου, κάτι με το οποίο ο Λουίς Φερναντές ήταν κάθετα αντίθετος. Παράλληλα, η ΠΣΖ πραγματοποίησε μια πολύ καλή ευρωπαϊκή πορεία στο Κύπελλο Κυπελλούχων αποκλείοντας σημαντικές ομάδες όπως τη Σέλτικ Γλασκώβης στη Φάση των 16 (1-0, 3-0), την Πάρμα στα προημιτελικά (0-1, 3-1) και την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια στα ημιτελικά (1-0). Η Παρί μπορεί, τελικώς, να μην κατάφερε να κατακτήσει το εγχώριο πρωτάθλημα, ωστόσο, τη σεζόν εκείνη, κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στη Ραπίντ Βιέννης, την οποία και κέρδισε στον τελικό (1-0) που διεξήχθη στις Βρυξέλλες, χάρη σε απευθείας εκτέλεση φάουλ του Ν'Γκοτί, εντολή την οποία είχε δώσει απευθείας από τον πάγκο ο Λουίς. Αποτέλεσε, έτσι, τη δεύτερη γαλλική ομάδα που διακρίνεται σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, μετά την Ολιμπίκ Μαρσέιγ, η οποία είχε προηγηθεί το 1993 με την κατάκτηση τουΚυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο Λουίς Φερναντές έγινε, επίσης, ο πρώτος (και ο μοναδικός μέχρι σήμερα) Γάλλος προπονητής που να έχει κατακτήσει ευρωπαϊκή διοργάνωση με γαλλική ομάδα. Ωστόσο, παρά την επιτυχία στο Κύπελλο Κυπελλούχων, η αποτυχία στο πρωτάθλημα δυσαρέστησε ιδιαιτέρως τους διοικούντες τον σύλλογο, οι οποίοι και απομάκρυναν το Φερναντές από τον πάγκο της Παρί με το πέρας της σεζόν 1996.

Δεν θα ασκήσω καμία κριτική. Θα παραμείνω κύριος, ξεκάθαρος και συγκεκριμένος στα λόγια μου, ακόμη κι αν μου επιτίθενται.
— Λουίς Φερναντές

Η εξορία στο Μπιλμπάο (1996-2000)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουίς Φερναντές, μετά την απομάκρυνσή του από την τεχνική ηγεσία της Παρί Σεν Ζερμέν, δέχτηκε κρούση από την Αθλέτικ Μπιλμπάο, ομάδα του ισπανικού πρωταθλήματος. Παρά το « περιορισμένο » ρόστερ που είχε στη διάθεσή του σε σύγκριση με τις μεγαλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος — καθώς η μεταγραφική πολιτική του συλλόγου αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα, με τη βάση της να είναι η καταγωγή των παικτών (πρέπει, δηλαδή, ο παίκτης να είναι γεννημένος στη Χώρα των Βάσκων (γαλλική ή ισπανική), στη Ναβάρρα ή να έχει αναδειχτεί από τις ακαδημίες βασκικού συλλόγου) —, ο Φερναντές κατάφερε να κάνει την ομάδα του να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα, φτάνοντάς την, μάλιστα, μέχρι και την κατάληψη θέσης που οδηγούσε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η παρουσία του Λουίς στη Χώρα των Βάσκων διήρκεσε συνολικά διάστημα τεσσάρων σεζόν.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]