Λοκρός

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Λοκρός είναι γνωστά τα εξής 4 διαφορετικά πρόσωπα:

1. Ο γενάρχης, βασιλιάς και επώνυμος ήρωας της φυλής των Λοκρών, γιος του Φύσκου ή του Αμφικτύονα (τον Φύσκο θεωρούσαν πατέρα του Λοκρού οι δυτικοί Λοκροί, που ονομάζονταν και «Φυσκείς»). Σύμφωνα με κάποια παράδοση, ο Δίας έσμιξε με την ωραιότατη Καμβύση ή Καβύη, κόρη του Οπούντα, βασιλιά της Ήλιδας, και μετά την προξένεψε στον Λοκρό. Ο Λοκρός ανέθρεψε το παιδί που γέννησε η Καβύη με τον Δία σαν να ήταν δικό του και το ονόμασε επίσης Οπούντα. Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Λοκρός ήταν σύζυγος της Πρωτογενείας και πατριός του Αεθλίου, γιου της Πρωτογενείας και του Δία. Ο μύθος για την ονομασία της Λοκρίδος λέει ότι ο Λοκρός άφησε την εξουσία στον γιο του και έφυγε με μερικούς από τους υπηκόους του για να εγκατασταθεί αλλού. Ρώτησε το μαντείο και πήρε χρησμό κατά τον οποίο έπρεπε να εγκατασταθεί εκεί όπου θα «δαγκωνόταν από ξύλινο σκύλο». Μόλις έφθασε στις δυτικές πλαγιές του Παρνασσού, ο Λοκρός τρυπήθηκε από αγκάθι μιας άγριας τριανταφυλλιάς. Τότε κατάλαβε το νόημα του χρησμού, εγκαταστάθηκε εκεί και ονόμασε τη χώρα «Λοκρίδα».
2. Γιος του Δία και της Μαίρας, της κόρης του Προίτου, που έκτισε τη Θήβα μαζί με τους Αμφίονα και Ζήθο. Το πρόσωπο αυτό ίσως πλάστηκε για να υποδηλώσει τις στενές και πάντα φιλικές σχέσεις μεταξύ Λοκρών και Βοιωτών.
3. Γιος του Δία και της Μεγακλίτης (κόρης του Μακαρέα), αδελφός της Θήβης.
4. Γιος του Φαίακα από τη Σχερία (Κέρκυρα), αδελφός του Αλκινόου. Μετά τον θάνατο του πατέρα του ο Λοκρός πήρε τα οικογενειακά «κειμήλια» και ένα μέρος από τον λαό, και πήγε στην Ιταλία, όπου και εγκαταστάθηκε κοντά στον Λακίνο και πήρε ως σύζυγό του τη θυγατέρα του Λαυρίνη. Εκεί φιλοξένησε κάποτε τον Ηρακλή, ο οποίος τον σκότωσε από λάθος του. Και όταν πέθανε κι ο Ηρακλής και έγινε θεός, παρουσιάσθηκε στα όνειρα των συνοδών του Λοκρού και τους έδωσε εντολή να ιδρύσουν πόλη στο μέρος όπου είχαν θάψει τον αρχηγό τους. Με τον τρόπο αυτό κατά τον μύθο ιδρύθηκαν οι «Επιζεφύριοι Λοκροί».

Πηγές

• Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969