Λεωνίδας Κύρκος
| Λεωνίδας Κύρκος | |
|---|---|
 | |
| Πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού | |
| Περίοδος 1986 – 1987 | |
| Προκάτοχος | Γιάννης Μπανιάς (ως γενικός γραμματέας) |
| Πρόεδρος της Ελληνικής Αριστεράς | |
| Περίοδος 26 Απριλίου 1987 – 28 Ιουνίου 1992 | |
| Γενικός Γραμματέας του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου | |
| Περίοδος 7 Απριλίου 1989 – 18 Μαρτίου 1991 | |
| Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου | |
| Περίοδος 4 Δεκεμβρίου 1961 – 14 Απριλίου 1967 | |
| Περίοδος 8 Δεκεμβρίου 1974 – 19 Σεπτεμβρίου 1981 | |
| Περίοδος 17 Ιουνίου 1985 – 7 Μαΐου 1987 | |
| Περίοδος 3 Ιουλίου 1989 – 11 Σεπτεμβρίου 1993 | |
| Ευρωβουλευτής | |
| Περίοδος 2 Νοεμβρίου 1981 – 28 Ιανουαρίου 1985 | |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 12 Οκτωβρίου 1924, Ηράκλειο Κρήτης |
| Θάνατος | 28 Αυγούστου 2011 Αθήνα |
| Εθνότητα | Έλληνας |
| Υπηκοότητα | Ελληνική |
| Πολιτικό κόμμα | Κ.Κ.Ε. Ε.Δ.Α. Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού (1968-1987) Ε.ΑΡ. (1987-1992) Συνασπισμός (1989-2010) ΔΗΜ.ΑΡ. (2010-2011) |
| Σύζυγος | Καλλισθένη Σμπαρούνη |
| Παιδιά | Μιχάλης Κύρκος, Μίλτος Κύρκος |
| Συγγενείς | Μιχαήλ Κύρκος (πατέρας), Ιωάννα Θαλασσινού (μητέρα) |
| Επάγγελμα | Δημοσιογράφος |
| Υπογραφή |  |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Λεωνίδας Κύρκος (12 Οκτωβρίου 1924 - 28 Αυγούστου 2011), ήταν Έλληνας πολιτικός της Αριστεράς και είχε εκλεγεί πολλές φορές βουλευτής. Διατέλεσε πρόεδρος του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού και της Ελληνικής Αριστεράς.
Βιογραφικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1924 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν γιος του πολιτικού Μιχάλη Κύρκου και της Ιωάννας Θαλασσινού. Ο πατέρας του μαζί με τον Ιωάννη Πασαλίδη και άλλες προσωπικότητες από τον χώρο της Αριστεράς είχε ιδρύσει την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (Ε.Δ.Α.).
Από το 1932 η οικογένεια του Λεωνίδα Κύρκου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ο ίδιος φοίτησε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1942 εισήχθη και φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά ποτέ δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, εξαιτίας των επανειλημμένων πολιτικών διώξεων. Έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά στις μάχες στην περιοχή Εξαρχείων-Νεάπολης.
Κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου φυλακίστηκε κατ' επανάληψη, το 1946 για 8 μήνες και μετέπειτα το 1948, ενώ το 1949 καταδικάστηκε μαζί με άλλα στελέχη της Αριστεράς σε θάνατο. Μεταξύ των καταδικασθέντων ήταν και ο Μανώλης Γλέζος. Η απόφαση του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αθηνών δεν εκτελέστηκε λόγω της διεθνούς αντίδρασης και η θανατική ποινή μετατράπηκε σε ποινή δεκαετούς καθείρξεως[1]. Τελικά, ο Κύρκος αποφυλακίστηκε το 1953 με απονομή χάριτος. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στην πολιτική αριστερή εφημερίδα «Η Αυγή», αρχικά ως ρεπόρτερ (1953-59), ενώ αργότερα διατέλεσε διευθυντής (1959-62) και εκδότης της (1962-67).
Ο Κύρκος μπήκε στην πολιτική και εξελέγη μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου το 1961, το 1963 και το 1964 με την Ε.Δ.Α.. Κατά τη διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας το 1968, ο Κύρκος πήρε το μέρος των λεγόμενων ανανεωτικών δυνάμεων και συνέβαλε στη δημιουργία και καθιέρωση του ευρωκομμουνιστικού Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού. Στις 21 Απριλίου 1967, συνελήφθη και παρέμεινε στη φυλακή για 5 χρόνια.
Κατά τη μεταπολίτευση εξελέγη βουλευτής, το 1974, με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς και το 1977 με την Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων, δύο πολιτικούς σχηματισμούς στους οποίους συμμετείχε το Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού. Ο Λεωνίδας Κύρκος εξελέγη ευρωβουλευτής με το Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού το 1981 και το 1984. Το 1985 παραχώρησε την έδρα του στο Ευρωκοινοβούλιο στον Κώστα Φιλίνη, προκειμένου να ηγηθεί του κόμματος στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, όπου και κατέλαβε την μοναδική έδρα που κέρδισε το κόμμα.
Ο Κύρκος ήταν πρόεδρος και γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι το 1987, οπότε επήλθε η διάσπασή του. Μέσω αυτής και μετά την απομάκρυνση των διαφωνούντων, που ίδρυσαν υπό τον Γιάννη Μπανιά το Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά, δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 1987 η Ελληνική Αριστερά, της οποίας ο Κύρκος διατέλεσε εκλεγμένος πρόεδρος στα πέντε χρόνια της ύπαρξής της. Προκειμένου να αφιερωθεί στην ίδρυση και οργάνωση της Ελληνικής Αριστεράς, ο Κύρκος στις αρχές του 1987 παραιτήθηκε της βουλευτικής του έδρας υπέρ του Αντώνη Μπριλλάκη.
Πριν από τις εκλογές του Ιουνίου 1989 ίδρυσε μαζί με τον γενικό γραμματέα του Κ.Κ.Ε. Χαρίλαο Φλωράκη τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, του οποίου υπήρξε γραμματέας μέχρι τον Μάρτιο του 1991. Από το 1989 μέχρι το 1993 διατέλεσε βουλευτής του κόμματος και στις τρεις κοινοβουλευτικές περιόδους που μεσολάβησαν, εκλεγόμενος πέρα από τις εκλογές του Ιουνίου 1989 και σε αυτές του Νοεμβρίου 1989 και Απριλίου 1990. Ο Λεωνίδας Κύρκος έγινε στόχος σφοδρής κριτικής από το χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τη συμμετοχή του Συνασπισμού στην κυβέρνηση Τζαννετάκη.
To 2000, προτάθηκε τιμητικά από το κόμμα του Συνασπισμού για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, όμως η Βουλή εξέλεξε τον ανθυποψήφιό του Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο. Το 2010, με επιστολή του δήλωσε στήριξη στο νέο κόμμα Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.)[2].
Το τελευταίο διάστημα της ζωής του τα προβλήματα υγείας τον οδήγησαν στην αποστασιοποίηση από την ενεργό πολιτική, αν και συχνά κατέθετε την άποψή του δημόσια. Έτσι, παρά τις δυσκολίες που γεννούσε η οικονομική κρίση, δήλωνε πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και πως θα πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, να κοιτάξουμε τις δυσκολίες κατάματα και να ξεπεράσουμε την κρίση[3].
Στο τελευταίο του γράμμα ο Λεωνίδας Κύρκος έγραψε πως ο αγώνας για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον άνθρωπο πρέπει να συνεχίσει, γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση για τον κόσμο. Ακόμα απέρριψε για άλλη μια φορά απόλυτα τη βία και τη μισαλλοδοξία ως αδιέξοδες, προτρέποντας σε σύγκρουση ιδεών[4]. Από τον γάμο του το 1952 με την γιατρό Καλλισθένη Σμπαρούνη († 1994) απέκτησε δύο γιους, τον Μιχάλη και τον Μίλτο. Ο Μίλτος Κύρκος υπήρξε ευρωβουλευτής του κόμματος Το Ποτάμι. Ο Λεωνίδας Κύρκος πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή ως κάτοικος των Εξαρχείων, ενώ για μια δεκαετία περίπου αποτέλεσε έναν από τους αρκετούς επώνυμους ενοίκους της περίφημης μπλε πολυκατοικίας[5].
Πέθανε στις 28 Αυγούστου 2011 σε ηλικία 86 ετών.[6] Ο θάνατος του προκάλεσε συγκίνηση σε σχεδόν σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο, ο οποίος τον τίμησε με χαρακτηρισμούς, όπως «του πολιτικού, που έβαζε το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό» και που «δίδαξε ευπρέπεια», «εμβληματική φυσιογνωμία», «μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Αριστεράς στην Ελλάδα»,[7] ενώ ο Συνασπισμός τον αποχαιρέτησε τονίζοντας μεταξύ άλλων πως ήταν «ένας πρωτοπόρος, ακαταμάχητος, διορατικός και ασυμβίβαστος ηγέτης της αριστεράς»[8].
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η συγγραφική δραστηριότητα του Λεωνίδα Κύρκου περιλαμβάνει μεταξύ άλλων συγγραμμάτων τα εξής βιβλία:
- «Ποια αριστερά; Μια συζήτηση με τους Πέτρο Καβάσαλη, Κώστα Σπυρόπουλο» (Εκδόσεις Οδυσσέας, 1987)
- «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού. Σκέψεις για το Μακεδονικό» (Εκδόσεις Θεμέλιο, 1993)
- «Ανατρεπτικά. Απέναντι στο χθες και το αύριο» (Εκδόσεις Προσκήνιο, 1995)
- «Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή» (Εκδόσεις Εστία, 2007)
- «Στιγμές ΙΙ» (Εκδόσεις Εστία, 2008)
- «Στιγμές ΙΙΙ» (Εκδόσεις Εστία, 2009)
- «Εκ Βαθέων» (Εκδόσεις Επίκεντρο, 2009)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Συνέντευξη στον Γιώργο Δουατζή Αρχειοθετήθηκε 2018-08-21 στο Wayback Machine. και σύντομο βιογραφικό
- ↑ Λεωνίδας Κύρκος: Δήλωση στήριξης στην Δημοκρατική Αριστερά Αρχειοθετήθηκε 2010-08-31 στο Wayback Machine., Το Βήμα, 30 Ιουνίου 2010
- ↑ Λεωνίδας Κύρκος: Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
- ↑ Αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Λεωνίδα Κύρκου[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Σύντομη παρουσίαση της μπλε πολυκατοικίας και μικρή συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2018.
- ↑ εφ. "Ελευθεροτυπία": Έφυγε ο Λεωνίδας Κύρκος", 28-08-2011
- ↑ Συγκίνηση για τον Λεωνίδα Κύρκο
- ↑ «Ανακοίνωση της ΚΠΕ του ΣΥΝ για τον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2018.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Βιογραφικό σημείωμα Λεωνίδα Κύρκου Αρχειοθετήθηκε 2020-08-07 στο Wayback Machine., από το ψηφιοποιημένο αρχείο Λ. Κύρκου.
- "Who's Who", 1979, σ. 339.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Λεωνίδας Κύρκος (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)- Λεωνίδας Κύρκος, πορεία με την Αριστερά (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
- Λεωνίδας Κύρκος, Τελευταία συνέντευξη, Νέοι Φάκελοι Αρχειοθετήθηκε 2017-01-13 στο Wayback Machine.
- Λεωνίδας Κύρκος, ντοκιμαντέρ στο Κανάλι της Βουλής
|