Λευτέρης Αποστόλου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λευτέρης Αποστόλου
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1903
Θάνατος1981
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός

Ο Λευτέρης Αποστόλου (1903-1981) ήταν ηγετικό στέλεχος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ, αντιστασιακός και μαχητής του ΔΣΕ. Έζησε σαν πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία, το 1974 επαναπατρίστηκε και εντάχθηκε στο Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού.

Βιογραφικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νεανικά χρόνια - Κομματική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λευτέρης Αποστόλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1903 από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφός της ηρωίδας Ηλέκτρας Αποστόλου. Με εξαιρετική προσωπική μόρφωση, στο πεδίο της πολιτικής φιλοσοφίας, αυτοδίδακτος γερμανικών, γαλλικών και ρωσικών. Σε μικρή ηλικία εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ και το 1924 έγινε Γραμματέας της.[1]

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πάγκαλου τον Αύγουστο του 1925 ο Αποστόλου μαζί με άλλα μέλη του ΚΚΕ θα συλληφθούν για το "Μακεδονικό" και θα παραπεμφθούν σε δίκη. Η δίκη των "αυτονομιστών" διακόπηκε λόγω της διεθνούς κατακραυγής και συνεχίστηκε τον Φεβρουάριο του 1926. Ενώ οι κατηγορούμενοι θα αθωωθούν από το στρατοδικείο, ο Αποστόλου θα εκτοπιστεί στη Φολέγανδρο μαζί με άλλους κομμουνιστές (Πουλιόπουλος, Κολοζώφ, Ζέβγος, Νίκολης, Οικονομίδης κ.α). Θα αφεθούν όλοι ελεύθεροι με την πτώση της δικτατορίας, στις 22 Αυγούστου 1926.[2]

Μετά την αποφυλάκισή του έγινε μέλος του ΚΚΕ και ήταν από τα ηγετικά στελέχη με πολύπλευρη κομματική δράση.

Απόδραση από τις φυλακές Συγγρού και φυγή στην ΕΣΣΔ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιανουάριο του 1931 ο Αποστόλου μαζί με τους Χαϊτά, Ευτυχιάδη, Κολοζώφ και άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ θα συλληφθούν από την κυβέρνηση του Βενιζέλου και θα καταδικαστούν με τον Ιδιώνυμο νόμο του 1929 σε τρία χρόνια φυλάκιση και ένα εξορία.[3] Όμως, τον Απρίλιο του 1931 ο Αποστόλου θα καταφέρει μαζί με άλλα 8 στελέχη του ΚΚΕ να αποδράσουν από τις φυλακές Συγγρού[4] και να καταφύγουν στην Σοβιετική Ένωση, μαζί με τον δεκανέα της φρουράς Γρηγόρη Γρηγοριάδη. Οι υπόλοιποι οκτώ που απέδρασαν ήταν οι Βασίλης Ασίκης, Κώστας Ευτυχιάδης, Περικλής Καρασκόγιας, Γιώργος Κολοζώφ, Μάρκος Μαρκοβίτης, Ορφέας Οικονομίδης, Δημήτρης Παπαρήγας και Ανδρόνικος Χαϊτάς. Στη Μόσχα ο Αποστόλου φοίτησε στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής (ΚUTV), επέστρεψε το 1934 στην Ελλάδα και εντάχθηκε πάλι στο ΚΚΕ.

Δικτατορία Μεταξά - Κατοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας συνελήφθη και στάλθηκε στις φυλακές της Αίγινας και στη συνέχεια εξορίστηκε στην Κίμωλο. Απέδρασε μαζί με τους 36 άλλους πολιτικούς κρατούμενους της Κιμώλου, στις 20 Απρίλη του 1941[5] και κατέφυγε μαζί με τους περισσότερους συντρόφους του στην Αθήνα, όπου εργάστηκε για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και παράλληλα τη δημιουργία και συγκρότηση του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο).

Ίδρυση του ΕΑΜ - Αντίσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αποστόλου, εκ μέρους του ΚΚΕ, ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΕΑΜ στις 27 Σεπτέμβρη του 1941.[6] Έναν μήνα μετά από την ίδρυση του ΕΑΜ συνελήφθη ξανά, αλλά, κατάφερε και δραπέτευσε. Όλη την υπόλοιπη περίοδο της κατοχής έδρασε σαν ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ στην Αθήνα. Επίσης έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά με τον ΕΛΑΣ Αθήνας.

Το 1945 στη δίκη των δοσίλογων ο Αποστόλου ήταν βασικός μάρτυρας κατηγορίας για τη δολοφονία της αδελφής του Ηλέκτρας από την Ειδική Ασφάλεια Αθηνών.

Εμφύλιος πόλεμος και μετέπειτα περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας κυνηγημένος από τη Λευκή τρομοκρατία βρέθηκε μαζί με πολλούς άλλους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στα βουνά. Εντάχθηκε στον ΔΣΕ και πολέμησε σαν μαχητής του στον εμφύλιο πόλεμο.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ, τον Αύγουστο του 1949, εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία σαν πολιτικός πρόσφυγας. Το 1950 στην Γ' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη διαφώνησε με την ηγεσία του ΚΚΕ υπό τον Ζαχαριάδη για τη γραμμή του κόμματος και διαγράφηκε[εκκρεμεί παραπομπή]. Ο Βασίλης Μπαρτζιώτας τον χαρακτήρισε τυχοδιώκτη και εισηγήθηκε τη διαγραφή του από μέλος του ΚΚΕ[7]. Η ηγεσία θα τον απομακρύνει από το Βουκουρέστι και εργάζεται σαν τορναδόρος στο Μοϊνέστι μέχρι το 1954. Στη συνέχεια εργάζεται σαν φύλακας σε γκαράζ. Έγινε πάλι δεκτός στο κόμμα το 1956, όμως αργότερα, το 1958, ήρθε πάλι σε ρήξη με την ηγεσία του ΚΚΕ που είχε πλέον αναλάβει ο Κολιγιάννης και φυλακίστηκε από τις ρουμανικές μυστικές υπηρεσίες σε φυλακές στο Βουκουρέστι για 82 μέρες. Απελευθερώθηκε μετά από πιέσεις συγγενών του στη Ρουμανική πρεσβεία στην Αθήνα.[8]

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974, συντάχθηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού και πέθανε τον Δεκέμβριο του 1981, στο Γηροκομείο Αθηνών.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Χρ. Τσιντζιλώνης (1989)
  2. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμος Α' (2012), σελ.167-169
  3. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Τόμος Α' (2012), σελ. 224
  4. Ριζοσπάστης της 16ης Απρίλη 1931
  5. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45 (1979), σελ.201
  6. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμος Α' (2012), σελ.387-389
  7. 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ 10-14/10/1950 Εκδόσεις ΓΛΑΡΟΣ Τα άγνωστα πρακτικά μιας σκηνοθετημένης δίκης εναντίον των πρώτων κομμουνιστών της αμφισβήτησης, σελ. 96
  8. Θ. Δρίτσιος (1983), σελ. 163-165

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
  2. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, εκδόσεις Αυλός, Αθήνα 1979
  3. "Η Μεγάλη Πενταετία", Πέτρος Ρούσος, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1976
  4. "ΟΚΝΕ 1922-1943", Χρήστος Ν. Τσιντζιλώνης, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1989
  5. "Γιατί με σκοτώνεις σύντροφε", Θωμάς Δρίτσιος, εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1983
  6. "Κόκκινοι δραπέτες 1920-1944", Κώστας Γκριτζώνας, εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1985