Κόπτες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κόπτες
ⲚⲓⲢⲉⲙ̀ⲛⲭⲏⲙⲓ ̀ⲛ̀Ⲭⲣⲏⲥⲧⲓ̀ⲁⲛⲟⲥ
ΝιΡεμένχημι ΕνΧρηστίανος
Συνολικός πληθυσμός
Περίπου 10 έως 20 εκατομμύρια[1] (ποικιλώνυμες εκτιμήσεις)
Περιοχές με σημαντικούς πληθυσμούς
Παραδοσιακές περιοχές εγκατάστασης πληθυσμών Κοπτών:10 έως 15 εκατομμύρια
Αίγυπτοςποικιλώνυμες εκτιμήσεις μεταξύ 9 έως 15 εκατομμύρια[3]
Σουδάνπ. 500.000[4]
Λιβύηπ. 60.000[5]
Διασπορά:1–2 εκατομμύρια (ποικιλώνυμες εκτιμήσεις)
Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικήςπ. 200.000 έως 1 εκατομμύριο[6][7][8][9][10]
Καναδάςπ.50.000-200.000[1][11]
Αυστραλίαπ. 75.000-100.000 (2003)[12][13]
Ιταλίαπ. 30.000[14]
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράταπ. 10.000[15]
Ιορδανία8.000+ (2005)[16]
Κένυα8.000+[17][18]
Λίβανος3.000 – 4.000 (2012)[19]
Γερμανία3.000[20]
Αυστρία2.000 (2001)[21]
Ελβετία1.000 (2004)[22]
Γαλλία1.000
Νέα Ζηλανδία1.000
Ολλανδία1.000
Τυνησία1.000
Αλγερία1.000
Μαρόκο1.000
Γλώσσες
Κοπτικά (λειτουργική), Αραβικά (Αιγυπτιακά Αραβικά
Σαΐντι Αραβικά)
Θρησκεία
Κυρίως: Κοπτικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
επίσης Κοπτικός Καθολικισμός, Προτεστάντες
Τμήμα σειράς λημμάτων για τους
Κόπτες
Πολιτισμός
Περιοχές
Θρησκείες
Γλώσσα
Συστήματα Γραφής
π • σ • ε

Οι Κόπτες (κοπτικά: ⲚⲓⲢⲉⲙ̀ⲛⲭⲏⲙⲓ ̀ⲛ̀Ⲭⲣⲏⲥⲧⲓ̀ⲁⲛⲟⲥ‎‎ Niremenkīmi Enkhristianos, αιγυπτιακά αραβικά: أقباط‎‎ Aqbat) είναι εθνοθρησκευτική ομάδα[23] η οποία κατοικεί κυρίως στην περιοχή της σημερινής Αιγύπτου, όπου και αποτελούν τον σημαντικότερο χριστιανικό πληθυσμό. Οι Κόπτες αποτελούν, επίσης, την σημαντικότερη πληθυσμιακή ομάδα Χριστιανών στο Σουδάν και τη Λιβύη. Ιστορικά, ομιλούν την κοπτική γλώσσα, η οποία αποτελεί άμεσο απόγονο της δημοτικής αιγυπτιακής, η οποία ομιλούταν κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής περιόδου. Η κοπτική γλώσσα αποτελεί αντικείμενο μελέτης της Κοπτολογίας και παραμένει σε χρήση ως λειτουργική γλώσσα, παρά το γεγονός πως η πλειονότητα των Κοπτών σήμερα ομιλούν τα Αραβικά.

Οι Κόπτες της Αιγύπτου αποτελούν τον σημαντικότερο χριστιανικό πληθυσμό στη Μέση Ανατολή, καθώς και τη σημαντικότερη εθνοθρησκευτική μειονότητα στην περιοχή, με ένα εκτιμώμενο ποσοστό της τάξεως του 10-20% επί του συνόλου του πληθυσμού της Αιγύπτου.[24] Οι Κόπτες του Σουδάν αποτελούν το σημαντικότερο χριστιανικό πληθυσμό στη χώρα, με ένα εκτιμώμενο ποσοστό της τάξεως του 1% επί του συνόλου του πληθυσμού του Σουδάν.[4] Οι Κόπτες της Λιβύης αποτελούν τον σημαντικότερο χριστιανικό πληθυσμό της Λιβύης, με ένα εκτιμώμενο ποσοστό της τάξεως του 1% επί του συνόλου του πληθυσμού της χώρας.[5] Οι περισσότεροι Κόπτες υπάγονται πνευματικά στην Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία Αλεξάνδρειας.[25][26][27] Η Κοπτική Καθολική Εκκλησία, η οποία είναι Ανατολική Καθολική Εκκλησία σε πλήρη κοινωνία με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ισχυρίζεται αριθμό πιστών της τάξεως των 163.000.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η άνοδος του Χριστιανισμού στην Αίγυπτο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Κόπτες αποτελούν την αρχαιότερη Χριστιανική κοινότητα του Μεσαίωνα, επέζησαν στο σύγχρονο Αιγυπτιακό κράτος σαν μια μειοψηφία που αποτελεί το 5%-20% του πληθυσμού.[28][29][30][31] Το κύριο Κοπτικό σώμα ενσωματώθηκε με την Καθολική Εκκλησία από τον 5ο αιώνα μ.Χ.[32] Σύμφωνα με την αρχαιότερη παράδοση ο Ευαγγελιστής Μάρκος εισήγαγε τον Χριστιανισμό στην Αλεξάνδρεια την εποχή που ήταν αυτοκράτορας ο Κλαύδιος (42 μ.Χ.).[33] Σε λιγότερο από μισό αιώνα μετά την άφιξη του Αγίου Μάρκου εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός σε ολόκληρη την Αίγυπτο. Η εξάπλωση του Χριστιανισμού καταγράφηκε σε ένα απόσπασμα που χρονολογείται τον 2ο αιώνα μ.Χ. στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον στην Κοπτική γλώσσα που βρέθηκε στην Οξύρρυγχο. Ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε κατόπιν σε αγροτικές περιοχές και στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ. αποτελούσε την πλειοψηφία του Αιγυπτιακού πληθυσμού. Η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας ήταν μία από τις 4 μεγάλες έδρες που χωρίστηκε ο Χριστιανικός κόσμος δεύτερη σε σειρά μετά την Καθολική Εκκλησία, αποτελούσε επιπλέον την αρχαιότερη εκκλησία στην Αφρική.

Εισφορά στον Χριστιανισμό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Κόπτες της Αιγύπτου είχαν σημαντική συνεισφορά στην Χριστιανική παράδοση. Η Κατηχητική Σχολή της Αλεξάνδρειας που ίδρυσε ο Πάνταινος είναι η αρχαιότερη στον κόσμο, σε αυτή δίδαξαν σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Αθηναγόρας ο Αθηναίος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Δίδυμος ο Τυφλός και ο Ωριγένης, ο πατέρας της θεολογίας. Η δράση της Σχολής δεν περιορίστηκε μόνο σε θρησκευτικά θέματα, επεκτάθηκε στις θετικές επιστήμες και τα μαθηματικά, ένας κανόνας ξυλογλυπτικής για τους τυφλούς εφαρμόστηκε 15 αιώνες πριν εφευρεθεί ο Κώδικας Μπράιγ. Η σημαντικότερη εισφορά των Κοπτών χριστιανών της Αιγύπτου ήταν η ίδρυση του μοναχισμού με σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας, ο Παύλος των Θηβών, ο Μακάριος ο Μέγας και ο Παχώμιος. Στα τέλη του 5ου αιώνα μ.Χ. υπήρχαν εκατοντάδες μοναστήρια και χιλιάδες κελιά διασκορπισμένα σε ολόκληρη την Αιγυπτιακή έρημο. Οι διάσημοι προσκυνητές επισκέπτονταν τους Πατέρες της Ερήμου, ο Μέγας Βασίλειος αρχιεπίσκοπος της Καισάρειας ίδρυσε τον μοναχισμό στην Μικρά Ασία στα πρότυπα του Αιγυπτιακού, τον ακολούθησε πιστά η Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Άγιος Ιερώνυμος που μετέφρασε την Αγία Γραφή στην Λατινική γλώσσα επισκέφτηκε την Αίγυπτο στον δρόμο του για την Ιερουσαλήμ (490 μ.Χ.), έγραψε τις εμπειρίες του σε επιστολές. Ο Βενέδικτος ο εκ Νουρσίας ίδρυσε το Τάγμα του Αγίου Βενέδικτου τον 6ο αιώνα μ.Χ. στα πρότυπα του Παχώμιου, η Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία εφάρμοσε σαν τελετή μετάβασης την Περιτομή.[34]

Η μεγαλύτερη εισφορά του Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού ήταν το γεγονός ότι οι πρώτες τρεις Οικουμενικές Σύνοδοι είχαν προέδρους Αιγύπτιους πατριάρχες. Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325 μ.Χ.) πρόεδροι ήταν ο Αλέξανδρος Α΄ Αλεξανδρείας και ο Όσιος Κορδούης. Οι επιφανέστερες μορφές της Συνόδου ήταν ο Πατριάρχης Αθανάσιος Αλεξανδρείας που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην δημιουργεία του Συμβόλου της Νίκαιας το οποίο καθόρισε τον μετέπειτα Ορθόδοξο χριστιανισμό. Μία από τις αποφάσεις της Συνόδου καθόρισε την ακριβή ημερομηνία του εορτασμού του Πάσχα στις χριστιανικές εκκλησίες. Στην Β΄ Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (381 μ.Χ.) πρόεδρος ήταν ο Τιμόθεος Α΄ Αλεξανδρείας και στην Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου (431 μ.Χ.) ο Κύριλλος Α΄ Αλεξανδρείας. Στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας (451 π.Χ.) η εκκλησία της Αλεξάνδρειας διασπάστηκε. Οι Αιγύπτιοι που ακολούθησαν τις αποφάσεις της Συνόδου ονομάστηκαν Χαλκηδόνιοι ή Μελχίτες, οι υπόλοιποι Μή-Χαλκηδόνιοι ή Μονοφυσίτες. Οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι Μονοφυσίτες απέρριψαν τον όρο αυτό για τον εαυτό τους και αυτοονομάστηκαν Μιαφισίτες, την αίρεση ασπάστηκε η πλειοψηφία των Αιγυπτίων με αποτέλεσμα η Βυζαντινή αυτοκρατορία να τους εκδιώξει από τον τόπο τους.

Η Αραβική κατάκτηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Άραβες κατέκτησαν την Αίγυπτο εκδιώκοντας τους Βυζαντινούς (641 μ.Χ.) αλλά η τοπική αντίσταση από τους γηγενείς Κόπτες ήταν ισχυρή μέχρι τον 9ο αιώνα μ.Χ.[35] Παρά τις αναταραχές που προκάλεσαν οι Άραβες οι Κόπτες διατήρησαν τον Χριστιανισμό στην πλειοψηφία των κατοίκων μέχρι τον 14ο αιώνα, οι Άραβες απάντησαν με μεγάλες καταστροφές των χριστιανικών εκκλησιών.[36] Με την Μουσουλμανική κατάκτηση της Αιγύπτου οι Κόπτες χριστιανοί διώχθηκαν σκληρά από το Χαλιφάτο των Ομεϋαδών, το Χαλιφάτο των Αββασιδών, το Χαλιφάτο των Φατιμιδών, το Σουλτανάτο των Μαμελούκων του Καίρου, και την Οθωμανική αυτοκρατορία.[37][38][39][40][41][42][43][44][45][46] Τα κύρια χαρακτηριστικά της δίωξης ήταν το κλείσιμο και η κατεδάφιση των χριστιανικών εκκλησιών, ο βίαιος προσηλυτισμός ακόμα και με θάνατο και η τεράστια φορολογία σε όσους αρνήθηκαν να εξισλαμιστούν.[47][48][49]

Νεότερα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Νάσερ δέχεται μια αποστολή Κοπτών επισκόπων (1965)

Με την Μουσουλμανική κυριαρχία οι Κόπτες Χριστιανοί πλήρωναν μεγάλους φόρους, δεν είχαν πρόσβαση στην πολιτική εξουσία αλλά ήταν υποχρεωμένοι να υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία. Την θέση τους βελτίωσε σημαντικά στις αρχές του 19ου αιώνα ο Μεχμέτ Αλή Πασάς, κατήργησε τον φόρο και επέτρεψε στους Κόπτες να εισέλθουν στην διοίκηση του στρατού. Ο Πάπας Κύριλλος ΣΤ΄ (1854-1861) αναβάθμισε την εκκλησία και επέτρεψε την συμμετοχή των Κοπτών στις Αιγυπτιακές υποθέσεις. Ο Ισμαήλ Πασά (1863-1879) βοήθησε περισσότερο την θέση τους, διόρισε Κόπτες ως δικαστές και τους επέτρεψε ακόμα και συμμετοχή στην κυβέρνηση.[50] Πολλοί Κόπτες συμμετείχαν στους αγώνες της Αιγυπτιακής ανεξαρτησίας, ίδρυσαν το Κοπτικό Πανεπιστήμιο (1910) και το Υψηλό Ινστιτούτο Κοπτικών Σπουδών (1954). Ο Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ ανέτρεψε με πραξικόπημα τον βασιλιά Φαρούκ της Αιγύπτου, απόγονο του Μεχμέτ Αλή (1952), ίδρυσε την Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αιγύπτου. Οι Κόπτες αποτελούσαν σημαντικό στοιχείο στην Αιγυπτιακή κοινωνία που έφτανε το 10% - 20%.[51] Ο Παναραβισμός ωστόσο που προωθούσε ο Νάσερ έφερε δυσκολίες στην προσαρμογή των Κοπτών στο νέο καθεστώς με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η ανέγερση εκκλησιών και οι χριστιανικές θρησκευτικές αυλές να παραμείνουν κλειστές.[52]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Coptic Orthodox Christmas to be low-key – Tight security: On alert after bombing in Egypt». Montreal Gazette. 2011-01-04. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-02-23. https://web.archive.org/web/20110223234517/http://www.montrealgazette.com/life/Montreal%2BCoptic%2BOrthodox%2BChristmas/4054183/story.html. Ανακτήθηκε στις 2011-01-05. 
  2. ↑ «Egyptian Coptic protesters freed». BBC. 2004-12-22. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4117831.stm. 
  3. ↑ Επίσημες πληθυσμιακές εκτιμήσεις θέτουν τον αριθμό των Κοπτών σε ποσοστό περίπου 16–18% επί του συνόλου του πληθυσμού, ενώ ορισμένοι Κόπτες κάνουν λόγο για ποσοστά που αγγίζουν ποσοστό της τάξεως του 23%. Ενώ ορισμένοι ακαδημαϊκοί υπερασπίζονται την αξιοπιστία της επίσημης πληθυσμιακής απογραφής (cf. E.J.Chitham, The Coptic Community in Egypt. Spatial and Social Change, Durham 1986), οι πλειοψηφία των ακαδημαϊκών και διεθνών παρατηρητών αποδέχονται το γεγονός πως το ποσοστό των Χριστιανών επί του συνόλου του πληθυσμού της Αιγύπτου είναι ανώτερο εκείνου το οποίο αναφέρεται από την Αιγυπτιακή Κυβέρνηση. Οι περισσότερες εκ των ανεξάρτητων εκτιμήσεων κάνουν λόγο για ποσοστά μεταξύ του 10% και του 20%,[2] όπως για παράδειγμα το CIA World Factbook «Egypt». The World Factbook. CIA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2010. , το Khairi Abaza· Mark Nakhla (25 Οκτωβρίου 2005). «The Copts and Their Political Implications in Egypt». The Washington Institute. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2010. , η Encyclopædia Britannica (1985), ή η Macropædia (15η εκδ., Σικάγο). Για εκτιμώμενο πληθυσμό 83.000.000+ Αιγυπτίων το 2009, η υπόθεση αυτή έχει ως αποτέλεσμα τα παραπάνω στοιχεία.
    Το 2008, ο Πάπας Σενούντα Γ΄ και ο Επίσκοπος Μορκός, επίσκοπος της Σουμπρά, ανέφεραν πως ο αριθμός των Κοπτών της Αιγύπτου ήταν ανώτερος των 12 εκατομμυρίων. Στην διάρκεια του ιδίου έτους, ο Πατέρας Μορκός Αζίζ, ο πλέον εξέχων ιερέας του Καΐρου, ανέφερε πως ο αριθμός των Κοπτών (εντός της Αιγύπτου) ξεπερνούσε τα 16 εκατομμύρια. «?». United Copts of Great Britain. 29 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2010.  και «?». العربية.نت. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2010.  Επίσης, το Washington Institute for Near East Policy Khairi Abaza· Mark Nakhla (25 Οκτωβρίου 2005). «The Copts and Their Political Implications in Egypt». Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2010. , η Encyclopædia Britannica (1985), καθώς και η Macropædia (15η εκδ., Σικάγο) εκτιμούν το ποσοστό των Κοπτών στην Αίγυπτο ως της τάξεως του 20% επί του συνόλου του πληθυσμού της Αιγύπτου.
  4. ↑ 4,0 4,1 Minority Rights Group International, World Directory of Minorities and Indigenous Peoples – Sudan : Copts, 2008, διαθέσιμο στο: http://www.unhcr.org/refworld/docid/49749ca6c.html [Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2010]
  5. ↑ 5,0 5,1 Tore Kjeilen. «Coptic Church - LookLex Encyclopaedia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2017. 
  6. ↑ «2009 American Community Survey». U.S. Census Bureau. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2020.  "All Egyptians including Copts 197,160"
  7. ↑ Σύμφωνα με εκδοθείσες εκτιμήσεις και σειρά Κοπτικών/Αμερικάνικων πηγών (συμπεριλαμβανομένης της US-Coptic Association), the Coptic Orthodox Church has between 700,000 and one million members in the United States (c. 2005–2007). «Why CCU?». Coptic Credit Union. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2009. 
  8. ↑ «Coptics flock to welcome 'Baba' at Pittsburgh airport». Pittsburgh Tribune (2007). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2009. 
  9. ↑ «State's first Coptic Orthodox church is a vessel of faith». JS Online (2005). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2009. 
  10. ↑ «Coptic Diaspora». US-Copts Association (2007). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2009. 
  11. ↑ «إجراءات أمنية إستثنائية تسبق إحتفالات "اقباط العالم" بعيد الميلاد» [Exceptional security measures ahead of the "Copts of the World" Christmas celebrations] (στα Αραβικά). 
  12. ↑ In the year 2003, there was an estimated 70,000 Copts in New South Wales alone: – «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Parliamentary Debates (Hansard). Parliament of NSW – Legislative Council. 12 Νοεμβρίου 2003. σελ. Page: 4772: – Coptic Orthodox Church (NSW) Property Trust Amendment Bill. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2016. 
  13. ↑ «The Coptic Orthodox Diocese of Sydney & its Affiliated Regions – Under the Guidance of His Grace Bishop Daniel». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2016. 
  14. ↑ «Le religioni in Italia: La Chiesa copta». 
  15. ↑ Teller, Matthew (2015-07-12). «Free to pray - but don't try to convert anyone». BBC. http://www.bbc.com/news/magazine-33480115. Ανακτήθηκε στις 2015-07-12. «Ten-thousand or more live in the UAE, and young, bearded priest Father Markos, 12 years in Dubai, told me his flock are "more than happy - they enjoy their life, they are free."» 
  16. ↑ «King commends Coptic Church's role in promoting coexistence». Jordanembassyus.org. 3 Ιουνίου 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2011. 
  17. ↑ «Come Across And Help Us Book 2». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2008. 
  18. ↑ «Churches in the Mission». CopticMission. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιανουαρίου 2011. 
  19. ↑ «Lebanon: Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor - 2012 Report on International Religious Freedom». U.S. Department of State. 2013-05-20. http://www.state.gov/j/drl/rls/irf/2012/nea/208400.htm. Ανακτήθηκε στις 2015-12-06. 
  20. ↑ «Adherents.com: By Location». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2000. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2016. 
  21. ↑ «Austria 2004» (PDF). Religious Freedom news. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Ιουνίου 2007. 
  22. ↑ «Orthodox Copts open church in Switzerland». Swissinfo.org. 17 Ιουλίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2011. 
  23. ↑ Minahan 2002, p. 467
  24. ↑ Cole, Ethan (8 Ιουλίου 2008). «Egypt's Christian-Muslim Gap Growing Bigger». The Christian Post. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2008. 
  25. ↑ «Egypt from "U.S. Department of State/Bureau of Near Eastern Affairs"». United States Department of State. 11 Σεπτεμβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  26. ↑ «Egypt from "Foreign and Commonwealth Office"». Foreign and Commonwealth Office -UK Ministry of Foreign Affairs. 15 Αυγούστου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  27. ↑ Who are the Christians in the Middle East?. Betty Jane Bailey. 18 Ιουνίου 2009. ISBN 978-0-8028-1020-5. 
  28. ↑ https://webarchive.nationalarchives.gov.uk/ukgwa/20090705015153/http://www.fco.gov.uk/en/about-the-fco/country-profiles/middle-east-north-africa/egypt/
  29. ↑ https://www.pewresearch.org/2011/02/16/how-many-christians-are-there-in-egypt/
  30. ↑ https://www.cia.gov/the-world-factbook/countries/egypt/
  31. ↑ https://web.archive.org/web/20160324214315/http://www.nlgsolutions.com/packages/show_country.asp?countryid=EG
  32. ↑ OSB, Hugh Somerville Knapman (2018). Ecumenism of Blood: Heavenly Hope for Earthly Communion. Paulist Press. σ. 87
  33. ↑ Eusebius of Caesarea, the author of Ecclesiastical History in the fourth century, states that st. Mark came to Egypt in the first or third year of the reign of Emperor Claudius, i.e., 41 or 43 AD. "Two Thousand years of Coptic Christianity" Otto F.A. Meinardus σ. 28
  34. ↑ https://www.infoplease.com/encyclopedia/medicine/general/terms/circumcision
  35. ↑ Mawaiz wa al-'i'tibar bi dhikr al-khitat wa al-'athar (2 vols., Bulaq, 1854), by Al-Maqrizi
  36. ↑ Etheredge, Laura S. (2011). Middle East, Region in Transition: Egypt. Britannica Educational Publishing. σ. 161
  37. ↑ https://www.refworld.org/docid/49749d2b2d.html
  38. ↑ H. Patrick Glenn, Legal Traditions of the World. Oxford University Press, 2007, σ. 219
  39. ↑ Goddard, Hugh (2000). A History of Christian–Muslim Relations. Rowman & Littlefield. σ. 71
  40. ↑ Feder, Frank (2017). "The Bashmurite Revolts in the Delta and the 'Bashmuric Dialect'". In Gabra, Gawdat; Takla, Hany N. (eds.). Christianity and Monasticism in Northern Egypt: Beni Suef, Giza, Cairo, and the Nile Delta. American University in Cairo Press. σσ. 33–35
  41. ↑ Lapidus, Ira M. (1972). "The Conversion of Egypt to Islam". Israel Oriental Studies. 2: 257
  42. ↑ Robert Ousterhout, "Rebuilding the Temple: Constantine Monomachus and the Holy Sepulchre" in The Journal of the Society of Architectural Historians, Τομ. 48, No. 1 (March, 1989), σσ. 66–78
  43. ↑ John Joseph Saunders (11 March 2002). A History of Medieval Islam. Routledge. σ. 109
  44. ↑ Marina Rustow (3 October 2014). Heresy and the Politics of Community: The Jews of the Fatimid Caliphate. Cornell University Press. σ. 219
  45. ↑ Teule, Herman G. B. (2013). "Introduction: Constantinople and Granada, Christian-Muslim Interaction 1350-1516". In Thomas, David; Mallett, Alex (eds.). Christian-Muslim Relations. A Bibliographical History, Volume 5 (1350-1500). Brill. σ. 10
  46. ↑ Werthmuller, Kurt J. (2010). Coptic Identity and Ayyubid Politics in Egypt, 1218-1250. American Univ in Cairo Press. σ. 76
  47. ↑ Lyster, William (2013). The Cave Church of Paul the Hermit at the Monastery of St. Pau. Yale University Press
  48. ↑ N. Swanson, Mark (2010). The Coptic Papacy in Islamic Egypt (641-1517). American Univ in Cairo Press. σ. 54
  49. ↑ https://www.medievalworlds.net/0xc1aa5576%200x00372f27.pdf
  50. ↑ Todros, ch 3–4
  51. ↑ Nisan, Mordechai (2002). Minorities in the Middle East. McFarland. σ. 144
  52. ↑ Nisan, Mordechai (2002). Minorities in the Middle East. McFarland. σ. 144

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Betts, Robert B. (1978). Christians in the Arab East: A Political Study (2nd rev. ed.). Athens: Lycabettus Press.
  • Capuani, Massimo et al. Christian Egypt: Coptic Art and Monuments Through Two Millennia (2002) excerpt and text search
  • Charles, Robert H. (2007) [1916]. The Chronicle of John, Bishop of Nikiu: Translated from Zotenberg's Ethiopic Text. Merchantville, New Jersey: Evolution Publishing.
  • Courbage, Youssef and Phillipe Fargues. Judy Mabro (Translator) Christians and Jews Under Islam, 1997.
  • Ibrahim, Vivian. The Copts of Egypt: The Challenges of Modernisation and Identity (I.B. Tauris, distributed by Palgrave Macmillan; 2011) 258 pages; examines historical relations between Coptic Christians and the Egyptian state and describes factionalism and activism in the community.
  • Kamil, Jill. Coptic Egypt: History and a Guide. Revised Ed. American University in Cairo Press, 1990.
  • Meinardus, Otto Friedrich August. Two Thousand Years of Coptic Christianity (2010)
  • Thomas, Martyn, ed. (2006). Copts in Egypt: A Christian Minority Under Siege : Papers Presented at the First International Coptic Symposium, Zurich, September 23–25, 2004. Vandenhoeck & Ruprecht.
  • Meyendorff, John (1989). Imperial unity and Christian divisions: The Church 450–680 A.D. The Church in history. Vol. 2. Crestwood, New York: St. Vladimir's Seminary Press.
  • Ostrogorsky, George (1956). History of the Byzantine State. Oxford: Basil Blackwell.
  • Van Doorn-Harder, Nelly. "Finding a Platform: Studying the Copts in the 19th and 20th Centuries" International Journal of Middle East Studies (Aug 2010) 42#3 pp 479–482. Historiography

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κόπτες&oldid=10421708"