Κουκόι Σανιάνγκ
| Κουκόι Σανιάνγκ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1952 d:Q1724253 |
| Θάνατος | 18 Ιουνίου 2013 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γκάμπια |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | National Convention Party |
Ο Κουκόι Σανιάνγκ (Kukoi Samba Sanyang, 1952 – 18 Ιουνίου 2013) ήταν στρατιωτικός από την Γκάμπια. Το καλοκαίρι του 1981 ηγήθηκε εξέγερσης εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του προέδρου Ντάουντα Τζαγουάρα.
Εξέγερση 1981[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η εξέγερση ξέσπασε στις 31 Ιουλίου 1981, όταν ο Τζαγουάρα ήταν στο εξωτερικό. Ειδικότερα, ένα 12μελές Εθνικό Επαναστατικό Συμβούλιο (NRC), με επικεφαλής τον Σανιάνγκ απέκτησε τον έλεγχο της χώρας. Το αριστερό NRC κατηγόρησε την κυβέρνηση του Τζαγουάρα για "διαφθορά, εύνοια προς συγκεκριμένες φυλές και για αυταρχισμό". Ανακοίνωσαν επίσης την αναστολή του συντάγματος της χώρας και διακήρυξαν την πρόθεσή τους να καθιερώσουν μια «δικτατορία του προλεταριάτου».
Η απόπειρα πραξικοπήματος τερματίστηκε στις 5 Αυγούστου, όταν στρατεύματα από τη Σενεγάλη νίκησαν τις δυνάμεις των ανταρτών. Ο Σανιάνγκ κατέφυγε στη Λιβύη, η οποία είχε επίσης δώσει κάποια στήριξη για την απόπειρα πραξικοπήματος[1].
Ο ρόλος της Λιβερίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λιβεριανός πολέμαρχος Τσαρλς Τέιλορ επισκέφθηκε τη Λιβύη αρκετές φορές, πιθανότατα μεταξύ 1986 και 1989. Συναντήθηκε με τον Σανιάνγκ και άλλους Γκαμπιανούς που συμμετείχαν στην απόπειρα πραξικοπήματος του 1981. Το 1989 "ο Δρ Μάνινγκ " συμπεριλήφθηκε από το Εθνικό Πατριωτικό Μέτωπο της Λιβερίας (NPFL) για να γίνει αντιπρόεδρος του Τέιλορ, αλλά σύντομα παραγκωνίστηκε από τον ίδιο τον Τέιλορ και αποσύρθηκε σε μπαρ στην Ουαγκαντούγκου, το οποίο λειτουργούσε ο ίδιος.
Επίθεση 1995[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1995 έγινε επίθεση στο στρατόπεδο Φαραφένι από μισή ντουζίνα άνδρες, οι οποίοι σκότωσαν αρκετούς στρατιώτες από την Γκάμπια και κατέλαβαν το στρατόπεδο επί αρκετή ώρα. Μερικοί από τους επιτιθέμενους, που αργότερα συνελήφθησαν, ισχυρίστηκαν ότι ήταν συνεργάτες του Σανιάνγκ. Οι ίδιοι καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ένας άλλος συνελήφθη το 2003 στη Μπαντζούλ και η δίκη του βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη το 2007.
Το 2003 ο Σανιάνγκ εγκαταστάθηκε στη Σενεγάλη και πήγε πολλές φορές στην Γκάμπια για να μιλήσει με τον πρόεδρο Γιαγιά Τζαμέ στην κατοικία του στο Κανιλάι. Τον Αύγουστο του 2003 οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν και ο Σανιάνγκ επέστρεψε μόνιμα στη Σενεγάλη.
Στις αρχές Ιουνίου του 2006, λίγο πριν διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές στην Γκάμπια, τέθηκε υπό κράτηση μαζί με μερικούς από τους άνδρες του στην οικία ενός αξιωματικού στην Μπισάου κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη Γουινέα Μπισσάου[2] ή σύμφωνα με άλλη πηγή[3] κρατήθηκε υπό αυστηρότατα μέτρα ασφαλείας στο στρατόπεδο Μασουάνγκ. Η εφημερίδα Gambia Journal στις 30 Ιανουαρίου αναφέρει επίσης ότι ορισμένοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι στην Μπισάου εμπόδισαν τη δική τους κυβέρνηση από το να παραδώσει το Σανιάνγκ στις αρχές της Μπαντζούλ. Σύμφωνα με την The Echo Gambia, η κυβέρνηση έχει δαπανήσει κοντά στα τρία εκατομμύρια δολάρια στις προσπάθειές της κατά την έκδοση, θέλοντας να μεριμνήσει για τον επαναπατρισμό του Σανιάνγκ στην Μπαντζούλ[4]. Πιστευόταν ότι ο Σανιάνγκ θα μπορούσε να προετοιμάσει μια επίθεση εναντίον του Γιαγιά Τζαμέ, λίγο πριν τη διεξαγωγή εκλογών και στη συνέχεια να καταλάβει την εξουσία.
Ο Σανιάνγκ και δύο από τους συνεργάτες του απέδρασαν στις 11 Μαΐου 2013. Η παραλαβή τους διοργανώθηκε από την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), το γραφείο της οποίας αφυπνίστηκε από την παρουσία τους στο υπουργείο Δικαιοσύνης της Μπισάου, την ώρα που ο υπουργός Δικαιοσύνης διαφωνούσε με τις υπηρεσίες του αρχηγού του στρατού και αρνιόταν τη μεταφορά των τριών και το να τεθούν υπό τη δικαιοδοσία του ΟΗΕ. Προτού συλληφθούν οι δύο - εκτός του Σανιάνγκ- απολάμβαναν κατάσταση πρόσφυγα και σήμερα έχουν τεθεί υπό τη δικαιοδοσία των Ηνωμένων Εθνών.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Development: Critical Concepts in the Social Sciences,από το Στούαρτ Κόρμπριτζ. Book review, p. 104 [1]
- ↑ Gambia Journal, 30-1-2007.
- ↑ Gambia Echo Αρχειοθετήθηκε 2013-06-29 στο Wayback Machine., 12-5-2007
- ↑ «The Gambia Journal». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2013.
- ↑ «Welcome to Freedom Newspaper Online». Freedomnewspaper.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2013.