Κλασική κιθάρα

Η κλασική κιθάρα (επίσης γνωστή και ως Ισπανική κιθάρα) έχει έξι χορδές, ανήκει στην οικογένεια της κιθάρας και κατατάσσεται στα νυκτά χορδόφωνα. Πρόκειται για ένα ακουστικό ξύλινο όργανο με χορδές από έντερο ή πλαστικό και είναι ο πρόδρομος της ακουστικής και της ηλεκτρικής κιθάρας οι οποίες χρησιμοποιούν μεταλλικές χορδές. Προέρχεται από την ισπανική βιχουέλα του 15ου και 16ου αιώνα, κατόπιν εξελίχτηκε στην μπαρόκ κιθάρα του 17ου αιώνα, ενώ την τελική της σημερινή μορφή πήρε στα μέσα του 19ου αιώνα. Το ρεπερτόριο δεν περιορίζεται μόνο σε έργα της κλασικής περιόδου, όπως εσφαλμένα πιστεύουν πολλοί λόγω του ονόματός της, αλλά επίσης και σε έργα της Αναγέννησης, του Μπαρόκ, του Ρομαντισμού, και τέλος πληθώρα σύγχρονων έργων στον 20ο αιώνα που αξιοποιούν πλήρως τις ηχοχρωματικές δυνατότητες του οργάνου. Στην κλασική κιθάρα χρησιμοποιούνται τα δάκτυλα και όχι η πένα. Η διαφορά από την ακουστική κιθάρα σε ζητήματα τεχνικής κατασκευής και ήχου είναι πολύ μεγάλη, παρ' όλο που η εξωτερική εμφάνιση ενίοτε ξεγελά, ιδιαίτερα στις κιθάρες φλαμένκο.. Το μέγεθος κάποιας κλασικής κιθάρας μπορεί να είναι συνήθως 3/4 ή 4/4.

Η κλασική κιθάρα λόγω τεχνικών προδιαγραφών, αλλά και τεχνικής στην εκτέλεση είναι το πιο κατάλληλο είδος κιθάρας για εκτέλεση πολυφωνικής μουσικής, γι'αυτό άλλωστε και αποτελεί το καταξιωμένο σολιστικό είδος κιθάρας στον τομέα της κλασικής μουσικής.

Η ηλεκτροκλασική κιθάρα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία κλασσική κιθάρα στην οποία έχει τοποθετηθεί ειδικό μικρόφωνο και, συχνά, ένας ρυθμιστής (equalizer) μεσαίων, μπάσων και έντασης. Το μικρόφωνο είναι ακριβώς κάτω από το ηχείο και είναι ρυθμισμένο να πιάνει μόνο τα ηχητικά σήματα που έρχονται από την ευθεία στην οποία βρίσκεται. Έτσι, επιτυγχάνεται βέλτιστη ποιότητα ήχου, όταν χρησιμοποιούμε την κιθάρα με ενισχυτή. Η σύνδεση είναι με τη γνωστή διάταξη, δηλαδή με έναν κοινό ενισχυτή και ένα απλό καλώδιο που καταλήγει στην βάση της κιθάρας. Ο τρόπος παιξίματος μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τον παίκτη, αλλά συνήθως παίζεται όπως η κλασσική κιθάρα (δακτυλισμοί). Τέλος, η κιθάρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μια κοινή κλασσική, ανάλογα με τις προτιμήσεις του οργανοπαίκτη. Υπάρχουν τέσσερα είδη ηλεκτρικής προενίσχυσης της κλασσικής ή ακουστικής κιθάρας, με μαγνήτες - πιεζοηλεκτρικούς κρυστάλλους και μικρόφωνα, που μπορούν να τοποθετηθούν μόνιμα ή προσωρινά (μπορούν να αφαιρεθούν άμεσα) σε διάφορα σημεία της κιθάρας. Ανάλογα με τα σημεία έχουμε και τους ανάλογους μαννήτες - μικρόφωνα: Τα Soundholes pickups στην περιοχή της τρύπας του ηχείου, τους Soundbooard Transducers σε διάφορα σημεία του καπακιού (εμπρός και πίσω) της κιθάρας, εσωτερικά ή εξωτερικά, τους Undersaddle Transducers κάτω από τον καβαλάρη και τα Microphone Hybrid Pickups, ένα υβριδικό σύστημα συνδυασμού μικροφώνου (εσωτερικού ή εξωτερικού) στην τρύπα του ηχείου με μαγνήτες στον καβαλάρη ή στο ηχείο. Για την κλασσική κιθάρα με την ιδιαιτερότητα των νάιλον χορδών και του φυσικού της ήχου, ενδείκνυται η χρήση των πιεζο-κρυστάλλων γέφυρας (καβαλάρη) που λαμβάνουν τις δονήσεις του ήχου στο σώμα της κιθάρας και ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στο χτύπημα των χορδών με τα δάκτυλα ή την πένα αλλά και σε μεγάλες σχετικά εντάσεις (δεν προκαλούν εύκολα ανάδραση). Μία άλλη λύση εύκολη στην εγκατάσταση, αλλά επιρρεπής στην ανάδραση, είναι η χρήση συμπαγών πυκνωτικών μικροφώνων, τοποθετημένα εξωτερικά λίγο πάνω από το ηχείο, ώστε να λαμβάνουν και να αποδίδουν ένα φυσικότερο ήχο. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα που καλούνται να λάβουν υπόψη τους οι κιθαρίστες. Ιδιαίτερα για εκείνους τους σολίστες που χρησιμοποιούν πολύ ακριβές χειροποίητες κιθάρες, στις οποίες δεν θέλουν να επέμβουν στην κατασκευή τους (π.χ. με τρυπήματα στο σκάφος), έχουν παρουσιαστεί τα τελευταία χρόνια λύσεις μόνιμες αλλά μη επεμβατικές όπως είναι κάποιοι πιεζοηλεκτρικοί μαγνήτες που τοποθετούνται εύκολα ανάμεσα στον καβαλάρη και τις χορδές, χωρίς τρύπημα.

Σημειώσεις