Ιωάννης Ζέπος
| Ιωάννης Ζέπος | |
|---|---|
 Ο Ιωάννης Ζέπος στο Πανελλήνιον Λεύκωμα Εθνικής Εκατονταετηρίδος 1821-1921 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ιωάννης Ζέπος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1871[1][2] ή 16ιουλ. / 28 Μαΐου 1870γρηγ. Πύλος ή Καλαμάτα |
| Θάνατος | 28 Μαΐου 1946 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά νέα ελληνική γλώσσα[3] |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1887–1891) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | νομικός ιστορικός δικηγόρος δημιουργός γραπτών έργων |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Διονύσιος Ζέπος Γεώργιος Ζέπος Παναγιώτης Ζέπος Δημήτριος Ζέπος |
Ο Ιωάννης Ζέπος (16 Μαΐου 1870 - 28 Μαΐου 1946) ήταν Έλληνας νομομαθής.[4]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στην Πύλο ή στην Καλαμάτα Μεσσηνίας στις 16 Μαΐου 1870 και ήταν γιος του Δημητρίου Π. Ζέπου, αποφοίτου της Νομικής Σχολής Αθηνών και διευθυντή του τηλεγραφείου Σπάρτης, και της Αικατερίνης Ιωάννου Αντωνοπούλου (1840 – 1908).[4] Εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1887 αποφοιτώντας από αυτή το 1891 με τον τίτλο του διδάκτορα.[5] Με το πέρας των σπουδών του άρχισε να ιδιωτεύει ως δικηγόρος στην Αθήνα.
Διετέλεσε τακτικός συνεργάτης της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας» και του «Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού Ελευθερουδάκη». Το 1920 προχώρησε στην αγορά τεράστιων εκτάσεων στη Γλυφάδα (τα 11/72 του κτήματος Άνω και Κάτω Πυρναρί) από τον Πύρρο Καραπάνο.[6] Εν συνεχεία μαζί με τους άλλους συνιδιοκτήτες πούλησε οικόπεδα στον οικοδομικό συνεταιρισμό "Θέμις", του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος, με σκοπό την ανέγερση εξοχικών κατοικιών σε περιοχή της Γλυφάδας που σήμερα φέρει την ονομασία "Δικηγορικά".
Υπήρξε φίλος του Νικόλαου Δημητρακόπουλου, διαπρεπούς νομικού της εποχής και υπουργού δικαιοσύνης, του Ξενοφώντος Ψαρά, του Κωνσταντίνου Πολυγένη, καθηγητή της Νομικής Σχολής Αθηνών, του Δημοσθένη Τσιβανόπουλου, δικαστικού λειτουργού κ.α.[5] Ο τελευταίος, μάλιστα, φέρεται να είχε προσελκύσει τον Ζέπο προκειμένου να εγκαταλείψει την δικηγορία και να ακολουθήσει σταδιοδρομία στο δικαστικό σώμα σε αντίθεση με τον Δημητρακόπουλο, ο οποίος τον παρότρυνε να συνεχίσει να δικηγορεί.[5]
Απεβίωσε στις 28 Μαΐου 1946 στην Αθήνα και η νεκρώσιμη ακολουθία πραγματοποιήθηκε στον ναό Ζωοδόχου Πηγής. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Κλεάνθης Θεοφανόπουλος, πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο οποίος εξήρε το ήθος του και την νομική κατάρτισή του. Ήταν παντρεμένος με την Καλλιρρόη Ζέπου και είχαν αποκτήσει τέσσερα παιδιά: τον Δημήτριο (1904 – 1970), δικηγόρο και υπουργό, τον Διονύσιο (1905 – 1985), αντιναύαρχο ε.α., τον Γεώργιο (1907 - ;), αντιναύαρχο ε.α., και τον Παναγιώτη (1908 – 1985), νομικό, υπουργό και ακαδημαϊκό. Σήμερα το κτίριο που έχει ανεγερθεί επί της οδού Ιπποκράτους 7, όπου βρισκόταν και η οικία – γραφείο του, φέρει το όνομά του («Μέγαρο Ιωάννου Δ. Ζέπου»).
Επιστημονικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1896 εξέδωσε «Τα Βασιλικά», τα οποία αποτελούντο από την μετάφραση της τελευταίας έκδοσης του Heimbach (Λειψία) και το συμπλήρωμα του Zachariae Lingenthal καθώς και από ερμηνευτικά σχόλια και νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων.[7] Η έκδοση των Βασιλικών κατέστησε ευρέως γνωστό στον νομικό κόσμο τον Ζέπο καθώς αυτά αποτέλεσαν βασικό οδηγό για τους ασκούντες την δικηγορία αλλά και τους δικαστές με αποτέλεσμα να προχωρήσει στην κυκλοφορία β΄ έκδοσης την διετία 1910 – 1912. Τον Φεβρουάριο του 1930 προχώρησε στην έκδοση του έργου «ο Αστικός Κώδιξ, καθ’ α εν Ελλάδι πολιτεύεται», την πρώτη επιτυχημένη κωδικοποίηση του αστικού κώδικα μέχρι τότε. Επρόκειτο για ένα εξαιρετικά επίπονο έργο λόγω των πολυάριθμων διατάξεων του ρωμαϊκού και του βυζαντινού δικαίου που αποτέλεσε χρήσιμο βοήθημα για τον έλληνα δικηγόρο.[5] Ασχολήθηκε συστηματικά με το αρχαίο ελληνικό δίκαιο δημοσιεύοντας στον νομικό τύπο πληθώρα μελετών.
Την περίοδο 1901 - 1905 εξέδιδε το περιοδικό «Νομική Επιθεώρησις».[7] Υπήρξε επίσης μέλος του συνεταιρισμού «Θέμις» και εις εκ των πρωτεργατών της Ανωνύμου Εταιρείας των Νομικών Εκδόσεων, η οποία εξέδιδε το περιοδικό «Δικαιοσύνη».[7] Στο τελευταίο, στο οποίο συμμετείχε όλη η αφρόκρεμα των εν Ελλάδι νομικών, διετέλεσε διευθυντής κατά το χρονικό διάστημα 1925 – 1927. Το 1934, μαζί με τους υιούς του, Δημήτριο και Παναγιώτη, ίδρυσε το περιοδικό «Αρχείο Ιδιωτικού Δικαίου», στο οποίο αρθρογραφούσε τακτικά.[5]
Παράλληλα με την συγγραφική του δραστηριότητα υπήρξε πρωτοπόρος του δικηγορικού συνδικαλισμού. Έτσι στα 1900 ο Ιωάννης Ζέπος εμφανίζεται να είναι δραστήριο μέλος και ταμίας του «Εντευκτηρίου Δικηγόρων», το οποίο λειτουργούσε στην οικία Κολιάτσου, στον επάνω όροφο από το πρωτοδικείο.[8] Το 1902 συμμετείχε στην ίδρυση συλλόγου δικηγόρων εκλεγόμενος μάλιστα ταμίας αυτού.[8]
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Βασιλικά (έντεκα τόμοι, 1896)
- Πείρα: ήγουν διδασκαλία εκ των πράξεων του Μεγάλου Κυρου Ευσταθίου του Ρωμανού (Κατά την εν Λειψία έκδοσιν του C. E. Zachariae Lingenthal), (Επιμελεία Ιωάννου Ζέπου, 1902)
- Βασιλικά (Β΄ έκδοση, 1910 – 1912)
- Ο Αστικός Κώδιξ, καθ’ α εν Ελλάδι πολιτεύεται (1930)
- Jus Graecoromanum μετά της συλλογής ελληνικών τοπικών εθίμων (1931)
- Οικογενειακό Δίκαιο του Πέτρου Παπαρρηγόπουλου μετά συμπληρώσεων (1932, μαζί με τον Δ. Ζέπο)
Αρθρογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Δωδεκάδελτος των αρχαίων δικαίων (Αρχείο Ιδιωτικού Δικαίου, τόμοι: Θ, Ι, ΙΑ, ΙΒ)
- Το δίκαιον κατά τους ομηρικούς χρόνους (ΑΙΔ)
- Οι διασωθέντες θεσμοί του Δράκοντος (ΑΙΔ)
- Ζαλεύκου και Χαρώνδα, νομοθετών της Μεγάλης Ελλάδος διασωθέντα αποσπάσματα γραπτών νόμων (ΑΙΔ)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 124024513. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12354995z. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12354995z. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 4,0 4,1 «Ιωάννης Ζέπος». Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2017.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 [Αρχείο Ιδιωτικού Δικαίου Ιωάννης Ζέπος (1870 - 1946)]. 1946, σελ. 1-7. Αρχείο Ιδιωτικού Δικαίου.
- ↑ Καραϊσκάκη, Τασούλα. «Ετσι οικοπεδοποιούν δάσος στη Γλυφάδα». Kathimerini. Η Καθημερινή.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Πανελλήνιον Λεύκωμα Εθνικής Εκατονταετηρίδος 1821-1921. Γ΄. Αθήνα. 1921. σελ. 236.
- ↑ 8,0 8,1 Τρίχα, Λυντια. Δικηγορείν εν Αθήναις, Μία διαδρομή στον 19ο αιώνα. Αθήνα: εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλας. σελ. 271.
|