Ιγκόρ του Κιέβου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ίγκορ
Πρίγκηπας του Νόβγκοροντ
Περίοδος914 – 945
ΠροκάτοχοςΟλέγκ
ΔιάδοχοςΣβιατοσλάβ Α΄
Γέννηση877
Θάνατος945
ΣύζυγοςΑγία Όλγα
ΕπίγονοιΣβιατοσλάβ Α΄
ΟίκοςΡουρικιδών
ΠατέραςΡούρικ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )

Ο Ιγκόρ (ρωσ. Игорь, ορθή προφορά: Ίγκορ) υπήρξε Βάραγγος πρίγκιπας του Κιέβου και ως τέτοιος, αρχηγός του Κράτους των Ρως για κάποια χρόνια στο πρώτο μισό του 10ου αιώνα. Το όνομά του προήλθε από τον εκσλαβισμό του αρχαίου σκανδιναβικού «Ίνγκβαρ» (μερικοί επιστήμονες υποθέτουν ότι η σλαβική καταγωγή)[1]. Πιθανώς ήταν γιος του Ρούρικ, φυλάρχου των Ρως την περίοδο που είχαν έδρα το Νόβγκοροντ.

Για τον ακριβή προσδιορισμό των βιογραφικών στοιχείων του, η ιστορική έρευνα αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανυπαρξίας αξιόπιστων πηγών. Βασική πηγή είναι το Πρώτο Χρονικό, το οποίο όμως συνετέθη διακόσια χρόνια αργότερα και -ακόμα χειρότερα- το γνωρίζουμε μόνο από μεταγενέστερα αντίγραφα.

Βιογραφικές εκδοχές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Η κυρίαρχη εκδοχή βασίζεται στην επεξεργασία του Πρώτου Χρονικού και υποστηρίζει, ότι ο Ίγκορ κυβέρνησε από το θάνατο του Ολέγκ (912-3) έως το 945. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα από τους Χαζάρους, που προσπάθησαν να ανακτήσουν, όσα είχαν χάσει τις προηγούμενες δεκαετίες από τον Ολέγκ και από τους Πετσενέγους. Οργάνωσε δύο εκστρατείες κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (941 και 944) και προσπάθησε να πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη, όμως και τις δύο φορές τα πλοία του καταστράφηκαν από το υγρό πυρ - παρ' όλα αυτά κατάφερε να εξασφαλίσει μια ευνοϊκή εμπορική συμφωνία με τους Βυζαντινούς. Στα χρόνια του οι Ρως λεηλάτησαν επίσης δύο φορές τους αραβικούς εμπορικούς σταθμούς της δυτικής Κασπίας, το 913 και το 944, δεν γνωρίζουμε όμως, εάν ο Ίγκορ είχε κάποια ανάμειξη: το Κράτος των Ρως έμοιαζε περισσότερο με συνομοσπονδία αυτόνομων πριγκιηπάτων, καθένα από τα οποία μπορούσε να διοργανώσει εκστρατείες από μόνο του ή σε συνεργασία με άλλα, χωρίς απαραίτητα τη συμμετοχή της κεντρικής διοίκησης του Κιέβου.
  • Σύμφωνα με μια σύγχρονη θεωρία του Γάλλου βυζαντινολόγου Κονσταντίν Ζούκερμαν, βασισμένη σε επεξεργασία των στοιχείων της Επιστολής Σέχτερ (ένα χαζαρικό γράμμα του ύστερου 10ου αιώνα), ο Ίγκορ ανήλθε στο θρόνο μόλις το καλοκαίρι του 941 μετά από πολυετή εμφύλιο πόλεμο εναντίον του Ολέγκ. Εάν αυτό στέκει, τότε αρχηγός της εκστρατείας κατά της Πόλης το 941 ήταν ο Ολέγκ - πράγμα πολύ δύσκολο να συμβεί, δεδομένου ότι ο Ολέγκ (εάν ζούσε ακόμη) θα έπρεπε να βρίσκεται το λιγότερο στην ένατη δεκαετία της ζωής του.
  • Κατά το πολύ αναξιόπιστο «Χρονικό του Νόβγκοροντ 1016 - 1471» ο Ίγκορ κυβέρνησε κατευθείαν μετά τον Ρούρικ. Ο Ολέγκ δεν υπήρξε ηγεμόνας και προκάτοχος του Ίγκορ, αλλά ελάσσων πρίγκηπας και στρατηγός του.

Το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκεί που όλες οι απόψεις συγκλίνουν, είναι στο έτος της δολοφονίας του (945). Σύμφωνα με το Πρώτο Χρονικό ο Ίγκορ πλήρωσε την πλεονεξία του, αφού αποπειράθηκε να συλλέξει φόρο από τις υποτελείς φυλές για δεύτερη φορά στον ίδιο χρόνο, με αποτέλεσμα τη δολοφονία του από εξοργισμένους Δρεβλιανούς. Ο Βυζαντινός διάκονος Λέων, που είχε γνωρίσει τον γιο του Ίγκορ, Σβιατοσλάβ Α΄, παραδίδει ότι ο Ίγκορ διαμελίσθηκε, δεμένος σε δύο τεντωμένες σημύδες - μια μέθοδος που θυμίζει τον Σίνη τον Πιτυοκάμπτη από το μύθο του Θησέα.

Τον διαδέχθηκε ο Σβιατοσλάβ (ο Σφενδοσλάβος των βυζαντινών κειμένων), που ήταν μόλις τριών ετών, οπότε η διακυβέρνηση μέχρι την ενηλικίωσή του ανατέθηκε στη χήρα του Χέλγκα. Αυτή εκδικήθηκε με πολύ άγριο τρόπο τη δολοφονία του συζύγου της, αλλά έλαβε το μάθημά του και αναθεώρησε τον τρόπο είσπραξης του φόρου υποτέλειας. Το 955 βαπτίσθηκε χριστιανή και αγιοποιήθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως Αγία Όλγα.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Σ. Ρωσπονδ. Δομή και ταξινόμηση Οι Ανατολικοί Σλάβοι//Ερωτήσεις ετυμολογία. — Μόσχα: Η Επιστήμη, 1965. Σ. 12-18.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]