Ο Θέαγης είναι διάλογος που αποδίδεται στον Πλάτωνα, στον οποίο εμφανίζονται ο Δημόδοκος, ο Σωκράτης και ο Θεάγης. Υπάρχουν διαφωνίες ως προς την αυθεντικότητα του έργου.[1] Ο W. R. M. Lamb συμπεραίνει ότι δεν είναι αυθεντικό, από την άποψή του ότι είναι έργο κατώτερο και μη σωκρατικό, ενώ αναγνωρίζει ότι στην αρχαιότητα ήταν κοινώς παραδεκτό ως αυθεντικό.[2]
Στον διάλογο, ο Δημόδοκος παρουσιάζει για πρώτη φορά τον γιό του, Θεάγη, στον Σωκράτη, και συζητούν για τη θεϊκή εσωτερική φωνή του Σωκράτη.[3] Περιγράφονται τέσσερεις ξεχωριστές περιπτώσεις στις οποίες ο Σωκράτης είχε προαίσθημα από τους θεούς, όμως σε κάθε περίπτωση η συμβουλή αγνοήθηκε με καταστροφικές συνέπειες.[3] Ο Σωκράτης επίσης παρουσιάζεται έχοντας θεϊκή δύναμη με μαγικά αποτελέσματα στους μαθητές του, η οποία όμως εξαφανίζεται όταν τον εγκαταλείπουν για να ασχοληθούν με άλλα ενδιαφέροντά τους.[3]
Αναφορά στον Θεάγη γίνεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα: «εἴη δ᾽ ἂν καὶ ὁ τοῦ ἡμετέρου ἑταίρου Θεάγους χαλινὸς οἷος κατασχεῖν: καὶ γὰρ [496c] Θεάγει τὰ μὲν ἄλλα πάντα παρεσκεύασται πρὸς τὸ ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας».
Ο Φρίντριχ Νίτσε αναφέρει τον Θεάγη (125e8-126a4) στο έργο του Η θέλησις της δυνάμεως §958: εὐξαίμην μὲν ἂν οἶμαι ἔγωγε τύραννος γενέσθαι, μάλιστα μὲν πάντων ἀνθρώπων, εἰ δὲ μή, ὡς πλείστων: καὶ σύ γ᾽ ἂν οἶμαι καὶ οἱ ἄλλοι πάντες ἄνθρωποι—ἔτι δέ γε ἴσως μᾶλλον θεὸς γενέσθαι—ἀλλ᾽ οὐ τούτου ἔλεγον ἐπιθυμεῖν.
Σχετικά πολυμέσα
