Ελληνικές αυτοδιοικητικές εκλογές 1934
Οι ελληνικές αυτοδιοικητικές εκλογές 1934 (οι οποίες έλαβαν χώρα στις 11 Φεβρουαρίου του 1934) ήταν οι τελευταίες δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Ελλάδα πριν από την έναρξη του Β’ Π.Π. κι αυτό διότι μέχρι να ξεσπάσει η παγκόσμια σύρραξη στην Ευρώπη το Σεπτέμβριο του 1939, στη χώρα είχε επιβληθεί το καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 που κατάργησε τον κοινοβουλευτισμό και υιοθέτησε το διορισμό «δοτών» ανώτατων αρχόντων. Οι δημ. Εκλογές του 1934 παρουσίασαν την καινοτομία ότι σε αυτές δόθηκε η δυνατότητα ψήφου για πρώτη φορά στις γυναίκες (υπό τις δυο όμως προϋποθέσεις να έχουν συμπληρώσει το 30ο έτος της ηλικίας τους και να είναι απόφοιτες τουλάχιστον του δημοτικού), ωστόσο ελάχιστες από τις δικαιούμενες προσήλθαν στις κάλπες, λόγω κυρίως, κοινωνικών προκαταλήψεων[1]. Τα ονοματεπώνυμα των δημοτικών συμβούλων ανακοινώθηκαν από τα κατά τόπους Πρωτοδικεία, ενώ τα αντίστοιχα στοιχεία για τις κοινότητες αναρτήθηκαν στα Ειρηνοδικεία. Σε έξι δήμους της επαρχίας απαιτήθηκαν επαναληπτικές εκλογές, καθώς ουδείς συνδυασμός σε αυτούς κατάφερε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία από την πρώτη Κυριακή. Στους υπόλοιπους επαρχιακούς δήμους ο "Εθνικός Συνασπισμός" (αντιπολίτευση) πέτυχε να εκλέξει 25 δημάρχους, τρεις εκλεγέντες ήταν ανεξάρτητοι, ενώ η κυβερνητική παράταξη εξέλεξε 27 ανώτατους τοπικούς άρχοντες. Για πρώτη φορά στα χρονικά όμως εκλέχθηκαν και κομμουνιστές δήμαρχοι, στην Καβάλα και στις Σέρρες, οι Μήτσος Παρτσαλίδης και Διονύσης Μενύχτας αντίστοιχα.
Διοικητικές ανακατατάξεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Λόγω της εύνοιας των προσφύγων (που είχαν συρρεύσει στην πρωτεύουσα εξαιτίας της προηγηθείσας Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922) προς τους Βενιζελικούς υποψήφιους, το κυβερνών Λαϊκόν Κόμμα του Π. Τσαλδάρη προχώρησε στη διοικητική αυτονόμηση πολλών προαστίων της Αθήνας και του Πειραιά, προκειμένου να διασπάσει τις ψήφους των Μικρασιατών. Έτσι, με διάταγμα της 18 Ιανουαρίου 1934 δημιουργήθηκαν νέοι δήμοι και κοινότητες στο λεκανοπέδιο, με πιο χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Περιστερίου, του Αιγάλεω (τότε κοινότητα «Νέων Κυδωνιών), του Βύρωνα, της Καισαριανής, της Νέας Ιωνίας, Ν. Φιλαδέλφειας, Ν. Χαλκηδόνας, Νέων Σφαγείων, Καλογρέζας, Κουκουβαούνων, Κερατσινίου, Νέου Φαλήρου, Κοκκινιάς κ.α.
Τα αποτελέσματα στους μεγάλους δήμους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χάρις και στην προαναφερόμενη ενέργεια, αλλά και λόγω γενικότερης δυσφορίας για το αποτυχημένο στρατιωτικό κίνημα του 1933 στο οποίο είχαν προχωρήσει οι Βενιζελικοί, οι υποψήφιοι που διέθεταν την υποστήριξη της Κυβερνητικής παράταξης κατάφεραν να υπερισχύσουν και στους τρεις μεγάλους δήμους, εκλέγοντας τους Κωνσταντίνο Κοτζιά, (επικρατώντας του Σπ. Πάτση και Σπ. Μερκούρη), Σωτήριο Στρατήγη και Νικ. Μάνο σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα.
Λοιποί εκλεγέντες δήμαρχοι[2][3].[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Άγιος Γεώργιος Κερατσινίου: Φίλανδρος, Αιδηψός: Πέτρου, Αμαρούσιο: Μόσχας, Άργος: Μπόμπος, Βέροια: Πρωτοψάλτης, Βόλος: Κωνσταντίνος Σπυρίδης, Γιαννιτσά: Κοσμίδης, Ελληνικό: Ιωάν. Χωριάτης, Θήβα: Κτιστάκης, Καλαμάτα: Κουμάντος, Κηφισιά: Βαρουξάκης, Κόρινθος: Μαρκέλλος, Λαμία: Πετρόπουλος, Μέγαρα: Μαυρουκάκης, Μεσολόγγι: Ευαγγελάτος, Μυτιλήνη: Πιερόπουλος, Νάουσα: Κόκκινος, Νέα Κοκκινιά: Αμιραδάκης, Νέες Κυδωνίες Αττικής: Αθανάσιος Παπαδόπουλος, Ορεστιάδα: Αθανάσιος Πανταζίδης, Πάτραι: Βασίλειος Ρούφος, Πρέβεζα: Βασίλειος Μπάλκος, Ρέθυμνο: Τίτος Πετυχάκης, Ύδρα: Λυγνός, Φιλιατρά: Θεοδωρόπουλος, Χίος: Καλβοκορέσης.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| |||||||||||||||||||||||
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Η Μαρίκα Κοτοπούλη αρνήθηκε να ψηφίσει, δηλώνοντας ότι «ψήφο θέλουν μόνο οι άσχημες και όσες αποφεύγουν να κάνουν παιδιά»
- ↑ Εφημερίδα "Έθνος", φύλλο Δευτέρας 12 Φεβρουαρίου 1934, σελ. 3 & 4
- ↑ Εφημερίδα "Έθνος", φύλλο Τρίτης 13 Φεβρουαρίου 1934, σελ. 6