Διβρωμιούχος σίδηρος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο διβρωμιούχος σίδηρος είναι η ανόργανη χημική ένωση, άλας του σιδήρου, με τον μοριακό χημικό τύπο FeBr2. Η συνηθισμένη (άνυδρη) μορφή της είναι κίτρινο ή με καφετί χρώμα παραμαγνητικό στερεό. Αποτελεί συνηθισμένο πρόδρομο άλλων ενώσεων του σιδήρου στο χημικό εργαστήριο. Είναι γνωστές αρκετές ένυδρες μορφές της ουσίας.

Κρυσταλλική δομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθώς συμβαίνει με τα περισσότερα άλατα μετάλλων με αλογόνα, ο FeBr2 υιοθετεί μία πολυμερική κρυσταλλική δομή, που αποτελείται από μεμονωμένα μεταλλικά κέντρα που συνδέονται διασταυρωτικά με τα άτομα του αλογόνου. Ο διβρωμιούχος σίδηρος ειδικότερα κρυσταλλώνεται στο ρομβοεδρικό σύστημα. Η ακριβής δομή του είναι η ίδια με εκείνη του ιωδιούχου καδμίου (CdI2), με πυκνά στρώματα ιόντων βρωμίου, ανάμεσα στα οποία βρίσκονται τα ιόντα του δισθενούς σιδήρου, μέσα σε οκταεδρικά ανοίγματα.[1] Η τοποθέτηση των ιόντων βρωμίου είναι ελαφρώς διαφορετική από εκείνη που υπάρχει στον διχλωριούχο σίδηρο (FeCl2), η οποία είναι όπως του CdCl2.

Σύνθεση και αντιδράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο διβρωμιούχος σίδηρος παρασκευάζεται με τη χρήση ενός διαλύματος σε μεθανόλη πυκνού υδροβρωμικού οξέος, το οποίο αφήνουμε να επιδράσει σε σκόνη σιδήρου. Τότε προκύπτει στο διάλυμα [Fe(MeOH)6]Br2 μαζί με αέριο υδρογόνο. Θερμαίνοντας στη συνέχεια σε κενό αέρα παράγουμε καθαρό διβρωμιούχο σίδηρο.[2] Η ένωση δεν μπορεί να παρασκευασθεί με την απλή αντίδραση σιδήρου με βρώμιο, επειδή αυτή παράγει τριβρωμιούχο σίδηρο.

Ο FeBr2 αντιδρά με βρωμιούχες ενώσεις και το βρώμιο σχηματίζοντας το ζωηρόχρωμο [FeBr3Br9].[3]

Ο διβρωμιούχος σίδηρος είναι ασθενές αναγωγικό μέσο, όπως γενικότερα οι ενώσεις του δισθενούς σιδήρου.


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Haberecht, J., Borrmann, H., Kniep, R.: «Refinement of the Crystal Structure of Iron Dibromide, FeBr2» Zeitschrift für Kristallographie - New Crystal Structures, 2001, τόμ. 216, σελ. 510. doi:10.1524/ncrs.2001.216.14.544
  2. G. Winter: «Iron(II) Halides», Inorganic Syntheses, τόμος 14 (1973), σσ. 101-104. doi: 10.1002/9780470132456.ch20
  3. Holleman, A.F. & Wiberg, E.: Inorganic Chemistry, Academic Press, San Diego 2001, ISBN 0-12-352651-5