Δημήτρης Ποταμίτης
| Δημήτρης Ποταμίτης | |
|---|---|
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτρης Ποταμίτης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 13 Μαρτίου 1945 Λεμεσός, Κύπρος  |
| Θάνατος | 26 Φεβρουαρίου 2003 (57 ετών) Πειραιάς Αττική Ελλάδα  |
| Εθνικότητα | Ελληνική |
| Χώρα πολιτογράφησης | Κυπριακή |
| Σπουδές | Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου |
| Ιδιότητα | ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής |
| Είδος τέχνης | ηθοποιός |
Ο Δημήτρης Ποταμίτης (13 Μάρτιου 1945 - 26 Φεβρουαρίου 2003) ήταν Κύπριος ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στη Λεμεσό Κύπρου τον 13 Μάρτιο του 1945. Η μητέρα του, Αμαρυλλίς Παπαδοπούλου, ήταν φιλόλογος, γυμνασιάρχης, και είχε ανεβάσει με τους μαθητές της πολλές αρχαίες τραγωδίες. Ο Δ. Ποταμίτης αποφοίτησε από το γυμνάσιο της Αμμοχώστου και ήρθε στην Ελλάδα το 1962. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγχρόνως στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με δασκάλους τον Άγγελο Τερζάκη και την Κατίνα Παξινού.
Οι πρώτες εμφανίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την πρώτη του θεατρική εμφάνιση την έκανε με το Εθνικό στην Επίδαυρο, ως «Εύμηλος» στην «Αλκηστη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη, δίπλα στην Παξινού και τον Κωτσόπουλο. Αμέσως μετά συνεργάστηκε με το Μάνο Κατράκη και την Έλσα Βεργή για 2-3 χρόνια στα έργα "Χορός του Θανάτου", και "Χωριστά Τραπέζια". Έπειτα άρχισε η 5χρονη συνεργασία του με το Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού στα έργα «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπρεχτ, «Σαν περάσουν πέντε χρόνια» του Λόρκα, «Αδελφοί Καραμαζώφ» (διασκευή από το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι - ο Ποταμίτης έπαιζε τον Αλιόσα), «Αχ, μπαμπά! Καημένε μπαμπά...» του Κόπιτ, "Αρχοντοχωριάτης" του Μολιέρου, "Κοριός" του Μαγιακόφσκι...
Ποιητής και θεατρικός συγγραφέας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από πολύ νωρίς άρχισε η ενασχόλησή του με την ποίηση: «Συμπόσιο» 1964, «Κυπριάδα», «Δολοφονία των Αγγέλων» (εκδόσεις Ιωλκός, 1967), «Ο άλλος Δημήτριος» 1970, «Ένα δένδρο που νομίζει πως είναι πουλί» 1973 «Το αρχαίο σαξόφωνο», «Τα πυρηνικά ποιήματα» και «Η αεροσυνοδός με τα βαμμένα νύχια». Ποιήματα-απόσταγμα της 8μηνης δοκιμασίας του έγραφε και μέχρι το τέλος. Φαίνεται μάλιστα πως πρόλαβε να τα παραδώσει σε άγνωστο μέχρι στιγμής εκδότη[1]. Ποιήματά του, αλλά και δοκίμια και μελέτες έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά και ιταλικά.
Το ποίημά του, «Αυτοτιμωρίες», που περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή Η αεροσυνοδός με τα βαμμένα νύχια (1998), είναι ένα από τα πρώτα έργα της σύγχρονης ελληνόφωνης ποίησης που αναφέρονται στην ασθένεια του HIV:[2]
Το 1971 έγραψε το έργο "Πώς φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα" που παίχτηκε στο θέατρο Άλφα, στο Θίασο Πατάρι που είχε δημιουργήσει ο Ληναίος για πρωτοποριακές παραστάσεις. Ήταν το πρώτο από μια σειρά θεατρικών έργων που έγραφε σ´όλη τη διάρκεια της θεατρικής του ζωής. Θα ακολουθούσαν «Οι τελευταίες περιπέτειες του Αδάμ και της Εύας» «Ο Κύριος και ο Παρασκευάς» (διασκευή από τον «Ροβινσώνα Κρούσο», «Γλυκό κουταλιού», «Ο Έλληνας βάτραχος», «Αγαπητά μου ζώα», «Το σκοτεινό αντικείμενο του πάθους» (διασκευή από τις "Μεταμορφώσεις" του Οβίδιου.
Θέατρο Έρευνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν το "Προσκήνιο" έκλεισε, ο Ποταμίτης αποφάσισε να δημιουργήσει δικό του θέατρο. Όπως λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του στην Ν. Κοντράρου-Ρασσιά[3]:
"Σαν Kύπριος που μεγάλωσε με μονομανίες και ιδεολογίες σε μια χώρα που εξακολουθεί να έχει εθνικά ιδεώδη, δεν μπορούσα να μη γίνω ιδεολόγος. Eίναι στάση ζωής αυτό. Όταν, λοιπόν, ιδεολόγος και κυπριακό μουλάρι είχα βάλει στόχο να μην κάνω κάτι αν δεν μου αρέσει. Δεν με ενδιέφερε αν θα πεινάσω. Eίχα μια ακαταδεξία στα εύκολα, που στην Ελλάδα ήταν και τα εμπορικά. Κλείνοντας ο Αλέξης Σολομός το «Προσκήνιο», που μαζί με το «Θέατρο Tέχνης» ήταν τα μοναδικά τότε θέατρα ποιότητας, (...) δέχτηκα προτάσεις από θέατρα εμπορικά γιατί ήμουν παιδί της μόδας τότε, αλλά δεν με ενδιέφερε τέτοια καριέρα. Αποφάσισα να δημιουργήσω το «Θέατρο Έρευνας». Ξεκίνησα με 30.000 δρχ. που μου έδωσε η μητέρα μου. (...) Το «Θέατρο Ερευνας» χτίστηκε σχεδόν με τα χέρια."
Έτσι, το 1972 αγόρασε τον πρώην συνοικιακό κινηματογράφο «Ρέα», στην οδό Ιλισίων (Ζωγράφου), το οποίο μετέτρεψε, κυριολεκτικά με τα χέρια του, σε θέατρο 120 περίπου θέσεων, με τις καρέκλες των θεατών να βρίσκονται στις τρεις πλευρές της σκηνής. Ένα χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 1973, στις ημέρες του Πολυτεχνείου, το «Θέατρο Έρευνας» εγκαινιάστηκε με το έργο του Πάβελ Κόχουτ «Αύγουστε-Αύγουστε», που σταδιακά, στόμα με στόμα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Καθιέρωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ακολούθησαν πολλές πρωτοποριακές παραστάσεις, όπου σκηνοθετούσε, πρωταγωνιστούσε, συχνά έκανε και την επιμέλεια του φωτισμού, των κοστουμιών, των σκηνικών και όλα τα άλλα. Σε μια εποχή που το μόνο αποκεντρωμένο θέατρο ήταν το "Στοά" του Παπαγεωργίου, ο Δημήτρης Ποταμίτης έδωσε ένα δυναμικό παρόν εκτός κέντρου, προσελκύοντας ένα νεανικό κυρίως κοινό. Επί τριάντα χρόνια, παραστάσεις χωρίς σχεδόν καθόλου συμβιβασμούς στο θέμα της ποιότητας, με σταθμούς το "Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ", τον "Άνθρωπο Ελέφαντα". Κάθε χρόνο ο Ποταμίτης ταξίδευε στο Λονδίνο σε αναζήτηση σύγχρονων πρωτοποριακών έργων, ενώ κατά καιρούς ανέτρεχε σε ανατρεπτικές διασκευές κλασικών. Οι ανάγκες της κρατικής επιχορήγησης ωστόσο τον υποχρέωναν να ανεβάζει τακτικά και ελληνικά έργα - όταν δεν έβρισκε κάτι ικανοποιητικό, έγραφε ο ίδιος. Χαρακτηρίστηκε ως «αιώνιος έφηβος», αφού οι ήρωες που υποδυόταν, ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, ήταν νέοι (Έκβους, Κουρδιστό Πορτοκάλι, Μπέρντι-το αγόρι πουλί, ο γιος στο "Πόλεμος στο σπίτι"), ή άνθρωποι χωρίς ηλικία, άνθρωποι που αρνούνται να ωριμάσουν (ο κλόουν στο "Αύγουστε Αύγουστε", Μπίλλυ ο ψεύτης, Ντόριαν Γκρέυ, Το ημερολόγιο ενός απατεώνα), ή γενικά ήρωες που είχαν ιδιαιτερότητες (Άνθρωπος Ελέφαντας, Μεταμόφωση). Εξ ίσου σημαντικές ήταν οι παραστάσεις της Παιδικής Σκηνής, σε μία μόνο από τις οποίες συμμετείχε και ο ίδιος. Μαζί με το Θέατρο "Πόρτα" της Ξένιας Καλογεροπούλου, το Θέατρο Έρευνας ήταν εκείνο που αναβάθμισε το παιδικό θέατρο - η διαφορά του ήταν πως απευθυνόταν και σε μικρότερα παιδιά, ενώ το Πόρτα απευθυνόταν περισσότερο σε μεγάλους - και εγκαινίασε το θέατρο συμμετοχής. Σε παλαιότερη συνέντευξή του ανέφερε ότι "με το θέατρο για παιδιά, προετοιμάζεται ο αυριανός καλός θεατής, ο αυριανός ευσυνείδητος πολίτης, αλλά κυρίως ο αυριανός πρωθυπουργός της Ελλάδος". «Ονειρεύτηκα τον ρόλο ενός μύστη, όχι την τάξη ενός επαγγελματία ή τον ρομαντισμό ενός ερασιτέχνη» έγραψε ο ίδιος σε λεύκωμα για τα «20 χρόνια Θέατρο Έρευνας». Μόνιμο παράπονό του, το ότι το επίσημο κράτος τον αγνοούσε ή τον υποτιμούσε την ώρα των επιχορηγήσεων. Τη χρονιά 1997-98, όταν το θέατρο "Πόρτα" πήρε 132.000 δρχ., ο Ποταμίτης πήρε 10.000, και στην αιτιολογία αναφέρθηκε μόνον η προσφορά του στο παιδικό θέατρο: Λιγότερα από τα μισά που έπαιρνε (22.000.000) πήρε φέτος το «Θέατρο Έρευνας» του Δημήτρη Ποταμίτη. Τα 10 εκατ. με τα οποία επιχορηγήθηκε είναι ουσιαστικά για την «προσφορά του στον χώρο του παιδικού θεάτρου. Παρουσιάζει όμως ολιγοέξοδες παραγωγές».[4]
Ως σκηνοθέτης συνεργάστηκε και με άλλους θιάσους: με το Εθνικό Θέατρο στη «Φάρμα των ζώων» (θέατρο "Ρεξ"), στην παράσταση «Καμπαρέ» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, σε θερινή επιθεώρηση στο Δελφινάριο στον Πειραιά, στο «Αρμένικο φεγγάρι» (θερινό θέατρο "Σμαρούλα") καθώς και στο "Όσα παίρνει ο άνεμος" με το θίασο Μαρίας Αλιφέρη-Άγγελου Αντωνόπουλου, στο θέατρο "Μινώα".
Τελευταία χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Νοέμβριο του 2002 το θέατρο, τελικά, έκλεισε, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, όπως ανέφερε ο ίδιος αλλά και για αισθητικούς και ηθικούς λόγους. Κουρασμένος, απογοητευμένος, χωρίς επιχορήγηση και άρρωστος ο Ποταμίτης ανέστειλε τη λειτουργία του θεάτρου κυκλοφορώντας ένα "μανιφέστο" όπου έγραφε ότι "δεν μπορεί να αντισταθεί στον κουλτουριάρικο χαβαλέ και την κουλτουριάρικη τσόντα".
Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 2003 στο Νοσοκομείο «Μεταξά» (Πειραιά) μετά από πολύμηνη αντιμετώπιση ασθένειας (καρκίνο κατά ορισμένες πηγές, AIDS κατά άλλες). Το θέατρο περιήλθε στην ιδιοκτησία του Δήμου Ζωγράφου και μετονομάστηκε «Θέατρο Δημήτρη Ποταμίτη».
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ἡ δολοφονία τῶν ἀγγέλων: Ποιήματα, Ἰωλκός 1967.
- Ὁ ἄλλος Δημήτριος: Ποιήματα, Ἑπτάλοφος 1970.
- Ένα δένδρο που νομίζει πως είναι πουλί, Εκδόσεις των Φίλων, 1974.
- Τα πυρηνικά ποιήματα, Καστανιώτης, 1983.
- Η αεροσυνοδός με τα βαμμένα νύχια, Κέδρος, 1998.
- Ένα δέντρο που το λένε Νικόλα: Πάνω σε μια ιδέα του Γιώργου Πιτσούνη, Ντουντούμη, 1999.
- Ποιήματα 1964-2003, Καστανιώτη, 2007.
θεατρικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Πώς φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα (1971)
- Οι τελευταίες περιπέτειες του Αδάμ και της Εύας(1974)
- Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη: Έργο για παιδιά βασισμένο στα έργα του Αριστοφάνη: Ειρήνη, Αχαρνιώτες, Πλούτος, τα πουλιά, η Λυσιστράτη, Ντουντούμη, 1985.
- Ο Κύριος και ο Παρασκευάς» (διασκευή του μυθιστορήματος «Ροβινσών Κρούσος»)
- Γλυκό του κουταλιού ή Το άλλοθι, Γνώση 1990.
- Ο Έλληνας βάτραχος: Μύθοι και παραβολές σε παραλήρημα, Κέδρος, 1995.
- Ένα δέντρο που το λένε Νικόλα: Πάνω σε μια ιδέα του Γιώργου Πιτσούνη, Ντουντούμη, 1999.
- Φίγκαρο!: Ένα σύγχρονο μουσικό έργο βασισμένο στους Γάμους του Φίγκαρο του Μπωμαρσαί, Δωδώνη, 2001.
- Αγαπητά μου ζώα
- Το σκοτεινό αντικείμενο του πάθους» (διασκευή του ιδίου μαζί με τη Σ. Κομνηνού από κείμενο του Οβίδιου).
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ (σκηνοθέτης/πρωταγωνιστής)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| ΠΕΡΙΟΔΟΣ | ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ | ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ | ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ |
|---|---|---|---|
| 1972-73 | Πώς φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα
(θέατρο "Άλφα", Β' σκηνή, Πατάρι) | ||
| 1973-74 | Αύγουστε Αύγουστε" (Πάβελ Κόχουτ) | Πίτερ Παν (Τζέιμς Μπάρι) | |
| 1974-75 | Οι τελευταίες περιπέτειες του Αδάμ και της Εύας (Δ. Ποταμίτη) | Πς Πς ή Ζήτω οι μικροί (Ντέηβιντ Γουντ = Δ.Ποταμίτης) | |
| 1975-76 | Έκβους» (Π. Σάφερ)
από 25 Ιανουαρίου 1976: Η διπλή αποδημία του Ιώβ Καρντόζο» (Π. Αλέ) |
Ο πιγκουίνος στην πόλη (Άλφρεντ Ουάϊτ=Δημ. Ποταμίτης-Ροζίτα Σώκου) | καλοκαίρι '76:"Αρμένικο Φεγγάρι" (Νίκος Φώσκολος) στο Θέατρο Σμαρούλα |
| 1976-77 | Έκβους» (Π. Σάφερ)
Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ» (Ροζίτα Σώκου, εμπνευσμένο από τη νουβέλα του Ο. Ουάϊλντ) |
Τα θαύματα της ομπρέλλας (Γιάννη Ξανθούλη) | Καλοκαίρι Άλσος Ζωγράφου κ.ά.
Σκαπίνος (Δ. Ποταμίτη, μιούζικαλ βασισμένο στις "Κατεργαριές του Σκαπίνου" του Μολιέρου) |
| 1977-78 | Σκαπίνος
Από τέλος Ιαν. 1978: Λέντς" (Μ. Στοτ, διασκευή Ρ. Σώκου, από τη νουβέλα του Μπύχνερ) |
Ο θαυμαστός κ. Φαζ (Κεν Καμπελ) | |
| 1978-79 | Κοινή λογική (Γιώργου Μανιώτη) | Ο μάγος με τα χρώματα (Γιάννη Ξανθούλη) | Ατρείδες - Φεστιβάλ Αθηνών (θ. Λυκαβηττού)
Συνθεση κειμένων: Κ.Χ. Μύρης μετάφραση: Θρ. Σταύρου/Αγγ. Τερζάκης |
| 1979-80 | Άσκηση πέντε δακτύλων (Πήτερ Σάφερ) | Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη (Δημ. Ποταμίτης) | |
| 1980-81 | Ο άνθρωπος ελέφαντας» (Μ. Πόμερανζ) | Η Ελένη και τα χρωματιστά όνειρά της | Ιούλιος 1981 φεστιβάλ Αθηνών (θ.Λυκαβηττού)
Φίγκαρο (Διασκευή Δημ. Ποταμίτη του έργου "Οι γάμοι του Φίγκαρο" του Μπωμαρσαί) |
| 1981-82 | Ο άνθρωπος ελέφαντας» (Μ. Πόμερανζ)
Από Ιανουάριο 1982: Το Καμάκι ή Η Τεχνική του Ονείρου (Γιώργου Μανιώτη) |
Πς Πς ή Ζήτω οι μικροί (Ντέηβιντ Γουντ = Δ.Ποταμίτης) | |
| 1982-83 | Μπίλυ ο ψεύτης (Γουότερχάουζ και Χολ)
από Ιανουάριο 1983: Αψού και Γείτσες (Νίκος Βαΐτσης) |
Τα ανάποδα παραμύθια (Δημήτρης Ποταμίτης) | |
| 1983-84 | Ερωτική τριλογία» ( Χ. Φέρστιν) | Η Αλίκη στη χώρα των ψαριών (Γιάννης Ξανθούλης) | |
| 1984-85 | Ο Κύριος και ο Παρασκευάς» (διασκευή Δημ.Ποταμίτη από τον «Ροβινσώνα Κρούσο») | Ο πιγκουίνος στην πόλη (Άλφρεντ Ουάϊτ=Δημ. Ποταμίτης-Ροζίτα Σώκου) | |
| 1985-86 | Ο πόλεμος στο σπίτι (Τζέημς Νταφ) | Οι δίδυμοι ή η κωμωδία των οκτώ παρεξηγήσεων (Φέμυ Κανέλλου-Δημ.Ποταμίτης) | |
| 1986-87 | Η ζωή είναι όνειρο (Καλντερόν ντε λα Μπάρκα)
από Ιανουάριο 1987 Έκβους (Πήτερ Σάφερ) |
ΙΣΩΣ
Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη (Δημ. Ποταμίτης) |
|
| 1987-88 | Σάπιο μήλο ή το όραμα της ελευθερίας ( Γ. Πιτσούνη) | Για να γίνεις κλόουν (Ιρένε Μαραντέϊ) | Όσα παίρνει ο άνεμος (Μανώλη Σκουλούδη) θέατρο Μινώα - θίασος Αλιφέρη-Αντωνόπουλου |
| 1988-89 | Η μεταμόρφωση» (Σ. Μπέρκοφ, διασκευή του έργου του Φράντς Κάφκα) | Τα ανάποδα παραμύθια (Δημ. Ποταμίτης) | |
| 1989-90 | Το ημερολόγιο ενός απατεώνα (Αλέξανδρος Οστρόφσκυ) | Οι ληστές κι ο χαζο-Ιβάν (Μιχαήλ Μπαρτιένοφ) | |
| 1990-91 | Γλυκό κουταλιού ή το άλλοθι (Δημ. Ποταμίτης | Το λουρί του Σωκράτη (Δημ. Ποταμίτης) | |
| 1991-92 | Το κουρδιστό πορτοκάλι (Άντονυ Μπέρτζες) | Ο εγωιστής κάβουρας (Ντέηβιντ Γουντ-Δημ.Ποταμίτης) | |
| 1992-93 | Ο ίσιος δρόμος (Τζίμμυ Τσινν) | Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη (Δημ. Ποταμίτης) | |
| 1993-94 | Το ρολόϊ (Γιάννης Λυρίτης)
από Ιαν. 1994: Άγγελοι στην Αμερικοί (Άντονι Κούσνερ) |
Ο άνθρωπος ψωμί (Ντέηβιντ Γουντ) | Εθνικό Θέατρο (Κοτοπούλη)
Η φάρμα των ζώων (Πήτερ Χωλ από το μυθιστόρημα του Τζωρτζ Όργουελ) |
| 1994-95 | Ντον Ζουάν (Μολιέρος) | Κατερίνα (Τζ. Κέλερ) | |
| 1995-96 | Ο Έλληνας βάτραχος (Δημ. Ποταμίτης)
Από Δεκέμβριο 1995: Το παιχνίδι της φαντασίας (Πιέρ Κορνέϊγ -Δημ.Ποταμίτης) Με τα μάτια της ψυχής (Φ. Γιάγκ) |
Ο Κώστας και ο Ντίνος, δηλαδή ο Κωνσταντίνος (Γιώργος Πιτσούνης) | |
| 1996-97 | Η Αμπιγκέηλ κάνει πάρτυ (Μάϊκ Λη)
εναλλάξ με τον " Έλληνα Βάτραχο" από Ιαν. 1997: Μπέρντι, το αγόρι πουλί (Ουίλιαμ Ουάρτον) |
Χειμωνιάτικο παραμύθι (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) | |
| 1997-98 | Αγάπη και κατανόηση» (Τζο Πένχολ) | Το λουρί του Σωκράτη (Δημ. Ποταμίτης) | |
| 1998-99 | Πάμελα ή Ασωτία και αθωότητα" (Σάμουελ Ρίτσαρντσον) | Ενα δέντρο που το λένε Νικόλα" (Δημ.Ποταμίτης, απο μια ιδέα του Γ. Πιτσούνη) | |
| 1999-2000 | Αγαπητά μου ζώα (Δημ. Ποταμίτης - Γ. Μπούγος) | Ε.Κ. ο Εγωιστής Κάβουρας (Ντ.Γούντ) | |
| 2000-2001 | Σπερματογονία (Ντ. Λιούις) | Το τσίρκο με τα παραμύθια (Δημ. Ποταμίτης) | |
| 2001-2002 | Το σκοτεινό αντικείμενο του πάθους» (διασκευή Δ. Ποταμίτη- Σ. Κομνηνού από κείμενο του Οβίδιου) | Οι δίδυμοι ή η κωμωδία των οκτώ παρεξηγήσεων (Φέμυ Κανέλλου-Δημ.Ποταμίτης) |
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Χρήστος Προσύλης: "Ο Ιδεοποιός". Ντοκιμαντέρ για το Δημήτρη Ποταμίτη και το Θέατρο Έρευνας. Ελλάδα. 2002.
- Άννα Κελεσίδου: «Δημήτρης Ποταμίτης - Ο Ιδεοποιός», στη σειρά Κύπριοι Δημιουργοί (εκδόσεις Εν Τύποις)2008.
- Πάνος Καπώνης: Πρόσωπα στην ομίχλη [δοκίμια], "πρόσωπα του αιώνιου έφηβου" σελ.125, εκδόσεις Απόπειρα, Αθήνα 2012.
- Χρήστος Προσύλης: "Δημήτρης Ποταμίτης: 30 χρόνια από το όνειρο ενός μύστη της θεατρικής τέχνης", Αθήνα 2013.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- "Who's Who 1979" σ.575.
- http://www.sei.gr/uimages/3509/Fil24.pdf[νεκρός σύνδεσμος]
- http://archive.enet.gr/online/online_p1_text.jsp?dt=27/02/2003&c=113&id=31112272[νεκρός σύνδεσμος]
- Δοκίμιο του Πάνου Καπώνη. Περιοδικό ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ τχ 152-153/2011
- Ιστοσελίδα του Π. Καπώνη Λόγος/δοκίμια
- http://greekwriter.com/potamitis.htm
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Περί ανέκδοτων ποιημάτων». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2010.
- ↑ Οταμπάσης, Χαράλαμπος (2022). «HIV/AIDS και ομοφυλοφιλία στη σύγχρονη ελληνόφωνη ποίηση». Ερωφίλη. https://www.academia.edu/73558409/_HIV_AIDS_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CF%83%CF%8D%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B7_%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7_%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%95%CF%81%CF%89%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CF%87_2_%CE%95%CE%9A%CE%A0%CE%91_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_2022_%CF%83_144_166. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ «Συνέντευξη στη Ν. Κοντράρου-Ρασσιά (Ε Οnline)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2010.
- ↑ «Άρθρο για τις επιχορηγήσεις, Το Βήμα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2019.
|