Δημήτρης Καλαμάρας
| Δημήτρης Καλαμάρας | |
|---|---|
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτρης Καλαμάρας (Ελληνικά)[1] |
| Γέννηση | 30 Ιουλίου, 1924, Φλώρινα |
| Θάνατος | 1 Ιουλίου 1997 Αθήνα |
| Εθνικότητα | Ελληνική |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα[1] |
| Σπουδές | Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας (1954, 1957)[2][1], Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1946, 1947)[3] και Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης (1958, 1961)[1] |
| Ιδιότητα | γλύπτης[1] και αρχιτέκτονας |
| Σύζυγος | Άννα Μοσχόνα-Καλαμαρά |
| Είδος τέχνης | Γλυπτική |
| Σημαντικά έργα | Θνήκων πολεμιστής, Ανδριάντας του Καπετάν Κώττα, Φλώρινα, Θνήσκων (άγαλμα), Φλώρινα, Ανδριάντας του Αγγελή Γάτσου, Αριδαία, Ανδριάντας του Καπετάν Κώττα, Θεσσαλονίκη, Προτομή του Γκόνου Γιώτα, Γιαννιτσά, Προτομή του Καπετάν Γκόνου Γιώτα, Θεσσαλονίκη και Άγαλμα του Κρητικού Αγωνιστή, Φρες |
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ο Δημήτρης Καλαμάρας (30 Ιουλίου 1924 - 1 Ιουλίου 1997) ήταν Έλληνας γλύπτης.
Γεννήθηκε στη Φλώρινα το 1924 [4] και πέθανε στην Αθήνα το 1997.
Σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών ζωγραφική (1946-1947) με τους Δημήτριο Μπισκίνη, Επαμεινώνδα Θωμόπουλο και Ουμβέρτο Αργυρό και γλυπτική (1947-1954) με τον Μιχάλη Τόμπρο.
Συνέχισε στις Ακαδημίες Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας (1954-1957) και της Ρώμης (1958-1961), όπου είχε δασκάλους τους Περίκλε Φατζίνι και Βενάντζο Κροτσέτι αντίστοιχα. Κατά την παραμονή του στην Ιταλία, συνδέθηκε με σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως τον Τζάκομο Μαντζού, τον Μαρίνο Μαρίνι, τον Τζόρτζιο ντε Κίρικο, τον Τζόρτζιο Μοράντι και τον Χένρι Μουρ. Πραγματοποίησε ταξίδια σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις και μελέτησε μουσεία.
Το 1958 εγκατέστησε το πρώτο εργαστήριο χαλκοχυτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ από το 1969 ως το 1985 υπήρξε καθηγητής στην έδρα της γλυπτικής, εισάγοντας και τη συστηματική διδασκαλία θεωρητικών κειμένων.
Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές εκθέσεις, καθώς και σε αναδρομική που οργανώθηκε το 1995 από την Εθνική Πινακοθήκη. Έλαβε επίσης μέρος σε ομαδικές, μεταξύ των οποίων Πανελλήνιες, η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας του 1961, όπου κέρδισε το Χρυσό Μετάλλιο, και η Μπιενάλε του Σάο Πάολο το 1979.
Θαυμαστής της τέχνης της Αναγέννησης και έχοντας πάντα ως αφετηρία την ανθρώπινη μορφή, ο Δημήτρης Καλαμάρας δημιούργησε τα πρώτα του έργα παραμένοντας πιστός στην ορατή πραγματικότητα. Το διάστημα 1954-1965 στις συνθέσεις του κυριαρχούν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία, ενώ μετά το 1965 τα έργα του αποκτούν δομικό χαρακτήρα και χτίζονται με γεωμετρικούς όγκους, αποτέλεσμα εξαντλητικής μελέτης και λεπτομερών μετρήσεων που οφείλονται στην πίστη του στην τάξη, την αρμονία, τη συμμετρία και σε ό,τι ήταν βασισμένο στο νόμο του αριθμού.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 dp
.iset .gr /en /artist /view .html?id=698. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2020. - ↑ ikee
.lib .auth .gr /record /287358 /files /GRI-2017-18392 .pdf. - ↑ www
.nationalgallery .gr /en /painting-permanent-exhibition /painter /kalamaras-dimitris .html. - ↑ ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ, Ηλιάνα (13 Ιουλίου 1997). «Μνημειακότητα και πλαστική δύναμη». Ριζοσπάστης.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ο Δημήτρης Καλαμάρας στην Ιστοσελίδα Εθνικής Πινακοθήκης
- Καλαμάρας Δημήτρης (1924 - 1997) - Βιογραφικό
- Η κρυμμένη γεωμετρία της φύσης, στον ιστοχώρο http://www.glyptothiki.gr
Ψηφιακό Αρχείο ΕΡΤ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρουσίαση της ζωής και του έργου του γλύπτη Δ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τώνια Γιαννουδάκη, Εθνική Γλυπτοθήκη. Μόνιμη συλλογή, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα 2006
- Αντωνία Γιαννουδάκη, Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη. Η συλλογή νεοελληνικής γλυπτικής και η ιστορία της 1900-2006 (διδακτορική διατριβή), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Τομέας Ιστορίας της Τέχνης, Θεσσαλονίκη 2009 (http://ikee.lib.auth.gr/record/115849) (7/5/2015)
- Δημήτρης Καλαμάρας, εισαγωγικό κείμενο Χρύσανθος Χρήστου, 1993
- Δημήτρης Καλαμάρας. Σχέδια-Γλυπτική, Υπουργείο Πολιτισμού, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα, 1995
- Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών. Ζωγράφοι - Γλύπτες - Χαράκτες, 16ος-20ός αιώνας, επιστημονική επιμέλεια Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος, τόμ. 2, Μέλισσα, Αθήνα 1997-2000
- Στέλιος Λυδάκης, Οι έλληνες γλύπτες. Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, τόμ. 5, Μέλισσα, Αθήνα 1981
- Στέλιος Λυδάκης, Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία, τυπολογία, Μέλισσα, Αθήνα, 2011
- Ελένη Μάργαρη, Η γυναίκα στη νεοελληνική γλυπτική, Ιωάννινα 2014
- Ηλίας Μυκονιάτης, Νεοελληνική γλυπτική, στη σειρά Ελληνική τέχνη, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1996
- Μιλτιάδης Μ. Παπανικολάου, Ιστορία της τέχνης στην Ελλάδα. Ζωγραφική και γλυπτική του 20ού αιώνα, εκδόσεις Αδάμ, 1999
- Χρύσανθος Χρήστου – Μυρτώ Κουμβακάλη-Αναστασιάδη, Νεοελληνική γλυπτική 1800-1940, έκδοση Εμπορικής Τραπέζης της Ελλάδος, Αθήνα 1982