Γρηγοριανή Μεταρρύθμιση

Η γρηγοριανή μεταρρύθμιση είναι πολιτική που ακολουθήθηκε κατά τον Μεσαίωνα με πρωτοβουλία της παποσύνης. Αν και οι ιστορικοί συμφωνούν στο γεγονός ότι ο Πάπας Λέων Θ΄ ξεκίνησε την αναστύλωση της Εκκλησίας, ήταν, ωστόσο, ο Πάπας Γρηγόριος Ζ΄ που άφησε το όνομά του στην μεταρρύθμιση. Επιπλέον, οι προσπάθειες για την έξοδο της Καθολικής Εκκλησίας από μια γενικευμένη κρίση που είχαν ξεκινήσει από τον 10ο αιώνα συνεχίστηκαν και πολύ καιρό μετά το ποντιφικάτο του Γρηγορίου Ζ΄. Έτσι η έκφραση « γρηγοριανή μεταρρύθμιση » μπορεί να φανεί ατυχής καθώς δεν περιορίστηκε σε μερικά χρόνια, αλλά αφορούσε συνολικά χρονικό διάστημα διάρκειας σχεδόν τριών αιώνων.

Περιελάμβανε τρία κύρια σχέδια :

Επικύρωση της ανεξαρτησίας του κλήρου : οι λαϊκοί δεν μπορούσαν πλέον να επεμβαίνουν στους διορισμούς. Αυτό το σημείο δεν θα μπορούσε να μην αποτελέσει πεδίο αντιπαράθεσης, κυρίως μεταξύ του Πάπα και των Γερμανών Αυτοκρατόρων που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως εκπροσώπους του Θεού επί της Γης (Διαμάχη των Αξιωμάτων).
Μεταρρύθμιση του κλήρου : με στόχο ο κλήρος να τυχαίνει του σεβασμού του δέοντος σεβασμού. Ο κλήρος ήταν καλύτερα εκπαιδευμένος, ενώ η Εκκλησία επέβαλε τον άγαμο βίο των ιερέων καθώς και τον χριστιανικό γάμο για τους λαϊκούς.
Επικύρωση του ρόλου του Πάπα : από τον 11ο αιώνα, ο Πάπας έθεσε σε εφαρμογή μια κεντροποιημένη πολιτική δομή γύρω από την παποσύνη. Το 1059, ο Πάπας Νικόλαος Β΄ ίδρυσε το Κολέγιο των Καρδιναλίων το οποίο εξέλεγε τον νέο Ποντίφικα. Επιπλέον, άρχισε να αναπτύσσεται η ποντιφική κουρία η οποία ήλεγχε όσα συνέβαιναν στο εσωτερικό της Εκκλησίας. Τέλος, ο Πάπας πολλαπλασίασε τις παπικές παρεμβάσεις. Μια από τις γνωστότερες καθαρογράφτηκε με το Διάταγμα του 1059, με το οποίο μεταρρυθμιζόταν η ποντιφική εκλογή και απαγορεύονταν ο νικολαϊσμός και η σιμωνία.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Sylvain Gouguenheim, La réforme grégorienne. De la lutte pour le sacré à la sécularisation du monde, Temps Présent, Paris, 2010
Jean Chélini, Histoire religieuse de l'Occident médiéval, 1968, Nouvelle bibliographie, 1991, rééd. coll. « Pluriel », 1997
André Vauchez éd., Histoire du christianisme des origines à nos jours, t. V, Apogée de la papauté et extension de la chrétienté (1054-1274), Desclée, Paris, 1993

Σχετικά Λήμματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικός Σύνδεσμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Francis Rapp, « Les relations entre le Saint-Empire et la papauté, d'Otton le Grand à Charles IV de Luxembourg (962-1356) » Αρχειοθετήθηκε 2011-05-15 στο Wayback Machine.