Γεώργιος Στεφάνου
| Γεώργιος Στεφάνου | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1824 Κηπαρό |
| Θάνατος | 13 Μαΐου 1901 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αξιωματικός Αστυνομικού Σώματος |
Ο Γεώργιος Στεφάνου (1824 - 1901) ήταν Έλληνας αξιωματικός της χωροφυλακής. Υπήρξε ένας από τους ηγέτες της Ηπειρωτικής επανάστασης του 1878, η οποία εκδηλώθηκε κυρίως στις περιοχές των Τζουμέρκων και του Δελβίνου.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καταγωγή και συμμετοχή στην επανάσταση του 1878[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Στεφάνου γεννήθηκε το 1824 στο Κηπαρό[1][2] της Χειμάρρας και σταδιοδρόμησε στις τάξεις της Ελληνικής Χωροφυλακής. Το 1877, φέροντας τον βαθμό του αντιμοίραρχου, ενεπλάκη στις διαπραγματεύσεις μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των Αλβανών οπλαρχηγών της ΝΔ Αλβανίας στην προσπάθεια επίτευξης κοινής δράσης εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα πλαίσια του ρωσοτουρκικού πολέμου[3].
Το επόμενο έτος ήταν ένα από τα βασικά στελέχη της Ηπειρωτικής επανάστασης αναλαμβάνοντας την ηγεσία του τομέα Δελβίνου. Με εντολές της υποεπιτροπής που έδρευε στην Κέρκυρα αποβιβάστηκε την 11η[4] ή 12η[1] Φεβρουαρίου στη θέση Μπορτενέζι, επικεφαλής σώματος 460 ή 700 ενόπλων που απαρτιζόταν κυρίως από Ηπειρώτες που κατοικούσαν στα Επτάνησα (συμμετείχαν επίσης Κρητικοί και Πελοποννήσιοι εθελοντές όπως και μερικοί Ιταλοί)[1][5].
Παρά τις αρχικές επιτυχίες που περιλάμβαναν την κατάληψη των Αγίων Σαράντα και μέρος του καζά Δελβίνου, η αδυναμία συνεννόησης με τους ντόπιους μουσουλμάνους πρόκριτους, η αποχή της Χειμάρρας και οι διενέξεις μεταξύ των οπλαρχηγών αποδυνάμωσαν τους επαναστάτες. Η εξέγερση κατεστάλη ουσιαστικά μετά τη μάχη του Λυκουρσίου όπου στις 23 - 24 Φεβρουαρίου οι επαναστάτες νικήθηκαν από πολυάριθμο οθωμανικό εκστρατευτικό σώμα που ήρθε από τα Ιωάννινα και είχε τη συνδρομή ντόπιων Αλβανών ενόπλων. Μετά από αυτήν την εξέλιξη ο Στεφάνου κατέφυγε με λίγους άνδρες μέσω της Θεσπρωτίας στον ποταμό Λούρο από όπου μετέβη στα Τζουμέρκα προκειμένου να ενισχύσει το εκεί κίνημα, το οποίο όμως είχε παρόμοια αποτυχία με αποτέλεσμα να επιστρέψει στην Ελλάδα[5][6].
Ύστερη δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Σεπτέμβριο του 1878 διατάχτηκε με εγκύκλιο του υπουργείου Στρατιωτικών η απόταξή του ώστε να μην εκτεθεί το κράτος έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τελικά όμως παρέμεινε στο σώμα της χωροφυλακής παίρνοντας μετάθεση το επόμενο έτος στη Λακωνία προκειμένου να βρίσκεται μακριά από τα σύνορα[7]. Αργότερα μετατέθηκε στην Αθήνα[7], ενώ αποστρατεύτηκε τον Μάιο του 1894 με τον βαθμό του συνταγματάρχη. Απεβίωσε στις 13 Μαΐου του 1901[2].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Κωνσταντίνου Σ. Αντωνίου, Ιστορία Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής 1833 - 1967, Εκδοτικός Οίκος Χρηματιστήριον του Βιβλίου, Αθήναι 1965, τόμος Β΄, σελ. 679.
- ↑ 2,0 2,1 Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαιδεία[νεκρός σύνδεσμος], Αθήναι 1929, τόμος ΣΤ΄, σελ. 236.
- ↑ Ηλίας Σκουλίδας, Οι σχέσεις Ελλήνων και Αλβανών κατά το 19ο αιώνα. Πολιτικές επιδιώξεις και θεωρήσεις (1875 - 1897) Αρχειοθετήθηκε 2015-05-28 στο Wayback Machine., Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Διδακτορική Διατριβή, Ιωάννινα 2001, σελ. 104, 108.
- ↑ Γιάννη Κορδάτου, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, εκδόσεις 20ος αιών, τόμος ΧΙΙ, σελ. 363.
- ↑ 5,0 5,1 Σκουλίδας, 2001, σελ. 124 - 125.
- ↑ Αντωνίου, 1965, Β΄, σελ. 679 - 680.
- ↑ 7,0 7,1 Αντωνίου, 1965, Β΄, σελ. 680.