Γεώργιος Πάνου
| Γεώργιος Πάνου | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1770 Σπέτσες |
| Θάνατος | 1863 ή 1 Ιουνίου 1863 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οθωμανική Αυτοκρατορία Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός έμπορος εφοπλιστής |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ναύαρχος |
| Πόλεμοι/μάχες | Ελληνική Επανάσταση του 1821 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | πληρεξούσιος Φιλικός Έπαρχος |
| Βραβεύσεις | Αργυρός Σταυρός του Σωτήρος |
Ο Γεώργιος Πάνου (1770 - 1 Ιουνίου 1863) ήταν πλοιοκτήτης, φιλικός, αγωνιστής και πολιτικός της επανάστασης του 1821 από τις Σπέτσες. Διακρίθηκε για τη συμμετοχή του στις ναυτικές επιχειρήσεις του Αγώνα.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προεπαναστατική περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1770 στις Σπέτσες και ήταν γιος του προεστού Νικόλαου Πάνου. Από την παιδική του ηλικία έλαβε ναυτική εκπαίδευση και πραγματοποίησε διάφορα ταξίδια στο πλευρό πρώτα του πατέρα και του θείου του και έπειτα σε άλλους πλοιοκτήτες με επακόλουθο να επισκεφτεί διάφορα μέρη της Μεσογείου (Μικρά Ασία, Ιταλία κλπ). Σταδιακά, αναδείχτηκε και ο ίδιος σε πλοιοκτήτη λαμβάνοντας παράλληλα κάποια στοιχειώδη γραμματική γνώση στο Λιβόρνο έπειτα από προτροπή του εμπόρου Ιωάννη Ζούκη. Το 1813 ναυπήγησε το ιστιοφόρο "Σόλων", το οποίο χρησιμοποιήθηκε και κατά την ελληνική επανάσταση. Το 1814, διορίστηκε από τους Οθωμανούς στη θέση του διοικητή Σπετσών[1].
Φιλική Εταιρεία και Επανάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αργότερα μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε' ή κατά άλλους από τον Τριπολιτσώτη Παναγιώτη Σέκερη. Μύησε αρκετά πρόσωπα στην οργάνωση, μεταξύ των οποίων αρκετούς παράγοντες από την Πραστό καθώς και τον δάσκαλο Βασίλειο Φατζιολάτη στις Σπέτσες[2]. Το 1818, ορίστηκε μαζί με τους Μπόταση και Φατζιολάτη, έφορος της Φιλικής Εταιρείας στις Σπέτσες, ενώ το 1819 φυγάδευσε από την Ερμιόνη Αργολίδας τον Τσακάλωφ μετά τη δολοφονία του Νικόλαου Γαλάτη[3]. Λίγους μήνες πριν από την έναρξη της επανάστασης, όταν ο Παπαφλέσσας έφτασε στις Σπέτσες, ο Πάνου τάχτηκε υπέρ των επαναστατικών κελευσμάτων του ιερωμένου[4].
Με το ιστιοφόρο του "Σόλων" συμμετείχε αρχικά στην πολιορκία της Μονεμβασιάς ως αρχηγός της σπετσιώτικης ναυτικής μοίρας αλλά και των υπόλοιπων ελληνικών δυνάμεων που πραγματοποιούσαν τον αποκλεισμό της πόλης[5]. Μετά την κατάληψη της Μονεμβασίας, έλαβε μέρος στην πολιορκία του Ναυπλίου[6]. Τον Απρίλιο του 1823 πήρε μέρος ως πληρεξούσιος των Σπετσών στη Εθνοσυνέλευση του Άστρους και το 1825 διετέλεσε έπαρχος Μονεμβασίας[7]. Το 1827, μετείχε στην αποτυχημένη επιχείρηση του Τόμας Κόχραν κατά του αιγυπτιακού στόλου στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας[8].
Ύστερα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τη λήξη της επανάστασης και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους δραστηριοποιήθηκε στον τομέα του εμπορίου όμως μια σημαντική οικονομική απώλεια τον ανάγκασε να ζητήσει τη συνδρομή του κράτους, το οποίο του αναγνώρισε το 1836 μηνιαίο εισόδημα 150 δραχμών. Απεβίωσε την 1η Ιουνίου του 1863 σε ηλικία 93 ετών. Λίγο καιρό πριν πεθάνει, παρέλαβε το αργυρό παράσημο του Σωτήρος για την προσφορά του στην ελληνική επανάσταση[8].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Αναστασίου Ν. Γούδα, Βίοι Παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών, Εκ του Τυπογραφείου Μ. Π. Περίδου, Εν Αθήναις, 1875, τ. Ζ', σ. 377 - 382.
- ↑ Η Τσακωνία κατά τη Δεύτερη Τουρκοκρατία, από το arcadia.ceid.upatras Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine.
- ↑ Διονυσίου Κοκκίνου, Η Ελληνική Επανάστασις, εκδόσεις Μέλισσα, έκτη έκδοσις, Αθήναι 1974, τ. Α΄, σ. 91, 204.
- ↑ Διονυσίου Κοκκίνου, 1974, τ. Α΄, σ. 164.
- ↑ Διονυσίου Κοκκίνου, 1974, τ. Α΄, σ. 494, 498.
- ↑ Αναστασίου Ν. Γούδα, 1875, σ. 398.
- ↑ Αναστασίου Ν. Γούδα, 1875, σ. 401 - 402.
- ↑ 8,0 8,1 Αναστασίου Ν. Γούδα, 1875, σ. 403.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αναστασίου Ν. Γούδα, Βίοι Παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών, Εκ του Τυπογραφείου Μ. Π. Περίδου, τ. Ζ', Εν Αθήναις, 1875.
- Διονυσίου Κοκκίνου, Η Ελληνική Επανάστασις, εκδόσεις Μέλισσα, έκτη έκδοσις, τ. Α', Αθήναι 1974.