Γεώργιος Γεωργαλάς (δημοσιογράφος)

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γεώργιος Γεωργαλάς
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1928
Κάιρο
Θάνατος25  Δεκεμβρίου 2016
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδημοσιογράφος
δεδομένα

Ο Γεώργιος Κ. Γεωργαλάς (1928 - 25 Δεκεμβρίου 2016)[1] ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής, υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, δημιουργός της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών και πρώτος κυβερνητικός εκπρόσωπος, κατά την περίοδο της Απριλιανής Χούντας του 1967-74.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια (1928-1958)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, το 1928, από Έλληνες γονείς. Η οικογένειά του ήταν μικροαστικής Δωδεκανησιακής προέλευσης. Το 1947 αποφοίτησε από την Αμπέτειο Σχολή του Καΐρου και ήρθε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Ήταν κομμουνιστής από τα 15 του. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου έγινε πολιτικός πρόσφυγας: υπόδικος σε στρατοδικείο, κατέφυγε στο Παρίσι το 1948 (μέσω Καΐρου) κι από εκεί μετέβη με εντολή του ΚΚΕ στην τότε κομμουνιστική Ουγγαρία (το 1949, μέσω Πράγας), όπου τοποθετήθηκε δάσκαλος και διευθυντής σε σχολείο παιδιών των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων (1950),[2] ενώ αποφοίτησε και από Σχολή Πολιτικών Στελεχών του κυβερνώντος κομμουνιστικού κόμματος.

Διετέλεσε εκφωνητής της Ελληνικής Εκπομπής του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Βουδαπέστης[3] και ανταποκριτής του επίσημου κρατικού Ουγγρικού Πρακτορείου Ειδήσεων στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ισραήλ, την Αγγλία και τη Γαλλία. Το 1951 αποσπάσθηκε στον τομέα της Προπαγάνδας. Λόγω της σοβιετικής επέμβασης στην Ουγγαρία τον Οκτώβριο του 1956, έφυγε συνοδεύοντας τον Χρουστσώφ στην Αίγυπτο, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο από την αμερικανική πρεσβεία. Από την Αίγυπτο επέστρεψε στην Ελλάδα, φυλακίσθηκε τυπικώς δικάσθηκε και αθωώθηκε.[3]

Κρατικός προπαγανδιστής (1958-1974)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γεωργαλάς το 1958 έγινε μέλος της «αφανούς επιτροπής» για τον συντονισμό του παρακράτους, την οποία είχε συστήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά την ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του Μαΐου.[4] Από το 1958 έως το 1970 ήταν ειδικός συνεργάτης των Ενόπλων Δυνάμεων σε θέματα ψυχολογικού πολέμου και ιδεολογικής προπαγάνδας. Ανήκε στο 7ο γραφείο του Γ.Ε.Σ. υπό τον ταξίαρχο Μητρέλλη. Ο Γεωργαλάς δίδασκε ταυτόχρονα Σοβιετολογία και προπαγάνδα σε σχολές αξιωματικών του Στρατού και της Χωροφυλακής.[5] Διετέλεσε αμειβόμενος συνεργάτης της Γενικής Διεύθυνσης Τύπου και Πληροφοριών του Υπουργείου Προεδρίας.[6] Την περίοδο 1957-9 ήταν ένας από τους «ειδικούς συμβούλους» που εγγυόνταν τον έλεγχο της Διεύθυνσης Πληροφοριών στην Ελληνική Επιμορφωτική Εταιρεία, που είχε ιδρυθεί από την ΚΠ και τη Διεύθυνση Πληροφοριών με σκοπό την προπαγάνδα εναντίον της αριστεράς.[7] Στα μέσα της δεκαετίας παρουσιάστηκε από το Κέντρο ως συντάκτης ενός από τα σχέδια που χρησιμοποιήθηκαν για την εφαρμογή του «σχεδίου Περικλής» στις εκλογές του 1961.[8]

Το 1960-1964 εξέδιδε το περιοδικό Σοβιετολογία που αγοραζόταν υποχρεωτικά από τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας και που καταργήθηκε από την Ένωση Κέντρου όταν ανέλαβε την εξουσία και από τον τότε υφυπουργό Προεδρίας Μυλωνά. Η Σοβιετολογία του ήταν μια απόπειρα ανάπτυξης σοβαρού αντικομμουνισμού στην Ελλάδα, επιστημονικά τεκμηριωμένου και ιδεολογικά συγκροτημένου, αλλά πάντα στα αυταρχικά πλαίσια της μετεμφυλιακής Ελλάδας.[9]Ο Γεωργαλάς ακολουθεί μια βασική γραμμή του αντικομμουνισμού, όπως αυτός αρθρώθηκε από τα πρώτα βήματα του κομμουνισμού στο μεσοπόλεμο, τη σύνδεσή του με τον αντισλαυϊσμός[10]. Όταν διακόπηκε η κυκλοφορία του περιοδικού Σοβιετολογία, ο Γεωργαλάς εξέδωσε το περιοδικό Νέα Δημοκρατία.[11] Το 1965 σύστησε την Ένωση Νέας Ελληνικής Δημοκρατίας, κάνοντας έκκληση σε κάθε δυσαρεστημένο από την Ε.Ρ.Ε. την Ένωση Κέντρου ακόμα και την Ε.Δ.Α. να συσπειρωθούν στο αναγεννητικό κίνημα που είχε συγκροτήσει: αυτοπροσδιοριζόταν ως δημοκρατική και αντικομμουνιστική, κίνημα σύνθεσης προβάλλοντας τα ιδεώδη της ελευθερίας, της προόδου, του χριστιανισμού και της Δυτικής Ευρώπής.[12]

Κατά τη διάρκεια της χούντας ανέλαβε διάφορες κυβερνητικές θέσεις: το 1970 διορίστηκε υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, ήταν ο πρώτος κυβερνητικός εκπρόσωπος και συγκρότησε την Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών.[13] Η προπαγανδιστική τηλεοπτική του παρουσία τον κατέστησε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στελέχη του καθεστώτος κατά την πρώτη περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας. Την περίοδο αυτή ο Γεωργαλάς εκπροσωπούσε την άποψη ότι ο αντικομμουνισμός ήταν επαρκής ιδεολογικός αρμός της δικτατορίας (άποψη που έπεισε το δικτάτορα Παπαδόπουλο), ερχόμενος σε αντίθεση με τη θέση του μαθητή του σε ζητήματα προπαγάνδας, Κώστα Πλεύρη, που στηριζόμενος από τον Λαδά, υποστήριζε την ανάγκη ιδεολογικού προσανατολισμού της δικτατορίας στον εθνικοσοσιαλισμό.[14] [4] Το 1971 επειδή προσανατολιζόταν προς την ελεγχόμενη πολιτικοποίηση του καθεστώτος, με σκοπό να συγκροτήσει δικό του πολιτικό κίνημα στα πλαίσια μιας παπαδοπουλικής «δημοκρατίας», ο Παπαδόπουλος τον παρόπλισε διορίζοντάς τον υφυπουργό-γενικό διοικητή Κρήτης, το 1973 όμως τον επανέφερε προκειμένου να οργανώσει την προπαγάνδα υπέρ του δημοψηφίσματος που σχεδιαζόταν.[13] Μετά την επικράτηση του Ιωαννίδη απομακρύνθηκε από τη θέση του.[εκκρεμεί παραπομπή]

Μεταπολίτευση: θεωρητικός της άκρας δεξιάς (1974-2016)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την πτώση της δικτατορίας, όπως και τα υπόλοιπα πολιτικά στελέχη της δικτατορίας, δεν αντιμετώπισε κάποια δίωξη, καθώς το πραξικόπημα θεωρήθηκε «στιγμιαίο» έγκλημα.[15] Έγραφε σποραδικά σε εθνικιστικά έντυπα.[εκκρεμεί παραπομπή] Το Δεκέμβριο του 1976 ήταν ο κεντρικός ομιλητής στην κηδεία του δολοφονηθέντα από τη «17 Νοέμβρη» βασανιστή Μάλλιου. Στον επικήδειό του ο Γεωργαλάς προέτρεψε τους παριστάμενους να απαντήσουν στη δολοφονία με «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Μετά την ομιλία του Γεωργαλά, που καλούσε σε «φωτιά και τσεκούρι», παριστάμενοι υποστηρικτές της δικτατορίας, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Μιχαλολιάκος επιτέθηκαν σε δημοσιογράφους εκ των οποίων πέντε κατέληξαν στο νοσοκομείο. Ο Γεωργαλάς προφυλακίστηκε ως ηθικός αυτουργός των επιθέσεων, αλλά αθωώθηκε στο δικαστήριο το Μαΐου του 1978.[4]

Επανεμφανίστηκε στα δημόσια πράγματα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, την περίοδο του «Μακεδονικού». Είχε δύο ραδιοφωνικές εκπομπές στο Star FM και έπειτα συνεργάστηκε με το σταθμό Τηλετώρα. Υποστήριξε τη συνεργασία υποστηρικτών της δικτατορίας και εθνικοσοσιαλιστών που κατέβηκε στις εκλογές του 1999.[4] Εξέδωσε πολλά ψευδοεπιστημονικά βιβλία ιστορικού περιεχομένου που χρησιμοποιούν σχήματα του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού στην παρουσίαση της ελληνικής ιστορίας, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως πηγές από τον Κυριάκο Βελόπουλο,[4] που σε ένα βιβλίο του συγκατέλεξε το Γεωργαλά στους «πνευματικούς δασκάλους» του,[16] [17] και προβάλλονταν στις τηλεοπτικές εκπομπές στελεχών του ΛΑΟΣ,[18] όπως του Άδωνι Γεωργιάδη, που τα προέβαλλε ως «πολύ σημαντικά».[4]

Σε συνέντευξή του το 1996 δήλωσε ότι ήταν λογογράφος του Πάνου Καμμένου. Αργότερα οι δύο τους ήλθαν σε δικαστική διαμάχη, καθώς ο Γεωργαλάς υποστήριξε ότι ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου «Τρομοκρατία» που κυκλοφόρησε στο όνομα του Καμμένου και διεκδίκησε 14.000 ευρώ.[4]

Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γεωργαλάς συνέγραψε κι εξέδωσε πλήθος φυλλαδίων, εγχειριδίων και βιβλίων με διαφωτιστικό περιεχόμενο[2] (όπως ο ίδιος ανέφερε), μεταξύ των οποίων και τα ακόλουθα:

  • Εθνική δημοκρατική απάντησις στο Πρόγραμμα της ΕΔΑ [μπροσούρα]. Ιδιωτική έκδοση, 1961,
  • Η προπαγάνδα. Μεθοδική και τεχνική της αγωγής των μαζών. Εκδόσεις Γεωργιάδης, 1967 (8η ανατύπωση: Νέα Θέσις, 2008),
  • Η ιδεολογία της Επαναστάσεως: όχι δόγματα, άλλα ιδεώδη [μπροσούρα]. Ιδιωτική έκδοση, χ.χ.
  • Ο κομμουνισμός: θεωρία, πράξις, ιστορία και κριτική. Εκδοτικός Οργανικός Καμπανά, 1968 (ανατύπωση: Εκδόσεις Λόγχη, 2008).
  • Πυρηνική ειρήνη (pax nucleara). Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός, 1970.
  • Η ιδεολογία του αντικομμουνισμού (άρνηση της αρνήσεως) [μπροσούρα]. Αρχηγείον Στρατού/Διεύθυνσις Εκδόσεων, Έκδοσις Στρατιωτικού Τυπογραφείου, 1970.
  • Ο κομμουνισμός και η ιστορία μας [μπροσούρα]. Ιδιωτική έκδοση, 1971.
  • Η κρίσις της καταναλωτικής κοινωνίας. Πάπυρος (ΒΙΠΕΡ), 1971.
  • Προβληματισμοί. Εκδόσεις Νέοι Ορίζοντες, χ.χ.
  • Ελληνικό Μανιφέστο [μπροσούρα]. Ελεύθερη Σκέψις, 1979.
  • Λαϊκές εξεγέρσεις στον Ανατολικό Κόσμο. Ελεύθερη Σκέψις, 1980.
  • Η δημοκρατία των άριστων. Σμυρνιωτάκης, 1988.
  • Πίσω από το τείχος που φράζει τον ουρανό [«φιλοσοφικό μυθιστόρημα»]. Σμυρνιωτάκης, 1988.
  • Άνοδος & πτώση των αστών. Σμυρνιωτάκης, 1988.
  • Το χάλκεον γένος (9600-4000 π.Χ.). Πελασγός, 1998 (επανέκδοση: Ερωδιός, Θεσσαλονίκη 2019).
  • Πώς θεμελιώθηκε η Pax Americana. Νέα Θέσις, 1998.
  • Ινδοευρωπαίοι ή Αιγαίοι;. Πελασγός, 1999 (επανέκδοση: Ερωδιός, Θεσσαλονίκη 2017).
  • Έρευνες γύρω από τον Όμηρο. Πελασγός, 2000.
  • Ιστορίας θεώρησις. Πελασγός, 2000.
  • Προϊστορική εξάπλωσις των Αιγαίων. Πελασγός, 2000.
  • Χριστιανισμός και ελληνικότης. Πελασγός, 2000.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Έφυγε ο Γεώργιος Γεωργαλάς», Ελεύθερος Κόσμος.gr (27 Δεκεμβρίου 2016).
  2. ↑ 2,0 2,1 Γεωργαλάς 1967.
  3. ↑ 3,0 3,1 Μελετόπουλος 1996, σελ. 211.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 Ψαρράς 2016.
  5. ↑ Μελετόπουλος 1996, σελίδες 211-12.
  6. ↑ Στεφανίδης 2008, σελίδες 211-12.
  7. ↑ Στεφανίδης 2008, σελίδες 222-24.
  8. ↑ Στεφανίδης 2008, σελίδες 233-34.
  9. ↑ Μελετόπουλος 1996, σελ. 212, υποσ.320, 213.
  10. ↑ Μιχάλης Φύλλας, «Χριστιανισμός και αντικομμουνισμός στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Η θρησκευτική θεματολογία του περιοδικού Σοβιετολογία», Βυζαντινός Δόμος, τομ 29 (2021), σελ.σ.815 [1]
  11. ↑ Μελετόπουλος 1996, σελ. 232.
  12. ↑ Παπαδημητρίου 2006, σελ. 280.
  13. ↑ 13,0 13,1 Μελετόπουλος 1996, σελίδες 212-13.
  14. ↑ Ψαρράς 2013, σελ. 207.
  15. ↑ Ψαρράς 2012, σελ. 16.
  16. ↑ Ψαρράς 2010, σελ. 207.
  17. ↑ Ψαρράς 2013, σελ. 274.
  18. ↑ Ψαρράς 2010, σελίδες 16-17.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γεωργαλάς, Γεώργιος (1967). «Λίγα λόγια για τον συγγραφέα». Η προπαγάνδα. Μεθοδική και τεχνική της αγωγής των μαζών. Αθήνα: Γεωργιάδης. σελίδες [α΄]-[β΄]. 
  • Μιχάλης Φύλλας, «Χριστιανισμός και αντικομμουνισμός στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Η θρησκευτική θεματολογία του περιοδικού Σοβιετολογία», Βυζαντινός Δόμος, τομ 29 (2021), σελ.σ.815 [2]
  • Μελετόπουλος, Μελέτης (1996). Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών: κοινωνία, ιδεολογία, οικονομία. Αθήνα: Παπαζήσης. ISBN 960-02-1156-6. 
  • Παπαδημητρίου, Δέσποινα (2006). Από τον λαό των νομιμοφρόνων στο έθνος των εθνικοφρόνων. Η συντηρητική σκέψη στην Ελλάδα, 1922-1967. Αθήνα: Σαββάλας. ISBN 978-960-449-071-4. 
  • Ψαρράς, Δημήτρης (2012). Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής. Αθήνα: Πόλις. ISBN 978-960-435-375-0. 
  • Ψαρράς, Δημήτρης (2013). Το μπεστ σέλερ του μίσους: Τα “Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών” στην Ελλάδα, 1920-2013. Αθήνα: Πόλις. ISBN 978-960-435-426-9. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γεώργιος_Γεωργαλάς_(δημοσιογράφος)&oldid=10187018"