Βικτωρία της Γαλλίας (1733–1799)

Βικτωρία της Γαλλίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Victoire de France (Γαλλικά)
Γέννηση	11  Μαΐου 1733 Ανάκτορο των Βερσαλλιών
Θάνατος	7  Ιουνίου 1799 Τεργέστη
Αιτία θανάτου	καρκίνος του μαστού
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Βασιλική Σαιν-Ντενί
Παρατσούκλι	Coche
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αριστοκράτης
Οικογένεια
Γονείς	Λουδοβίκος ΙΕ΄ της Γαλλίας και Μαρία Λεστσίνσκα
Αδέλφια	Σοφία της Γαλλίας Λουίζα Ελισάβετ της Γαλλίας Λουίζα της Γαλλίας Αδελαΐδα της Γαλλίας Εριέττα της Γαλλίας Μαρία-Λουίζα της Γαλλίας Θηρεσία της Γαλλίας Φίλιππος, Δούκας του Ανζού Λουδοβίκος Φερδινάνδος της Γαλλίας Σαρλ ντε Βιντιμίλ
Οικογένεια	Οίκος των Βουρβόνων
Υπογραφή
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα

Η Βικτωρία της Γαλλίας (Victoire de France, 11 Μαΐου 1733 - 7 Ιουνίου 1799) ήταν Γαλλίδα πριγκίπισσα και η έβδομη κόρη του Λουδοβίκου ΙΕ΄ της Γαλλίας και της Μαρίας Λεστσύνσκα.

Παιδική ηλικία

Η Βικτωρία Λουίζα Μαρία Θηρεσία γεννήθηκε στο Παλάτι των Βερσαλλιών. Σε αντίθεση με τα μεγαλύτερα αδέρφια της, η Βικτωρία δεν μεγάλωσε στο Παλάτι των Βερσαλλιών. Αντίθετα, τον Ιούνιο του 1738 στάλθηκε να ζήσει στο Αββαείο του Φοντεβρώ μαζί με τις μικρότερες αδελφές της, Σοφία, Θηρεσία και Λουίζα επειδή το κόστος της εκπαίδευσής τους στις Βερσαλλίες θεωρήθηκε υπερβολικά ακριβό από τον Καρδινάλιο Φλερύ. Έμεινε εκεί μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε ετών. Σύμφωνα με την παιδαγωγό κυρία Ενριέτ Καμπάν, η Βικτωρία και οι αδερφές της είχαν μάλλον μια τραυματική ανατροφή στο Φοντεβρώ και δεν τους δόθηκε μεγάλη παιδεία: "Ο Καρδινάλιος Φλερύ, ο οποίος στην πραγματικότητα είχε το πλεονέκτημα της αποκατάστασης των οικονομικών, έφερε αυτό το σύστημα οικονομίας μέχρι να αποκτήσει από τον βασιλιά το κόστος της ανατροφής των τεσσάρων νεότερων πριγκιπισσών, που ανατράφηκαν ως κανονικά κορίτσια σε ένα μοναστήρι μακριά από το δικαστήριο. Η κυρία Λουίζα με διαβεβαίωσε ότι στην ηλικία των δώδεκα ετών δεν ήξερε ολόκληρο το αλφάβητο και δυσκολευόταν να διαβάσει μέχρι την επιστροφή της στις Βερσαλλίες. Η κυρία Βικτωρία καταλόγισε ορισμένους παροξυσμούς τρόμου, από τους οποίους δεν κατάφερε ποτέ δεν κατάφερε ποτέ να αναρρώσει, στους βίαιους συναγερμούς που έζησε στο Αββαείο του Φοντεβρώ, όποτε την έστελναν, με έκτακτο τρόπο, για να προσευχηθεί μόνη της στο θησαυροφυλάκιο όπου προσεύχονταν οι αδελφές. Ένας κηπουρός που ανήκε στην μονή πέθανε τρελός. Η ταφή του, χωρίς τους τοίχους, ήταν κοντά σε ένα παρεκκλήσι της μονής, όπου οι πριγκίπισσες οδηγήθηκαν για να επαναλάβουν τις προσευχές για τους πεθαμένους. Οι προσευχές τους διακόπηκαν από τις κραυγές του πεθαμένου ανθρώπου".

Κατά τη βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΕ΄

Στις 24 Μαρτίου του 1748, που ήταν δεκαπέντε ετών και δεν θεωρείτο πλέον παιδί, η Βικτωρία έγραψε στον πατέρα της και ζήτησε με επιτυχία την άδεια να επιστρέψει στο βασίλειο. Τον Νοέμβριο του 1750, την ακολούθησαν οι αδερφές της Σοφία και Λουίζα. Παρόλο που η εκπαίδευσή τους είχε παραμεληθεί στο μοναστήρι, κατάφεραν να λάβουν μια καλή μόρφωση ενθαρρυμένες από τον αδελφό τους Λουδοβίκο Φερδινάνδο, με τον οποίο αμέσως σχημάτισαν στενή σχέση: «Όταν οι πριγκίπισσες, ακόμα πολύ νέες, επέστρεψαν στο βασίλειο, απολάμβαναν τη φιλία του αδερφού τους και επωφελήθηκαν από τις συμβουλές του. Αφιερώνονταν με ενθουσιασμό στη μελέτη και εγκατέλειψαν σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους. Κατάφεραν να γράψουν τα γαλλικά σωστά και να αποκτήσουν μια καλή γνώση της ιστορίας. Τα ιταλικά, τα αγγλικά, τα ανώτερα μαθηματικά, η στροφή και η κλήση, γεμίζουν διαδοχικά τις στιγμές αναψυχής τους».

Η Βικτωρία της Γαλλίας, έργο του Nivelon.

Η Βικτωρία είχε επιτυχία στο βασίλειο και στον πατέρα της με τη ζωντανή αυτοπεποίθησή της και τη γοητεία της. Θεωρήθηκε επίσης ως όμορφη και περιγράφηκε: "Η κυρία Βικτωρία ήταν όμορφη και πολύ χαριτωμένη, η επιδεξιότητά της, η εμφάνιση και το χαμόγελό της ήταν τέλεια σύμφωνα με την καλοσύνη της καρδιάς της" και "ήταν όμορφη, με καφέ μάτια, φρέσκια επιδερμίδα [...] και ένα λαμπερό χαμόγελο, που έδινε την αίσθηση της ευτυχίας και της υγείας, η οποία, μαζί με την επιθυμία της να ευχαριστήσει, ακτινοβολούσε από όλη της την προσωπικότητα." Το 1753 προτάθηκε να παντρευτεί τελικά τον γαμπρό της, τον Φερδινάνδο ΣΤ΄ της Ισπανίας, καθώς η σύζυγός του, Βαρβάρα της Πορτογαλίας, ήταν σοβαρά άρρωστη εκείνη τη στιγμή και πίστευαν ότι θα πεθάνει. Ωστόσο, η βασίλισσα της Ισπανίας επέζησε από την ασθένειά της και έζησε άλλα πέντε χρόνια. Η Βικτωρία δεν παντρεύτηκε ποτέ. Με το χρόνο, έγινε υπέρβαρη και για αυτό ο πατέρας της ο Βασιλιάς ήρθε να την αποκαλούσε "Coche" (γουρούνι).

Η Βικτωρία, όπως και οι αδελφές της, είχε στενή σχέση με τον αδελφό της, θεωρούσε τη μητέρα της ως πρότυπο και ακολούθησε την αδελφή της Αδελαΐδα στην εκστρατεία της ενάντια στην επιρροή της Μαρκησίας ντε Πομπαντούρ και των υπόλοιπων ερωμένων του πατέρα τους. Σε αντίθεση με την παλαιότερη αδελφή της Αδελαΐδα, η Βικτωρία χαρακτηρίστηκε ως "καλή, γλυκιά και ευχάριστη" και άρεσε πολύ τόσο στην κοινωνία όσο στο προσωπικό της.

Το 1770, η δεκατετράχρονη Αυστριακή πριγκίπισσα Μαρία Αντουανέττα παντρεύτηκε τον ανιψιό της Βικτωρίας, τον μελλοντικό Λουδοβίκο ΙΣΤ΄. Λόγω της στενής σχέσης μεταξύ του Δελφίνου και των θείων του, η Μαρία Αντουανέττα είχε καλές σχέσεις με τις θείες του συζύγου της τα πρώτα της χρόνια. Η Βικτωρία και οι αδερφές της συνόδευαν την Μαρία Αντουανέττα στις επίσημες αποστολές. Η στενή σχέση τους με τη Μαρία Αντουανέττα, ωστόσο, σταμάτησε το 1772, αφού η προσπάθεια να πείσουν τη Μαρία Αντουανέττα να ταπεινώσει μια από τις ερωμένες του Λουδοβίκου ΙΕ΄ ματαιώθηκε, ένα σχέδιο το οποίο καθοδηγήθηκε από την Αδελαΐδα και υποστηρίχτηκε από τη Βικτωρία και τη Σοφία.

Κατά τη βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄

Από τον Απρίλιο του 1774, η Βικτωρία και οι αδελφές της παρέστησαν στον θάνατο του πατέρα τους Λουδοβίκου ΙΕ΄ από ευλογιά στις 10 Μαΐου. Οι αδελφές μάλιστα μολύνθηκαν από τον πατέρα τους και κρατήθηκαν σε καραντίνα σε ένα μικρό σπίτι κοντά στο Παλάτι του Σουαζύ, το οποίο εκκενώθηκε μέχρι την ανάρρωσή τους.

Ο ανιψιός τους επέτρεψε στις αδερφές να κρατήσουν τα διαμερίσματά τους στο Παλάτι των Βερσαλλιών και συνέχισαν να παρευρίσκονται σε δεξιώσεις- όπως για παράδειγμα στην επίσκεψη του Αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄, ο οποίος φέρεται να είχε γοητέψει την Αδελαΐδα. Οι αδερφές συνέχισαν να είναι έμπιστες του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και διατηρούσαν επίσης μια καλή σχέση με την ανιψιά τους, την πριγκίπισσα Ελισάβετ Φιλιππίνη της Γαλλίας, και την επισκέπτονταν συχνά στο σπίτι της στο Μοντρέιλ.

Επανάσταση και μετέπειτα ζωή

Η Αδελαΐδα και η Βικτωρία δραπέτευσαν το 1791 για την Ρώμη. Το 1796, η Αδελαΐδα και η Βικτωρία έφυγαν από τη Ρώμη για τη Νάπολη, όπου η αδερφή της Μαρίας Αντουανέττας, Μαρία Καρολίνα, ήταν βασίλισσα και εγκαταστάθηκαν στο Ανάκτορο της Καζέρτα. Η βασίλισσα Μαρία Καρολίνα βρήκε τη παρουσία τους στη Νάπολη δύσκολη: «Έχω το φοβερό μαρτύριο να φιλοξενώ τις δύο γριες πριγκίπισσες της Γαλλίας με ογδόντα άτομα στην οπισθοδρόμησή τους και σε κάθε υποτιθέμενη ακαταστασία...Οι ίδιες τελετές είχαν παρατηρηθεί στο εσωτερικό των διαμερισμάτων τους παλαιότερα στις Βερσαλλίες». Όταν η Γαλλία εισέβαλε στη Νάπολη το 1799, έφυγαν για την Κέρκυρα και τελικά εγκαταστάθηκε στην Τεργέστη, όπου η Βικτωρία πέθανε από κακοήθη όγκο στον μαστό. Η Αδελαΐδα πέθανε ένα χρόνο αργότερα. Τα σώματά τους στάλθηκαν στη Γαλλία και θάφτηκαν στο βασιλικό νεκροταφείο του Αγίου Διονυσίου.

Βιβλιογραφία

• Zieliński, Ryszard (1978). Polka na francuskim tronie. Czytelnik.