Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μακαριώτατος
Αναστάσιος
Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας
Από24 Ιουνίου 1992
ΠροκάτοχοςΔαμιανός (Κοκονέσι)
Ιεροσύνη
Χειροτονία19 Νοεμβρίου 1972
από Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α´
Προσωπικά στοιχεία
Κοσμικό ΌνομαΑναστάσιος Γιαννουλάτος
Γέννηση4 Νοεμβρίου 1929 (1929-11-04) (94 ετών)
Πειραιάς, Αττική, Ελλάδα
ΕθνικότηταΕλληνική
Σπουδές
Βραβεύσεις
Υπογραφή{{{υπογραφή_alt}}}
ΔόγμαΧριστιανός Ορθόδοξος
Πρώην τίτλοςΤιτουλάριος Μητροπολίτης Ανδρούσης (1991-1992)
Επίσκοπος Ανδρούσης (1972-1991)

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος (κατά κόσμον: Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Πειραιάς 4 Νοεμβρίου 1929)[1] είναι Έλληνας Ορθόδοξος κληρικός, θεολόγος, συγγραφέας, πρώην καθηγητής πανεπιστημίου. Είναι ο προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας με τον τίτλο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας. Είναι, επίσης, ένας από τους προέδρους της κεντρικής επιτροπής του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών και επίτιμος πρόεδρος της Παγκόσμιας Διάσκεψης Θρησκευμάτων για την Ειρήνη. Έχει διατελέσει τιτουλάριος επίσκοπος και μητροπολίτης Ανδρούσης και Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Πρώιμος βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε το 1929 στον Πειραιά και είναι απόφοιτος του B' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων μαθημάτων του, σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου όπου και έλαβε το πτυχίο του το 1952. Παράλληλα με τις θεολογικές του σπουδές αναμείχθηκε με οργανώσεις ορθόδοξης νεολαίας. Το 1959 ίδρυσε και διεύθυνε το πρώτο ιεραποστολικό περιοδικό στην Ελλάδα με τίτλο Πορευθέντες, και τρία χρόνια αργότερα το ομότιτλο "Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο", από το οποίο ξεκίνησε η ελληνόφωνη ιεραποστολική αφύπνιση κατά τον 20ο αιώνα.[2] Το 1960 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος ενώ το 1964 χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης. Παράλληλα ξεκίνησε ιεραποστολικές εξορμήσεις στην Αφρική και κυρίως στην Ουγκάντα. Εκεί έμαθε τις τοπικές διαλέκτους, αναγκάστηκε όμως να αποχωρήσει όταν προσβλήθηκε από ελονοσία. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Φιλοσοφικές Σχολές του Αμβούργου και Μαρβούργου στη Γερμανία (1965-1969) ως υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος "Alexander von Humboldt",[3] στη θρησκειολογία, την εθνολογία και την ιεραποστολική.[4] Ακόμη, κατείχε εντολή διδασκαλίας του μαθήματος της νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Μαρβούργου στη Γερμανία (1966-69).[5]

Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα οργάνωσε και διεύθυνε το Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο «Πορευθέντες» καθώς επίσης και το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Αθήνα (1971-1975). Η προσφορά του αναγνωρίστηκε σύντομα με τη χειροτονία του σε επίσκοπο Ανδρούσης το 1972. Τον ίδιο χρόνο ορίστηκε έκτακτος καθηγητής Ιστορίας των Θρησκευμάτων[6] στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Διευθυντής του Τομέα Θρησκειολογίας και Κοινωνιολογίας (1983-1986), από το 1976 τακτικός καθηγητής και κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών[7] από το 1983 έως το 1987.[3] Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο Πανεπιστήμιο, υπήρξε ακόμη Αντιπρόεδρος της Εφορείας Πανεπιστημιακής Λέσχης (1978-79 και 1983-86), πρόεδρος της «Επιτροπής Συμπαραστάσεως Κυπριακού Αγώνος» του Πανεπιστημίου Αθηνών (1975-84), μέλος της Επιτροπής Ερευνών του Πανεπιστημίου Αθηνών (1986-90) και του ΔΣ του Kέντρου Μεσογειακών και Αραβικών Σπουδών (1978-82). Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1997 όταν και ονομάστηκε ομότιμος καθηγητής.[5]

Έγινε επίσης γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και ίδρυσε το ιεραποστολικό περιοδικό Πάντα τα Έθνη, το οποίο διεύθυνε από το 1981 μέχρι το 1991.[8] Παράλληλα ανέπτυξε και επιστημονική δραστηριότητα. Το 1981, μετά την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του, αναχώρησε και πάλι για την Αφρική, αυτή τη φορά ως Μητροπολίτης Ανατολικής Αφρικής. Η δικαιοδοσία του εκεί περιλάμβανε την Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανζανία, όπου πραγματοποίησε τεράστιο έργο αναφορικά με τη λειτουργία της εκεί εκκλησίας. Μετά από 10 χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα.[3]

Εκκλησιαστική και κοινωνική διακονία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως Ιεροκήρυκας εργάστηκε στην πνευματική εργασία μεταξύ των νέων, κυρίως των φοιτητών. Ήταν υπεύθυνος βιβλικών μελετών και φροντιστηρίων εκκλησιαστικών στελεχών· αρχηγός νεανικών και φοιτητικών κατασκηνώσεων και ιεραποστολικών προσπαθειών σε ακριτικές περιοχές (1954-60). Ίδρυσε το Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Kέντρο «Πορευθέντες» (1961), το οποίο διευθύνει ως σήμερα. Με εντολή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, συνέγραψε τα Βοηθήματα για τους διδάσκοντες στα Mέσα Κατηχητικά Σχολεία της Εκκλησίας της Ελλάδος (1960-62). Το 1964 πραγματοποίησε Ιεραποστολική προσπάθεια στην Ανατολική Αφρική ενώ κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Γερμανία εξυπηρέτησε ιερατικώς τους εκεί Έλληνες εργάτες και φοιτητές.[5]

Τον Νοέμβριο του 1972 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Επίσκοπος υπό τον τίτλο της Πάλαι Ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Ανδρούσης, για την πλήρωση επισκοπικής θέσης του Γενικού Διευθυντού της «Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος». Από τη θέση αυτή προώθησε διάφορα θεολογικά, εκπαιδευτικά, οικοδομικά και εκδοτικά προγράμματα της Εκκλησίας. Το Φεβρουάριο του 1973 είχε μεταβεί στην κατειλημμένη από φοιτητές που διαμαρτύρονταν εναντίον της δικτατορίας νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών μεταφέροντας τρόφιμα και για να εμψυχώσει τους έγκλειστους. Λίγους μήνες αργότερα έκανε διαμαρτυρία στην ΕΣΑ για τις συνθήκες κράτησης.[9]

Ιδιαίτερα ανέπτυξε τον τομέα εξωτερικής ιεραποστολής με τη συνεχή συμπαράσταση στα ιεραποστολικά κλιμάκια Κορέας, Ινδίας, Αφρικής, και με την οργάνωση της Εβδομάδας Εξωτερικής Ιεραποστολής. Παραιτήθηκε όταν εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Τιράνων στις 24 Ιουνίου 1992.[5]

Διετέλεσε εντεταλμένος Σύμβουλος του ΔΣ Ανωτέρας Σχολής Κοινωνικής Εργασίας-Διακονισσών (1977-84), μέλος του Ανωτάτου Υπηρεσιακού Συμβουλίου της Εκκλησίας της Ελλάδος (1977-85), του Υπηρεσιακού Συμβουλίου Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1977-82), του ΔΣ της Ευρωπαϊκής Λέσχης Υγείας, του ΔΣ της Επιτροπής για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου (1985-91), της Επιτροπής Υποτροφιών Ιδρύματος «Αλέξανδρος Ωνάσης» (1978-94). Ακόμη, Ήταν εταίρος της εν Αθήναις Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (1994) και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος «Αλεξάνδρος Ωνάσης» (1994-2005.).[5]

Ανατολική Αφρική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είχε σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη αναγέννηση της Εξωτερικής Ιεραποστολής της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στη δεκαετία 1981-1991, ως Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Ειρηνουπόλεως - Ανατολικής Αφρικής (Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία), ίδρυσε και οργάνωσε την Πατριαρχική Σχολή «Αρχιεπίσκοπος Kύπρου Μακάριος», την οποία διηύθυνε επί δεκαετία. Χειροτόνησε 62 Αφρικανούς κληρικούς και χειροθέτησε 42 αναγνώστες - κατηχητές προερχομένους από 8 αφρικανικές φυλές· συγχρόνως προώθησε τις μεταφράσεις της Θείας Λειτουργίας σε 4 αφρικανικές γλώσσες. Μερίμνησε για τη σταθεροποίηση 150 περίπου ορθοδόξων ενοριών και πυρήνων και την ανέγερση δεκάδων ναών, ανήγειρε 7 ιεραποστολικούς σταθμούς, φρόντισε για τη δημιουργία σχολείων και ιατρικών σταθμών.[5]

Αλβανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχικά υπήρξε Πατριαρχικός Έξαρχος εν Αλβανία (Ιανουάριος 1991 - Ιούνιος 1992) και στη συνέχεια Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ανδρούσης (Aύγουστος 1991 - Ιούνιος 1992). Από τις 24 Ιουνίου 1992[4] είναι Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας. Το εκκλησιαστικό έργο του Αναστασίου κορυφώθηκε με την αποστολή που του ανέθεσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την εκ των ερειπίων αναστήλωση της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας, η οποία είχε καταρρεύσει ύστερα από τον επί 46 έτη διωγμό του μοναδικού «αθεϊστικού κράτους» της υφηλίου. Τα τελευταία χρόνια, ο Αναστάσιος, επιχείρησε να ανασυγκροτήσει την Εκκλησία της Αλβανίας. Ως αποτέλεσμα του έργου του συγκροτήθηκαν πάνω από 400 ενορίες, ενώ ίδρυσε τη Θεολογική-Ιερατική Σχολή (Ακαδημία) «Ανάστασις» στο Δυρράχιο (1992), το Εκκλησιαστικό Λύκειο «Tίμιος Σταυρός» στο Αργυρόκαστρο (1998) και στο Σουκθ-Δυρράχιο (2007), τα οποία σήμερα λειτουργούν σε ιδιόκτητα συγκροτήματα, και 50 Κέντρα Νεολαίας σε διάφορες πόλεις. Mόρφωσε και χειροτόνησε 145 νέους κληρικούς, ενώ φρόντισε για την έκδοση λειτουργικών και άλλων θρησκευτικών βιβλίων. Συνέστισε Τεχνική Υπηρεσία στην Εκκλησία της Αλβανίας και μερίμνησε για την ανοικοδόμηση 150 νέων ναών, την αναστήλωση 70 μοναστηριών και εκκλησιών-πολιτιστικών μνημείων και την επισκευή 160 ναών και 45 εκκλησιαστικών κτιρίων (Αρχιεπισκοπή, Μητροπόλεις, σχολεία, κλινικές, ξενώνες, κατασκηνώσεις νεολαίας, κ.α.), στο σύνολο 425 κτίρια. Θεμελίωσε το πρώτο γυναικείο μοναστήρι (Σκήτη των Αγίων Μυροφόρων), στο οποίο ασκητεύει από το 2011 μία μοναχή.[3]

Ανέπτυξε τη φιλανθρωπική μέριμνα της Εκκλησίας, με διανομή εκατοντάδων τόνων τροφίμων, ιματισμού, φαρμάκων. Ίδρυσε την πρώτη ορθόδοξη αλβανική εφημερίδα (Ngjallja), το παιδικό περιοδικό Gëzohu (Χαίρε), το νεανικό περιοδικό Kambanat (Καμπάνες), την επιστημονική επιθεώρηση Kërkim (Αναζήτηση), το δελτίο «News from Orthodoxy in Albania», και Ραδιοφωνικό σταθμό.[3] Μερίμνησε για τη δημιουργία Εργαστηρίων της Εκκλησίας (τυπογραφείο, κηροπλαστείο, ξυλουργείο, εργαστήρια αγιογραφίας και αποκαταστάσεως εικόνων) και πραγματοποίησε αγώνες για τη διεκδίκηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.[5]

Παράλληλα με την ανασύσταση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ανέπτυξε προγράμματα στους τομείς εκπαιδεύσεως, υγείας, κοινωνικής προνοίας, αγροτικής αναπτύξεως, πολιτισμού και οικολογίας. Στην κρίση του Κοσσυφοπεδίου (1999) οργάνωσε ανθρωπιστικό πρόγραμμα με το οποίο βοήθησε 33.000 περίπου πρόσφυγες σε διάφορα μέρη της Αλβανίας.[5]

Συνέδεσε την Εκκλησία της Αλβανίας με διεθνείς Εκκλησιαστικούς Οργανισμούς. Κατά την ένταση μεταξύ Ελλάδος - Αλβανίας συνέβαλε στην εκτόνωσή της και στην προσέγγιση των δύο χωρών. Με τις πρωτοβουλίες αυτές δόθηκε εργασία σε χιλιάδες ανθρώπους, δημιουργήθηκαν σοβαρά έργα κοινωνικής υποδομής και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας αναδείχθηκε σε πολυδύναμο πνευματικό και αναπτυξιακό παράγοντα. Συγχρόνως αγωνίστηκε για την άμβλυνση των αντιθέσεων στα Βαλκάνια. Η δράσεις του αυτές τον οδήγησαν ώστε να είναι υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 2000.[5]

Διεθνής διεκκλησιαστική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κώστας Τσιάρας και Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και Δημήτρης Αβραμόπουλος , το 2012

Διετέλεσε γενικός γραμματέας της «Εκτελεστικής Επιτροπής διά την Εξωτερικήν Ιεραποστολήν» του «Συνδέσμου» (1958-61), Αντιπρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Ορθοδόξου Νεολαίας «Σύνδεσμος» (1964-77), Mέλος της Διεθνούς «Επιτροπής για ιεραποστολικές μελέτες» του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ, 1963-69) και Γραμματέας για την «Ιεραποστολική έρευνα και τις σχέσεις με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες» στη Γενική Γραμματεία του ΠΣE (Γενεύη, 1969-71). Έλαβε μέρος στις Συνελεύσεις Παγκοσμίου Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού (Μεξικό 1963, Μπανγκόκ 1973, Μελβούρνη 1980, Σαν Αντόνιο 1989) και τις Συνελεύσεις του ΠΣΕ (Ουψάλα 1968, Ναϊρόμπι 1975, Βανκούβερ 1983, Καμπέρα 1991, Χαράρε 1998, Πόρτο Αλέγκρε 2006).[5]

Είναι μέλος πολλών διεθνών επιστημονικών επιτροπών, όπως: της «Γερμανικής Εταιρείας για την Ιεραποστολική», της «Διεθνούς Εταιρείας Ιεραποστολικών Μελετών», της Διαχριστιανικής Επιτροπής ΠΣE για το διάλογο με άλλες θρησκείες και ιδεολογίες (1975-83), της Μικτής Επιτροπής του «Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών» και της Συνελεύσεως των Ρωμαιοκαθολικών Επισκόπων «Islam in Europe» Committee (1989-91) και του «Διεθνούς Συμβουλίου» του World Conference on Religion and Peace (1985-1994).[5]

Από το 1959 μετέχει ενεργώς σε αρκετά διεθνή συνέδρια, διορθόδοξες, διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συσκέψεις, εκπροσωπώντας την Εκκλησία ή την επιστήμη σε διαφόρους διεθνείς Οργανισμούς. Έχει δώσει διαλέξεις σε διάφορα πανεπιστημιακά κέντρα του εξωτερικού, σχετικά με τη σύγχρονη χριστιανική σκέψη, τον διαθρησκειακό διάλογο, την παγκόσμια αλληλεγγύη και ειρήνη. Είναι επίτιμο μέλος του Kuratorium του Ρωμαιοκαθολικού Ιδρύματος Pro Oriente, Βιέννη (1989)[3], Πρόεδρος-Συντονιστής της Commission on World Mission and Evangelism του ΠΣE (1984-1991), μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΣE (1998 - 2006) και της Επιτροπής «Πίστις και Tάξις» (2000 - 2006). Ακόμη είναι μέλος των European Council of Religious Leaders/Religions for Peace (ECRL) (2001) και Council of 100, Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, Νταβός (2003), αντιπρόεδρος της Conference of European Churches (2003), Πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (2006) και Επίτιμος Πρόεδρος της «Παγκοσμίου Διασκέψεως των Θρησκειών για την Ειρήνη» (2006).[5]

Τιμητικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος με τους υπόλοιπους προκαθημένους της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην κηδεία του Πατριάρχη Μόσχας Αλέξιου Β΄, το 2008

Ήταν ανεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1993 έως το 2005 και έκτοτε[10] είναι επίτιμο μέλος της. Έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ Θεολογίας: της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, ΗΠΑ (1989), του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1995) και του St. Vladimir's Theological Seminary (2003)[11] και του Πανεπιστημίου Κραϊόβας (2006). Ακόμη είναι επίτιμο μέλος της Θεολογικής Ακαδημίας Mόσχας (1998) και εταίρος της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης (2001). Έχει λάβει Δίπλωμα π. Δημητρίου Στανιλοάε (η ανώτερη θεολογική διάκριση) του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου (2003). Ακόμη έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας: του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1996)[12], του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών (1996), του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής των Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και όλων των Τμημάτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1998), του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς (2001), του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (2002), των Τμημάτων Φυσικής, Ιατρικής, Δημοτικής Εκπαιδεύσεως και Πολιτικών μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών (2004), του Πανεπιστημίου Βοστώνης (2004), των Τμημάτων Ιατρικής και Γεωπονίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Επίσης έχει λάβει το Χρυσούν Μετάλλιον (η ανώτατη διάκριση) του ως άνω Πανεπιστημίου (2005). Τέλος, έχει υπάρξει επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου (2007), του Πανεπιστημίου Κορυτσάς (2008), του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας καθώς και εκείνου της Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού των Παρευξείνιων Λαών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (2009).[3][5]

Επίσης, έχει παρασημοποιηθεί με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο, το Μεγαλόσταυρο της Ρουμανικής Δημοκρατίας, το Σταυρό του Αποστόλου Ανδρέου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος των Ορθοδόξων Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, τον Τίμιο Σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου Α΄ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, το Σταυρό του Ισαποστόλου Βλαδιμήρου Α΄ του Πατριαρχείου Ρωσίας, το Μεγαλόσταυρο του Αποστόλου Παύλου της Εκκλησίας της Ελλάδος, το Σταυρό των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας Τσεχίας και Σλοβακίας, το Σταυρό της Αγίας Αικατερίνης της Ιεράς Μονής Σινά, το χρυσό Σταυρό μετά δαφνών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, το Αργυρό μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το χρυσο κλειδί της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Λαμίας μεταξύ άλλων.[12]

Στις 14 Φεβρουαρίου 2020, το Ρωμαιοκαθολικό Κίνημα Φοκολιάρ, με 140.000 μέλη σε 180 χώρες, του απένειμε το διεθνές βραβείο «Κλάους Χεμέρλε» (ο οποίος ήταν Επίσκοπος Άαχεν και καθηγητής Φιλοσοφίας των Θρησκειών) αναγνωρίζοντας την ιδιαίτερη συμβολή του στην εδραίωση της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργασίας των θρησκευτικών κοινοτήτων σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. "Το αντίδοτο στον εγωκεντρισμό, που τορπιλίζει την ειρηνική συμβίωση, είναι η ενδυνάμωση της αγάπης μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, μέσα στην κοινωνία. Μιας πολυδιάστατης αγάπης, που δεν περιορίζεται από σύνορα, προκαταλήψεις ή άλλες διακρίσεις. Προς αυτή την κατεύθυνση καλείται να συμβάλει η υγιής θρησκευτική συνείδηση", λίγα από τα λόγια του Μακαριωτάτου κατά τη βράβευσή του.[13][14]

Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συνέγραψε τα βιβλία[5]:

  • Τα πνεύματα M’μπάν’ντουα και τα πλαίσια της λατρείας των. Θρησκειολογική διερεύνησις πλευρών της αφρικανικής θρησκείας (1970).
  • Ο Kύριος της Λαμπρότητος. Ο Θεός των παρά το όρος Κένυα φυλών (1971, 1981).
  • Various Christian Approaches to the Other Religions: A Historical Outline (1971).
  • Ο όρθρος της Ορθοδοξίας εις την Ιαπωνίαν (1971).
  • Μορφαί αφρικανικού τελετουργικού (1972, 1981).
  • Ισλάμ. Θρησκειολογική Επισκόπησις (1975• η 15η έκδ. στη δημοτική ως Ισλάμ. Θρησκειολογική Επισκόπηση, Αθήνα: Ακρίτας, 2006. ISBN 960-328-270-7).
  • Ρουχάν’γκα – Ο Δημιουργός (1975).
  • Θέσεις των χριστιανών έναντι των άλλων θρησκειών (1975).
  • Όψεις Ινδουϊσμού – Βουδδισμού (1985).
  • Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία (2000, 2005, Αθήνα: Ακρίτας, ISBN 960-328-132-8). Κυκλοφόρησε επίσης στα: σερβικά (Βελιγράδι 2002), ρουμανικά (2003), αλβανικά (Τίρανα: Globalizmi dhe Orthodhoksia, 2004), βουλγαρικά (2004) και αγγλικά ως Facing the World. Orthodox Christian Essays on Global Concerns (Κρέστγουντ [Ν.Υόρκη] και Γενεύη: St. Vladimir’s Seminary Press, 2003, ISBN 978-2825413869).
  • Ίχνη από την αναζήτηση του Υπερβατικού: Συλλογή θρησκειολογικών μελετημάτων (2004, 2006).
  • Ιεραποστολή στα ίχνη του Χριστού. Θεολογικές μελέτες και ομιλίες (2007).
  • Θεός εφανερώθη εν σαρκί ... (2006). Κυκλοφόρησε επίσης στα αλβανικά: Perëndia u shfaq në mish ... (2006).
  • Μιά άλλη άποψη. Τυπωμένο κείμενo και αφήγηση σε ψηφιακό δίσκο (CD). Αθήνα: bond-us music, [2006]. ISBN 978-960-89634-0-5.
  • Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός ... (2007), που κυκλοφόρησε επίσης στα αλβανικά: Të gjitha u mbushën me dritë ... (2007).
  • Μοναχοί και ιεραποστολή κατά τους 4ο και 9ο αιώνες (Αθήνα: Ακρίτας, 2008. ISBN 978-960-328-314-0).
  • Έως εσχάτου της γης (Αθήνα: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2009. ISBN 978-960-315-621-5).
  • Στην Αφρική (Αθήνα: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2010. ISBN 978-960-315-652-9).
  • Στην Αλβανία: Σταυρός και Ανάσταση (Αθήνα: Λιβάνης, 2011. ISBN 978-960-14-2482-8).
  • Συνύπαρξη: Ειρήνη, φύση, φτώχεια, τρομοκρατία, αξίες. Θρησκειολογική θεώρηση (Αθήνα: Αρμός, 2015. ISBN 978-960-527-914-1).
  • "Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος πορευόμενος: Συνομιλίες με τη Νατάσα Μπαστέα και τον Μάκη Προβατά" (Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη, 2021. ISBN 9789601687261).

Έχει επίσης συγγράψει 240 πραγματείες και μελετήματα· π.χ.:

  • «Βυζάντιον, ιεραποστολικόν έργον» (1964).
  • «The Purpose and Motive of Mission» (1965).
  • «Tύποι ιερέων αφρικανικών ιεροβασιλείων» (1968).
  • «Les Missions des Eglises d’Orient» (1972).
  • «Die Mystik in Byzanz» (1983).
  • Eastern Orthodoxy and Human Rights (1984).
  • «Der Dialog mit dem Islam aus orthodoxen Sicht» (1986, ελλην.1991, αγγλ.1996).
  • «Your Will be done: Mission in Christ’s Way» (1989).
  • «Ινδουϊσμός και αγωγή» (1990).
  • «Αφρικανικά θρησκεύματα» (1992).
  • «Βουδισμός» (1992)
  • «Θρησκεία» (1992).
  • «Μυστικισμός» (1992).
  • «Παράδοση και όραμα ειρηνικής συνυπάρξεως των θρησκευτικών κοινοτήτων στην Αλβανία» (1993).
  • «Facing People of Other Faiths – From an Orthodox Point of View» (1993).
  • «Μια Εκκλησία σε μακροχρόνιο πολύτροπο διωγμό» (1996).
  • «Άνθρωπος και φύση στις μεγάλες θρησκείες» (1996).
  • «Die Mission der orthodoxen Kirche» (1997).
  • «The Global Vision of Proclaiming the Gospel» (1997).
  • «Orthodoxy faces the third millennium» (2000).
  • «Η Ορθοδοξία προ της ραγδαίας εξελίξεως των θετικών επιστημών» (2002).
  • «Problems and Prospects of Inter-religious Dialogue» (2003).
  • «Η διαχρονική μετοχή πίστεως στην οικοδόμηση της Ευρώπης» (2004). «Οι χριστιανοί στην πολυθρησκευτική Ενωμένη Ευρώπη» (2007)

Επί πλέον έχει δημοσιεύσει τα Κατηχητικά βοηθήματα: «Θεία Μηνύματα» (1960, 71978), που κυκλοφόρησε και επίσης στα αλβανικά “Mesazhe Hyjnore”, Tiranë 2009. «Πίστις και ζωή» (1961, 71982), «Πνευματική Πορεία» (1962, 71981) και άνω των 150 άρθρων και άλλα κείμενα.[5]

Εξέδωσε ελληνικά και αγγλικά κείμενα και διηύθυνε το περιοδικό «Πορευθέντες» (1960-70) και το περιοδικό «Πάντα τα Έθνη» (1981-92). Υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής και υπεύθυνος του τομέως «Θρησκεία και αγωγή» της Παιδαγωγικής Ψυχολογικής Εγκυκλοπαίδειας (1992). Εντέλει ήταν ειδικός σύμβουλος στη σύνταξη του τόμου Θρησκείες της Εκπαιδευτικής Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας. Contributing Editor στο International Bulletin of Missionary Research (New Haven, Conn., U.S.A.), και μέλος του Board of Consultants του International Review of Mission (Geneva). Πολλά κείμενά του έχουν δημοσιευθεί 140 σε ξένες γλώσσες.[5]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Αναστάσιος (κοσμ. επών. Γιαννουλάτος) (Πειραιάς, 1929)». www.greekencyclopedia.com. Εκδοτική Αθηνών Α.Ε. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2016. 
  2. Τσιρέβελος, Νικόλαος (2015). Θεολογική θεμελίωση της Ορθόδοξης μαρτυρίας. Σπουδή στο έργο του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου. Θεσσαλονίκη: Ostracon Publishing. σελ. 19-20. ISBN 978-618-5146-06-1. 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 «Εθνικό Κέντρο Βιβλίου / Σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς - Αναστάσιος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας (1929 - )». www.ekebi.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2016. 
  4. 4,0 4,1 «Αναστάσιος». www.ygeiaonline.gr. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2016. 
  5. 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 5,15 «Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος». kryepiskopi-gr.blogspot.gr. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2016. 
  6. «ΕΚΠΑ: Θεολογική Σχολή - Τμήμα Θεολογίας - Διατελέσαντα Μέλη ΔΕΠ». www.theol.uoa.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2016. 
  7. «ΕΚΠΑ: Κοσμητεία Θεολογικής Σχολή - Διατελέσαντες Κοσμήτορες». deantheol.uoa.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2016. 
  8. Τσιρέβελος, Νικόλαος (2013). Τα ιεραποστολικά περιοδικά και η αποτύπωση της Ορθόδοξης μαρτυρίας κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Επικοινωνιακή προσέγγιση. Θεσσαλονίκη: διδακτορική διατριβή, Τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ. σελ. 162. 
  9. «Νίκος Μπίστης - Συνέντευξη». www.rwf.gr. Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2016. CS1 maint: Unfit url (link)
  10. «Επίτιμα Μέλη - Ακαδημία Αθηνών». www.academyofathens.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2016. 
  11. «Alumni Web News - February 2003 | St Vladimir's Orthodox Theological Seminary». www.svots.edu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2016. 
  12. 12,0 12,1 Ριζόπουλος, Παναγιώτης (Ιούνιος 2007). «Αρχιεπίσκοπος Τιράνων & πάσης Αλβανίας Αναστάσιος». www.orthodoxia.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2016. 
  13. «Klaus Hemmerle Prize to Metropolitan Anastasios Yannoulatos of Tirana, focolare.org». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2020. 
  14. Archbishop Anastasios receives Klaus Hemmerle 2020 Prize, 19 February 2020, oikoumene.org

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Αθανάσιος Δεληκωστόπουλος, Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και Πάσης Αλβανίας - Ο Ποιμένας του στοχασμού, της δημιουργίας και της ειρήνης, Επτάλοφος ΑΒΕΕ, Αθήνα 2005
  • Χρήστος Ρώμας, Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, Ο Πρωτεργάτης της Ιεραποστολής, Σαββάλας, Αθήνα 2006
  • Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, Έως εσχάτου της γης, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2009
  • Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, Στην Αφρική, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2010
  • Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Ειδική Έκδοση, Εκδηλώσεις τιμής προς τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυραχίου και Πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιο,2005
  • "Who's Who 1979", σ. 126
  • Νικόλαος Τσιρέβελος, Τα ιεραποστολικά περιοδικά και η αποτύπωση της Ορθόδοξης μαρτυρίας κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Επικοινωνιακή προσέγγιση, διδακτορική διατριβή, Τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη 2013.
  • Νικόλαος Τσιρέβελος, Θεολογική θεμελίωση της Ορθόδοξης μαρτυρίας. Σπουδή στο έργο του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, Ostracon Publishing, Θεσσαλονίκη 2015

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]