Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 13/05/2010.
Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε Γκουτιέρρεθ
ΌνομαΑρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε Γκουτιέρρεθ
Γέννηση25 Νοεμβρίου 1951
Καρθαγένη, Περιοχή της Μούρθια, Ισπανία
Επάγγελμα/
ιδιότητες		δημοσιογράφος, συγγραφέας και μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας των Γραμμάτων στην Ισπανία
ΕθνικότηταΙσπανική
ΥπηκοότηταΙσπανία
Σχολές φοίτησηςΠανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης, Colegio Marista La Sagrada Familia και IES Isaac Peral
Περίοδος1986-
Είδηπεζογραφία
Αξιοσημείωτα έργαThe Flanders Panel, La piel del tambor, The Club Dumas, Falcó, The Captain Alatriste, d:Q3794160, Eva και The King's Gold
ΤέκναCarlota Pérez-Reverte
http://www.capitanalatriste.com/
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε Γκουτιέρεθ (Arturo Pérez-Reverte Gutiérrez, Καρθαγένη, 25 Νοεμβρίου 1951) είναι Ισπανός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Είναι μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας της Ισπανίας από τις 12 Ιουνίου 2003.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σπούδασε δημοσιογραφία και στα τρία πρώτα χρόνια της σχολής σπούδασε παράλληλα και πολιτικές επιστήμες. Δούλεψε ως πολεμικός ανταποκριτής για 21 χρόνια (1973-1994), πρώτα στο Diario Pueblo (όπου παρέμεινε 12 χρόνια) και έπειτα στη Ισπανική Τηλεόραση. Το 1977, κατά την διάρκεια της παραμονής του στο Diario Pueblo και μαζί με τον συνάδελφό του, Βιθέντε Ταλόν, ίδρυσε το περιοδικό Defensa, που βγήκε στα περίπτερα τον Απρίλιο του 1978. Υπήρξε αρχισυντάκτης του περιοδικού αυτού μέχρι που οι υποχρεώσεις του ως ανταποκριτής τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τις εκδόσεις.

Με το κλείσιμο του Diario Pueblo, δούλεψε ως δημοσιογράφος για την Ισπανική Τηλεόραση για εννέα χρόνια, μέχρι το 1994. Στις αρχές του της δεκαετίας του 90 και για πέντε χρόνια, παρουσίασε στο Εθνικό Ραδιόφωνο της Ισπανίας το βραβευμένο La ley de la calle, βραδινό ραδιοφωνικό πρόγραμμα που έπαιρνε συνεντεύξεις από περιθωριακά άτομα και εγκληματίες.[1] Για μερικούς μήνες μεταξύ 1993 και 1994, παρουσίασε στην Ισπανική Τηλεόραση το Código Uno, πρόγραμμα-ριάλιτι όπου, σε συνεργασία με την Μάιτε Πασκουάλ, ανέλυε περιπτώσεις εγκλημάτων στην Ισπανία. Μετά από μερικούς μήνες προβολής και με αφορμή την παρουσίαση της δολοφονίας μιας ανήλικης, ο Πέρεθ-Ρεβέρτε παραιτήθηκε δημόσια από το πρόγραμμα πραγματοποιώντας ηχηρές δηλώσεις («περιέχει σκουπίδια», δήλωσε σε ένα συνέδριο).[2]

Όπως εξέφρασε στο Territorio comanche (κυριολεκτικά, Περιοχή Comanche), αποχαιρέτησε αηδιασμένος εξαιτίας της έλλειψης πόρων και της πολιτικοποίησης της τηλεόρασης. Ως πολεμικός ανταποκριτής κάλυψε ένοπλες συγκρούσεις στην Κύπρο, τον Λίβανο, την Ερυθραία, τη Σαχάρα, τα Νησιά Φώκλαντ, το Ελ Σαλβαδόρ, τη Νικαράγουα, το Τσαντ, τη Λιβύη, το Σουδάν, τη Μοζαμβίκη, την Ανγκόλα, τον Περσικό Κόλπο, την Κροατία και τη Βοσνία, μεταξύ άλλων. Μια εμπειρία που τον σημάδεψε υπήρξε ο πόλεμος της Ερυθραίας, όπου παρέμεινε άφαντος αρκετούς μήνες και κατάφερε να επιζήσει μόλις και μετά βίας χάρη σε φίλους τους αντάρτες. Σε αυτή την περίπτωση αναγκάστηκε να κάνει χρήση όπλων για να υπερασπιστεί την ζωή του.[3]

Άρχισε την καριέρα του μυθιστοριογράφου το 1986 με τη δημοσίευση του Ο δάσκαλος της ξιφασκίας, αν και είχε ήδη δημοσιεύσει, με αρκετή επιτυχία, το μυθιστόρημα El húsar ('Ο Ουσάρος') . Το 1994 εγκατέλειψε το επάγγελμα του ρεπόρτερ και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη λογοτεχνία. Από το 1991 είναι αρθρογράφος στο κυριακάτικο παράρτημα El Semanal. Μέχρι τώρα έχει δημοσιεύσει δεκαοχτώ μυθιστορήματα και διάφορες συλλογές άρθρων. Τα μυθιστορήματα Ο δάσκαλος της ξιφασκίας, Ο πίνακας της Φλάνδρας και Η λέσχη Δουμάς έχουν μεταφερθεί στον κινηματόγραφο με επιτυχία, και το τελευταίο με τίτλο Η ένατη πύλη, από τον Ρομάν Πολάνσκι. Έγινε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας της Ισπανίας τον Ιουνίου του 2003, που παρέμενε κενή μετά από τον θάνατο του φιλόλογου Μανουέλ Αλβάρ.

Το 2006 προβλήθηκε η ταινία Capitán Alatriste, του σκηνοθέτη Αγκουστίν Ντίαθ Γιάνιες, βασισμένη στη σειρά μυθιστορημάτων του τού λοχαγού Αλατρίστε και το 2007 Ο ναυτικός χάρτης, του Ιμάνολ Ουρίβε.

Ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε είναι ο επίτιμος διδάκτωρ του Πολυτεχνείου της Καρθαγένης από τις 18 Φεβρουαρίου 2004.

Τη γυναίκα του τη λένε Μπλάνκα και έχει μία κόρη, την Καρλότα, που βοήθησε στο βιβλίο Ο λοχαγός Αλατρίστε. Ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε είναι και ευγενής. Ο βασιλιάς Χαβιέρ Α' του Ρεντόντα τον έχρισε Δούκα του Κόρσου και Βασιλικό Δάσκαλο της Ξιφασκίας του Βασίλειο της Ρεντόντας.

Λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ταξιδιώτης, βιβλιόφιλος, θαλασσοπόρος και μελετητής της ηρωικής ισπανικής παράδοσης, ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε ξεκίνησε να γράφει εμπορικές επιτυχίες, όπως Ο πίνακας της Φλάνδρας, και έπαιξε με το ιστορικό μυθιστόρημα και το θρίλερ σε βιβλία όπως Ο δάσκαλος της ξιφασκίας και Η λέσχη Δουμάς.

Η εμπειρία του ως πολεμικός ρεπόρτερ και λάτρης της δράσης αποτυπώνεται σιγά σιγά στα βιβλία Territorio Comanche και Ο ζωγράφος των μαχών, μέσα από θέματα όπως η κούραση του ήρωα, η περιπέτεια, η φιλία, το ταξίδι ως κίνδυνος, ο θάνατος ως τελευταίο ταξίδι και ο πολιτισμός και η μνήμη ως μοναδική σωτηρία που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, να υποφέρουμε τον πόνο, να μάθουμε ποιοι είμαστε και τι είναι ο κόσμος.

Σύμφωνα με τον Πέρεθ-Ρεβέρτε, η βιαιότητα είναι υπαρξιακό σύμβολο του παράλογου, που μας υποχρεώνει να προσδιοριστούμε ηθικά σ' όλη μας την ασάφεια και να υιοθετήσουμε μία στάση του κόσμου αναγκαστικά απαισιόδοξη. Η άποψή του για την ύπαρξη είναι απαισιόδοξη. Ο Πέρεθ-Ρεβέρτε αποστρέφεται τον χριστιανικό ανθρωπισμό και πιστεύει ότι η ειδωλολατρική φιλοσοφία έχει μια πιο συγκεκριμένη και απάνθρωπη όψη του κόσμου.

Βιβλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μυθιστορήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο δάσκαλος της ξιφασκίας

(στα ισπανικά αυτά που δεν έχουν μεταφραστεί)

  • El húsar (1986)
  • Ο δάσκαλος της ξιφασκίας - (El maestro de esgrima, 1988 (ελλ. μτφ. Χάρης Παπαγεωργίου, για τις εκδ."Πατάκη", 2001)
  • 'Ο πίνακας της Φλάνδρας - (La tabla de Flandes, 1990) (α΄ ελλ. μτφ. Βίκυ Γκέκα, Εσπεράντα Βιβάνκος, για τις εκδ. "Δελφίνι", 1995)
  • Η λέσχη Δουμάς ή Η σκιά του Ρισελιέ - (El club Dumas, 1993) (ελλ. μτφ. Δ. Δημουλάς, για τις εκδ. "Πατάκη", 1998).
  • La sombra del águila (1993)
  • Territorio comanche (1994)
  • Un asunto de honor (Cachito) (1995)
  • Το αίνιγμα της Σεβίλλης - (La piel del tambor, 1995), (ελλ. μτφ. Δημήτρης Δημουλάς για τις εκδ. "Πατάκη", 1999)
  • Ο ναυτικός χάρτης - ( La carta esférica, 2000) ελλ. μτφ. Δημήτρης Δημουλάς για τις εκδ. "Πατάκη", 2002)
  • Η βασίλισσα του Νότου - (La reina del Sur, 2002) (ελλ. μτφ. Δημήτρης Δημουλάς για τις εκδ. "Πατάκη", 2004)
  • Cabo Trafalgar (2004
  • Ο ζωγράφος των μαχών - (El pintor de batallas,2006) (ελλ. μτφ. Δ. Δημουλάς για τις εκδ. "Πατάκη", 2007)
  • Un día de cólera (2007)
  • Ojos azules (2009)
  • El asedio (2010)
  • Το τανγκό της παλιάς φρουράς - (El tango de la guardia vieja, 2012 (ελλ. μτφ. Τιτίνα Σπερελάκη για τις εκδ. "Πατάκη", 2013)
  • Η υπομονή του ελεύθερου σκοπευτή - (El francotirador paciente, 2013 (ελλ. μτφ. Τιτίνα Σπερελάκη για τις εκδ. "Πατάκη", 2015)
  • Καλοί άνθρωποι σε σκοτεινούς καιρούς - (Hombres buenos, 2015 (ελλ. μτφ. Τιτίνα Σπερελάκη για τις εκδ. "Πατάκη", 2017)
  • Φαλκό - (Falcó, 2016 (ελλ. μτφ. Τιτίνα Σπερελάκη για τις εκδ. "Πατάκη", 2018)


Συλλογή Οι περιπέτειες του Λοχαγού Αλατρίστε

  • Ο Λοχαγός Αλατρίστε - (El capitán Alatriste, 1996) - (ελλ. μτφ. Δ. Δημουλάς, για τις εκδ. "Πατάκη", 2006)
  • Η καθαρότητα του αίματος - (Limpieza de sangre 1997) (ελλ. μτφ. Δ. Δημουλάς, για τις εκδ. "Πατάκη", 2006)
  • Ο ήλιος της Μπρέντα - (El sol de Breda, 1998) (ελλ. μτφ. Δ. Δημουλάς για τις εκδ. "Πατάκη", 2006)
  • Το χρυσάφι του βασιλιά - (El oro del rey, 2000) (ελλ. μτφ. Δ. Δημουλάς για τις εκδ. "Πατάκη", 2008)
  • Το κίτρινο γιλέκο - - (El caballero del jubón amarillo, (2003) (ελλ. μτφ. Δ. Δημουλάς για τις εκδ. "Πατάκη", 2012)
  • Κουρσάροι της Ανατολής - (Corsarios de Levante, (2006), (ελλ. μτφ. Δημήτρης Δημουλάς για τις εκδ. "Πατάκη", 2014)
  • El puente de los asesinos (2011)

Ακρωτήριο Τραφάλγκαρ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Cabo Trafalgar (κυριολεκτικά Ακρωτήριο Τραφάλγκαρ, δεν έχει ακόμα μετάφραση στα Ελληνικά) είναι ένα μυθιστόρημα που έγραψε ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε το 2004. Το Ισπανικό Ναυτικό τον βράβευσε γι’ αυτό με το Gran Cruz al Mérito Naval (Μεγάλος Σταυρός της Ναυτικής Τιμής) το 2005, την πιο υψηλόβαθμη διάκριση που μπορεί να απονείμει το Ισπανικό Ναυτικό σε ένα πολίτη.

Το μυθιστόρημα είναι εμπνευσμένο από τη Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, στην οποία ο ισπανο-γαλλικός στόλος του Γάλλου Ναύαρχου Πιέρ Σαρλ Σιλβέστρ ντε Βιλνέβ ηττήθηκε από τον αγγλικό στόλο υπό την ηγεσία του Ναύαρχου Νέλσον στις 21 Οκτωβρίου 1805.

Το μυθιστόρημα διηγείται, κατά την ισπανική οπτική γωνία, τη συμμετοχή του ισπανικού πλοίου Αντίγια (Antilla) και του πληρώματος του στη ναυμαχία. Οι πρωταγωνιστές είναι ο Πλωτάρχης Κάρλος δε λα Ρότσα (Carlos de la Rocha), ο Ανθυποπλοίαρχος Χινές Φαλκό (Ginés Falcó) και ο Ναύτης Νικολάς Μαράχο Σάντσες (Nicolás Marrajo Sánchez), που στρατολογήθηκε χωρίς την θέλησή του, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι των ισπανικών πλοίων.

Αν και στη ναυμαχία στο Τραφάλγκαρ δεν υπήρξε ποτέ πλοίο με το όνομα Αντίγια, η ελευθερία του συγγραφέα προκειμένου να χρησιμοποιήσει την φαντασία επέτρεψε την ύπαρξή του. Παρ’ όλα αυτά ο συγγραφέας κατάφερε να παρουσιάσει την υπόλοιπη αφήγηση στο βιβλίο με αυστηρή τεκμηρίωση και ιστορική ακρίβεια.

Η γλώσσα του μυθιστορήματος δεν είναι λόγια, μερικές φορές μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και επιθετική, αλλά έτσι είναι πιο κατάλληλη να εκφράσει τα συναισθήματα των ισπανικών πληρωμάτων. Στο έργο γίνεται χρήση τόσο αγγλικών όσο και γαλλικών λέξεων και αργκό από το Κάδιθ, προκειμένου ο συγγραφέας να απεικονίσει το διαλεκτικό επίπεδο των Άγγλων και Γάλλων που δούλευαν στα πλοία .

Ο δάσκαλος της ξιφασκίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο δάσκαλος της ξιφασκίας είναι το δεύτερο μυθιστόρημα που έγραψε ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε το 1988. Το έργο είναι ένα μυθιστόρημα περιπέτειας, αλλά παράλληλα και αστυνομικό.

Διαδραματίζεται στην Μαδρίτη το 1868, μια εποχή σκανδάλων και πολιτικής αστάθειας στην Ισπανία• διάδοχοι και διεκδικητές του θρόνου, Καρλιστές και Βουρβόνοι, συντηρητικοί και φιλελεύθεροι πολιτικοί...

Ο πρωταγωνιστής, Χάιμε Ασταρλόα (Jaime Astarloa), είναι ένας από τους λίγους δάσκαλους της ξιφασκίας, μια παλιά τέχνη που τείνει να εξαφανιστεί, που διαμένει στην Ισπανία στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο δάσκαλος αφιερώνει τον ελεύθερό του χρόνο στην εμμονή της ζωής του• να βρει τον άριστο τρόπο ξιφασκίας.

Η ιστορία αρχίζει όταν ένας υπουργός ανοίγει έναν φάκελο με τα στοιχεία μιας συνωμοσίας. Στη συνέχεια ο ηλικιωμένος Χάιμε Ασταρλόα, εμπλέκεται σε μια μυστηριώδη σειρά φόνων, μαζί με τον Μαρκήσιο δε Λος Αλούμπρες (marqués de los Alumbres), φανατικό θαυμαστή του ποδόγυρου, η Αντέλα ντε Οτέρο (Adela de Otero), μια μοιραία γυναίκα, και τον αντιμοναρχικό δημοσιογράφο Αγαπίτο Κάρθελες (Agapito Cárceles).

Ο δεινός δάσκαλος της ξιφασκίας κάνει μαθήματα στον μαρκήσιο και στην Αντέλα, όμως, όταν ο πρώτος βρίσκεται νεκρός με χτύπημα από ξίφος, όλες οι υποψίες πέφτουν στην κοπέλα. Ο δάσκαλος σκέφτεται ότι σε κάθε άντρα θα έπρεπε να δίνεται μια ευκαιρία να πεθάνει όρθιος, με αξιοπρέπεια, και αποφασίζει ότι ο δολοφόνος θα το πληρώσει ακριβά.

Ταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ο δάσκαλος της ξιφασκίας, (1992) Πέδρο Ολέα
  • Ο πίνακας της Φλάνδρας, (1994) Τζιμ Μακ Μπράΐντ
  • Cachito, (1995) Ενρίκε Ουρμπίθου
  • Territorio comanche, (1997) Χεράρδο Ερρέρο
  • Camino de Santiago, (1999) (σειρά με σενάριο του Πέρεθ-Ρεβέρτε) Ρόμπερτ Γιάνγκ
  • Η Ένατη Πύλη, (1999) (στηριζομένη στο μυθιστόρημα Η λέσχη Δουμάς) Ρόμαν Πολάνσκι
  • Gitano, (2000) (με σενάριο του Πέρεθ-Ρεβέρτε) Μανουέλ Παλάθιος
  • Κάπτεν Αλατρίστε, (2006) (στηριζομένη στη συλλογή του Λοχαγού Αλατρίστε) Αγκουστίν Ντίαθ Ιάνες
  • Ο ναυτικός χάρτης, (2007) Ιμανόλ Ουρίμπε
  • Quart. El hombre de Roma, (2007) (στηριζομένη στο μυθιστόρημα Το αίνιγμα της Σεβίλλης) - Χακόμπο Ρίσπα
  • Queen of the South, (2009) (στηριζομένη στο μυθιστόρημα Η βασίλισσα του Νότου) - Τζόναθαν Τζακούμποβιτς

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ País, Ediciones El (1994-02-26). «Pérez Reverte deja Radio Nacional por discrepancias con la dirección» (στα es). EL PAÍS. http://elpais.com/diario/1994/02/26/radiotv/762217214_850215.html. Ανακτήθηκε στις 2017-03-01. 
  2. ↑ Gordillo Alvarez, Inmaculada, Ramírez Alvarado, María del Mar (2009): «Fórmulas y Formatos de la Telerrealidad. Taxonomía del Hipergénero Docudramático». Pag. 24-35. En: Telerrealidad. el Mundo Tras el Cristal. Zamora, Sevilla. Comunicación Social. 2009. ISBN 978-84-92860-08-1. σελ. 25.
  3. ↑ Tigres, Tres Tristes. «El síndrome del coronel tapioca | Web oficial de Arturo Pérez-Reverte». www.perezreverte.com (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2017. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • iCorso, διαδικτυακό φόρουμ ανάλυσης του έργου του Πέρεθ Ρεβέρτε
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρτούρο_Πέρεθ-Ρεβέρτε&oldid=10472230"