Ανατόλι Νικολάγιεβιτς Αλεξάντροφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ανατόλι Νικολάγιεβιτς Αλεξάντροφ
Γέννηση13ιουλ. / 25  Μαΐου 1888γρηγ.[1]
Μόσχα[2]
Θάνατος16  Απριλίου 1982[1][3][4]
Μόσχα
Τόπος ταφήςκοιμητήριο Βεντεσκόε
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
ΕκπαίδευσηDoctor of Sciences in History of art
ΣπουδέςΩδείο της Μόσχας
Ιδιότηταδιευθυντής ορχήστρας, συνθέτης[5], διδάσκων πανεπιστημίου και πιανίστας
Όργαναπιάνο
Είδος τέχνηςόπερα
Βραβεύσειςβραβείο Στάλιν, τάγμα του Λένιν, Καλλιτέχνης του Λαού της ΕΣΣΔ, τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας, Τάγμα της Φιλίας των Λαών, Καλλιτέχνης του Λαού της ΡΣΟΣΔ, Αξιόλογος καλλιτέχνης της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, μετάλλιο "Για ηρωική εργασία στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945", μετάλλιο για την 800η επέτειο της Μόσχας και Ιωβηλαίο μετάλλιο για την 100ή επέτειο από τη γέννηση του Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ανατόλι Νικολάγιεβιτς Αλεξάντροφ (Анато́лий Никола́евич Алекса́ндров, 25 Μαΐου[6] 1888 – 16 Απριλίου 1982) ήταν Ρώσος/Σοβιετικός συνθέτης και πιανίστας. Τα αρχικά έργα του εμφανίζουν ένα μυστικιστικό στοιχείο, αλλά αργότερα αυτό υποχωρεί για να συνταιριαστεί καλύτερα η μουσική του με το κυρίαρχο καθεστωτικό ύφος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Ο Αλεξάντροφ έζησε σεμνά και κάπως αποτραβηγμένος, αλλά τιμήθηκε με πολλά παράσημα. Τα περισσότερα έργα του Ανατόλι Αλεξάντροφ είναι συνθέσεις για πιάνο.

Ο συνθέτης γεννήθηκε στη Μόσχα, παρότι ήταν γιος καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τομσκ. Σπούδασε στο Ωδείο της Μόσχας μέχρι το 1915, με καθηγητές τους Νικολάι Ζιλιάγιεφ, Σεργκέι Τανέγιεφ και Σεργκέι Βασιλένκο στη θεωρία, τον Αλεξάντρ Ιλίνσκι στη σύνθεση και τον Κονσταντίν Ιγκούμοφ στο πιάνο. Τα πρώτα έργα του Αλεξάντροφ αποκαλύπτουν την επίδραση των Νικολάι Μέτνερ και Αλεξάντρ Σκριάμπιν.

Μετά τις σπουδές και τις πρώτες συνθέσεις του, ο Ανατόλι Αλεξάντροφ διορίσθηκε καθηγητής στο Ωδείο της Μόσχας το 1923[7]. Ο πρώτος βιογράφος του, ο Βίκτορ Μπελυάγιεφ, έγραψε το 1926: «Αν ο Μιασκόφσκι είναι ένας διανοούμενος της μουσικής, κι αν ο Φάινμπεργκ ένας ψυχολόγος, τότε ο Αλεξάντροφ είναι πρώτα απ' όλα ένας ποιητής». Ο Ανατόλι Αλεξάντροφ υπήρξε ένθερμος φίλος της μουσικής του Αλεξέι Σταντσίνσκι και επιμελήθηκε αρκετές από τις συνθέσεις του τόσο πρόωρα χαμένου μουσικού για δημοσίευση.

Τα έργα του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για ορχήστρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Συμφωνία No. 1 σε ντο, Opus 92 (1965)
  • Συμφωνία No. 2 σε σι ύφεση, Op. 109 (1977/78)
  • Κοντσέρτο για πιάνο, Op. 102 (1974)
  • Εισαγωγή σε ρωσικά δημοτικά τραγούδια, Op. 29 (1915, αναθεωρήθηκε το 1930)
  • Εισαγωγή σε δύο ρωσικά δημοτικά τραγούδια, Op. 65 (1948)
  • Μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο

Φωνητικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Δυο κόσμοι, όπερα (1916)
  • Ο τεσσαρακοστός πρώτος, όπερα, Op. 41 (1933–35, ημιτελής)
  • Μπέλα, όπερα, Op. 51 (1940–45)
  • Η άγρια Μπάρα, όπερα, Op. 82 (1954–57)
  • Λέβσα, παιδική όπερα, Op. 103 (1975)
  • Πολλά τραγούδια για φωνή και πιάνο

Μουσική δωματίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Κουαρτέτο εγχόρδων No. 1 σε σολ, Op. 7 (1914, αναθ. 1921)
  • Κουαρτέτο εγχόρδων No. 2 σε ντο δίεση μινόρε, Op. 54 (1942)
  • Κουαρτέτο εγχόρδων No. 3, Op. 55 (1942)
  • Κουαρτέτο εγχόρδων No. 4 σε ντο ματζόρε, Op. 80 (1953)
  • Σονάτα για βιολοντσέλο σε σολ ματζόρε, Op. 112 (1981/82)

Για πιάνο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Σονάτα No. 1 σε φα δίεση μινόρε, Op. 4, «Σονάτα-εμβατήριο» (1914)
  • Σονάτα No. 2 σε ρε μινόρε, Op. 12 (1918)
  • Σονάτα No. 3 σε φα δίεση μινόρε, Op. 18 (1920, αναθ. 1956 και 1967)
  • Σονάτα No. 4 σε ντο, Op. 19 (1922, αναθ. 1954)
  • Σονάτα No. 5 σε σολ δίεση μινόρε, Op. 22 (1923, αναθ. 1938)
  • Σονάτα No. 6 σε σολ, Op. 26 (1925)
  • Σονάτα No. 7 σε ρε, Op. 42 (1932)
  • Σονάτα No. 8 σε σι ύφεση, Op. 50 (1939–44)
  • Σονάτα No. 9 σε ντο μινόρε, Op. 61 (1945)
  • Σονάτα No. 10 σε φα, Op. 72 (1951)
  • Σονάτα No. 11 σε ντο, Op. 81, «Σονάτα-φαντασία» (1955)
  • Σονάτα No. 12 σε σι μινόρε, Op. 87 (1962)
  • Σονάτα No. 13 σε φα δίεση μινόρε, Op. 90, «Σονάτα-εμβατήριο» (1964)
  • Σονάτα No. 14 σε μι, Op. 97 (1971)
  • Μικρή σουίτα No. 1, Op. 33 (1929)
  • Μικρή σουίτα No. 2, Op. 78 (1952)
  • Μικρή σουίτα No. 3, Op. 101 (1973)
  • «Obsession passée», 4 μέρη, Op. 6 (1911–17)
  • «Οκτώ κομμάτια από θέματα τραγουδιών του Λαού της ΕΣΣΔ», Op. 46 (1937)
  • «Ρομαντικά επεισόδια», 10 κομμάτια, Op. 88 (1962)
  • «Αναμνήσεις», 5 κομμάτια, Op. 110 (1979)
  • «Οράματα», 2 κομμάτια, Op. 111 (1979, ημιτελής)
  • 3 σπουδές, Op 31
  • «Μία από μακρού λησμονημένη τρέλα», Op. 6 (1918)
  • 6 εισαγωγές, Op. 1
  • 2 κομμάτια, Op. 3
  • 4 περάσματα, Op. 6
  • 4 εισαγωγές, Op. 10
  • Μπαλάντα, Op. 40
  • 4 αφηγήσεις, Op. 48
  • 4 κομμάτια, Op. 75
  • Ελεγεία και βαλς, Op. 89
  • Πολλά μικρότερα κομμάτια

Για πνευστά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Σουίτα για Κουαρτέτο πνευστών (φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο, φαγκότο)


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb14074007j. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  3. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w64x8hgw. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 80889.
  5. ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 80889. Ανακτήθηκε στις 5  Απριλίου 2022.
  6. ↑ 13 Μαΐου με το παλαιό ημερολόγιο, που ήταν τότε σε χρήση στη Ρωσία
  7. ↑ A. Eaglefield-Hull: A Dictionary of Modern Music and Musicians, Dent, Λονδίνο 1924
Καθιερωμένοι όροι
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Anatoly Nikolayevich Alexandrov της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ανατόλι_Νικολάγιεβιτς_Αλεξάντροφ&oldid=9457286"