Αλφόνσο Φαδρίκ

Αλφόνσο Φαδρίκ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1294; Κατάνια
Θάνατος	1338 (αμφισβητούμενο) ή Δεκαετία του 1330;
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	γενικός βικάριος
Οικογένεια
Σύζυγος	Μαρούλα της Βερόνα
Τέκνα	Πέδρο Φαδρίκ; Ιάκωβος Φαδρίκ; Βονιφάτιος Φαδρίκ; Ιωάννης Φαδρίκ; Σιμόνα Φαδρίκ
Γονείς	Φρειδερίκος Β΄ της Σικελίας και Σιβίλλα Σομέλλα
Αδέλφια	Μαργαρίτα της Σικελίας; Ελισάβετ της Σικελίας, δούκισσα της Βαυαρίας; Κωνσταντία της Σικελίας, βασίλισσα της Κύπρου; Γουλιέλμος Β΄ της Αραγωνίας; Μανφρέδος της Αραγωνίας; Πέτρος Β΄ της Σικελίας; Ορλάνδος της Αραγωνίας; Σαντσιόλο της Αραγωνίας; Ιωάννης του Ραντάτσο
Οικογένεια	Οίκος της Αραγωνίας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Τριτημόριος/α της Καρύστου; βικάριος (1319–1338); βικάριος (1316–1338)
Θυρεός
	δεδομένα

Ο Αλφόνσο Φαδρίκ ή Αλφόνσος Φρειδερίκος της Σικελίας ή Αλφόνσος Φρειδερίκος της Αραγώνας (Ισπανικά : Alfonso Fadrique, μεταξύ 1290 και 1294 - 1338) μέλος του Οίκου της Βαρκελώνης ήταν κόμης των Σαλώνων (1318 - 1338) και Γενικός βικάριος στο Δουκάτο των Αθηνών (1317 - 1330) και στο Δουκάτο Νέων Πατρών (1319 - 1330). Γεννημένος στην Κατάνια, ο Αλφόνσο Φαδρίκ ήταν νόθος γιος του Φρειδερίκου Β΄ της Σικελίας και της ερωμένης του Σιβίλλας Σομέλλα. Ο Ραμόν Μουντανέ στο Χρονικό του καταγράφει ότι η Καταλανική Εταιρεία μετά τη μάχη του Αλμυρού, είχε επιλέξει για αρχηγό της τον Ροζέ Ντελόρ, ο οποίος όμως σύντομα έθεσε την εταιρία και τις κτήσεις της στην Ελλάδα υπό το στέμμα του βασιλιά της Σικελίας, Φρειδερίκου Β'. Ο Φρειδερίκος όρισε επικεφαλής τον οκτάχρονο γιο του, Μανφρέδο, στέλνοντας όμως στην Ελλάδα αρχικά έναν επίτροπο, τον Βερεγγάριο Εστανιόλ, και μετά το θάνατο του τελευταίου τον Αλφόνσο Φεδρίκε, νόθο γιο του που είχε ανατραφεί στην Καταλονία και την Αραγώνα.^[3]

Βικάριος των Αθηνών και των Νέων Πατρών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν πέθανε ο Βερεγγάριος Εστανιόλ (1317) ο πατέρας του επέλεξε τον Αλφόνσο για Γενικό βικάριο του Δουκάτου των Αθηνών με τον πλήρη τίτλο "Πρόεδρος του τυχερού στρατού των Φράγκων στο Δουκάτο των Αθηνών".^[4] Σχεδόν ταυτόχρονα ο Αλφόνσο παντρεύτηκε τη Μαρούλα, κόρη του Βονιφάτιου της Βερόνα, που κατείχε το ένα τρίτο της Εύβοιας (βλ. Οικογένεια). Όταν πέθανε ο πεθερός του (1317) ο Αλφόνσο κατέκτησε την Εύβοια αλλά ο πατέρας του ζήτησε να αποχωρήσει επειδή δεχόταν πιέσεις από τους Ανδεγαυούς, κράτησε μόνο την Κάρυστο και τα Λάρμενα και έγινε Τριτημόριος της Εύβοιας στην Τριτημορία της Καρύστου (1318). Ακολούθησε ειρηνική συνθήκη με την Δημοκρατία της Βενετίας στην οποία συμμετείχαν οι Τριτημόριοι της Εύβοιας (1319).^[5] Όταν πέθανε ο Κυβερνήτης της Θεσσαλίας Ιωάννης Β΄ Δούκας (1318) ο Αλφόνσο Φαδρίκ εισέβαλε στην Θεσσαλία και κατέκτησε το Λιδωρίκι Φωκίδας, το Σιδηρόκαστρο, το Ζητούνι, το Γαρδίκι Τρικάλων και το Γαλαξίδι. Ο Αλφόνσο Φαδρίκ ανακηρύχτηκε "Γενικός Βικάριος των Δουκάτων της Αθήνας και των Νέων Πατρών".^[6]

Κύριος των Σαλώνων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τυπικά ο Αλφόνσο διαδέχθηκε τον Ροζέ Ντελόρ, επικεφαλής της Εταιρίας, ως κύριος των Σαλώνων, εφόσον ο προκάτοχός του, που είχε νυμφευθεί την χήρα του Θωμά ντ' Ωτρεμενκούρ, πέθανε χωρίς να αφήσει απογόνους. Στα 1330 Νικόλαος Λάντσια τον αντικατέστησε στην θέση του Γενικού Βικάριου των Αθηνών και των Νέων Πατρών, αλλά ο Αλφόνσο παρέμεινε στην Ελλάδα και διατήρησε τα Σάλωνα μέχρι τον θάνατό του.^[7] Την ίδια χρονιά που του αφαιρέθηκε η Βικαρία (1330) διορίστηκε κυβερνήτης στα νησιά Μάλτα και Γκόζο υπό την υψηλή κυριαρχία των βασιλέων της Σικελίας. Τα Φάρσαλα, ο Δομοκός και το Γαρδίκι κατακτήθηκαν από τους Αλβανούς (1337).^[8]

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε τη Μαρούλλα ντα Βερόνα (1317), κόρη του Βονιφάτιου της Βερόνας, Τριτήμορου της Εύβοιας στους Ωρεούς (στο βόρειο τμήμα της) και της Αγνής του Τσικόν. Το "Χρονικό του Ραμόν Μουντανέ" καταγράφει τον γάμο του "Αλφόνσου Φεδρίκε" με την "κόρη του άρχοντα Μπονιφάτσιο" το 1313.^[9] Ένα διάταγμα (2 Σεπτεμβρίου 1318) καταγράφει ότι ο "Άρχοντας Αλφόνσο Φρειδερίκο" παντρεύτηκε την "Μαρούλλα κόρη του Άρχοντα Μπονιφάτσιο" με "προίκα τα κάστρα της Καρύστου και των Λαρμενών" τα οποία αφαίρεσε από τον "Τόμας, αδελφό της Μαρούλλας, έναν Βενετό πολίτη".^[10] Με τον γάμο της η Μαρούλλα πήρε από τον αδελφό της την Κάρυστο, τα Λάρμενα, την Αίγινα, το Ζητούνι και το Γαρδίκι που κυβερνήθηκαν από το Δουκάτο των Αθηνών. Με την επέμβαση της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας επέτρεψε στον Τόμας να κρατήσει τα Λάρμενα (1324), αλλά τα διεκδίκησε μετά τον θάνατό του ^[11]. Ο Αλφόνσο Φαδρίκ και η Μαρούλλα ντα Βερόνα απέκτησαν επτά παιδιά:

Πέδρο Φαδρίκ απεβ. 1355, κόμης των Σαλόνων.
Ιάκωβος Φαδρίκ απεβ. 1366, κόμης των Σαλόνων, κύριος στο Λιδωρίκι, στη Βιτρινίτσα & το Ζητούνι.
Γουλιέλμος Φαδρίκ, κύριος των Στύρων και της Λιβαδειάς.
Βονιφάτιος Φαδρίκ απεβ. 1380, κύριος της Αίγινας, της Πιάδας (Ν. Επιδαύρου) και της Καρύστου.
Ιωάννης Φαδρίκ απεβ. 1366, κύριος της Σαλαμίνας. Νυμφεύτηκε με την Μαρούλλα Ζακκαρία μαρκησία της Βοδονίτσας.
Σιμόνα Φαδρίκ, παντρεύτηκε τον Γεώργιο Β΄ Γκίζι κύριο της Τήνου, Μυκόνου και τού 1/3 της Εύβοιας.
Ιωάννα Φαδρίκ.

Πρόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ «Diccionario biográfico español» (Ισπανικά) Real Academia de la Historia. 2011. 9107/alfonso-federico-de-aragon.
↑ «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0028176.
↑ Ramon Muntaner, Tome II, CCXLIII, σ. 258.
↑ Miller (1908), σ. 242.
↑ Miller (1908), σ. 244.
↑ Miller (1908), σ. 247.
↑ Miller (1908), σσ. 265-6.
↑ Sturdza (1999), σ. 503.
↑ Χρονικά του Ραμόν Μουντανέ, Τόμος Β΄, 243, σ. 259.
↑ George Martin Thomas, Diplomatarium Veneto-Levantinum (1880), Τόμος Α΄ (1300 - 1350), 64a, σ. 111.
↑ Miller (1908), σ. 246.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566) / Ουΐλλιαμ Μίλλερ, μετάφραση. Σπυρ. Π. Λάμπρου, μετά προσθηκών και βελτιώσεων, Εν Αθήναις Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1909-1910
Χρονικά του Ραμόν Μουντανέ, Τόμος Β΄, 243
John V.A. Fine Jr., The Late Medieval Balkans, Ann Arbor, 1987.
Nicholas Cheetham, Mediaeval Greece, Yale University Press, 1981.
D.I. Polemis, The Doukai, London, 1968.
George Martin Thomas, Diplomatarium Veneto-Levantinum (1880), Τόμος Α΄ (1300 - 1350), Cambridge University Press,
Sturdza, M. D. (1999) Dictionnaire Historique et Généalogique des Grandes Familles de Grèce, d'Albanie et de Constantinople (2e edition Paris)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λατινοκρατία στην Ελλάδα

Αλφόνσο Φαδρίκ Οίκος της Βαρκελώνης Γέννηση: 1294 Θάνατος: 1338
Προκάτοχος Ροζέ Ντελόρ	Αφέντης των Σαλώνων 1318 - 1338	Διάδοχος Πέδρο Φαδρίκ
Προκάτοχος Βερεγγάριος Εστανιόλ	Βικάριος του Δουκάτου των Αθηνών 1317 - 1330	Διάδοχος Νικόλαος Λάντσια
Προκάτοχος Κατάκτηση του Δουκάτου των Νέων Πατρών	Βικάριος του Δουκάτου των Νέων Πατρών 1319 - 1330	Διάδοχος Νικόλαος Λάντσια

[b2c238990bdf257d7073681f35d033606f032dab-1] «Diccionario biográfico español» (Ισπανικά) Real Academia de la Historia. 2011. 9107/alfonso-federico-de-aragon.

[87ec51b9abe72b9f64ec96143fb913cef2d7e5a2-2] «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0028176.

[3] Ramon Muntaner, Tome II, CCXLIII, σ. 258.

[4] Miller (1908), σ. 242.

[5] Miller (1908), σ. 244.

[6] Miller (1908), σ. 247.

[7] Miller (1908), σσ. 265-6.

[8] Sturdza (1999), σ. 503.

[9] Χρονικά του Ραμόν Μουντανέ, Τόμος Β΄, 243, σ. 259.

[10] George Martin Thomas, Diplomatarium Veneto-Levantinum (1880), Τόμος Α΄ (1300 - 1350), 64a, σ. 111.

[11] Miller (1908), σ. 246.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]