Αλέξανδρος Ρουζιού

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλέξανδρος Ρουζιού
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1  Μαρτίου 1809
Βρέστη
Θάνατος18  Ιουνίου 1852
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
ΣπουδέςΛύκειο Ερρίκος Δ'
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδημόσιος υπάλληλος
διπλωμάτης
ΕργοδότηςΓραφείον της Δημοσίου Οικονομίας (από 1834)
Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας (από 1841)
Υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΑνθούσα Ρουζού
ΤέκναΙούλιος ντε Ροζού
Μαρία Εβελίνα Ρουζιού
Σοφία Ιουλία Ρουζιού
ΓονείςΦιλίπ-Ζουλιέν ντε Ρουζιού
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΙουλιανή Επανάσταση
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαπρόξενος (1842–1852, Γαλλία)
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Αλέξανδρος Ρουζιού (όπως αναφερόταν στην Ελλάδα ο Alexandre Louis Joseph de Roujoux - Αλέξανδρος Λουδοβίκος Ιωσήφ ντε Ρουζού) ή Αλέξανδρος Ρουζού (Βρέστη 1809 - Αθήνα 1852) ήταν Γάλλος, γνωστός για τη συμμετοχή του στο Γραφείο Δημόσιας Οικονομίας στην Ελλάδα το 1834 και στη συνέχεια για την «αγροτική αποικία» που ίδρυσε στο Χαρβάτι (σημερινή Παλλήνη Αττικής). Μετά το 1842 και μέχρι το θάνατό του ήταν πρόξενος της Γαλλίας στη Σύρο.

Γονείς και εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλέξανδρος ντε Ρουζιού γεννήθηκε στη Βρέστη την 1 Μαρτίου 1809, το τέταρτο παιδί του αρχιτέκτονα Philippe-Julien de Roujoux de Buxeil (Landerneau, 1776 -Αθήνα, 31 Δεκεμβρίου 1839) και της Anne Lavergne (Άννα Εβελίνα ντε Ρουζού[1]) (-Mayenne, 1828) που είχαν παντρευτεί στο Παρίσι το 1799)[2]. Τα αδέλφια του ήταν τα: Anne-Josèphe (Landerneau, 13 Απριλίου 1800), Rose-Callixte-Anne, (Βρέστη), Constant-Calixte, (Βρέστη, 25 Οκτωβρίου 1806). Ο Αλέξανδρος φοίτησε στο Λύκειο Henri IV (τότε αναφερόμενο ως College Henri IV) στο Παρίσι και έμαθε νομολογία με τους Daunu και τον Legraverend και ελληνικά με τον Κοραή[3].

Συγγενής με την οποία αλληλογραφούσε ο Αλέξανδρος ήταν η Victorine de Roujoux[4].

1830: Συμμετοχή στην Ιουλιανή επανάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρουζιού ήταν ενθουσιώδης ρεπουμπλικάνος και πήρε μέρος πολεμώντας φανατικά στις «Journées de Juillet» («Ημέρες του Ιουλίου»), στην λεγόμενη «Ιουλιανή επανάσταση» του 1830, κατά την οποία καθαιρέθηκε ο Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας των Βουρβόνων και τέθηκε στο θρόνο ο Λουδοβίκος Φίλιππος της Γαλλίας, δηλαδή στην Ιουλιανή Μοναρχία. Ο ενθουσιασμός του Αλεξάνδρου ήταν τόσος που τον είχε συνεπάρει για μερικούς μήνες μετά την επανάσταση και στη συνέχεια ο πατέρας του τον έστειλε στην Ελλάδα για να ηρεμήσει[3][5]

1834: Ο Ρουζιού στο Γραφείο της Δημοσίου Οικονομίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για πρώτη φορά αναφέρεται στην Ελλάδα το 1834, όταν παίρνει τη θέση του συμβούλου στο Γραφείο της Δημοσίου Οικονομίας μαζί με τον σαινσιμονιστή Γουσταύο Έιχταλ και τον Νικόλαο Πονηρόπουλο[6]. Το Γραφείο ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Έϊχταλ, με την υποστήριξη του Ιωάννη Κωλέττη, ιδρυτή του Γαλλικού Κόμματος και γραμματέα (υπουργού) επί των Εσωτερικών στην Κυβέρνηση Μαυροκορδάτου. Στόχος του Γραφείου ήταν ο εποικισμός της Ελλάδας και για το σκοπό αυτό έκανε προσπάθειες απογραφής του πληθυσμού και των διαθέσιμων πόρων, ώστε να μπορεί να υποδείξει τα εδάφη που θα μοίραζε το κράτος, όπως είχε κάνει και με τον διαμοιρασμό γης στους αγωνιστές της απελευθέρωσης. Ο Ειστάλ περιγράφει τον Ρουζιού σαν ένα νέο που μόλις είχε κλείσει τα 24 του χρόνια, δυναμικό και πολύτιμο, χωρίς τον οποίο δε θα αναλάμβανε αυτό το έργο[3].

Παρόλο που αρχικά αυτός ο οραματισμός ήταν κρατικό σχέδιο, στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε, ταυτόχρονα με την αποχώρηση του Κωλέττη από την Ελλάδα, όταν αυτός διορίστηκε πρέσβης στο Παρίσι. Εκεί τον ακολούθησαν ο Ντ' Εϊστάλ και ο Ρουζιού ο οποίος πήρε τη θέση του γραμματέα του[7][8].

Γάμος με την Ανθούσα Παλάσκα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρουζιού νυμφεύτηκε την Ανθούσα Παλάσκα το 1835[9][10], την κόρη του Χρήστου Παλάσκα, ο οποίος είχε σκοτωθεί το 1822 από άνδρες του Ανδρούτσου όταν είχε πάει μαζί με τον Αλέξη Νούτσο με εντολές από την κυβέρνηση να αναλάβουν τη διοίκηση των στρατευμάτων του. Ο φίλος του πατέρα της και τότε υπουργός, Ιωάννης Κωλέττης, είχε στη συνέχεια πάρει υπό την προστασία του την οικογένειά του, τη γυναίκα του Μαρία, την Ανθούσα και τον μικρό Λεωνίδα[11] και αργότερα συζούσε με την Μαρία, χωρίς όμως να την παντρευτεί[12]. Όταν ο Κωλέττης ορίστηκε πρεσβευτής στο Παρίσι ο Αλέξανδρος τον είχε ακολουθήσει εκεί ως γραμματέας του. Σύμφωνα με τον Μελετόπουλο που έγραψε βιογραφία του Λεωνίδα Παλάσκα, στο γάμο μάρτυρες ήταν η γυναίκα του Βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Φίλιππου, Αμαλία (Amelie), και η πριγκίπισσα Αδελαΐδα, αδελφή του, δεδομένου ότι ο Βασιλιάς υποστήριζε τον αδελφό της Ανθούσας, Λεωνίδα Παλάσκα, ο οποίος με τις συστάσεις του Κωλέττη και άλλων φιλελλήνων, βρισκόταν στη Γαλλία, φοιτώντας στην ναυτική σχολή της Βρέστης[13]. Σύμφωνα με τον Οικονόμου, που έγραψε στο βιβλίο του «Το Αγρόκτημα» εκτεταμένα για τον Ρουζιού, ο Κωλέττης έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι προίκισε την θυγατέρα του Παλάσκα και μέλλουσα σύζυγο του Προξένου της Γαλλίας κ. Ρουζού με 5000 δραχμές και 300 στρέμματα γης και την ονόμασε στο προικοσύμφωνο θετή του θυγατέρα, αλλά και έβαλε τον βασιλέα Λουί Φιλίππ, τη σύζυγό του, την αδελφή της ως μάρτυρες και υπέγραψαν το προικοσύμφωνο, το οποίο κράτησε η κυρία Ροζού. Ο Οικονόμου εκτιμά ότι με αυτό τον τρόπο έκαμψε ο Κωλέττης τις όποιες επιφυλάξεις είχε η οικογένεια του Αλεξάνδρου για το γάμο του με την Ανθούσα.[14] Με τη σειρά του, για να εξασφαλιστεί αυτή η προίκα, ο Αλέξανδρος ντε Ρουζού υποσχέθηκε, με άλλο ιδιωτικό συμφωνητικό, της 15/3/1836, 30.000 γαλλικά φράγκα στην Ανθούσα[15].

1837: Πράκτωρ Ξηράς των λιμανιών της Μεσογείου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 25 Δεκεμβρίου 1837, ο Αλέξανδρος Ρουζιού διορίζεται με εντολή του βασιλιά της Γαλλίας Πράκτωρ Ξηράς των λιμανιών της Μεσογείου στην Αθήνα (Agent du service des paquebots à vapeur de l'Etat[16]). Στη θέση αυτή έμεινε για πέντε χρόνια μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου 1842, οπότε έγινε δεκτός στο διπλωματικό σώμα ως πρόξενος της Γαλλίας στις Κυκλάδες.[17]

Συμμετοχή στην ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Νοέμβριο του 1841 ο Ρουζιού συμμετείχε στην ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας: Στην πρώτη συνέλευση όπου διευθυντής εκλέχθηκε ο Γ. Σταύρου, υποδιευθυντής ο Κ. Βρανής, ενώ ο Ρουζιού και ο Εμμ. Μενεσθεύς ορίστηκαν τακτικοί σύμβουλοι και το πρώτο υποκατάστημα της τράπεζας ιδρύθηκε στη Σύρο (όπου ο Ρουζιού είχε στο μεταξύ διοριστεί πρόξενος της Γαλλίας) το 1843[18]. Στις 29 Ιανουαρίου 1842 υποβάλλει την έκθεση «Rapport sur les travaux du Conseil de direction de la Banque nationale»[19].

Αγορά του Χαρβατίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρόσοψη
Κάτοψη
Ο νερόμυλος του οικισμού που οικοδόμησε ο Ρουζιού
Το σπίτι που έχτισε ο Ρουζιού στο Χαρβάτι

Ο Ρουζιού, πιστός στα σχέδια εποικισμού της Ελλάδας, ακόμη και μετά την απομάκρυνσή του από το γραφείο της Δημόσιας Οικονομίας, αγόρασε το 1843 το Χαρβάτι (σημερινή Παλλήνη Αττικής) και προσπάθησε να εφαρμόσει εκμετάλλευσή του με βάση τις τελευταίες τεχνολογίες[20]. Σύμφωνα με την ορολογία του Εϊστάλ[21], παρουσίαζε το αγρόκτημα ως «αγροτική αποικία»[22]. Αρχικά αγόρασε (έχοντας ζητήσει τη συνδρομή του Ιωάννη Κωλέττη ο οποίος τότε ήταν ακόμη πρέσβης στο Παρίσι και στις διαπραγματεύσεις αλλά και να τους βοηθήσει οικονομικά) τα 2/3 του Χαρβατίου από την Ελένη Αργυροπούλου (Ελένη Ρουάν), η οποία το είχε πάρει ως προίκα για το γάμο της με το Γάλλο πρέσβη Αχιλλέα Ρουάν (Achille Rouen) (παλαιότερα πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα και αργότερα στη Βραζιλία) και στη συνέχεια το υπολειπόμενο 1/3 από τον τότε υποναύαρχο του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού Αρμάνδο Μπρουά (Armand Joseph Bruat), ο οποίος λίγο καιρό πριν το είχε αγοράσει και αυτός από την Ελένη Ρουάν[20].

Εκεί ο Ρουζιού έχτισε έναν οικισμό, κλειστό σα μοναστήρι για να είναι προστατευμένος και έπαυλη[23], που οι ντόπιοι αποκαλούσαν αργότερα «το Παλάτι» και εξόπλισε τους εργαζόμενους του χωριού που αριθμούσε 200 άτομα, με τα τελειότερα αγροτικά εργαλεία, αλλά ενώ όλοι περίμεναν ότι θα είχε σημαντική επιτυχία, πέθανε χρεωμένος λόγω του Χαρβατίου[22]. Ο Ρουζιού έφερε νέες καλλιεργητικές μεθόδους αντιγράφοντας ιδέες από τη γαλλική αμπελουργία ώστε να πετύχει καλλιέργεια των αμπελιών με μεγαλύτερη παραγωγικότητα[24]. Το κτίριο αναφέρεται ότι χτίστηκε το 1845 από το Ρουζιού, εκεί που αργότερα ανεγέρθηκε ο Ιερός Ναός του Αγίου Τρύφωνα[25]. Μέρος του συγκροτήματος ήταν και κτιστός νερόμυλος, ένα κτίσμα που έχει παραμείνει μέχρι σήμερα (παλαιότερη φωτογραφία εδώ)[26].[27][28]

Πρόξενος της Γαλλίας στη Σύρο, αρρώστια, διαζύγιο και θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 21 Σεπτ 1842 ο Roujoux διορίστηκε πρόξενος της Γαλλίας στη Σύρα (Consul de France à Syra) - όπως αποκαλούνταν η Σύρος τότε[29][17], διαδεχόμενος τον Δεβουάζ (Théodore Devoize)[30] με το βαθμό του προξένου Β΄ τάξεως.

Από τις 26 Ιανουαρίου του 1838 έγινε Ιππότης (Chevalier) στη Λεγεώνα της Τιμής[31]. Στις 31 Αυγούστου 1846 έγινε Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής (Officier de la Légion d'Honneur).[32]

Από το 1849 αρχίζει να έχει προβλήματα υγείας και παίρνει άδεια να παραμείνει στην Αθήνα για 3 μήνες, αλλά η υγεία του επιδεινώνεται τα επόμενα χρόνια και δεν μπορεί να βρίσκεται στη Σύρο. Στο μεταξύ τα χρέη του Ρουζιού μεγαλώνουν. Για να περισώσει το 1/3 του Χαρβατίου που ήταν υποθηκευμένο σε αυτήν, η Ανθούσα τον χωρίζει λίγες ημέρες πριν πεθάνει[33].

Ο Ρουζιού πέθανε στις 18 Ιουνίου 1852 στην Αθήνα σε ηλικία 43 ετών. Η νεκρώσιμη ακολουθία έλαβε χώρα στον Άγιο Διονύσιο, Καθολικό Καθεδρικό Ναό της Αθήνας και τάφηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών[2][34].

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη γυναίκα του Ανθούσα Ρουζού, κόρη του Χρήστου Παλάσκα, απέκτησαν τρία παιδιά[35]:

  • την Μαρία Εβελίνα το 1837
  • τον Ιούλιο ντε Ροζού (Ιούλιο-Ιωάννη, Jules-Constant-Jean de Roujoux) στις 13 Ιουλίου 1842 [36][16]
  • την Σοφία Ιουλία το 1846

Με το θάνατο του Αλέξανδρου, η Ανθούσα ζήτησε από το γαλλικό κράτος να δεχθεί τα κορίτσια της σε σχολείο στη Γαλλία όπου γίνονταν δεκτά τα ορφανά κορίτσια των μελών της Λεγεώνας της Τιμής χωρίς δίδακτρα, αλλά και τον Ιούλιο, σε λύκειο για υποτρόφους του Δημοσίου[35].

Ο γιος τους Ιούλιος ντε Ροζού (Αθήνα, 13 Ιουλίου 1842 - Ρουστσούκ Βουλγαρίας, 28 Σεπτεμβρίου 1902)[37][38] έγινε διπλωμάτης και ήταν υποπρόξενος της Γαλλίας στον Βόλο από το 1895 μέχρι το 1897, γνωστός για το θετικό για τους Έλληνες ρόλο του την περίοδο του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897 για τον οποίο είχε λάβει τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (Chevalier de la Légion d'honneur) από τη Γαλλική κυβέρνηση[39]. Μετά το θάνατο του Ρουζιού, η γυναίκα του («μαντάμ Ρουζού») ήταν ιδιαίτερα γνωστή[23] για τη συνεχή παρουσία της στη Βουλή και σε συλλαλητήρια, ως ενθουσιώδης θαυμάστρια και σύμβουλος του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη, γραφικός τύπος της πολιτικής ζωής[40].

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Οικονόμου, Γιάννης (2012). Το Αγρόκτημα, Οι Γάλλοι διπλωμάτες ιδιοκτήτες του και οι Ελληνίδες γυναίκες τους (Ελλάδα 1827-1855). Αθήνα: Εκδ. Πελασγός. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Οικονόμου, Γιάννης (2012). Το Αγρόκτημα, Οι Γάλλοι διπλωμάτες ιδιοκτήτες του και οι Ελληνίδες γυναίκες τους (Ελλάδα 1827-1855). Αθήνα: Εκδ. Πελασγός, Ιωάννης Χρ. Γιαννάκενας. σελ. 14. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  2. 2,0 2,1 «Philippe-Julien de Roujoux de Buxeui». pt.geneanet.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2016. 
  3. 3,0 3,1 3,2 La Langue grecque, mémoires et notices, 1864-1884, précédé d'une notice sur les services rendus par Gustave d'Eichthal à la Grèce et aux études grecques, par le marquis de Queux de Saint-Hilaire, Gustave d'Eichthal, 1887, σελ. 25
  4. Victorine de Roujoux προς Alexandre de Roujoux[νεκρός σύνδεσμος], επιστολή του 1840
  5. A French Sociologist Looks at Britain: Gustave D'Eichthal and British Society in 1828, Gustave d' Eichthal, translated and edited by Barrie M. Ratcliffe and W.H. Chaloner, Manchester University Press, 1977, σελ. 145
  6. ΦΕΚ 19, 26 Μαΐου 1834, Εφημερίς της Κυβερνήσεως, Ναύπλιο, σελ. 158, Διορισμοί, «Δια του από 9 (21) Μαΐου Βασιλικού Διατάγματος διωρίσθησαν σύμβουλοι εις το παρά τη επί των Εσωτερικών Γραμματεία συστηθέν γραφείον επί της Δημοσίας Οικονομίας οι Κύριοι: ...»
  7. Journal des travaux de la Société française de statistique, Volumes 6-7, Société française de statistique universelle La Société, 1836, Volume 1er (nouvelle serie), No 10, Avril 1836, 6e vol. de la collection σελ. 577 (σελίδα αριθμημένη λάθος μαζί με την 578 ανάμεσα στις σελίδες 596 και 599) (κεφάλαιο «Statistique Générale du Royaume de Grèce» από σελ. 585-632)
  8. Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελ. 97. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  9. Επιστολή του Ιωάννη Κλίμακος προς Ιωάννη Κωλέττη, 10 Δεκεμβρίου 1835. (εκφράζονται ευχές για το γάμο του Ρουζιού)
  10. Acte de mariage, Relevés d'Etat-Civil - Paris, Ημ/νία: 11/04/1836, θέση: Paris (75), DE ROUJOUX Alexandre Louis Joseph, BALASCAS Anthouza
  11. Νικόλαος Σπηλιάδης (1851). Απομνημονεύματα δια να χρησιμεύσωσι εις την νέαν ελληνικήν ιστορίαν 1821-1843. Τόμος Α. Αθήνησι: Τύποις Χ. Νικολαΐδου Φιλαδελφέως. σελ. 346. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2015. 
  12. Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελίδες 69, 97–98. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  13. Notice Biographique sur Léonidas Palasca, Capitaine du vaisseau de la marine royale hellénique par Ch. Mélétopoulo, Athènes, imprimerie de la philocalie, 1880, σελ. 15
  14. Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελ. 101. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
    από τα απομνημονεύματα του Ιωάννη Κωλέττη:
    «επροίκισα την θυγατέραν του Παλάσκα και μέλλουσα τότε σύζυγον του Προξένου της Γαλλίας κ. Ρουζού με 5000 δραχμές και 300 στρέμματα γης και την ονόμασον εις το προκοισύμφωνον θετήν μου θυγατέραν»
    «Έβαλα τον βασιλέα Λουΐ Φιλίππ, την σύζυγόν του, την αδελφή της και υπέγραψαν ως μάρτυρες εις το ρηθέν προικοσύμφωνον, το οποίο κρατεί η κα Ρουζού»
  15. Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελ. 102. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  16. 16,0 16,1 Πιστοποιητικό γέννησης του Jules-Constant-Jean de Roujoux, γιου του Alexandre Louis Joseph de Roujoux και της Anthoussa Palasca, Base de données Léonore (Légion d'honneur)
  17. 17,0 17,1 Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελίδες 107, 109. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  18. Ιστορικό Χρονολόγιο 1841-2000, Εθνική Τράπεζα, 160 χρόνια λειτουργίας, Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, Αθήνα 2001, σελ. 18 (16 του pdf).
  19. Nicolopoulos, J. A. (1975). Inventaire du fonds grec au Quai d'Orsay : correspondance politique, 1707-1833, mémoires et documents, 1821-1862 (PDF). Athènes: Collection de l'Institut français d’Athènes, Centre de recherches néo-helleniques de la Fondation nationale de la recherche scientifique. σελ. 67. 
  20. 20,0 20,1 Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελ. 136. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  21. La Langue grecque, mémoires et notices, 1864-1884, précédé d'une notice sur les services rendus par Gustave d'Eichthal à la Grèce et aux études grecques, par le marquis de Queux de Saint-Hilaire, Gustave d'Eichthal, 1887, σελ. 27
  22. 22,0 22,1 La Grèce contemporaine, Edmond About, εκδ. L. Hachette et Cie. Paris, 1863 (και σε αγγλική μετάφραση εδώ
  23. 23,0 23,1 Εκδρομή εις Χαρβάτι, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ΕΦΗΜΕΡΙΣ, Αθήνα 18 Αυγούστου 1886, σελ. 99 «...Την πρόνοια ταύτην έλαβεν ο πρώην ιδιοκτήτης, κ. Ροζού, σύζυγος της ομωνύμου κοινοβουλευτικής κυρίας. Αυτός ούτος είχε κτίσει και την ωραία έπαυλη...»
  24. Νικολάου, Δημήτρης (2008). Αρχειακές μαρτυρίες για την οικονομική ζωή στο Δήμο Κρωπίας, 1900-1915 (PDF). Καλύβια Θορικού Αττικής: στα Πρακτικά ΙΒ΄ Επιστημονικής Συνάντησης ΝΑ Αττικής, Παλλήνη, 30 Νοεμβρίου - 3 Δεκεμβρίου 2006, Εταιρεία Μελετών Νοτιοανατολικής Αττικής. σελίδες 593–614. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 31 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2015. 
  25. Θέση στην οποία βρισκόταν το «Παλάτι», η οικία που έχτισε ο Ρουζιού στο Χαρβάτι (σημερινή Παλλήνη), openstreetmaps
  26. Παλλήνη (στο κάτω μέρος παλαιές φωτογραφίες
  27. Ο μύλος των εγκαταστάσεων του Χαρβατίου, google maps
  28. Ιστορία της Παλλήνης, Σύλλογος Απανταχού Παλαιών Κατοίκων Παλλήνης
  29. Επιστολή J. Donadg προς Κωλέττη, 29 Οκτωβρίου 1842 / 10 Νοεμβρίου, αναφέρεται ο Roujoux ως νέος πρόξενος της Γαλλίας στη Σύρο
  30. revues De Paris, Tome Seizieme, 1843, σελ. 335 (La Grèce. Les Cyclades et les îles Ioniennes)
  31. Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελ. 169. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια).  Ιππότης (Chevalier) στη Λεγεώνα της Τιμής την 26η Ιανουαρίου του 1838, Αριθ. 9679
  32. Annuaire de la Légion d'Honneur paru en 1852
  33. Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελίδες 151, 218. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια).  (Συμβόλαιο 164/1853 του συμβολαιογράφου Αθηνών Δ. Σούτσου)
  34. Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελ. 157. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  35. 35,0 35,1 Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελίδες 107, 170. ISBN 9789605223105 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  36. Annuaire diplomatique et consulaire de la République Française, Volumes 23-24; Volumes 1902-1903, Imprimerie Nationale, 1902
  37. Annuaire diplomatique et consulaire de la République Française, Volumes 23-24; Volumes 1902-1903, Imprimerie Nationale, 1902
  38. Πιστοποιητικό γέννησης του Jules-Constant-Jean de Roujoux, γιου του Alexandre Louis Joseph de Roujoux και της Anthoussa Palasca, Base de données Léonore (Légion d'honneur)
  39. DE ROUJOUX, Jules Constant Jean, Réponse n° 58, Base de données Léonore (Légion d'honneur) [1]
  40. Μικρός Ρωμηός: Η Ανθούσα Παλάσκα Ροζού