Αγία Μαργαρίτα της Κορτόνα
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Αγία Μαργαρίτα της Κορτόνα | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 1247 Laviano |
| Κοίμηση | 22 Φεβρουαρίου 1297 Κορτόνα |
| Τιμάται από | Καθολική Εκκλησία |
| Αγιοκατάταξη | Στις 16 Μαΐου του 1728 από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΓ΄ |
| Μείζον ιερό | Κύριο Ιερό : Στην Βασιλική της Αγίας Μαργαρίτας ,στη Κορτόνα |
| Εορτασμός | 22 Φεβρουαρίου |
| Σύμβολα | Φραγκισκανών συνήθεια, λευκό πέπλο, σκυλάκι, σταυρό, κρανίο |
| Προστάτης | των μετανοούντων |
| δεδομένα () | |
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από ταπεινή καταγωγή, βαφτίστηκε στην αρχαία εκκλησία της ενορίας του Ποτσουόλο Ούμπρο (Pozzuolo Umbro), όπου σήμερα βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου: ήταν ορφανή από μητέρα και από την ηλικία των δεκαεπτά χρόνων ,συζούσε με έναν πλούσιο έμπορο από το Μοντεπουλτσιάνο (Montepulciano), τον Αρσένιο ( Arsenio) ,( Raniero del Pecora, της οικογένειας των αρχόντων του Βαλιάνου της Κορτόνας,που ανήκει στην οικογένεια των Pecora), από τον οποίο είχε ένα γιο.
Το ζευγάρι περνούσε πολύ χρόνο σε ένα κυνηγετικό καταφύγιο στους λόφους, στα σύνορα μεταξύ της Τοσκάνης και της Ούμπριας, που ανήκει στην οικογένεια των Pecora. Ακόμα και σήμερα, σε αυτό το κάστρο, υπάρχει μία καπέλα που δημιουργήθηκε από την αρχαία είσοδο του κάστρου, αφιερωμένη στην αγία που έζησε σε αυτά τα δωμάτια στο δέκατο τρίτο αιώνα.
Το 1273 ο Αρσένιος (Arsenio), κατά τη διάρκεια ενός κυνηγητικού αγώνα σε μία από τις ιδιοκτησίες του στο Petrignano del Lago,δέχθηκε επίθεση και δολοφονήθηκε μετά από μια ενέδρα που στήθηκε από τους Γκουέλφους και Γκιμπελίνιους (Guelphs-Ghibellines) ,( ήταν φατρίες που υποστήριζαν τον Πάπα και τον ιερό Ρωμαίο αυτοκράτορα, αντίστοιχα, στις ιταλικές πόλεις-κράτη της κεντρικής και βόρειας Ιταλίας), της εποχής του. Η Μαργαρίτα , σύμφωνα με την παράδοση , ακολούθησε με τα πόδια το σκύλο του Αρσενίου (Arsenio) από την κατοικία της στο Βαλιάνο (Valiano) στην τοποθεσία Τζιόρτζι (Giorgi), σε ένα μικρό άλσος, όπου βρήκε το πτώμα του εραστή της, δίπλα από την παλιά βελανιδιά όπου έγινε το περιστατικό, στο οποίο χτίστηκε ένα μικρό εκκλησάκι προς τιμήν της Αγίας και της λεγόμενης "Βελανιδιά της Μετάνοιας."
Εκδιώχθηκε με τον γιο της από την οικογένεια του εραστή της, απορρίφθηκε από τον πατέρα της και τη νέα σύζυγό του, μετανόησε για την ζωής της και έγινε καλόγρια . Πλησίασε τους φραγκισκανούς της Κορτόνας ( Cortona), και ιδίως τους αδελφούς,Τζιοβάνι του Καστιλιόνε (Giovanni da Castiglione) και Τζιούντα Μπεβενιάτι (Giunta Bevegnati), πνευματικούς της και αργότερα βιογράφους της: αυτοί είχαν αναθέσει τη φροντίδα του παιδιού της στο Τάγμα των μικρών μοναχών του Αρέτσο (minori di Arezzo) και το 1277 μπήκε στο Τρίτο Τάγμα των Φραγκισκανών, αφιερώνοντας τον εαυτό της αποκλειστικά στην προσευχή και σε έργα φιλανθρωπίας
Η πνευματικότητα της στράφηκε ιδιαίτερα στα Πάθη του Χριστού, σύμφωνα με τα όσα έζησαν ο Φραγκίσκος της Ασίζης,η Άντζελα από το Φολίνιο (Angela Foligno) , και αργότερα η Καμίλα από το Βαράνο (Camilla da Varano). Η Μαργαρίτα στην πραγματικότητα,είδε πολλά οράματα και είχε πολλές μυστικιστικές κρίσεις . Έδωσε ζωή σε μία εκκλησιαστική σύναξη , που ονομάστηκε "Οι φτωχούλες " Ίδρυσε το 1278 ένα νοσοκομείο στην εκκλησία του San Basilio και σχημάτισε την Αδελφότητα της Αγίας Μαρίας του Ελέους (Santa Maria della Misericordia), για τις κυρίες που είχαν σαν σκοπό να βοηθήσουν τους φτωχούς και τους αρρώστους.
Γυναίκα μυστικίστρια , αλλά και της δράσης, θαρραλέα, ήταν προσεκτική στο δημόσιο βίο και στις συγκρούσεις μεταξύ Γκουέλφων και Γκιμπελίνιων (Guelphs-Ghibellines), και προσπαθούσε να έχει ρόλο συμφιλιωτή μεταξύ των φέουδων του Μοντεπουλτσιάνο (Montepulciano)
Η λατρεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τιμήθηκε ως οσία από το θάνατό της, Ο Πάπας Ιννοκέντιος Ι΄ ενέκρινε την λατρεία της στις 17 Μαρτίου του 1653, αλλά αγιοποιήθηκε μόνο στις 16 Μαΐου,του 1728 από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΓ΄ με το προσωνύμιο Νέα Μαγδαληνή ( " Nova Magdalena").
Το Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο ορίζει την μνήμη της, την ημερομηνία της 22ας Φεβρουαρίου. Οι φραγκισκανοί την θυμούνται στις 16 Μαΐου, την ημέρα της αγιοποιήσής της.
Η βιογραφία που γράφτηκε από τον εξομολόγο της, Αδελφό Τζιούντα Μπεβενιάτι (Giunta Bevegnati) με αφηγήσεις από τις πολλές εκστάσεις και τα οράματα της Μαργαρίτας συνείσφερε ώστε να καταστεί μία από τους πιο δημοφιλείς αγίες της κεντρικής Ιταλίας.
Το σώμα της διατηρείται στη Κορτόνα , στην βασιλική που είναι αφιερωμένη σε αυτήν, σε ένα κουβούκλιο που τοποθετήθηκε .πάνω από την Αγία Τράπεζα και περιβάλλεται από ένα πλαίσιο γυαλιού με επικόλληση ασημένιο φύλλο αλουμινίου, που αποτυπώνεται με ανάγλυφο και σκαλιστό.
Στο χωριουδάκι Τζιόρτζι του Πετριτζιάνο (Giorgi di Petrignano), στον τόπο της τραγωδίας, και της απόφασης να γίνει μοναχή (το λεγόμενο Μετάνοια) υπάρχει μια εκκλησία και μια βελανιδιά ζει ακόμα, θεωρείται ιερή και απαραβίαστη βελανιδιά,στα ρίζες της οποίας προσευχήθηκε η Αγία.Το καλοκαίρι του 1972, για την έβδομη εκατονταετία από το συμβάν, υπήρχαν μεγάλες γιορτές στο Καστιλιονέσε (Castiglionese) με έκθεση των λειψάνων της
Εικονογραφία των μέσων ενημέρωσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην τέχνη, συχνά απεικονίζεται με τη συνήθεια των Φραγκισκανών , το λευκό πέπλο, ,συνοδευόμενη από έναν άγγελο που την παρηγορεί (Gaspare Traversi), ή σε έκσταση μπροστά το Χριστό (Giovanni Lanfranco): συνοδεύεται πάντα από το σκύλο που την έκανε να ανακάλυψε το πτώμα του εραστή της (Marco Benefial).
Στην φιγούρα της Αγίας Μαργαρίτας της Κορτόνας εμπνεύστηκε η ιστορική ταινία του 1950 που φέρει το όνομά της - η Μαργαρίτα της Κορντόνας (Margherita da Cortona), σε σκηνοθεσία Mario Bonnard
Για την ίδια θρησκευόμενη , ο Λιτσίνιο Ρεφίτσε ( Licinio Refice )συνέθεσε μια λυρική όπερα σε έμα πρόλογο και τρεις πράξεις με τίτλο, επίσης, η Μαργαρίτα της Κορντόνας ( Margherita da Cortona).
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- P. Becherini, Santa Margherita da Cortona,, Bergamo 2009.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Margaret of Cortona στο Wikimedia Commons
|