Ίταλο Καλβίνο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ίταλο Καλβίνο
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Italo Calvino (Ιταλικά)
Γέννηση15  Οκτωβρίου 1923[1][2][3]
Santiago de las Vegas[4]
Θάνατος19  Σεπτεμβρίου 1985[1][3][5]
Σιένα[6][4]
Αιτία θανάτουtraumatic intracranial hemorrhage
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
ΚατοικίαSantiago de las Vegas (1923–1925)
Σαν Ρέμο (1925–1941)
Τορίνο (1941–1943)
Φλωρεντία (1943)
Σαν Ρέμο (1943–1945)
Τορίνο (1945–1959)
Νέα Υόρκη (1959–1960)
Τορίνο (1960–1964)
Αβάνα (1964)
Ρώμη (1964–1967)
Παρίσι (1967–1980)
Ρώμη (1980–1985)
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία (1946–1985)[7]
Βασίλειο της Ιταλίας (1923–1946)
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Τορίνο και Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας[8]
Ιδιότητασυγγραφέας[9][10][11], δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος και σεναριογράφος
ΣύζυγοςEsther Judith Singer
ΓονείςMario Calvino και Giuliana Luigia Evelina Mameli Calvino
ΑδέλφιαFloriano Calvino
Σημαντικά έργαThe Baron in the Trees, Invisible Cities, If on a winter's night a traveler, Six Memos for the Next Millennium, The Nonexistent Knight, The Cloven Viscount, The Path to the Nest of Spiders και Μαρκοβάλντο
ΒραβεύσειςΤαξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής[12], Βραβείο Βιαρέτζιο, βραβείο Αντόνιο Φελτρινέλι, Κρατικό Βραβείο της Αυστρίας για την Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία (1976)[13] και Ditmar Award
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Ίταλο Καλβίνο (ιταλικά: Italo Calvino‎‎, 15 Οκτωβρίου 1923 - 19 Σεπτεμβρίου 1985) ήταν Ιταλός πεζογράφος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς λογοτέχνες του 20ου αιώνα.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Σαντιάγο δε Λας Βέγκας στην Κούβα αλλά σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε με τους γονείς του στην Ιταλία. Ήταν γιος των βοτανολόγων, Μάριο κι Εβελίνα (Μαμέλι) και αδερφός του Φλοριάνο, σπουδαίου γεωλόγου.

Εγκαταστάθηκαν στο Σαν Ρέμο της ιταλικής Ριβιέρα, για περίπου 20 χρόνια. Συναντήθηκε με τον Εουτζένιο Σκάλφαρι, μετέπειτα πολιτικό κι ιδρυτή της εφημερίδας La Republica, ο οποίος κι έγινε φίλος του. Το 1941 μετακομίζει στο Τορίνο αφού πέρασε κάποιο διάστημα και στο Μιλάνο. Το 1943 μπαίνει στους παρτιζάνους της ιταλικής αντίστασης, στην ταξιαρχία Γαριβάλδι και μαζί με τον Σκάλφαρι δημιουργούνε τη ΜUL (Movemend Universitarian Liberal). Έπειτα προσχωρεί στο κομμουνιστικό κόμμα.

Το 1947 αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο του Τορίνο και με τον Γιόζεφ Κόνραντ εργάζονται στην αριστερή εφημερίδα L' Unita. Παράλληλα μπαίνει στον εκδοτικό οίκο Εϊνάντι όπου εργάζονται επίσης οι Νορμπέρτο Μπόμπιο, Νατάλια Γκίνσμπουργκ, Τσέζαρε Παβέζε κι Έλιο Βιτορίνι. Με τον τελευταίο γράφει το εβδομαδιαίο Ιλ Πολυτέκνικο, περιοδικό τέχνης, του πανεπιστημίου. Αφήνει όμως και τον εκδοτικό για να ασχοληθεί πιο εντατικά με την Unita και με τη νέα κομμουνιστική εφημερίδα Rinascita. Το 1950 συνεργάζεται ξανά με τον Εϊνάντι κι αναλαμβάνει υπεύθυνος του λογοτεχνικού τμήματος. Επισκέπτεται τη Σοβιετική Ένωση.

Το 1952 γράφει, μαζί με τον Τζόρτζιο Μπαζάνι στο μαρξιστικό εβδομαδιαίο περιοδικό Botteghe Oscure. Το 1957 αφήνει το κομμουνιστικό κόμμα και το γράμμα της παραίτησής του δημοσιεύεται στην Unita. Επισκέπτεται τις ΗΠΑ όπου παραμένει για 6 μήνες, κυρίως στη Νέα Υόρκη, ύστερα από πρόσκληση του ιδρύματος Φορντ. Εντυπωσιάζεται από τον Νέο Κόσμο. Ύστερα από λίγα χρόνια παντρεύεται την Έσθερ Σίνγκερ, που 'χε γνωρίσει στις ΗΠΑ κι ο γάμος γίνεται στην Αβάνα, στη διάρκεια ενός ταξιδιού στη γενέτειρά του όπου συνάντησε και τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Επιστρέφοντας στην Ιταλία συνεργάζεται εκ νέου με τον Εϊνάντι, εκδίδει τα "Κοσμοκωμικά" και δημιουργεί την OULiPo (OUvroir de Litterature Potentielle).

Στον Γαλλικό Μάη του 1968 γνωρίζει κι επηρεάζεται από τον Ρεημόν Κενώ, ενώ έρχεται σε επαφή και με τους Ρολάν Μπαρτ και Κλωντ Λεβί-Στρως. Σχηματίζει επίσης επαφές με αξιοσημείωτες εμπειρίες, στη Σορβόνη κι ενδιαφέρεται για τους κλασικούς, Λουντοβίκο Αριόστο, Ονορέ ντε Μπαλζάκ, Δάντη, Ιγνάτιο Λογιόλα, Θερβάντες, Σαίξπηρ, Συρανό Ντε Μπερζεράκ και Τζιάκομο Λεοπάρντι. Το 1973 διατηρεί την επαφή με την Ιταλία, γράφοντας νουβέλες για την ιταλικήν έκδοση του περιοδικού Playboy και για την εφημερίδα Κοριέρε Ντε Λα Σέρα. Το 1975 γίνεται επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας και την επόμενη χρονιά κερδίζει το βραβείο για την Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία. Επισκέπτεται Ιαπωνία και Μεξικό, καθώς επίσης κι αρκετές αμερικάνικες πόλεις, δίνοντας διαλέξεις. Το 1981 κερδίζει το γαλλικό παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.

Στις 19 Σεπτέμβρη του 1985 πεθαίνει στη Σιένα, στο παλιό νοσοκομείο της Αγίας Μαρίας Σκάλα, σε ηλικία μόλις 62 ετών.

Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Il visconte dimezzato (Ο διχασμένος υποκόμης, 1952) ― ελλην. μετάφρ. Ρούλα Στράτου, "ΟΔΥΣΣΕΑΣ"
  • Il barone rampante (Ο αναρριχώμενος βαρώνος, 1957) ― ελλην. μετάφρ. Ανταίος Χρυσοστομίδης,"ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ"
  • Il cavaliere inesistente (Ο ανύπαρκτος ιππότης, 1959) ― ελλην. μετάφρ. Θόδωρος Ιωαννίδης, "ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ"
  • Gli amori difficili (Οι δύσκολοι έρωτες, 1970, διηγήματα) ― ελλην. μετάφρ. Ανταίος Χρυσοστομίδης, "ΑΣΤΑΡΤΗ"
  • Le citta invisibili (Οι αόρατες πόλεις, 1972) ― ελλην. μετάφρ. Ε.Γ.Ασλανίδης & Σ.Καπογιαννοπούλου, "ΟΔΥΣΣΕΑΣ"
  • La giornata di uno scrutatore (Η μέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου), 2012, ελληνική μετάφραση Τόνια Τσίτσοβιτς Ραντίν (επανέκδοση) από τις Εκδόσεις Κριτική

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
  2. «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2015.
  3. 3,0 3,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11894897x. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  4. 4,0 4,1 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 12875. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  5. (Αγγλικά) SNAC. w60s0dn7. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  7. LIBRIS. 18  Σεπτεμβρίου 2012. libris.kb.se/katalogisering/rp3550b90xlr0m7. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  8. Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2019.
  9. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2015.
  10. BeWeB. 544. Ανακτήθηκε στις 13  Φεβρουαρίου 2021.
  11. The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/26926. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  12. www.treccani.it/enciclopedia/italo-calvino_(Dizionario-Biografico).
  13. (Γερμανικά) www.kunstkultur.bka.gv.at/staatspreis-fur-europaische-literatur. Ανακτήθηκε στις 8  Μαΐου 2009.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]