Άγιος Γεώργιος Σκοπέλου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Άγιος Γεώργιος Αλοννήσου)

Συντεταγμένες: 39°08′06.20″N 23°48′05.80″E / 39.1350556°N 23.8016111°E / 39.1350556; 23.8016111 (Νησίδα Άγιος Γεώργιος)

Άγιος Γεώργιος
Ψευδώνυμο: Άη Γιώργης
Η βραχονησίδα Μικρό, η νησίδα Άγιος Γεώργιος (στο κέντρο) και στο βάθος η νήσος Σκόπελος.
Γεωγραφία
ΑρχιπέλαγοςΑιγαίο Πέλαγος
Νησιωτικό σύμπλεγμαΒορείων Σποράδων
Έκταση0,417 km²
Χώρα
ΠεριφέρειαΘεσσαλίας
Περιφερειακή ενότηταΣποράδων
ΔήμοςΣκοπέλου
Δημογραφικά
Πληθυσμός0 (απογραφής 2011)

Ο Άγιος Γεώργιος είναι ακατοίκητη μικρή νησίδα των Βορείων Σποράδων, η οποία βρίσκεται ανατολικά του νησιού της Σκοπέλου[1][2] και υπάγεται διοικητικά στον ομώνυμο δήμο.[3]

Η νησίδα Άγιος Γεώργιος βρίσκεται ανατολικά της νήσου Σκοπέλου.

Καθεστώς Προστασίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εθνικό: Υψηλό, Διεθνές: Υψηλό [4]

Ανήκει σε δύο βιότοπους του Ευρωπαϊκού δικτύου Natura 2000 (Φύση 2000), το οποίο είναι ένα πανευρωπαϊκό δίκτυο προστασίας των ειδών και των ενδιαιτημάτων τους:

  1. Στον βιότοπο με Κωδικό Περιοχής GR1430004 και ονομασία «Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου – Βορείων Σποράδων, Ανατολική Σκόπελος», [5] ο οποίος είναι "Τόπος Κοινοτικής Σημασίας (ΤΚΣ)".[6]
  2. Στον βιότοπο με Κωδικό Περιοχής GR1430005 και ονομασία «Κυρά Παναγιά, Πιπέρι, Ψαθούρα και γύρω νησίδες Άγιος Γεώργιος, Νήσοι Αδελφοί, Λεχούσα, Γαϊδουρονήσια», [7] ο οποίος είναι "Ζώνη Ειδικής Προστασίας (ΖΕΠ)" για τη διατήρηση των άγριων πτηνών.[6] Ο συγκεκριμένος βιότοπος συγκαταλέγεται στους δεκαεπτά πιο σημαντικούς οικότοπους της Ελλάδας αναφορικά με δύο είδη απειλούμενης και προστατευόμενης ορνιθοπανίδας της Μεσογείου, τον Θαλασσοκόρακα (Phalacrocorax aristotelis desmarestii) και τον Αιγαιόγλαρο (Larus audouinii).[8] Η περιοχή ΖΕΠ με κωδικό GR 1430005 είναι υποσύνολο του "Τόπου Κοινοτικής Σημασίας (ΤΚΣ)" με κωδικό GR 14300004.[9]

Οικοσύστημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το νησί περιβάλλεται από επικλινείς, βραχώδεις ακτές και απρόσιτες ορθοπλαγιές που αποτελούν ιδανικά καταφύγια για θαλασσοπούλια που αναπαράγονται σε παράκτιους γκρεμούς, για διαβατικά παρυδάτια, αρπακτικά και στρουθιόμορφα. Το άνυδρο έδαφος καλύπτεται από μικρές συστάδες αυτοφυών κωνοφόρων, σκληρόφυλλους θάμνους, φρύγανα και υψηλή μακία. Ο βυθός είναι βραχώδης και η μοναδική ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή είναι το ψάρεμα

Διοικητικές μεταβολές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέχρι το 1845 υπήρξε οικισμός του Δήμου Σκοπέλου, ενώ στις 08/12/1845 καταργήθηκε. Το 1961 αναγνωρίστηκε πάλι ως οικισμός, προσαρτήθηκε στον ίδιο δήμο και παρέμεινε έτσι για τα επόμενα δέκα χρόνια. Στις 14/03/1971 ο οικισμός καταργήθηκε και ο Άγιος Γεώργιος παραμένει έκτοτε νησίδα του Δήμου Σκοπέλου.[3]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα. 54. Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος. 1996. σελ. 186. 
  2. Νέζης, Νίκος (2010). Τα ελληνικά βουνά - Γεωγραφική εγκυκλοπαίδεια. Αθήνα: Ε.Ο.Ο.Α. & Κληροδότημα «Αθ. Λευκαδίτη». σελ. 193. ISBN 978-960-86676-5-5. 
  3. 3,0 3,1 «ΕΕΤΑΑ-Διοικητικές Μεταβολές των Οικισμών». www.eetaa.gr. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2024. 
  4. Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία. «Νήσοι Κυρά Παναγιά, Γιούρα, Πιπέρι, Σκάντζουρα (Βόρειες Σποράδες)». ornithologiki.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουνίου 2020. 
  5. ΦΙΛΟΤΗΣ: Βάση Δεδομένων για την Ελληνική Φύση. «Βιότοπος NATURA - Κωδικός Τόπου R1430004». filotis.itia.ntua.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουνίου 2019. 
  6. 6,0 6,1 Καλλιστώ. Περιβαλλοντική Οργάνωση (6 Μαΐου 2020). «Oι περιοχές Natura 2000 της Ελλάδας». callisto.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2020. 
  7. ΦΙΛΟΤΗΣ: Βάση Δεδομένων για την Ελληνική Φύση. «Βιότοπος NATURA - Κωδικός Τόπου R1430005». filotis.itia.ntua.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2018. 
  8. European Commission | LIFE Prorgamme. «Concrete Conservation Actions for the Mediterranean Shag and Audouin's gull in Greece». ec.europa.eu (στα Αγγλικά). 
  9. Κικάκη, Αικατερίνη (2012). «Αξιολόγηση της περιβαλλοντικής κατάστασης του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου - Β. Σποράδων» (PDF). Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. σελ. 71.