Damnatio memoriae

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Ηρόστρατος πυρπόλησε τον το ναό της Αρτέμιδος στη Έφεσο το 356 γιατί ήθελε με την πράξη του αυτή να πετύχει την αθανασία του ονόματός του. Η απόφαση γενικά τηρήθηκε για τη μη μνεία του ονόματός του με εξαίρεση τον Θεόπομπο που πρώτος τον αναφέρει και από αυτόν αργότερα ο Αιλιανός και ο Στράβων.[1]
Μπούστο του Δομιτιανού, Μουσεία Καπιτωλίου, Ρώμη. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος καταδίκασε επίσημα το 96 μ.Χ. τη μνήμη του.[2]

Η Damnatio memoriae είναι λατινική φράση που σημαίνει στη κυριολεξία «καταδίκη της μνήμης» και αναφέρεται στην επίσημη κύρωση μιας πολιτείας που αποσκοπεί στο να ακυρώσει κάθε ίχνος του ατόμου από τη ζωή του, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ, προκειμένου να διατηρηθεί η τιμή της.

Σε μια πόλη, όπως π.χ. η Ρώμη που πρόβαλε την κοινωνική εμφάνιση, τη δικαιοσύνη την ευπρέπεια και τη υπερηφάνεια ήταν μια πραγματική και θεμελιώδης απαίτηση του πολίτη, ίσως η πιο αυστηρή τιμωρία. Ο Δομιτιανός κατεχόμενος συνεχώς από το φόβο της ανατροπής του κατέφυγε άκριτα σε καταδότες, εκτελέσεις και εξορίες. Οι φιλόσοφοι κάθε είδους διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν πρώτα τη Ρώμη και ύστερα το ιταλικό έδαφος το 89 και το 95, ενώ μεγάλη δίωξη υπέστησαν και οι χριστιανοί. Δημιουργήθηκε έτσι ένα φοβερό κλίμα τρομοκρατίας, που στο τέλος ανησύχησε ακόμη και τους ίδιους τους στενούς συνεργάτες του που συνωμότησαν με τη γυναίκα του Δομιτία Λογγίνα και τον δολοφόνησαν (96).

Παρόμοιες πρακτικές σε άλλες κοινωνίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 4 σ. 42, εκδ. Αθηνών, 1985
  2. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, εκδοτική Αθηνών σ. 297, 1985