Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις

Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις ; Türk Silahlı Kuvvetleri
	Έμβλημα των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας
Ίδρυση	3 Μαΐου 1920
Υπηρεσιακοί κλάδοι	Στρατός; Ναυτικό; Αεροπορία; Ακαδημίες; Χωροφυλακή; Ακτοφυλακή;
Αρχηγείο	Άγκυρα, Τουρκία
Ηγεσία
Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων	Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν
Υπουργός Εθνικής Άμυνας	Χουλουσί Ακάρ
Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου	Γιασάρ Γκιουλέρ
Δύναμη
Προσωπικό	425.000+ ενεργό προσωπικό 200.000 εφεδρικό προσωπικό (2021)
Βιομηχανία
Εγχώριοι προμηθευτές	Λίστα MKEK; ASELSAN; BMC; FNSS; GIRSAN; TISAS; Havelsan; Transvaro; TAI; Otokar; Roketsan; TÜBİTAK; Gölcük Naval Shipyard; Akdal Arms;
Ξένοι προμηθευτές	Λίστα Βραζιλία; Γερμανία; ΗΠΑ; Ισραήλ; Ιταλία; Καζακστάν; Νότια Κορέα; Ουκρανία; Πακιστάν; Ρωσία;
Ετήσιες εισαγωγές	$1,540 million (2014)
Ετήσιες εξαγωγές	$1,647 million (2014)

Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ, τουρκικά: Türk Silahlı Kuvvetleri, TSK) είναι οι στρατιωτικές δυνάμεις της Δημοκρατίας της Τουρκίας. Αποτελούνται από τον Στρατό, το Ναυτικό και την Αεροπορία. Η Χωροφυλακή και η Ακτοφυλακή, οι οποίες είναι αρμόδιες για την επιβολή του νόμου και τις στρατιωτικές λειτουργίες, ενεργούν ως συστατικά των εσωτερικών δυνάμεων ασφαλείας σε καιρό ειρήνης, και υπάγονται στο Υπουργείο Εσωτερικών. Εν καιρώ πολέμου, είναι εξαρτώμενες από το στρατό και το ναυτικό. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας είναι ο επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων.

Ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου είναι ο Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων. Εν καιρώ πολέμου, ενεργεί ως Αρχηγός, εξ ονόματος του Προέδρου της Τουρκίας, ο οποίος εκπροσωπεί την Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων για λογαριασμό της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας.^[4] Διοικεί τις Ένοπλες Δυνάμεις και είναι υπεύθυνος για τον καθορισμό των πολιτικών και των προγραμμάτων που σχετίζονται με την προετοιμασία για συμπλοκή, το προσωπικό, τις πληροφορίες, τη λειτουργία, της οργάνωση, την κατάρτιση και την παροχή υπηρεσιών εφοδιασμού καθώς αποτελούν αρμοδιότητες του Γενικού Επιτελείου. Επιπλέον, το Γενικό Επιτελείο συντονίζει τις στρατιωτικές σχέσεις των Ενόπλων Δυνάμεων με τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και άλλων φίλιων κρατών.

Όταν έγινε μέλος του ΝΑΤΟ στις 18 Φεβρουαρίου 1952, η Τουρκία ξεκίνησε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των ενόπλων δυνάμεών της. Ο τουρκικός στρατός έστειλε στρατεύματα για να πολεμήσουν στην Κορέα, όπου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε κάποιες περιπτώσεις. Προς το τέλος της δεκαετίας του 1980, μια δεύτερη διαδικασία αναδιάρθρωσης ξεκίνησε. Οι Ένοπλες Δυνάμεις συμμετέχουν σε μάχιμες μονάδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EU Battlegroup) υπό τον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ως μέρος της ιταλο-ρουμανο-τουρκικής μάχιμης μονάδας, η οποία ήταν σε κατάσταση αναμονής για το καθήκον κατά την περίοδο Ιουνίου-Δεκεμβρίου 2010. Συμβάλλει επίσης στο επιχειρησιακό επιτελείο για τις πολυεθνικές πρωτοβουλίες του σώματος στρατού Ευρωπαϊκό Σώμα Στρατού (Eurocorps) της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις συλλογικά κατατάσσονται ως η δεύτερη μεγαλύτερη στατική στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ, μετά τις Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ, με κατ' εκτίμηση 639.551 στελέχη το 2015, στρατιωτικό και παραστρατιωτικό προσωπικό.^[1] Η Τουρκία είναι ένα από τα πέντε κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, που αποτελούν μέρος της πολιτικής για την πυρηνική κατανομή της συμμαχίας, μαζί με το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ολλανδία.^[5] Συνολικά 90 πυρηνικές βόμβες Β61 φιλοξενούνται στην Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ, 40 από τις οποίες έχουν διατεθεί για χρήση από την Τουρκική Πολεμική Αεροπορία σε περίπτωση πυρηνικής σύγκρουσης, αλλά η χρήση τους απαιτεί την έγκριση του ΝΑΤΟ.^[6]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ ^1,0 ^1,1 «TSK Mevcut Personel Sayısını açıkladı». Turkish Armed Forces. Aktif Haber. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2014.
↑ «Türkiye'nin ihracatı arttı ithalatı azaldı». TRT News. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2015.
↑ Ramazan Ercan. «Türk savunma sanayi ihracatta hız kesmedi». Anadolu Agency Newspaper. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2015.
↑ Federal Research Division, Turkey: A Country Study, Kessinger Publishing, 2004, ISBN 978-1-4191-9126-8, p. 337.
↑ «Der Spiegel: Foreign Minister Wants US Nukes out of Germany (10 April 2009)». Der Spiegel. 30 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2010.
↑ Hans M. Kristensen. «NRDC: U.S. Nuclear Weapons in Europe» (PDF). Natural Resources Defense Council, 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 1 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2010.