Τατουάζ ομάδας αίματος των SS

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το τατουάζ ομάδας αίματος των SS (γερμανικά: Blutgruppentätowierung) το είχαν τα μέλη της Waffen-SS στη Ναζιστική Γερμανία κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέσο αναγνώρισης της ομάδας αίματός τους. Μετά τον πόλεμο, το συγκεκριμένο τατουάζ κατέληξε να είναι η αναμφισβήτητη απόδειξη ότι κάποιος υπήρξε μέλος των Waffen-SS, οδηγώντας τον σε πιθανή σύλληψη και δίωξη.

Περιγραφή και σκοπός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θεωρητικά το τατουάζ ομάδας αίματος των SS, γινόταν σε όλα τα μέλη των Waffen-SS εκτός των British Free Corps. Ήταν ένα μικρό μαύρο τατουάζ στο εσωτερικό του χεριού συνήθως κοντά στη μασχάλη. Είχε μήκος 7 χιλ. και τοποθετείτο 20 εκατ. πάνω από τον αγκώνα. Το τατουάζ είχε το γράμμα της ομάδας αίματος (A, B, AB ή O) του στρατιώτη. Η ανακάλυψη του συστήματος ρέζους Rh έγινε το 1937, μα δεν ήταν κατανοητό την περίοδο του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και δεν μπορούσε να εφαρμοστεί. Στις αρχές του πολέμου τα τατουάζ χρησιμοποιούσαν την καλλιγραφική γραφή Fraktur, ενώ αργότερα γινόταν σε στυλ Λατινικής γραφής. Ο σκοπός του τατουάζ ήταν η αναγνώριση της ομάδας αίματος του στρατιώτη σε περίπτωση μετάγγισης αίματος ενώ αυτός ήταν αναίσθητος ή αν έλειπαν η στρατιωτική ταυτότητα (Erkennungsmarke) ή το βιβλίο πληρωμών (Soldbuch) του. Το τατουάζ γινόταν συνήθως από τον γιατρό της μονάδας (Sanitäter) κατά τη διάρκεια της βασικής εκπαίδευσης, αν και μπορούσε να γίνει και από οποιοδήποτε άλλον υπεύθυνο γι' αυτήν τη δουλειά κατά τη διάρκεια της θητείας του.

Χρήση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δεν είχαν όλα τα μέλη του Waffen-SS αυτό το τατουάζ, ειδικά όσοι είχαν μεταφερθεί από άλλες μονάδες του στρατού στα Waffen-SS ή όσοι είχαν μετατεθεί από το Allgemeine SS, το Γενικό SS ή μη στρατιωτικά SS. Κάποια μη μέλη των SS είχαν επίσης αυτό το τατουάζ: για παράδειγμα αν ένα μέλος ενός τμήματος της Wehrmacht νοσηλευόταν σε ένα νοσοκομείο των SS πιθανόν να του το έκαναν. Παρά το γεγονός ότι το τατουάζ χρησιμοποιήθηκε ευρέως τα πρώτα χρόνια του πολέμου, κατά τη διάρκεια άρχισε σταδιακά να εφαρμόζεται όλο και σε λιγότερους στρατιώτες και προς το τέλος όποιος το είχε αποτελούσε την εξαίρεση παρά τον κανόνα. Η εφαρμογή του τατουάζ σε ξένους εθελοντές ήταν προφανώς ένα θέμα αντιπαράθεσης με ορισμένους όπως η British Free Corps να μην είναι αναγκαίο να το έχει όταν σε άλλες ξένες μονάδες δεν υπήρχε σχετική αντίρρηση. Υπάρχει πολύ λίγη πληροφόρηση σχετικά με την εφαρμογή του τατουάζ σε ξένες μονάδες, αλλά υποστηρίζεται από κάποιους πως οι άνδρες της 33rd Waffen Grenadier Division of the SS Charlemagne (1st French) το είχαν. Ο Γιόναν Βος της 6ης Ορεινής Μεραρχίας των SS του Βορρά και o συγγραφέας του Μαύρο Εντελβάις δεν το είχαν κάνει σε αντίθεση με την υπόλοιπη μεραρχία τους. Και αυτό γιατί ο Βος είχε επισκεφθεί τον πατέρα του εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα.

Μεταπολεμικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη λήξη του πολέμου, οι Συμμαχικές δυνάμεις ήταν πρόθυμες να πιάσουν όλα τα μέλη των Waffen-SS λόγω του απίστευτα μεγάλου αριθμού πολεμικών εγκλημάτων που διέπραξαν ορισμένες στρατιωτικές μονάδες. Το τατουάζ ομάδας αίματος βοήθησε εξαιρετικά στην αναγνώριση των πρώην μελών οδηγώντας στη δίωξή τους και σε ορισμένες περιπτώσεις στην εκτέλεσή τους. Λόγω της έλλειψης συνέπειας μεταξύ του να έχει κάποιος το τατουάζ και να είναι πρώην μέλος των Waffen-SS, ορισμένοι βετεράνοι των SS κατάφεραν να διαφύγουν της δίωξης παριστάνοντας συνήθως ότι είναι επιζώντες του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος και ότι το τατουάζ τους ήταν ο αριθμός της ταυτότητας φυλάκισής τους. Ορισμένα πρώην μέλη των SS απέφυγαν τη σύλληψη καθώς δεν είχαν το τατουάζ όπως ο Γιόζεφ Μένγκελε και ο Αλόις Μπρούνερ.[1][2] Μεταπολεμικά ορισμένα πρώην μέλη των SS προσπάθησαν να αφαιρέσουν το συγκεκριμένο τατουάζ με διάφορους τρόπους συμπεριλαμβανομένου της εγχείρησης και με εγκαύματα που προκάλεσαν οι ίδιοι στους εαυτούς τους.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «In Syria, a Long-Hunted Nazi Talks». The New York Times. 1985-11-29. 
  2. George J. Annas (1991). «Mengele’s Birthmark: The Nuremberg Code in United States Courts». The Journal of Contemporary Health Law and Policy 7: 17–46.