Σουητώνιος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σουητώνιος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Caius Suetonius Tranquillus (Λατινικά)[1]
Γέννηση70 (περίπου)[2] ή 69 (περίπου)[1][3]
Θάνατος126 (περίπου) ή 140[1]
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη[1]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα[5][6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[7]
ιστορικός[8]
γραμματέας
βιογράφος[5]
ποιητής[9]
αρχαιόφιλος[5]
Αξιοσημείωτο έργοΟι Δώδεκα Καίσαρες
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαδικαστής
ab epistulis (121–122)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Γάιος Σουητώνιος Τράγκυλλος[10] (περ. 69/75 – περ. 130 [11], λατ. Gaius Suetonius Tranquillus), γνωστός απλά ως Σουητώνιος ή Σουητόνιος ήταν Ρωμαίος ιστορικός στα πρώτα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το σημαντικότερο έργο του που μας διασώζεται είναι το De Vita Caesarum (Περί του βίου των Καισάρων), αποτελούμενο από δώδεκα βιογραφίες διαδοχικών Aυτοκρατόρων από τον Ιούλιο Καίσαρα ως τον Δομιτιανό. Άλλα έργα του αφορούν στην καθημερινή ζωή των Ρωμαίων, την πολιτική, τη ρητορική, καθώς και στις ζωές διάσημων συγγραφέων, ποιητών, ιστορικών και γραμματικών. Διασώζονται μερικά ακόμα βιβλία του, αλλά πολλά έχουν χαθεί.

Βιογραφικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεσαιωνικό άγαλμα του Πλίνιου του Νεότερου (στενού φίλου του Σουητώνιου) στην Ιταλία.

Ο Σουητώνιος ήταν γιος του Σουητώνιου Λαίτου, που πιθανώς καταγόταν από την Ιππώνα (Hippo Regius) ([11] (σημερινή Αννάβα, Αλγερία). Ο Λαίτος ανήκε στην τάξη των ιππέων και πήρε μέρος στην πρώτη μάχη τού Βητριάκου (Betriacum) στο πλευρό του Αυτοκράτορα Όθωνα ενάντια στον μελλοντικό Αυτοκράτορα Βιτέλλιο, το 69. Ο Σουητώνιος ήταν επίσης στενός φίλος τού συγκλητικού και επιστολογράφου Πλίνιου του Νεότερου. Ο Πλίνιος τον περιγράφει ως «ήσυχο και φιλομαθή, αφιερωμένο στα γράμματα». Τον βοήθησε να αγοράσει γη στην Ιταλία και μεσολάβησε στον Αυτοκράτορα Τιβέριο για να παραχωρήσει στον Σουητώνιο προνόμια πολυτέκνου, παρότι ο τελευταίος δεν είχε κανένα παιδί[12]. Μέσω του Πλίνιου, ο Σουητώνιος κέρδισε τη συμπάθεια τού Τραϊανού και τού Αδριανού. Ο Σουητώνιος ίσως να εργάστηκε στην υπηρεσία του Πλίνιου, όταν αυτός ήταν ανθύπατος Βιθυνίας και Πόντου μεταξύ του 110 και του 112. Υπό τον Τραϊανό δούλεψε ως επίτροπος εκπαιδευτικών (άγνωστο με τι ακριβώς αρμοδιότητες) και ως διοικητής των αυτοκρατορικών αρχείων. Στα χρόνια τού Αδριανού έγινε γραμματέας τού ηγέτη, αλλά αποπέμφθηκε λόγω υπονοιών για τις σχέσεις του με την αυτοκράτειρα Βιβία Σαβίνα. Ενδέχεται να κέρδισε ξανά την εύνοια του Αδριανού και να επέστρεψε στο πόστο του αργότερα. Η υπόθεση αυτή στηρίζεται στο γεγονός, ότι το βιβλίο του De institutione officiorum ήταν ένα από τα τελευταία του και πραγματευόταν τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις του Αδριανού. Πάντως δεν υπάρχει καμία απόδειξη, ότι ο Σουητώνιος κατείχε δημόσια θέση μετά το 120.

Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σουητώνιος είναι κυρίως γνωστός για τους «Βίους των Καισάρων», το μόνο πλήρως διασωθέν έργο του, αλλά και για τις υπόλοιπες βιογραφίες και κείμενά του. Το έργο αυτό γράφτηκε την εποχή του Αδριανού και αποτελείται από τις βιογραφίες των πρώτων 12 Ρωμαίων αυτοκρατόρων: Ιούλιος Καίσαρας (τα πρώτα κεφάλαια λείπουν), Αύγουστος, Τιβέριος, Καλιγούλας, Κλαύδιος, Νέρων, Γάλβας, Όθων, Βιτέλλιος, Βεσπασιανός, Τίτος και Δομιτιανός. Το βιβλίο ήταν αφιερωμένο στον φίλο του Γάιο Σεπτίκιο Κλάρο, αξιωματικό της πραιτωριανής φρουράς εν έτει 119 [13]. Οι σελίδες περιγράφουν τα έργα και τις ημέρες τού κάθε Καίσαρα με την ίδια συγκεκριμένη δομή: πρώτα η εξωτερική εμφάνισή του, μετά οι οιωνοί, η οικογενειακή ιστορία και τα αποφθέγματά του.
Ακολουθούν εν συντομία τα υπόλοιπα έργα του.

Μερικώς σωθέντα βιβλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σελίδα από τους «Δώδεκα Καίσαρες» σε έκδοση του 1540
  • De Viris Illustribus (Περί ανδρών επιφανών) που περιλαμβάνει:
  • De Illustribus Grammaticis (Περί επιφανών γραμματικών, 20 μάλλον πλήρεις βιογραφίες)
  • De Claris Rhetoribus (Περί ενδόξων ρητόρων, 5 από συνολικά 16 σύντομες βιογραφίες σώζονται)
  • De Poetis (Περί ποιητών, βιογραφίες τού Βιργίλιου και αποσπάσματα των Τερέντιου, Οράτιου, Λουκανού) και Πέρσιου.
  • De historicis (Περί ιστορικών, σύντομη βιογραφία τού Πλίνιου του Πρεσβύτερου)

Χαμένα βιβλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρκετά απ' αυτά αναφέρονται στην Σούδα, λήμμα Τράγκυλλος

  • Περί των παρ’ Έλλησι παιδίων (στα Ελληνικά)
  • Περί Ρώμης και των εν αυτή νομίμων και ηθών (Ρωμαϊκοί Τρόποι και Παραδόσεις)
  • Περί τού κατά Ρωμαίους ενιαυτού (Το Ρωμαϊκό Έτος)
  • Περί ονομάτων κυρίων και είδους εσθήτων και υποδημάτων (Ρωμαϊκό Ντύσιμο)
  • Περί των εν βιβλίοις σημείων (Κριτικά Σήματα σε Βιβλία)
  • Περί της Κικέρωνος πολιτείας (Περί της «Πολιτείας» του Κικέρωνα)
  • Περί δυσφήμων λέξεων, ήτοι βλασφημιών (στα Ελληνικά)
  • De Regibus (Βιογραφίες βασιλέων διαφόρων χωρών))
  • Οι Ζωές περιφήμων πορνών
  • The Roman Festivals (Ρωμαϊκές εορτές)
  • De institutione officiorum (Κρατικά Αξιώματα)
  • De rebus variis (Γραμματικά Προβλήματα)
  • De vitiis corporalibus (Φυσικά Ελαττώματα του Ανθρώπου)


Στην πάροδο των χρόνων έχουν υπάρξει πολλές εκδόσεις των βιβλίων του Σουητώνιου. Τα έργα του ήταν πολύ δημοφιλή στον μεσαίωνα, καθώς πριν το 1500 δημοσιεύτηκαν 15 εκδόσεις. Η παλαιότερη έκδοση που φέρει ημερομηνία, ήταν στη Ρώμη, το 1470[10].

Η Μεγάλη Πυρκαγιά και οι Χριστιανοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 64 ξέσπασε μεγάλη φωτιά στη Ρώμη, που κατέστρεψε ολόκληρες γειτονιές της πόλης, συντρίβοντας τις οικονομικές αντοχές του πληθυσμού της. Ο Σουητώνιος κατηγόρησε ευθέως τον Νέρωνα ως εμπρηστή [14] λέγοντας πως, κατά τη φωτιά, αυτός έπαιζε τη λύρα του και τραγουδούσε την πυρκαγιά κατά την άλωση της Τροίας. Ο Γ. Κ. Τάκιτος αναφέρει, πως ο Νέρωνας προσπάθησε να ρίξει τις ευθύνες στους Χριστιανούς (Chrestiani), κάτι που αποτέλεσε την πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη αυτοκρατορική δίωξη έναντι της «Ιουδαϊκής σέκτας των δεισιδαιμόνων», όπως αποκαλούνταν οι Χριστιανοί [15]. Αν και ο Σουητώνιος δεν κάνει καμία νύξη για τον ρόλο των Χριστιανών [16] στη φωτιά, αναφέρει τους Chrestiani ως παράδειγμα της σκληρότητας τού Νέρωνα, σημειώνοντας ότι τους τιμώρησε σκληρά [17]. Στο έργο του «Η Ζωή τού Κλαύδιου» ο Σουητώνιος διηγείται, πως Εβραίοι υποκινούμενοι από τον Χριστό (Chrestus) εκδιώχθηκαν από την πόλη, λόγω των ταραχών που προκαλούσαν [18]. Οι αναφορές του στους Χριστιανούς και τον Χριστό σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες τού Τάκιτου αποτελούν σήμερα σημαντικές αποδείξεις, για την επιστημονική τεκμηρίωση της Ιστορικότητας του Ιησού [19].

Νεοελληνικές μεταφράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • De vita Caesarum (Περί του βίου των Καισάρων)
    • Divus Julius (Ο θεϊκός Ιούλιος [Καίσαρ]) : Π.Ροδάκης ("Παρασκήνιο")
    • Gaius (Caligula) : Λ.Μ.Τρομάρας ("Παρασκήνιο")
    • Divus Claudius - Nero - Galba - Otto - Vitelius - Divus Vespasianus - Divus Titus - Domitianus : Ν.Πετρόχειλος ("Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης")
  • De viris illustribus (Περί των επιφανών ανδρών) : Ν.Πετρόχειλος ("Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης")

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/name/nm1306711/bio?ref_=nm_ov_bio_sm#overview. Ανακτήθηκε στις 28  Μαρτίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118619918. Ανακτήθηκε στις 17  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Żywoty Cezarów» (Πολωνικά) Ossoliński National Institute. Βρότσλαβ, Βαρσοβία, Κρακοβία, Γκντανσκ, Λοτζ. Σεπτέμβριος 1987. σελ. 7. ISBN-10 83-04-01648-6.
  4. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/name/nm1306711/bio. Ανακτήθηκε στις 28  Μαρτίου 2021.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/name/nm1306711/bio?ref_=nm_ov_bio_sm#mini_bio. Ανακτήθηκε στις 28  Μαρτίου 2021.
  6. ↑ CONOR.SI. 17012579.
  7. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  8. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 25  Απριλίου 2011. 500050468. Ανακτήθηκε στις 14  Μαΐου 2019.
  9. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  10. ↑ 10,0 10,1 Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, 1867, Τομ.3, σελ. 930
  11. ↑ 11,0 11,1 Rives, James (2007), The Twelve Caesars, New York, New York: Penguin Classics, ISBN 9780140455168, https://archive.org/details/twelvecaesarspen00suet 
  12. ↑ Pliny the Younger, Letters 10.95
  13. ↑ L.D.Reynolds, Texts and Transmissions: a survey of the Latin classics, Oxford, 1980. Η αφιέρωση που είχε, λείπει από τον πρόλογο, αλλά αναφέρεται σε πηγή του 6ου αι., όταν το κείμενο ήταν ακόμα πλήρες.
  14. ↑ Life of Nero, Ch 38
  15. ↑ Και ο Τάκιτος (Annales 15.44) και ο Σουητώνιος (Life of Nero 16.2) αναφέρονται στη superstitio των Χριστιανών.
  16. ↑ Although the form Chrestus appears in Suetonius, Christiani is used for the followers of Christ; see Francis Watson, Paul, Judaism, and the Gentiles: Beyond the New Perspective (Wm. B. Eerdmans, 2007), p. 168 online.
  17. ↑ Life of Nero 16.2.
  18. ↑ Iudaeos impulsore Chresto assidue tumultuantis Roma expulit: Life of Claudius 25.4; discussed by C. Adrian Thomas, A Case for Mixed-Audience With Reference to the Warning Passages in the Book of Hebrews, Peter Lang Pub, 2008, p 116.
  19. ↑ Drews Arthur, The Witnesses to the Historicity of Jesus, BiblioBazaar, LLC, 2009. p 18-20

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • (Αγγλικά) Barry Baldwin, Suetonius: Biographer of the Caesars. Amsterdam: A. M. Hakkert, 1983.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σουητώνιος&oldid=10209297"