Σίμων ο Θασσί

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σίμων ο Θασσί
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση2ος αιώνας π.Χ.
Θάνατος135 π.Χ.
Ιεριχώ
Τόπος ταφήςModiin
Χώρα πολιτογράφησηςHasmonean Kingdom
ΘρησκείαΙουδαϊσμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός ηγέτης
ιερέας
Οικογένεια
ΤέκναΙωάννης Υρκανός
ΓονείςΜατταθίας
ΑδέλφιαΙούδας Μακκαβαίος
Ιωνάθαν Απφούς
Ιωάννης Γαδδί
Ελεάζαρ Αβαράν
ΟικογένειαΑσμοναϊκή δυναστεία
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΑρχιερέας του Ισραήλ (142 π.Χ.–135 π.Χ.)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Επικράτεια των Ασμοναίων την εποχή του Σίμωνα
  Εδάφη το 143 π.Χ.
  Εδάφη που κατακτήθηκαν

Ο Σίμων ο Θασσί [1] ή Σίμων ο Μακκαβαίος από την Ασμοναϊκή δυναστεία ήταν ένας από τους γιους του Ματταθία του Ασμοναίου. Υπήρξε για πολλά χρόνια υπαρχηγός του αδελφού του Ιωνάθαν[2] [3][4] [5]. Ύστερα από την σύλληψη και την δολοφονία του τελευταίου από τον στρατηγό Διόδοτο, προστάτη του ανήλικου βασιλιά Αντίοχου ΣΤ΄ ανέλαβε την ηγεσία της Ιουδαίας [6].

Η Ιουδαία γίνεται ανεξάρτητη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Διόδοτος είχε στασιάσει εναντίον του βασιλιά Δημητρίου ΙΙ. Ο Σίμων συμμάχησε με Δημήτριο II. Ο τελευταίος τον ανακήρυξε αρχιερέα [7] τον απάλλαξε από την πληρωμή φόρου [8]και απέσυρε την σελευκιδική φρουρά από την Άκρα[9] (143/2 π.Χ.). Έτσι η Ιουδαία έγινε πραγματικά ανεξάρτητη [10].

Η σύνοδος της Ιερουσαλήμ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σίμων ο Μακκαβαίος ανακηρύσσεται αρχιερέας

Το τρίτο έτος της διακυβέρνησης του (140 π.Χ.) ο Σίμων συγκάλεσε στην Ιερουσαλήμ μεγάλη σύνοδο «ιερέων, λαϊκών,αξιωματούχων και πρεσβυτέρων» η οποία τον εξέλεξε δια νόμου αρχιερέα του Ναού και παραχώρησε στον οίκο των Ασμοναίων το αρχιερατικό αξίωμα «έως του ανάστηναι προφήτην πιστόν», δηλαδή μέχρι να εμφανιστεί στον μέλλον ένας επιδιαιτητής μεταξύ των δυο οίκων (των Σαδωκιτών από τους οποίους κατάγονταν μέχρι τότε ο αρχιερέας, και των νέων κατόχων του αξιώματος Ασμοναίων). Όσοι αμφισβητούσαν την απόφαση αυτή θα τιμωρούνταν αυστηρά [11] [12].

Οι σχέσεις του Σίμωνα με τους Σελευκίδες βασιλείς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Διόδοτος εκτέλεσε τον Αντίοχο VI και ανήλθε στην εξουσία με το όνομα Τρύφων[13], λαμβάνοντας τον τίτλο του «αυτοκράτορα». Το γεγονός αυτό ήταν πρωτοφανές στα χρονικά των ελληνιστικών βασιλείων(142/1 π.Χ.) [10]. Ο Δημήτριος II αιχμαλωτίστηκε λίγο αργότερα όταν απέτυχε η εκστρατεία του(141-139 π.Χ.) εναντίον των Πάρθων (139 π.Χ.) [14]. Διάδοχος του έγινε ο νεότερος αδελφός του Αντίοχος VII ο επονομαζόμενος Σιδήτης (από την Σίδη της Κιλικίας) ο οποίος παντρεύτηκε την σύζυγο του αιχμάλωτου αδελφού του Κλεοπάτρα Θέα(138 π.Χ.)[15].

Ο Αντίοχος Ζ΄, που αναζητούσε εναγωνίως συμμάχους ήρθε σε συμφωνία με τον Σίμωνα επικυρώνοντας τα προνόμια του. Ο Σίμων έσπευσε να ενισχύσει τον Αντίοχο ο όποιος πολιορκούσε την οχυρή πόλη Δώρα της Φοινίκης όπου είχε καταφύγει ο αντίπαλος του Τρύφων (138 π.Χ.) [16][17].

Κατά την διάρκεια της πολιορκίας ο Αντίοχος VII ζήτησε από τον σύμμαχο του ανταλλάγματα για την επικύρωση των προνομίων που είχε λάβει. Ο Σίμων όφειλε ή να εγκαταλείψει τις πόλεις που είχε καταλάβει και να πληρώνει φόρο για τις κτήσεις του εκτός των ορίων της Ιουδαίας ή να τον αποζημιώσει πληρώνοντας του 1.000 τάλαντα. Ο Σίμων όμως του προσέφερε μόνο 100 τάλαντα για τα Γάδαρα και την Ιόππη και η διαφωνία τους κατέληξε σε ένοπλη σύρραξη. Έτσι όμως ο πολιορκημένος Τρύφων κατάφερε να διαφύγει με πλοίο στην Ορθωσία. [18].

Ο Αντίοχος Ζ΄ έσπευσε να τον καταδιώξει. Ο Τρύφων κατέληξε στην πατρίδα του Απάμεια όπου αυτοκτόνησε (137 π.Χ.) [15] [19]. Ταυτόχρονα όμως ο στρατηγός του Αντίοχου, Κενδεβαίος οχύρωσε την Χεβρώνα της Ιδουμαίας και έκανε επιδρομές στα ιουδαϊκά εδάφη [20]. Ηττήθηκε όμως σε αποφασιστική μάχη από τους γιους του Σίμωνα Ιούδα και Ιωάννη και υποχώρησε στην Άζωτο [21] [22] [23] .

Ο Αντίοχος Ζ΄, διαβλέποντας την ίδια περίπου εποχή το ενδιαφέρον της Ρώμης για τον «δήμο και τον αρχιερέα των Ιουδαίων», αποφάσισε να ακολουθήσει μια πιο μετριοπαθή τακτική, τερματίζοντας τις εχθροπραξίες (137 π.Χ.) [24].

Το τέλος του Σίμωνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η καιροσκοπική του στάση αποδείχθηκε σωστή. Λίγα χρόνια αργότερα (Φεβρουάριος 134 π.Χ.) ο γαμπρός του Σίμωνος, Πτολεμαίος γιος του Αβούβου, που φιλοδοξούσε να γίνει αρχιερέας (με την συνενοχή ίσως του Αντίοχου Ζ΄), δολοφόνησε, στην Ιεριχώ με δόλο τον Ιουδαίο ηγέτη μαζί με τους γιους του Ιούδα και Ματταθία[25][26] [22].

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(2.3).σελ.220
  2. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(9.63-65).σελ.259
  3. ↑ Библиотека Руслана Хазарзара. Φλαυίου Ἰωσήπου ἱστοριῶν τῆς Ἰουδαικῆς ἀρχαιολογίας.Βιβλίο ΙΓ.Ι.5.[27]-[28]
  4. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(10.79-83).σελ.266-267
  5. ↑ Библиотека Руслана Хазарзара. Φλαυίου Ἰωσήπου ἱστοριῶν τῆς Ἰουδαικῆς ἀρχαιολογίας.Βιβλίο ΙΓ.ΙV.4.[91]-[92]
  6. ↑ Библиотека Руслана Хазарзара.Φλαυίου Ἰωσήπου ἱστοριῶν τῆς Ἰουδαικῆς ἀρχαιολογίας.Βιβλίο ΙΓ.VI.6.[209]
  7. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(13.36).σελ.280-281
  8. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(13.37).σελ.281
  9. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(13.50-51).σελ.282
  10. ↑ 10,0 10,1 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Ε΄ Ελληνιστικοί Χρόνοι. Δημήτριος Β΄ Νικάτωρ, Διόδοτος Τρύφων και οι Ιουδαίοι (145-142/1 π.Χ.).σελ.178
  11. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(14.27-49).σελ.284-286
  12. ↑ Hersel Shanks Η περιπέτεια των χειρογράφων της Νεκρής θάλασσας. Κεφάλαιο 2. Το ιστορικό πλαισιο των Χειρογράφων του ΦΡΑΝΚ ΜΟΥΡ ΚΡΟΣ. σελ.99-100
  13. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(13.31-32).σελ.280
  14. ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Ε΄ Ελληνιστικοί Χρόνοι. Εκστρατεία του Δημητρίου Β΄ εναντίον των Πάρθων (141-139 π.Χ.).σελ.178-179
  15. ↑ 15,0 15,1 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Ε΄ Ελληνιστικοί Χρόνοι. Ανατροπή του Τρύφωνος. Αντίοχος Ζ΄Σιδήτης (138/7 π.Χ.).σελ.179
  16. ↑ Библиотека Руслана Хазарзара.Φλαυίου Ἰωσήπου ἱστοριῶν τῆς Ἰουδαικῆς ἀρχαιολογίας.Βιβλίο ΙΓ.VII.2.[223]
  17. ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Ε΄ Ελληνιστικοί Χρόνοι. Νέα περιπλοκή του ιουδαϊκού ζητήματος (138-131 π.Χ.).σελ.179
  18. ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Ε΄ Ελληνιστικοί Χρόνοι. Νέα περιπλοκή του ιουδαϊκού ζητήματος (138-131 π.Χ.).σελ.179-180
  19. ↑ Библиотека Руслана Хазарзара.Φλαυίου Ἰωσήπου ἱστοριῶν τῆς Ἰουδαικῆς ἀρχαιολογίας.Βιβλίο ΙΓ.VII.2.[224]
  20. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(15.38-41).σελ.290
  21. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(16.1-10).σελ.290-291
  22. ↑ 22,0 22,1 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Ε΄ Ελληνιστικοί Χρόνοι. Νέα περιπλοκή του ιουδαϊκού ζητήματος (138-131 π.Χ.).σελ.180
  23. ↑ Библиотека Руслана Хазарзара.Φλαυίου Ἰωσήπου ἱστοριῶν τῆς Ἰουδαικῆς ἀρχαιολογίας.Βιβλίο ΙΓ.VII.3.[225]-[227]
  24. ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Ε΄ Ελληνιστικοί Χρόνοι. Νέα περιπλοκή του ιουδαϊκού ζητήματος (138-131 π.Χ.).σελ.180
  25. ↑ Η Παλαιά Διαθήκη. Τόμος Γ΄. ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄.(16.11-17). σελ.291-292
  26. ↑ Hersel Shanks Η περιπέτεια των χειρογράφων της Νεκρής θάλασσας. Κεφάλαιο 2. Το ιστορικό πλαίσιο των Χειρογράφων του ΦΡΑΝΚ ΜΟΥΡ ΚΡΟΣ. σελ.96

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Religious titles
Προκάτοχος
Ιωνάθαν Απφούς 		Αρχιερέας και Εθνάρχης των Ιουδαίων
143/142 - 134 π.Χ. 		Διάδοχος
Ιωάννης Υρκανός
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Simon Thassi της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σίμων_ο_Θασσί&oldid=7570828"