Σία Αναγνωστοπούλου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σία Αναγνωστοπούλου
Αναπληρώτρια Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ελλάδας
Περίοδος
15 Φεβρουαρίου 2019 – 9 Ιουλίου 2019
ΠρωθυπουργόςΑλέξης Τσίπρας
ΠροκάτοχοςΓιώργος Κατρούγκαλος
ΔιάδοχοςΜιλτιάδης Ι. Βαρβιτσιώτης
Περίοδος
17 Ιουλίου 2015 – 28 Αυγούστου 2015
ΠρωθυπουργόςΑλέξης Τσίπρας
Αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Ελλάδας
Περίοδος
23 Σεπτεμβρίου 2015 – 5 Νοεμβρίου 2016
Μαζί μεΚώστας Φωτάκης
Θεοδόσης Πελεγρίνης
ΠρωθυπουργόςΑλέξης Τσίπρας
Βουλεύτρια Αχαΐας του Ελληνικού Κοινοβουλίου
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
25 Ιανουαρίου 2015
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση22 Μαρτίου 1959 (1959-03-22) (65 ετών), Πάτρα, Ελλάδα
Εθνότητα Ελληνίδα
Υπηκοότητα Ελλάδα
Πολιτικό κόμμαΣΥΡΙΖΑ (έως 2023)
Νέα Αριστερά (2023-)
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Εθνικό Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών
Πανεπιστήμιο Παντεόν-Σορμπόν
Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού (έως 1993)
ΕπάγγελμαΚαθηγήτρια Πανεπιστημίου
Ιστοσελίδαsiaanagnostopoulou.blogspot.gr
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η Σία (Αθανασία) Αναγνωστοπούλου (Πάτρα, 22 Μαρτίου 1959) είναι Ελληνίδα ιστορικός και πολιτικός, εν ενεργεία βουλεύτρια Αχαΐας με την Νέα Αριστερά. Είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ υπήρξε επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, το Πανεπιστήμιο Κύπρου και την Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών της Γαλλίας.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σία Αναγνωστόπουλου γεννήθηκε στην Πάτρα και είναι παντρεμένη με τον επιστήμονα Παναγιώτη Γιαννακόπουλο.[1] Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και πτυχιούχος του Τμήματος Τουρκικών Σπουδών του Εθνικού Ινστιτούτου Ανατολικών Γλωσσών της Γαλλίας.[2] Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη Σορβόννη Paris-I και κατέχει διδακτορικό στο τομέα της Ιστορίας από την Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS) στο Παρίσι.Διατέλεσε καθηγήτρια στο Τμήμα Τούρκικων και Μεσανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου για 9 χρόνια (1995-2004) και από το 2004 και μετά διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ως επισκέπτρια καθηγήτρια έχει διδάξει σε πανεπιστήμια στην Αμερική και στην Ευρώπη. Είναι μέλος της Πανευρωπαϊκής Επιτροπής της Ακαδημίας για την Ευρωπαϊκή Ιστορία που έχει συγκροτηθεί στο Παρίσι από το Transform! Europe. Επιπλέον είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της «Αυγής», του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς, των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας , και του ραδιοφώνου «στο Κόκκινο».Τέλος είναι αρθρογράφος στις εφημερίδες «Αυγή» και «Εποχή». Γνωρίζει τρεις γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά και τουρκικά.[3][4][5]

Πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ[6] καθώς και Αναπληρώτρια Τομεάρχης Εξωτερικών για τα Ευρωπαϊκά Θέματα.Εξελέγη βουλευτής Αχαΐας με τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015, καθώς και τον Ιούλιο του 2019. Διατέλεσε αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων για την περίοδο 23 Σεπτεμβρίου 2015 - 5 Νοεμβρίου 2016 και αναπληρώτρια υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ελλάδας από τις 15 Φεβρουαρίου 2019 μέχρι τις 9 Ιουλίου 2019.

Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2015, ως αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, η Αναγνωστοπούλου επικρίθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο με αφορμή δήλωσή της που αφορούσε τη διευκόλυνση της απαλλακτικής διαδικασίας των μαθητών από το μάθημα των θρησκευτικών.[7][8][9]

Συγγραφικό Έργο[10][Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μικρά Ασία 9ος αιώνας - 1919, Πεδίο, 2013
  • Κυπριακή Δημοκρατία 50 χρόνια, Εκδόσεις Παπαζήση, 2010
  • Η μικρασιατική καταστροφή 1922, Alter - Ego ΜΜΕ Α.Ε. , 2010
  • La société Grecque sous la domination Ottomane, Ηρόδοτος, 2010
  • Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, Κέδρος, 2009
  • Οριενταλισμός στα όρια, Κριτική, 2008
  • Στην τροχιά του Φίλιππου Ηλιού, Μουσείο Μπενάκης, 2008
  • Τουρκικός εκσυγχρονισμός, Βιβλιόραμα, 2004
  • Ιστοριογραφία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας 1933-2002, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Ε.Ι.Ε.). Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, 2004
  • Ισλάμ και Ευρώπη, Ο Πολίτης, 2002
  • Ο Χαρίλαος Τρικούπης και η εποχή του, Εκδόσεις Παπαζήση, 2000
  • Μικρά Ασία 19ος αι.-1919 οι ελληνορθόδοξες κοινότητες, Ελληνικά Γράμματα, 1998

Μεταφράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Η ελληνική σκέψη, Ελληνικά Γράμματα, 1996
  • Η λογική μέσα στην ιστορία, Ελληνικά Γράμματα, 1995
  • Κοινωνικά Μαθηματικά, Ελληνικά Γράμματα, 1995
  • Για έναν άλλο μεσαίωνα, Ελληνικά Γράμματα, 1994

Επιμέλεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ο τούρκικος συντηρητισμός και η ιδέα της Ευρώπης, Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, 2005

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Εξοργισμένη η Σία Αναγνωστοπούλου σχετικά με δημοσίευμα για τον αδελφό της». Newsbomb. 16 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  2. Χριστακόπουλος, Θάνος (28 Ιανουαρίου 2015). «Πάτρα: Η έκπληξη των εκλογών Σία Αναγνωστοπούλου εξηγεί στο thebest.gr γιατί άφησε το Πανεπιστήμιο για τη Βουλή – "Οι συμπολίτες ψήφισαν το βιογραφικό μου"». Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2016. 
  3. «ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ & ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ - Σία Αναγνωστοπούλου». Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2016. 
  4. «Αναγνωστοπούλου Σία - Βιογραφικό». eklogika. 26 Μαΐου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  5. «Βιογραφικά Στοιχεία». www.hellenicparliament.gr. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  6. «ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς». www.syriza.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2019. 
  7. «Σία Αναγνωστοπούλου: Ποια είναι η υφυπουργός που έβαλε «φωτιά» στην Εκκλησία [εικόνες]». iefimerida.gr. 28 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  8. «Αναγνωστοπούλου: «Δεν υπάρχει κανένας λόγος διαμάχης ανάμεσα στην εκκλησία και την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας»». HuffPost Greece. 24 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  9. «Σία Αναγνωστοπούλου: Κατάργηση της δήλωσης για την απαλλαγή των μαθητών από τα Θρησκευτικά». Alfavita. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  10. «Κατηγορία Πρόσωπα-Σία Αναγνωστοπούλου». Βιβλιοnet. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]