Πλησιαδάπης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πλησιαδάπης
Χρονικό πλαίσιο απολιθωμάτων:
Ύστερη Παλαιόκαινος-Πρώιμη Ηώκαινος[1]

Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα
Συνομοταξία: Χορδωτά
Ομοταξία: Θηλαστικά
Ανθυφομοταξία: Ευθήρια
Υπερτάξη: Ευάρχοντα
Τάξη: Πλησιαδαπίμορφα (Plesiadapiformes)
Υπεροικογένεια: Πλησιαδαποειδή (Plesiadapoidea)
Οικογένεια: Πλησιαδαπίδες (Plesiadapidae)
Γένος: Πλησιαδάπης (Plesiadapis)
Gervais, 1877
Τυπικό είδος
Plesiadapis tricuspidens
Παλαιοείδη[2][3]

Plesiadapis walbeckensis Russell, 1964
Plesiadapis remensis Lemoine, 1887
Plesiadapis tricuspidens Gervais, 1877
Plesiadapis russelli Gingerich, 1976
Plesiadapis insignis (Piton, 1940)
Plesiadapis praecursor Gingerich, 1975
Plesiadapis anceps Simpson, 1936
Plesiadapis rex (Gidley, 1923)
Plesiadapis gingerichi Rose, 1981
Plesiadapis churchilli Gingerich, 1975
Plesiadapis fodinatus Jepsen, 1930
Plesiadapis dubius (Matthew, 1915)
Plesiadapis simonsi Gingerich, 1975
Plesiadapis cookei Jepsen, 1930

Πλησιαδάπης (γένος Plesiadapis) ονομάζεται το παλαιότερο γνωστό θηλαστικό είδος που παρουσίασε χαρακτηριστικά των πρωτευόντων, το οποίο έζησε περίπου 58-55 εκατομμύρια χρόνια πριν στην Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη.[2]Πλησιαδάπης” κυριολεκτικά σημαίνει “σχεδόν-Αδάπης”, και αναφέρεται στο λεμουριόμορφο είδος Αδάπης, που έζησε κατά την Ηώκαινο εποχή. Τυπικό είδος του γένους αποτελεί ο Plesiadapis tricuspidens και ονομάστηκε έτσι λόγω των τριών γλωχίνων (cusps) που βρίσκονται στους άνω κοπτήρες.

Ανακάλυψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απολιθώματα του Πλησιαδάπη εντοπίστηκαν από τον Francois Louis Paul Gervaise το 1877, ο οποίος πρώτος ανακάλυψε τον Plesiadapis tricuspidens στη Γαλλία. Τυπικό είδος ήταν το MNHN Crl-16, και το αριστερό γναθικό κομμάτι που εντοπίστηκε χρονολογείται στην πρώιμη Ηώκαινο εποχή.

Το γένος εμφανίστηκε στη Βόρεια Αμερική και μετανάστευσε στην Ευρώπη, πιθανόν μέσω κάποιας φυσικής γέφυρας που δημιουργήθηκε στην τότε Γροιλανδία. Η ποικιλία του γένους Πλησιαδάπης και η ταχύτατη εξέλιξη σου ίσως να εξηγούν τη γρήγορη διαφοροποίηση του σε όλη την Ευρώπη, ενώ επίσης η καταγωγή του αιτιολογεί την πληθώρα κοινών χαρακτηριστικών που μοιράζονται τα σύγχρονα είδη στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Δύο μεγάλη σκελετοί του Πλησιαδάπη, ένας εκ των οπίων είναι σχεδόν ολόκληρος, βρέθηκαν στο Μενάτ της Γαλλίας [2]. Παρά τις κακές συνθήκες διατήρησης, στους σκελετούς εντοπίζονται ακόμα ίχνη δέρματος και τριχώματος σε μορφή ανθρακοφόρων μεμβρανών.

Εξελικτική συγγένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρόλο που το εξελικτικό παρελθόν του Πλησιαδάπη παραμένει αμφιλεγόμενο, η επικρατούσα άποψη τον θέλει να συγγενεύει περισσότερο με τους πρώιμους τάρσιους.[4] Μερικοί επιστήμονες ταξινομούν τα Πλησιαδαπίμορφα ως ξεχωριστή ομάδα, θυγατρικής αυτής των πρωτευόντων. Άλλοι βιολόγοι ισχυρίζονται πως στα Πλησιαδαπίμορφα ανήκει πιθανότατα το είδος που υπήρξε κοινός πρόγονος όλων των σωζόμενων πρωτευόντων.[5]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. McKenna, M. C, and S. K. Bell (1997). Classification of Mammals Above the Species Level. Columbia University Press. ISBN 023111012X. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
  2. 2,0 2,1 2,2 Gingerich, P.D. (1976). «Cranial anatomy and evolution of early Tertiary Plesiadapidae (Mammalia, Primates)». University of Michigan Papers on Paleontology 15: 1–141. http://hdl.handle.net/2027.42/48615. 
  3. Rose, K.D. (1981). «The Clarkforkian Land-Mammal Age and mammalian faunal composition across the Paleocene-Eocene boundary». University of Michigan Papers on Paleontology 26: 1–197. http://hdl.handle.net/2027.42/48626. 
  4. Gingerich, P. D. (1975). NEW NORTH AMERICAN PLESIADAPIDAE (MAMMALIA, PRIMATES) AND A BIOSTRATIGRAPHIC ZONATION OF THE. Ann Arbor: University of Michigan Museum of Paleontology.
  5. "Fossils that might help us reconstruct what Concestor 8 was like include the large group called plesiadapi-forms. They lived about the right time, and they have many of the qualities you would expect of the grand ancestor of all the primates" Richard Dawkins 2004 The Ancestor's Tale page 136, ISBN 0-618-00583-8

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]