Παράδεισος

Παράδεισος στη κυριολεξία σημαίνει περιφραγμένος λειμώνας ή τόπος αναψυχής και διασκέδασης, που είναι κατάφυτος και γεμάτος με άγρια ή ελεύθερα ζώα.

Η λέξη φέρεται περισσότερο ασιατική (π.χ. στη ζενθική: Παιρίντεζα) και κατά πιθανότερη εκδοχή περσική ή κατ΄ άλλους αρχαία σημιτική και χαλδαϊκή. Στην ελληνική γλώσσα (γραφή) πρωτοαναφέρθηκε από τον Ξενοφώντα στη «Κύρου Ανάβαση» Α΄ 2, 7 και Β΄ 4, 14 , επίσης στα «Ελληνικά» Δ΄ 1, 15, και στην «Κύρου Παιδεία» Α΄ 3, 14 και και Η΄ 6, 12. Σε όλες τις περιπτώσεις αποδίδεται προς τους περιφραγμένους λειμώνες και κήπους αναψυχής του Μεγάλου Βασιλέως των Περσών.

Η λέξη αργότερα καθιερώθηκε στην ελληνική να χαρακτηρίζει κάθε περίφρακτο κήπο γενικά. Χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια και από τους Εβδομήκοντα (Ο΄) κατά τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από την εβραϊκή γλώσσα στην ελληνική προς χαρακτηρισμό του κήπου που δημιούργησε ο Θεός στην Εδέμ και τοποθέτησε σ΄ αυτόν τους Πρωτόπλαστους (Γένεση Β΄ 8).

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απόστολος Νικολαΐδης, Κόλαση και παράδεισος. Η διαλεκτική κοινωνίας και ακοινωνησίας, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2011, ISBN 960-333-668-8.
John Ashton & Tom Whyte, Η αναζήτηση του Παραδείσου, Το όραμα του ουρανού και της αιωνιότητας στους μύθους και τις Θρησκείες του κόσμου, Εκδόσεις Κοχλίας, 2004, ISBN 960-8228-90-5.
Barr, James, The Garden of Eden and the Hope of Immortality, SCM Press, London, 1992.
Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Η οδός, Κείμενα εισαγωγικά στην ορθοδοξία, Εκδόσεις: Χ.Ο. Σύλλογος φίλων ησυχαστηρίου Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, 2016, ISBN 9786188148932
Μαράς, Αναστάσιος, Η περί εσχάτων διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)), 1999, Θεσσαλονίκη. (διδακτορική διατριβή).
Hans Christian Huf, Κόλαση, Παράδεισος, και Νιρβάνα, ΒΟΥΔΑΣ-ΙΗΣΟΥΣ-ΜΩΑΜΕΘ, Εκδόσεις: Κονιδάρης, Αθήνα 2002, ISBN 9789603920205.