Νεοκλασικισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αντόνιο Κανόβα, Έρως και Ψυχή ή αλλιώς Η Ψυχή αναβιώνει με το φιλί του Έρωτα, 1787-1793, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου.

Ο Νεοκλασικισμός (από τα Ελληνικά νέος και κλασικός)[1] είναι το όνομα που δόθηκε σε δυτικά πολιτισμικά κινήματα των εικαστικών τεχνών, της λογοτεχνίας, του θεάτρου, της μουσικής και της αρχιτεκτονικής, τα οποία αντλούν έμπνευση από της κλασική τέχνη και τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας ή της αρχαίας Ρώμης. Το κύριο ρεύμα του νεοκλασικισμού συνέπεσε με τον 18ο αι. και επεκτάθηκε στις αρχές του 19ου αι. ως ανταγωνιστικό ιδίωμα του ρομαντισμού[2]. Σε ό,τι αφορά στην αρχιτεκτονική, το στιλ επιβίωσε έως τον 20ό αιώνα.

Παραπομπές-σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Etymology of the English word neoclassicism». myetymology.com. Ανακτήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2012. 
  2. Εγείρονται αμφισβητήσεις, ωστόσο, κατά πόσο είναι μεγέθη συγκρίσιμα δύο ρεύματα που αναπτύχθηκαν κάτω από διαφορετικές κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες. Βλ. Horst Woldemar Janson· Anthony F. Janson (2004). «Romanticism and Classicism». History of Art: The Western Tradition. N.J.: Prentice Hall Professional. ISBN 978-0131826236. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]