Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου

Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου
Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου
Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων
	Περίοδος; 9 Δεκεμβρίου 1974 – 12 Δεκεμβρίου 1977
Προκάτοχος	Δημήτριος Παπασπύρου
Διάδοχος	Δημήτριος Παπασπύρου
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης της Ελλάδας
	Περίοδος; 28 Νοεμβρίου 1977 – 17 Σεπτεμβρίου 1981
Πρωθυπουργός	Κωνσταντίνος Καραμανλής; Γεώργιος Ράλλης
Υπουργός Δικαιοσύνης
	Περίοδος; 24 Ιουλίου 1974 – 9 Οκτωβρίου 1974
Πρωθυπουργός	Κωνσταντίνος Καραμανλής
	Περίοδος; 4 Νοεμβρίου 1961 – 19 Ιουνίου 1963
Πρωθυπουργός	Κωνσταντίνος Καραμανλής
	Περίοδος; 29 Φεβρουαρίου 1956 – 5 Μαρτίου 1958
Πρωθυπουργός	Κωνσταντίνος Καραμανλής
Υπουργός Οικονομικών
	Περίοδος; 3 Απριλίου 1967 – 21 Απριλίου 1967
Πρωθυπουργός	Παναγιώτης Κανελλόπουλος
	Περίοδος; 17 Μαΐου 1958 – 20 Σεπτεμβρίου 1961
Πρωθυπουργός	Κωνσταντίνος Καραμανλής
Υπουργός Γεωργίας
	Περίοδος; 6 Οκτωβρίου 1955 – 29 Φεβρουαρίου 1956
Πρωθυπουργός	Κωνσταντίνος Καραμανλής
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	Απρίλιος 1907, Καστανιά Κορινθίας
Θάνατος	12 Ιουλίου 1989 (82 ετών); Αθήνα
Εθνότητα	Ελληνική
Υπηκοότητα	Ελληνική
Πολιτικό κόμμα	Νέα Δημοκρατία; Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις; Ελληνικός Συναγερμός; Λαϊκόν Κόμμα
Σπουδές	Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Επάγγελμα	Νομικός
Θρήσκευμα	Χριστιανός Ορθόδοξος
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου του Ευσταθίου (Απρίλιος 1907—12 Ιουλίου 1989), ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, που διετέλεσε βουλευτής Αργολιδοκορινθίας και Κορινθίας, πολλές φορές υπουργός, Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στην Καστανιά Κορινθίας τον Απρίλιο του 1907. Ο πατέρας του, Ευστάθιος Παπακωνσταντίνου, ήταν για πολλά χρόνια βουλευτής Αργολιδοκορινθίας. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1928. Άσκησε τη δικηγορία ασχολούμενος παράλληλα με την πολιτική. Εκλέχθηκε πρώτη φορά βουλευτής Αργολιδοκορινθίας στις εκλογές του 1946 με το Λαϊκόν Κόμμα καθώς και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις του 1951 και 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό, και του 1956, 1958, 1961, 1963, 1964 με την ΕΡΕ. Μετά τη μεταπολίτευση συντάχθηκε με τη Νέα Δημοκρατία και επανεκλέχθηκε βουλευτής Κορινθίας το 1974 και το 1977 και βουλευτής Επικρατείας το 1981.

Προδικτατορικά, επί κυβερνήσεων Παπάγου και Καραμανλή, διετέλεσε υφυπουργός Συγκοινωνιών (1954—1955), υπουργός Γεωργίας (1955—1956), υπουργός Δικαιοσύνης (1956—1958), υπουργός Οικονομικών (1958—1961), και ξανά υπουργός Δικαιοσύνης (1961—1963)

Μεταπολιτευτικά, επί κυβερνήσεων Καραμανλή και Ράλλη, διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης για τρίτη φορά (1974), Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων (1974—1977) και από το 1977 ως το 1981 υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου και αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.

Συνέγραψε πολλές νομικές μελέτες, κυρίως σε θέματα Αστικού Δικαίου, Δικονομικού Δικαίου και Συνταγματικού Δικαίου, που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα νομικά περιοδικά. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Διοικητικών Μελετών. Τιμήθηκε με πολλά παράσημα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ βραβεύθηκε και από τους βασιλείς Παύλο και Κωνσταντίνο, καθώς επίσης και από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό.

Ο Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου ήταν μόνιμος κάτοικος Αθήνας. Πέθανε το 1989.

Σύγκρουση με Βουλπιώτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως υφυπουργός Συγκοινωνιών είχε αναλάβει την ευθύνη των διαπραγματεύσεων με τον Ιωάννη Βουλπιώτη, εκπρόσωπο της Siemens, για την προμήθεια τηλεφωνικού και ραδιοφωνικού εξοπλισμού. Κατά τη διάρκεια όμως των διαπραγματεύσεων, ο Βουλπιώτης φέρεται να προχώρησε σε υπερβολικές απαιτήσεις με αποτέλεσμα οι Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής, υπουργός Δημοσίων Έργων, και ο Παπακωνσταντίνου, υφυπουργός Συγκοινωνιών, να αποχωρήσουν από αυτές. Μετά από αυτή την εξέλιξη, τον Αύγουστο του 1955, ο Βουλπιώτης απέστειλε επιστολή στον Παπάγο με την οποία τον ενημέρωνε ότι ο Παπακωνσταντίνου του ζήτησε 100.000 δολάρια προκειμένου να υπογράψει τη σύμβαση. Ο Παπακωνσταντίνου αρνήθηκε την κατηγορία, υπέβαλε την παραίτησή του - η οποία δεν έγινε δεκτή- κατέθεσε μήνυση εναντίον του Βουλπιώτη ενώ αποκάλυψε πως ο τελευταίος απαιτούσε να προσληφθεί ως τεχνικός σύμβουλος με αμοιβή ένα εκατομμύριο δολάρια. Λίγες μέρες αργότερα η Siemens έπαυσε τον Βουλπιώτη από την θέση του εκπροσώπου της δηλώνοντας άγνοια για τις ενέργειές του αποστέλλοντας παράλληλα γερμανικά στελέχη στην Αθήνα για την συνέχιση των διαπραγματεύσεων.^[1]

Στην δική που ακολούθησε της κατάθεσης της μήνυσης του Παπακωνσταντίνου ο Βουλπιώτης καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμιση σε ενάμιση χρόνο φυλάκιση ενώ το Εφετείο, στο οποίο προσέφυγε, επικύρωσε την καταδίκη με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην φυλακή.^[1]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ ^1,0 ^1,1 Καραγεώργος Δημήτρης, Η διαδρομή του Ελληνικού Συναγερμού από την ίδρυσή του ως την αδρανοποίησή του, 1951-1956, διδακτορική διατριβή ΕΚΠΑ, Αθήνα 2015, σελ. 424 - 426

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Who's Who 1979, σελ.526.
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα τομ.48ος, σελ.107

[Καραγεωργος-1] 1,0 ^1,1 Καραγεώργος Δημήτρης, Η διαδρομή του Ελληνικού Συναγερμού από την ίδρυσή του ως την αδρανοποίησή του, 1951-1956, διδακτορική διατριβή ΕΚΠΑ, Αθήνα 2015, σελ. 424 - 426

[1]